ตอนที่ 1027-1028 อย่าเพิ่งเข้าใจผิด
เจียงหลัวลี่รู้สึกราวกับว่า กำลังถูกผู้อาวุโสสั่งสอน
“อ้อใช่ คุณเจียง คุณยังไม่ได้ตอบผมเลย ว่าคุณชอบห้องที่ผมจัดให้ไหม”
เจียงหลัวลี่พูดไม่ออก
เธอเหนื่อยเกินกว่าจะพูดอะไรออกไป
“คุณเหมา กลับมาค่อยคุยกันค่ะ” เจียงหลัวลี่รู้สึกหัวใจจะวาย หากยังคงคุยกับเหมาซวีเสียต่อ เธอจึงตัดสินใจยุติการสนทนา “ฉันจะรอคุณค่ะ”
“ได้ ได้” เหมาซวีเสียพูดอย่างอ่อนโยน
“ไว้ค่อยคุยตอนเจอกัน คุณเจียง...เดี๋ยวเจอกันนะครับ”
“...ค่ะ แล้วเจอกัน”
ในที่สุดเจียงหลัวลี่ก็วางสาย
พี่หลินยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ เธอ
“คุณท่านใช่ไหมค่ะ เขากำลังจะมาถึงใช่ไหม”
“ค่ะ” เจียงหลัวลี่พยักหน้าและจ้องไปที่พี่หลิน ซึ่งตอนนี้หญิงสูงวัยจ้องมองเธอตอบ ราวกับกำลังมองดูลูกสะใภ้ ทำเอาเธอหน้าแดงและพูดว่า “เขาบอกว่าอีก 40 นาทีจะถึงค่ะไ
“คุณท่านทำงานเสร็จเร็ว ตอนนี้กำลังจะกลับบ้าน” พี่หิลนปิดปากและยิ้ม
“ฉันไม่เคยเห็นเขากระตือรือร้นแบบนี้มากก่อนเลย อันที่จริง การมีผู้หญิงอยู่ในบ้านน่ะล่ะดีที่สุด บ้านจะได้เป็นบ้านเสียที”
เจียงหลัวลี่หน้าแดงมากยิ่งขึ้น
เธอมองดูท่าทางมีความสุขของพี่หลิน เธอคงคิดว่าเธอกับเหมาซวีเสียคงตกลงอยู่ร่วมกันแล้วเป็นแน่
การกระทำของเหมาซวีเสีย ทำให้คนอื่นต่างคิดไปแบบเดียวกับพี่หลิน
เขาตกแต่งห้องนอนให้กับเธอ
ในสายตาของคนอื่น คงมองเป็นแบบนั้น
เมื่อเห็นว่าพี่หลินมีความสุขเพียงใด เจียงหลัวลี่ทนไม่ไหวที่จะต้องเห็นท่าทีผิดหวังของเธอ เธออยากจะอธิบายเรื่องต่าง ๆ ให้กระจ่าง
ไม่อยากให้พี่หลินเข้าใจผิดแบบนี้อีกต่อไป
เธอและเหมาซวีเสียไม่มีวันอยู่ด้วยกันได้
“พี่หลินคะ” เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจบอกความจริงกับพี่หลิน “อันที่จริง คุณเหมากับฉันเราคงอยู่ด้วยกันไม่ได้ค่ะ เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น ในอนาคต ฉันคงไม่ได้อยู่ที่นี่”
“พี่หลิน อย่าเข้าใจความสัมพันธ์ของเราผิดเลยค่ะ”
“อะไรนะ” พี่หลินตกใจ “ไม่อยู่กับคุณท่านเหรอ?”
“ค่ะ” เจียงหลัวลี่ชอบพี่หลินและทนไม่ได้ที่จะทำให้เธอผิดหวัง แต่เธอยังคงพูดต่อ
“พี่หลิน คุณเหมากับฉัน พวกเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่ในอนาคตที่นี่ก็คงมีผู้หญิงเข้ามาอย่างแน่นอนค่ะ” แต่คนนั้นคงไม่ใช่ฉัน
“เพราะงั้น...พี่หลิน อย่าพูดอะไรแบบนั้นกับฉันเลยค่ะ”
ความสุขบนใบหน้าของพี่หลินจางหายไป
เธอรู้สึกว่าเจียงหลัวลี่ไม่ได้ล้อเล่น “ตะ-แต่คุณท่านบอกว่า คุณเจียงจะย้ายเข้ามาอยู่นี่น่า”
พวกเขาเคยนอนด้วยกันก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าจะต้องคบหากันนี่
พี่หลินไม่เข้าใจ
“ฉันไม่คิดจะย้ายมาอยู่กับเขาค่ะ” เจียงหลัวลี่ถูขมับของเธอ และดูหมดหนทางเล็กน้อย
“เขาเป็นคนขนของของฉันมาเอง เป็นเขาที่คิดตกแต่งห้องใหม่ ฉันไม่ได้ตกลงสักหน่อย”
พี่หลินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“คุณเจียง คุณหมายความว่า คุณท่านบังคับคุณเหรอคะ”
“ไม่ใช่ค่ะ เขาไม่ได้บังคับฉัน แต่เขาไม่ได้ขออนุญาตฉัน”
พี่หลินยังคงแสดงท่าทีตะลึงงัน หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็บ่นออกมา
“คุณท่านบังคับผู้หญิงเหรอเนี้ย น่าตกใจเกินไปแล้ว”
เจียงหลัวลี่ก็ตกใจเช่นกัน
เธอไม่คิดว่าเหมาซวีเสียจะมีด้านที่ครอบงำคนอื่นเช่นนี้
เขาดูสุภาพและอ่อนน้อมมาก
เห็น ๆ กันอยู่ว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษ
เป็นการยากที่จะจินตนาการว่าเขาจะสามารถบังคับคนอื่นได้
“ฉันเข้าใจผิดไปเหรอ?” ตอนที่เห็นเหมาซวีเสียพบผู้หญิงมาที่บ้าน พี่หลินดีใจมาก แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเรื่องเข้าใจผิด ทำให้เธอรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก
เธอมองดูเด็กสาวใบหน้าสวยตรงหน้าและรู้สึกสงสาร
ผู้หญิงคนนี้เหมาะกับคุณท่านมาก
อีกทั้งคุณท่านก็ปฏิบัติต่อเธอแตกต่างไปจากเดิม
ดูจากนิสัยของคุณท่านแล้ว เขาต้องชอบผู้หญิงคนนี้มากแน่ ๆ
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่คุณท่านให้ความสนใจผู้หญิง
แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้ชอบเขา?
คุณท่านของเธอออกจะหน้าตาดี ภูมิหลังทางครอบครัวดี ทำงานเก่ง
ทำไมคุณเจียงถึงไม่ชอบเขานะ?
พี่หลินชอบเจียงหลัวลี่มากและหวังว่าเธอจะได้อยู่กับเหมาซวีเสีย เธอยังคงมีความหวังและถามต่อ
“คุณเจียง คุณอาจจะเห็นว่าคุณท่านมีงานที่ยุ่งตลอดเวลา เลยกังวลว่าเขาจะไม่มีเวลาให้คุณใช่ไหม?”
“พี่หลินคะ คุณเหมาเป็นคนเก่ง มีคุณสมบัติเป็นเลิศ ที่ฉันบอกว่าเราคบกันไม่ได้ ไม่ได้หมายถึงแค่เรื่องงานของเขาหรอกค่ะ ยังมีปัจจัยอื่น ๆ อีกมากมาย เอาเป็นว่า ฉันไม่ใช่คนที่เหมาะสมกับเขาก็แล้วกันค่ะ”
“ฉันคิดว่าเราคงเป็นได้แค่เพื่อนกันไ
“คุณเจียงไม่ชอบคุณท่านจริง ๆ เหรอคะ คุณเจียงไม่ลองคิดดูอีกสักทีเหรอ ไม่ว่าจะมีอุปสรรคอะไร ตราบใดที่คนสองคนรักกัน คุณต้องเอาชนะมันได้ค่ะ”
เจียงหลัวลี่ยังคงเงียบ
เธอประทับใจเหมาซวีเสีย
แต่ความเสน่หานั้นไม่เพียงพอที่จะทำให้เธอคลายกังวลที่จะยอมคบกับเขา
เมื่อเห็นว่าเธอไม่พูดอะไรออกมา พี่หลินคิดว่าเธอน่าจะถามบางอย่าง
“คุณเจียง ฉันพูดมากเกินไปรึเปล่า ถ้าทำให้คุณไม่พอใจ...”
“เปล่าค่ะ”เจียงหลัวลี่จับมือพี่หลินและรีบพูด
“เป็นฉันเองที่ไม่มีความสุข พี่หลิน คุณเหมาเขาเป็นคนเก่งและเป็นคนที่โดดเด่นมากคะ แต่เราไม่เหมาะสมกัน ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้พี่ผิดหวัง”
“เฮ้อ น่าเสียดาย” พี่หลินรู้ว่าเธอไม่สามารถบังคับความรู้สึกเธอได้
แม้ว่าเธอจะรู้สึกเสียดายก็เถอะ แต่เธอคงทำได้เพียงยอมรับความจริงเท่านั้น
“เอาล่ะ ๆ ถึงแม้คุณเจียงกับคุณท่านจะเป็นคนรักกันไม่ได้ แต่สำหรับพวกเรายังคงเป็นเพื่อนกันใช่ไหม คุณเจียงจะมาที่จะแวะมาที่นี่บ่อย ๆ ก้ได้ คุณท่านไม่ค่อยจะกลับบ้าน บ้านหลังนี้ทั้งใหญ่ทั้งเงียบ คุณเจียงก็แวะมาเพื่อหญิงชราคนนี้ก็แล้วกัน”
“ได้ค่ะพี่หลิน ฉันจะแวะมาเยี่ยม”
...
40 นาทีต่อมา
เจียงหลัวลี่ที่กำลังนั่งดื่มชากับพี่หลิน ได้ยินเสียงรถจากข้างนอก
“คุณท่านมาแล้ว” พี่หลินดีใจ
“คุณเจียง ออกไปดูกันเถอะค่ะ คุณท่านต้องกลับมาแล้วแน่ ๆ”
เจียงหลัวลี่พยักหน้าและเดินตามพี่หลินออกไป
ทันทีที่เธอเดินออกจากบ้าน เธอเห็นรถโรลส์-รอยซ์สีดำจอดอยู่ข้างน้ำพุ
คนขับรถลงจากรถแล้วเปิดประตูให้กับคนที่นั่งเบาะหลัง
เหมาซวีเสียสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงขายาวทีดำ พร้อมกับผูกเน็คไทสีดำ เดินลงมาจากรถ
