ตอนที่ 25 สร้างรายได้และใช้จ่าย

สิบวันผ่านไปในชั่วพริบตา

ในที่สุด องุ่นก็สุกเต็มที่ การปลูกองุ่นมากกว่าหนึ่งหมู่ ทำให้ในเวลานี้มีองุ่นมากกว่าหนึ่งพันหกร้อยพวง ฉีมู่อานและเซียวจิ่งถิงเก็บองุ่นสุกห้าร้อยพวงแรกส่งไปในเมือง

เนื่องจากพวกเขาได้ทำสัญญาปากเปล่ากับภัตตาคารเยว่เหอและอกหลายตระกูลในเมือง องุ่นจึงถูกขายหมดอย่างรวดเร็วในครั้งนี้ องุ่นสามร้อยพวงถูกขายให้กับเจ้าของภัตตาคารเยว่เหอในราคาสองร้อยเหวิน และอีกสองร้อยพวงถูกขายให้ตระกูลใหญ่ในราคาสองร้อยห้าสิบเหวิน

องุ่นห้าร้อยพวงถูกขายเป็นเงินทั้งหมดหนึ่งร้อยสิบสองตำลึง เซียวจิ่งถิงที่มีเงินเพียงพอแล้วตอนนี้มอบสามสิบตำลึงให้กับฉีมู่อาน ที่รู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังฝันว่าถือถุงเงินใบใหญ่ ฉีมู่อานเดินช้าๆ ไปพร้อมถุงเงินใบนี้

“เราจะกลับกันตอนนี้เลยไหม?” ฉีมู่อานถาม

เซียวจิ่งถิงส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ยังไม่กลับหรอก ไปร้านขายอาวุธแล้วซื้อของมาวางกับดักกันเถอะ”

ฉีมู่อานพยักหน้าและพูดว่า “ดีเลย!” พืชผลในที่ดินระดับกลางใกล้จะสุกแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเตรียมตัวแต่เนิ่นๆ

เซียวจิ่งถิงใช้สิบสองตำลึงเพื่อซื้อเหล็กหนีบและหนามแหลมคมจำนวนมาก

ดวงตาของฉีมู่อานถูกเกาทัณฑ์แขนเสื้อ*ในร้านขายอาวุธดึงดูดไว้ เซียวจิ่งถิงมองตามสายตาของฉีมู่อานไปที่เกาทัณฑ์แขนเสื้อนั้น แล้วพูดว่า “เจ้าชอบไหม? ถ้าชอบก็ซื้อเลย” เกาทัณฑ์แขนเสื้อที่แขวนอยู่บนผนังนั้นไม่ใช่สินค้าธรรมดา ฉีมู่อานชอบล่าสัตว์ในป่า แต่เขาไม่มีอาวุธที่เหมาะสม ซึ่งไม่ปลอดภัย

*( ซิ่วเจี้ยน 袖箭 แปลตรงตัวว่า "เกาทัณฑ์แขนเสื้อ" เป็นอาวุธลับโบราณชนิดหนึ่งกระบอกยิงและตัวลูกศรขนาดเล็กพอที่จะมัดติดแขนซ่อนไว้ใต้แขนเสื้อได้ใช้กลไกการยิงอาวุธลับประเภทนี้มีทั้งยิงทีละดอกยิงคู่ยิ่งสามเรียกว่าซันไฉ 三才 ยิงสี่ดอกเรียกว่าชื่อเซี่ยง 四象 )

“ลูกค้าท่านนี้ช่างมีสายตาที่เฉียบแหลมยิ่งนัก เกาทัณฑ์แขนเสื้อนี้ทำมาจากเข็มเหล็กของสัตว์อสูรเข็มเหล็กระดับห้า และสามารถเจาะเกราะแข็งของสัตว์อสูรระดับสามได้อย่างง่ายดาย” เจ้าของร้านขายอาวุธกล่าว

"ราคาเท่าไหร่!" เซียวจิ่งถิงถาม

“สามสิบตำลึงเงิน” ฉีมู่อานชะงักแล้วก็ต้องตกตะลึง

เซียวจิ่งถิงหยิบเงินสามสิบตำลึงออกมาซื้อมันอย่างไม่เสียดาย

สนับสนุนต้นฉบับที่ mynovel.co นะขอรับ

ฉีมู่อานหยุดเขาและพูดว่า “ช่างเถอะ มันแพงเกินไป”

เซียวจิ่งถิงส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร เจ้าชอบขึ้นไปบนภูเขา ดังนั้น เจ้าต้องมีอาวุธที่เหมาะสม”

ฉีมู่อานมองดูสีหน้าร่าเริงของเซียวจิ่งถิงก็รู้สึกอบอุ่นในใจ เขาไม่รู้ว่าทำไมเซียวจิ่งถิงถึงกลายเป็นแบบนี้ และได้แต่แอบภาวนาว่าขอให้เซียวจิ่งถิงเป็นแบบนี้ตลอดไป

หลังจากซื้อเกาทัณฑ์แขนเสื้อและสิ่งของที่จำเป็นในการวางกับดัก เซียวจิ่งถิงก็เหลือเงินเพียงเล็กน้อย

“ท่านอยากซื้ออะไรอีกหรือไม่?” ฉีมู่อานถาม

“ไปซื้อถุงเก็บของดีกว่า” เซียวจิ่งถิงกล่าว

ใบหน้าของฉีมู่อานซีดลง ถุงเก็บของเป็นสิ่งล้ำค่า ถุงเก็บของที่มีมิติภายในกว้างสามฉื่อ สามารถขายได้อย่างน้อยแปดสิบตำลึง มันเป็นของดี แต่ราคาแพงเกินไป

เซียวจิ่งถิงมองไปที่ฉีมู่อานแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าแค่คิดเกี่ยวกับมัน เราต้องการเงินเพื่อซื้อของหลายอย่างในบ้าน จึงไม่เหมาะที่จะซื้อของสิ่งนั้นในตอนนี้”

“เช่นนั้น เราจะกลับกันตอนนี้เลยไหม?” ฉีมู่อานถาม

“เราจะซื้อไหแล้วกลับเลย” เซียวจิ่งถิงกล่าว

“ท่านจะซื้อไหไปทำอะไรหรือ?” ฉีมู่อานถาม

“เดี๋ยวเจ้าจะรู้” เซียวจิ่งถิงกล่าว

หลังจากฟังคำพูดนั้น ฉีมู่อานก็ไม่ถามสิ่งใดต่อ เขาไปกับเซียวจิ่งถิงเพื่อซื้อไห ทั้งขนาดใหญ่และเล็กที่มีราคาไม่แพง พวกเขาซื้อทั้งหมดโดยใช้เพียงหนึ่งตำลึงเท่านั้น

หลังจากซื้อของแล้วเซียวจิ่งถิง และฉีมู่อานก็ออกจากเมืองไปพร้อมกับผู้คนในเกวียนวัว

เมื่อเห็นเซียวจิ่งถิงและฉีมู่อานกลับมา ชาวบ้านหลายคนในเกวียนวัวก็เหลือบมองที่เกาทัณฑ์แขนเสื้อของฉีมู่อาน แม้ว่าชาวบ้านจะยากจน แต่หลายคนรู้จักสินค้าเป็นอย่างดี

ฉีมู่อานรู้สึกเขินเล็กน้อย และนั่งลงข้างๆ เซียวจิ่งถิง

“บ้านสกุลเซียว เจ้าต้องทำเงินได้เยอะแน่!” ชาวบ้านบางคนกล่าว

เซียวจิ่งถิงส่ายหน้าแล้วพูดว่า “เปล่าหรอก ข้ามิได้ทำเงินได้มากเสียหน่อย”

“คุณชายเซียว เจ้าถ่อมตัวเกินไปแล้ว เจ้ากลัวที่จะบอกให้พวกเรารู้ว่าเกาทัณฑ์แขนเสื้อของภรรยาหนุ่มเจ้ามีราคาหลายสิบตำลึงหรือ?”

“มู่อานชอบขึ้นภูเขาเข้าป่าเวลาที่ไม่มีอะไรทำ แต่ยังไม่มีแม้กระทั่งอาวุธที่เหมาะสม ข้าเป็นห่วงเขาจริงๆ” เซียวจิ่งถิงเปลี่ยนเรื่อง

“คุณชายเซียว ข้าได้ยินมาว่าเจ้าขายองุ่นให้ภัตตาคารเยว่เหอ องุ่นนั้นมีราคาแพงมาก! เจ้าปลูกองุ่นให้เติบโตเช่นนั้นได้อย่างไร!”

เซียวจิ่งถิงหลับตาลง ก่อนที่เขาจะขายองุ่นก็ได้รับความสนใจจากผู้คนมากมายอยู่แล้ว เท่าที่รู้มา มีหลายคนที่เรียนรู้จากเขาเพื่อปรับปรุงดินและปลูกองุ่น เมื่อมีการขายองุ่น ทุกคนในหมู่บ้านก็กลัวว่าจะเกิดปัญหา

ถ้าเขายังขายองุ่นแบบนี้ต่อไป เขาคงทำให้หลายคนอิจฉา เมื่อถึงเวลานั้น… เขาหวังว่าตัวเองจะมีพลังมากกว่านี้ และเขาก็จะไม่สนใจว่าคนอื่นคิดอย่างไรอีกแล้ว

ราวกับรับรู้ได้ถึงความกังวลของเซียวจิ่งถิง ฉีมู่อานเอื้อมมือออกไปจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้ เซียวจิ่งถิงเองก็จับมือฉีมู่อานกลับด้วยเช่นกัน