บทที่ 37: การนัดหมาย
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 37: การนัดหมาย
แม้ว่าเฉินรุยจะโกรธมาก แต่ 'ดวงตาวิเคราะห์' ก็ยังโชว์ความแข็งแกร่งของเชียว่า 'ไม่สามารถวิเคราะห์ได้' อย่างน้อยนางก็น่าจะแข็งแกร่งเทียบเท่ากับโจเซฟ แล้วอีกทั้งตอนนี้เขายังอยู่ในอาณาเขตของของนาง ดังนั้นเขาจึงได้แต่ปล่อยมันไป
"พี่สาว... "อลิซกระพริบตาอย่างน่าสงสาร "ท่านไม่โหดร้ายเกินไปเหรอ? นี่เป็นผลงานที่ข้าพยายามอย่างหนัก....แต่ท่านกลับให้ข้าเพียงศิลาเถาวัลย์ครึ่งหนึ่ง นอกจากนี้เรื่องไวเวิร์นอีก ข้ายังไม่ได้มีโอกาสเล่นกับพวกมันเลย... "
"ศิลาเถาวัลย์ 8 ก้อน เหรียญคริสตัลดำ 400 เหรียญ!" เชียไม่เพียงแต่จะไม่เพิ่มรางวัล นางกลับลดมันลงไปอีก
"วูวู พ่อหยิบข้ามาจากป่าฝนดำหรือไง นี้ข้าไม่ใช่พี่น้องตามสายเลือดของพี่สาวงั้นเหรอ?"
"ศิลาเถาวัลย์ 7 ก้อน เหรียญคริสตัลดำ 300 เหรียญ!"
"นั่นมันมากเกินไปแล้ว! ข้าขอแค่ศิลาเถาวัลย์ 50 ก้อนเอง มันมากนักหรือไง!"
"ศิลาเถาวัลย์ 6 ก้อนและเหรียญคริสตัลดำ 200 เหรียญ!"
“…”
นางหันหน้าไปทางน้องสาวของนางอย่างใจร้าย ดูเหมือนการแสดงท่าทีน่ารักของโลลิตัวน้อยจะไม่ได้ผลแฮะ ในที่สุด นางก็ได้แต่ยอมรับศิลาเถาวัลย์ 2 ก้อนและ 200 เหรียญคริสตัลสีดําอย่างน่าสังเวช
เฉินรุยโกรธอลิซมาก ดูเหมือนว่า "ความโลภ" ที่เป็นพลังทางสายเลือดของตระกูลลูซิเฟอร์จะมีความสามารถเหนือกว่าสิ่งอื่นใดที่เขาเคยเห็น!
"ก็เท่านั้นแหละ อลิซ เจ้าไปพักผ่อนเถิด ข้ายังมีสิ่งที่จะต้องพูดกับเฉินรุยอยู่
ดูเหมือนว่าเชียจะเรียกอลิซมาเพื่อปล้นผลงานที่นางทำมา โลลิน้อยได้แต่หันหน้าหนีและเดินออกไปอย่างอารมณ์เสีย จากนั้นเชียก็พูดว่า"จําไว้ ครั้งหน้า เจ้าห้ามเอาตัวเองไปเสี่ยงอีก!"
โลลิน้อย "ฮึ่ม!" อลิซพูดแค่นั้นและก็เดินจากไปโดยไม่หันมามองอีก
"ให้อลิซลงเล่นรอบที่สอง... นั่นเป็นความคิดของเจ้าหรือเปล่า?" เสียงเย็นชาของเชียลอยผ่านเข้าไปในหูของเฉินรุย
“นี่เป็นการกระทำที่ทำเพื่อเป้าหมายโดยไม่สนอะไรของเจ้าสินะ” เสียงของเชียเริ่มเย็นชาขึ้นไปอีก “อลิซเป็นเด็กผู้หญิงที่ทั้งใจดีและมีเหตุผล ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าใช้นางทำอะไรอีกแล้ว! เจ้าเข้าใจใช่ไหม?”
เฉินรุยลดศีรษะของเขาลง และเขาก็เข้าใจจิตใจของนางดี ดูท่านางจะเป็นพี่สาวที่ดีเลยสินะ แต่นางเพิ่งจะปล้นอลิซมาเองนะ แล้วนี้นางนางแกล้งทําเป็นปกป้องน้องสาวตอนนี้น่ะเหรอ? เขาเคยคิดว่า....เชียเป็นคนที่ละเอียดอ่อน แต่ตอนนี้มีเพียงความดูถูกเท่านั้นที่เหลืออยู่
แล้วลองคิดถึงออร่ามากมายที่หาไปสิ เฉินรุยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธและได้แต่เอ่ยขัดด้วยความโกรธ "ข้าแค่อยากจะช่วยเจ้าหญิงน้อยเพื่อที่จะชนะเกม ข้าไม่ได้มีจุดประสงค์อะไรทั้งนั้น แล้วทำไมท่านเจ้าหญิงใหญ่ถึงมาห่วงเรื่องของน้องสาวตอนนี้กัน?"
ในดวงตาของเชียรู้สึกประหลาดใจมาก นางประหลาดใจกับคำพูดของเฉินรุยที่รู้สึกเสียใจต่ออลิซ นางได้แต่ถอนหายใจแล้วลดเสียงของนางลง
"เจ้าไม่เข้าใจอลิซ... นางแค่ทําตามวัตถุประสงค์"
"ทุกๆครั้งที่นางได้เงินมา นางก็มักจะนำมันมาอวดต่อหน้าข้าและจากนั้น....นางก็จะจงใจให้ข้ายึดเงิน" จากนั้นนางก็ได้หันไปช้าๆ "นี่คือวิธีที่นางคิดจะช่วยพี่สาวของนาง แต่ข้า แต่ข้าไม่สามารถทำอะไรให้กับน้องสาวของข้าได้เลย ... "
เฉินรุยตกใจมาก เขาไม่เคยคิดเลยว่าโลลิตัวน้อยหาเงินมามากมายก็เพียงเพื่อแบบนี้! ร้านเล็กๆอันแสนแปลก การประลองเวหา แล้วศิลาเถาวัลย์ 2 ก้อนที่มอบให้เขาอีก...เฉินรุยเข้าใจแล้ว
อย่างที่เชียบอกมา อลิซเป็นคนใจดีและมีเหตุผลมาก บางทีมันคงจะเป็นความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ภายใต้หัวใจอันดำมืดและความโลภมากมายของโลลิตัวน้อย
เชียเงียบสักพักหนึ่งและก็พูดว่า "อลิซ... ใกล้ชิดกับเจ้ามาก"
เฉินรุยไม่แปลกใจเรื่องนี้เท่าไหร่ เพราะตัวเขามักจะทำอาหารอร่อย คอยเล่าเรื่องสนุกให้นางฟัง ถ้าจะชมอย่างนี้ยกให้เขาเป็นนายกเลยดีไหม?
"แต่นั่นไม่ใช่แค่ความใกล้ชิดธรรมดา โดยเฉพาะอาเธน่า ไม่มีใครสามารถทำให้นางเป็นเช่นนั้นได้..." ดวงตาสีม่วงของเชียได้แปรเปลี่ยนเป็นความเย็นชา "ข้าเตือนเจ้าไว้เลย กลอุบายของเจ้าที่ใช้กับข้าครั้งก่อนห้ามใช้กับอลิซเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นข้าจะไม่ลังเลเลยที่จะฆ่าเจ้า!"
ใช้กลอุบายกับอลิซ? ไม่ใช่ซะหน่อย! เขาไม่ใช่คนโรคจิตนะเห้ย! แต่ถ้าอีกสองปีล่ะก็นะ...
เฉินรุยรู้สึกถึงเจตนาฆ่าจริงๆและเขาก็ได้แต่รู้สึกกลัว เขาได้แต่ส่ายหัวของเขาโดยไม่ลังเล "ข้าขอสาบานเลยว่าข้าไม่มีเจตนาที่ไม่ดีต่อตัวเจ้าหญิงน้อย หากข้าพูดปด ข้ายินดียอมรับการลงโทษของเจ้าหญิงใหญ่ทันที! ถ้าหากเจ้าหญิงใหญ่ยังคงกังวล ข้าจะตัดความสัมพันธ์กับเจ้าหญิงน้อยตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป"
เชียมองไปที่เขาสักพักหนึ่งและก็ได้พยักหน้า "ไม่เป็นไร ข้าแค่จะบอกว่าอลิซมีความสุขมากที่ได้อยู่กับเจ้า ก่อนที่อาเธน่าจะมา นางไม่มีเพื่อนเลย แต่ตอนนี้...ปล่อยให้นางมีความสุขเท่าที่จะมีเถอะ"
"เข้าใจแล้ว องค์หญิงใหญ่" หลังจากที่ความเข้าใจผิดระหว่างพวกเขาทั้งคู่ได้หายไปแล้ว เฉินรุยก็เริ่มรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาก
"หยุดพูดเรื่องอลิซเถอะ ตอนนี้เจ้าจะไม่อธิบายเหตุการณ์ลึกลับที่เกิดขึ้นในรอบที่สามหรือไง?" เชียนั่งลงและพูดขึ้น "ถ้าข้าไม่รู้ว่าเจ้าวางแผนในการแข่งขันนี้ ข้าคงจะเป็นเหมือนโจเซฟที่คิดว่าการกระทำของไวเวิร์นเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ เจ้าช่วยขจัดความสงสัยนี้ของข้าได้ไหม?"
เฉินรุยไม่คิดเลยว่าเชียจะสามารถสังเกตเห็นถึงเรื่องนี้ได้อย่างรวดเร็ว แต่อลิซ อาเธน่าและอัลดาซเองก็ได้ถามคำถามนี้กับเขาแล้ว ดังนั้นเขาจึงได้เตรียมคำตอบไว้ล่วงหน้าก่อนพอดิบพอดี
"เจ้าหญิงเชีย ข้าเองก็อยากจะรายงานเรื่องนี้ต่อท่านตั้งแต่แรกแล้ว" เฉินรุยคิดพร้อมกับพูดไปว่า "ความเป็นจริงแล้ว เมื่อวานนี้ข้าได้มรดกที่ยิ่งใหญ่ของปรมาจารย์เพียงเล็กน้อย ซึ่งมันคือความสามารถใหม่ที่ข้าได้รับมา"
แน่นอนว่าเรื่องปรมาจารย์ลึกลับเป็นเพียงการโกหกเท่านั้น แต่ก็ดีแล้วที่จะนำมันมาใช้บังหน้าระบบสุดยอด
เชียขยับไปมาเล็กน้อย จากนั้นเฉินรุยก็พูดต่ออีกว่า "มันคือความสามารถในการฝึกสัตว์ ดั่งเช่นการสื่อสารกับสัตว์มาร ถ้าไม่อย่างนั้นข้าจะกล้าเข้าใกล้ไวเวิร์นได้เช่นไร?"
"ข้ารู้แล้ว! สรุปว่าทั้งหมดนี้....อลันที่ถูกโจมตีบนท้องฟ้าก็เป็นฝีมือของเจ้าสินะ สติปัญญาของเจ้าน่าชื่นชมยิ่ง" จากนั้นเชียก็ตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง "ดังนั้นเจ้าก็เลยต้องการศิลาเถาวัลย์เพราะมรดกอันแสนยิ่งใหญ่ของปรมาจารย์ใช่ไหม?"
เฉินรุยสรรเสริญเชียเหลือเกินที่คิดได้เช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงพูดไปตามคำพูดนาง "ครั้งก่อนที่ข้าไปที่ร้านของเจ้าหญิงน้อย ข้าได้พบกับพลังที่ตอบสนองกับพลังของข้า นั้นก็คือศิลาเถาวัลย์ เจ้าหญิงน้อยได้ให้มันกับข้า 2 ชิ้น ต่อมา พลังของศิลาเถาวัลย์ก็ได้ถูกดูดกลืนโดยอัตโนมัติ ผลก็คือ พลังของปรมาจารย์ที่อยู่ในตัวข้าได้ถูกปลุกขึ้นเล็กน้อย แต่พลังของมันยังไม่เสถียรเท่าไหร่นัก เวลาในการฝึกสัตว์มารของข้าน้อยอย่างยิ่ง ดังนั้นตัวข้าจึงต้องการศิลาเถาวัลย์มากขึ้นและก็เพื่อรักษาพลังใหม่ที่ข้าได้รับมาด้วย"
เฉินรุยคิดว่าข้ออ้างของเขาสมบูรณ์แบบมากๆ อีกทั้งหากเชียเห็นคุณค่าของเขา นางย่อมเพิ่มศิลาเถาวัลย์ให้เขาบ้างแหละ
ตอนนี้เชียเริ่มเชื่อในมรดกของปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่แล้ว ดังนั้นนางจึงเริ่มคิดอย่างจริงจัง ความสามารถในการทําให้สัตว์อสูรเชื่องน่าประทับใจมาก ยิ่งเป็นการฝึกสัตว์มารอย่างไวเวริ์ นแล้วด้วย หากใช้อย่างถูกวิธี มันย่อมสร้างขุมกำลังให้ตัวนางอย่างแน่นอน สิ่งที่ไม่ควรมองข้าเลยก็คือมันเป็นเพียงพลังส่วนน้อยของมรดกปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ ถ้าหากในอนาคต...
“ข้าสามารถให้ศิลาเถาวัลย์กับเจ้าจำนวนมากได้” เชียกล่าว “ข้าเองก็ยังรู้สึกว่าในอนาคตเจ้าจะอยู่นอกเหนือการควบคุมของข้า ด้วยศักยภาพในตอนนี้ของเจ้า…. หากอิมป์ตนนั้นไม่ได้ทำสัญญาทาสกับเจ้า ข้าคงจะ…”
คงจะอะไรห๊ะ? อย่าฝันกลางวันไปสิเห้ย! เฉินรุยจึงได้พูดดังๆออกไปว่า “เจ้าหญิงใหญ่สามารถฆ่าอิมป์ตนนั้นและทำสัญญาทาสกับข้าได้เลย”
เฉินรุยรู้อยู่แล้วว่าพลังของสัญญานั้นยอดเยี่ยมมาก คนทั่วไปสามารถมีเพียงหนึ่งสัญญาในร่างกาย แต่ร่างกายของเขาแปลกมาก อาจเป็นเพราะระบบสุดยอด นอกเหนือจากสัญญาชีวิตกับปากลีโรแล้ว เขายังได้ทำสัญญานายบ่าวกับแซลลี่ แต่ไม่มีความขัดแย้งระหว่างทั้งสองสัญญาเลย
ตอนนี้เขาไม่ได้อ่อนแออีกต่อไปจนทุกคนสามารถรังแกเขาได้อีกแล้วนะ หากมีสถานการณ์กรณีที่เลวร้ายที่สุดเกิดขึ้น เขาก็เพียงต้องทำตัวอ่อนแอและค่อยหลบหนีไปก็เท่านั้น
เชียได้แต่กระพริบตา“เจ้าคิดว่าข้าควรจะทำอย่างนั้นเหรอ?”
“แล้วเจ้าหญิงเชียต้องการทำเช่นนั้นจริงๆหรือไม่? เฉินรุยไม่ออกความคิดเห็น แต่ถามต่อว่า” ทำไมตัวท่านเองถึงไม่บังคับให้ปรมาจารย์อัลดาซทำสัญญานายบ่าวเลยเล่า?”
เชียเองก็เข้าใจความหมายของคำพูดของเขา จากนั้นนางเองก็ยังคงนิ่งเงียบ
“พลังของสัญญามีพลังมาก ซึ่งมันไม่จำกัดระดับพลังของมารแต่ละตน เมื่อการสืบทอดของปรมาจารย์ได้ถูกปลุกขึ้นมาอย่างสมบูรณ์แล้ว พลังแห่งสัญญานั้นไม่น่าจะทำให้เจ้าผูกพันได้ บางที ข้าควรจะเชื่อข้อแก้ตัวบางอย่างที่เจ้าเคยพูดเมื่อ…สวนครั้งที่แล้ว” เชียจ้องมองอีกครั้งไปบนใบหน้าของเฉินรุยโดยตรง “นี่คือข้อสรุปที่ข้าคิดขึ้นมาได้ เจ้าคิดว่ายังไง?”
“ท่านเจ้าหญิงเชียยังคงสงสัยว่ามันเป็นเพียงข้อแก้ตัวของข้า ข้ายอมรับว่าข้าเคยคิดอะไรบางอย่างที่ข้าไม่ควร แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะนึก ข้าแค่อยากจะอยู่เท่านั้น ก่อนหน้าเป็นเช่นนี้และตอนนี้ก็เป็นเช่นเดียวกัน ... ในอนาคตข้าเองก็ยังหวังว่ามันจะยังคงเป็นเช่นนั้น” เมื่อเฉินรุยนึกถึงความเข้าใจผิดที่แสนสวยงาม เขาก็ได้ทำตัวสงบลงและมองดูเชียไปตรงๆ
เชียเองก็มองสวนกลับมา “จริงงั้นเหรอ?”
“ใช่แล้ว แต่ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันของเมืองพระจันทร์ดับนั้นไม่ควรไปในทางที่ดีเท่าไหร่นัก ถ้าเจ้าหญิงเชียยังเชื่อใจคนผิด มันก็อาจทำให้เกิดผลลัพธ์ที่ไม่อาจจินตนาการได้”
เชียรู้สึกว่าบทสนทนาเช่นนี้ลึกซึ้งเป็นอย่างมาก คนหนึ่งคือพยายามหาข้อแก้ต่าง ส่วนอีกคนก็พยายามหาเหตุผลมาโต้แย้ง นี่อาจเป็นการทดสอบในแง่หนึ่งก็เป็นไปได้
หลังจากนั้นไม่นานนัก ดวงตาของนางก็ดูมั่นคงขึ้น “เชื่อในคนที่ผิดก็ยังดีกว่าไม่กล้าที่จะเชื่อ ถ้าข้าเสี่ยงทุกอย่าง ข้าก็อาจจะยังหวังในความทุกข์ยาก ...ข้านั้นตั้งใจจะแต่งตั้งเจ้าเป็นเลขาธิการ เจ้ายินดีที่จะยอมรับหรือไม่?”
เลขาธิการงั้นเหรอ? เลขาธิการมนุษย์? อย่างน้อยมันก็ดีกว่าสัญญานายบ่าว ดูเหมือนว่าเชียได้ตัดสินใจที่จะรับเขาไปเป็นนายกแห่งเมืองพระจันทร์ดับแล้ว
อาเธน่า อลิซ อัลดาซ …และปากลีโรเองก็อยู่ที่นี่ด้วย ...เพราะตัวเขาเองก็ยังไม่ทำตามสัญญาของมังกรพิษได้ครบถ้วน เขาก็คงต้องยังอยู่ที่เมืองพระจันทร์ดับก่อน ยิ่งเมืองพระจันทร์ดับแข็งแกร่งเท่าใด เขาก็จะแข็งแกร่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น
เฉินรุยรู้ว่าสำหรับเชียแล้ว การที่กล่าวแบบนี้ออกมา ย่อมแน่นอนว่าคงไม่มีทางเลือกอื่น เขาโค้งคำนับทันทีและกล่าวออกไปว่า “ข้ายินดีที่จะได้รับใช้เจ้าหญิงด้วยเกียรติ เวลาและความจริงจะพิสูจน์เองว่าการตัดสินใจของท่านในวันนี้ถูกต้อง”
"ยอดเยี่ยม เจ้าเองก็พยายามอย่างหนักแล้วสำหรับศึกชิงเวหาในวันนี้ กลับไปพักผ่อนเถิด จากพรุ่งนี้เป็นต้นไป จงมาที่หอประชุมเพื่อรายงานทุกเช้า เกาสน์จะบอกเจ้าเองว่าต้องทำอะไร“เชียยกศีรษะของนางขึ้นอย่างน่าพอใจ”นอกจากนี้ ข้าหวังว่าเจ้าจะให้คำแนะนำที่เป็นประโยชน์กับข้าในช่วงเวลาที่สำคัญด้วยนะ”
เฉินรุยเข้าใจว่าบทบาทของเลขาธุการนี้เทียบเท่ากับหน้าที่ของเสมียน จากทัศนคติของเชียแล้ว นางคงยังหวังให้เขาทำหน้าที่เป็นนักยุทธศาสตร์เบื้องหลังด้วย
นักยุทธศาสตร์ที่ยอดเยี่ยมในต่างโลกงั้นเหรอ? เฉินรุยเกาหัว เมื่อเขากำลังถามคำถามสองสามข้อเกี่ยวกับวันหยุดและการธำนุบำรุงประจำอาชีพของเขา เขาก็ได้ยินเชียพูดว่า“เมื่อเถาวัลย์ของเจ้าวิญญาณสีชาดมาถึง ข้าจะมอบให้เจ้า 60 หากไม่พอก็มาบอกข้า”
60 ชิ้น? นั่นน่ะศิลาเถาวัลย์คุณภาพสูงเชียวนะ ทุกๆชิ้นอย่างน้อยก็มีมูลค่า 100 เหรียญคริสตัลสีดำ! ออร่าที่หายไปก็ได้กลับคืนมาแล้ว ดวงตาของเฉินรุยตอนนี้สว่างสดใสเป็นอย่างมาก เขาไม่สนใจเรื่องค่าธำนุบำรุงประจำอาชีพของเขาอีกแล้ว ซึ่งนี้แหละเป็นประโยคที่เขาประทับใจมากที่สุดจากทุกคำพูดที่เจ้าหญิงใหญ่เคยกล่าวมา
