EP 671 งูกัด!

EP 671 งูกัด!

By loop

ในช่วงกางดึก

ข้างนอกมีพายุฝนและบรรยากาศในรถก็เต็มไปด้วยความเงียบสงบ

ดูเหมือนดงซูบินจะรู้ว่าเกิงโยฮวานั้นเงียบไปแล้ว หลังจากนั่งได้ครู่หนึ่ง ดงซูบินเองก็ไม่สามารถทนกลับเสื้แอผ้าที่เปียกโฉกเช่นนี้ได้ เขาอึดอัดตัวเองมากที่จะต้องใส่มัน เขาจึงปลดกระดุมเสื้อและบิดเสื้อซ้ำๆ วางไว้ใต้กระจกหน้ารถ ก่อนจะลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงถอดกางเกงที่ยืมมาจากเกิงโยฮวาในตอนเช้า คลายเกลียวออก และสุดท้ายก็ถอดรองเท้าและถอดถุงเท้าออก

แน่นอนตอนนี้ดงซูบินไม่มีอะไรจะเสียแล้ว

"เสื้อผ้าของคุณ..."

"อะไร?"

"เดียวผมจะเอามันไปตากไว้นอกรถ อย่างน้อยพรุ่งนี้เช้ามันจะดีขึ้น"

"……เข้าใจแล้ว"

เมื่อเห็นเธอเห็นด้วยดงซูบินก็ใช้มือข้างหนึ่งและหยิบเสื้อผ้าที่ด้านหลังที่นั่งข้างๆเขา เขาบิดมันและหน้าแดงเพื่อคว้าถุงน่องสองข้าง คอยๆบิดอย่างระมัดระวัง ค่อยๆ วางมันลงบนเบาะนั่งและพนักพิงแยกจากกันเพื่อให้แห้งเร็วขึ้น

“ซูบิน” เกิงโยฮวาอยู่ๆดีก็เรียกดงซูบินขึ้น

“ครับมีอะไรหรือเปล่า”

"ในรถมีผ้านวมหรือเสื้อผ้าอื่นๆ หรือเปล่า"

“ผมเอาออกไปหมดแล้ว ไม่ได้ขนอะไรมาด้วยเลย...”

"อา!" ดูเหมือนเกิงโยฮวาเริ่มจะเป็นหวัดแล้ว

เมื่อเห็นดงซูบินเห็นอย่างงั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะสงสารเธอ และตอนนี้ก็ไม่มีเวลาที่จะมาทะเลาะกันแล้ว เขาพูดทันทีว่า: “เบาะที่นั่งด้านหน้าเปียกและเบาะหลังมีเบาะยาวกำมะหยี่คุณเอามันมาเป็นผ้าห่มได้ไหม” อันที่จริงมันคือที่นั่ง แต่มันน่าจะกว้างพอให้กับเกิงโยฮวานอนได้

"……เข้าใจแล้ว"

เสียงของการปรับเบาะดังขึ้นมา

"เป็นยังไงบ้าง?"

"โอเค"

"คุณสามารถพับมันลงไปได้"

แน่นอนว่าดงซูบินเองก็ยังทำอะไรไม่ถูกตอนนี้ และเขายังประหม่าอยู่เล็กน้อย เขากลัวว่าเกิงโยฮวาจะเห็นตัวของดงซูฐินเองจากเบาะหลังเพราะตอนนี้เขาไม่ได้สวมเสื้อผ้าอยู่เลย นี้มันเกิดบ้าอะไรกันขึ้นนะวันนี้ อยู่ดีรถเกิดเสียหลักและดันมาแบตหมดวันเดียวกันอีก อีกทั้งไฟในรถก็ยังเปิดไม่ได้สักกะดวงหนึ่ง ไม่ต้องพูดถึงฮีตเตอร์ภายในรถเลย

เวลาเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ ดึกขึ้น ดึกขึ้น

ตอนนี้ดงซูบินรู้สึกได้ว่ารถเริ่มเย็นลงไปเรื่อยๆ เขาได้ยินแม้กระทั่งเสียงอากาศเย็นๆ ที่ด้านหลัง  ตอนนี้มันหนาวมากพอที่จะทำให้ปากของเขามีไอน้ำออกมา

ทันใดนั้นมีการเคลื่อนไหวบางอย่างที่เบาะหลัง

เฮ้ ดูเหมือนว่ามีใครบางคนลุกขึ้น และทันทีหลังจากเงาของเกิงโยฮวาก็ปรากฎขึ้นมา และแขนของเธอก็ผิงมาที่ผนักของเบาะ

"คุณกำลังทำอะไร?" ดงซูบินไม่กล้ามองกลับหลังไปตรงๆ

"......ฉันอยากจะไปข้างนอก"

"ออกไปข้างนอก?" ดงซูบินตกตะลึง “ฝนตกหนักขนาดนี้ ออกไปทำไม?”

“นอนซะ ไม่ต้องห่วงฉัน!”

“แต่คุณจะไปไหน เกิดอะไรขึ้นที่นี่ ช่วยอธิบายให้ผมฟังหน่อยเถอะ”

“ฉันบอกให้คุณนอนต่อยังไงเหล่า! ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน!”

“ไม่! ไม่ได้!”

“อะไรกัน!?”

เมื่อ ดงซูบิน หันหลังกลับไป เกิงโยฮวา ได้ใส่เสื้อผ้าแล้วและสวมเสื้อสูท แต่ไม่ได้ใส่กางเกง ลูกไม้สีแดงอ่อน **** ที่ชายเสื้อปรากฏออกมาดงซูบินมองมันอยู่ไม่นานเขาแค่อยากจะเอื้อมมือออกไปและหยุดเกิงโยฮวาไว้ อดไม่ได้ที่จะดึงประตูและออกจากรถ มือของเธอพยายามคำหาทาง และเธอก็มุ่งหน้าไปที่ป้า

ดงซูบินแองก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย เขาคิดว่านายกเทศมนตรีโยฮวาคงทนรอไม่ได้ เธอจึงพยายามหาทางกลับด้วยตัวเอง แต่เธอไม่ใส่กางเกง เห็นได้ชัดว่า...

ความคิดแรกของเขาอาจจะผิด หรือว่าเธอเองอยากเข้าห้องน้ำ?

ฉันเข้าใจแล้ว เธอเองคงอายที่จะพูดออกมาตรงๆ

ดงซูบินเอามือแปะหน้าผากและเขาไม่ไม่รู้อะไรเลยแถมยังพยายามหาเธออีกตั้งหาก!

ถึงแม้ว่านายกเทศมนตรีโยฮวา จะได้รับฉายาว่า "นายกหญิงเหล็ก" แต่เธอก็ยังเป็นผู้หญิง เธอเองคงจะไม่กล้าพูดเรื่องหน้าอายเหล่านี้ต่อหน้าดงซูบินอย่างแน่นอน ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะเดินออกจากรถไปน่าจะเป็นการดีกว่า และคงไม่อยากให้ดงซูบินเห็นภาพเธอตอนปลดทุกข์เป็นอันขาด ต่อให้ดงซูบินจะไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่นก็ตาม

สามนาทีผ่านไปรวดเร็วมากด

ดงซูบินเห็นว่าเกิงโยฮวายังไม่กลับมา เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ก่อนที่จะรีบใส่กางเกง และสวมเสื้อที่ไม่แห้ง เขารู้สึกไม่สบายใจกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนายกเทศมนตรีเกิงโยฮวา

ในป่าตอนนี้มันมืดมามองไม่เห็นใครเลย

มันน่าแปลกปกติ เกิงโยฮวาเป็นคนที่ใช้ห้องน้ำเร็วมาก เธอเดินไปไกลขนาดไหนกัน?

ดูเหมือนดงซูบินจะเริ่มกังวลมากขึ้นเรื่อยเขาเองไม่สามารถอยู่นิ่งๆได้อีกต่อแต่เปิดประตูตะโกนไปในทิศทางที่เธอเดินไปก่อนหน้านี้: "นายกโยฮวา! นายกโยฮวา!"

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆสะท้อนกลับมาเลย

ดูเหมือนเธอน่าจะเดินไปจากจุดนี้ไกลมากๆ

ดงซูบิน นั่งยองๆ พยายามหาเธอ และกลัวที่จะเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น เขากลัวว่าเกิงโยฮวาจะโกรธเขา  และรู้ว่าอารมณ์ของเกิงโยฮวาตอนนี้ไม่ค่อยดีนัก

"……อะไร!"

ดงซูบินสะดุ้งขึ้นมาทันที และทันใดนั้น เสียงร้องของผู้หญิงก็ดังขึ้นในป่า!

สีหน้าของดงซูบินก็ดูสบายใจขึ้น และเขาก็รีบผลักประตูลงรถ เขารีบวิ่งออกไปพร้อมกับฝนตกหนักและตะโกนขณะที่เขาวิ่ง “นายกโยฮวา! เกิดอะไรขึ้นกับคุณ!?”

ในป่ามันมืดมากฉันมองไม่เห็นอะไรเลย

ดงซูบินวิ่งไปโดยไม่ได้ดูทาง เขาสะดุดล้มไปจนสุดทางและในที่สุดก็เห็นต้นเกิงโยฮวาอยู่ข้างต้นข้างต้นไม้ใหญ่ ในขณะนั้น เกิงโยฮวากำลังนั่งย่องๆ งอมือ และมือของดงซูบินถูกับบริเวณใกล้โคนต้นขา ใบน่าของเขาตอนนี้ทุเรศมาก!

"ใคร?" ดงซูบินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “ใคร?”

เกิงโยฮวานั้นทำหน้านิ่งและพูดว่า: "มีงูอยู่!"

ดงซูบินนตกตะลึง “งู กัดคุณเหรอ”

“ไม่ใช่สักหน่อย ไร้สาระ!” เกิงโยฮวาแสดงสี่หน้าที่โมโหใส่ดงซูบิน “คุณไม่เห็นหรือยังไงกัน”

ดงซูบิน เห็นสิ่งนี้ เธอหมอบด้วยนิ้วบนขาของเธอ มีเลือดไหลออกมาเป็นรอย มันน่ากลัวมาก “งูอยู่ที่ไหน งูอะไร”

"... ไม่เห็น!"

"หัวมันเป็นยังไง สีอะไร"

“ก็บอกว่าเห็นไม่ชัดไง!

“เฮ้ อย่ากังวลไปเลย อย่ากังวลไปเลย” ดงซูบิน วิ่งขึ้นไปแล้วพูดว่า: "มาเถอะ ผมะช่วยคุณเอง บางทีงูอาจจะยังอยู่ใกล้ ๆ!"

เกิงโยฮวายังคงเหล่จนถึงตอนนี้ "ฉันลุกเองได้!"

“อย่าพูดแบบนั้นเร็วเข้า!”

ดงซูบินเองไม่รอช้ากลัวว่าเกิงโยฮวาจะเป็นอันตราย เขายังคงจ้องไปที่หญ้ารอบ ๆ ด้วยความระแวดระวัง และพยุงเกิงโยฮวาเดินกะเผลกกลับไปที่รถ ทั้งคู่ไปที่เบาะหลัง

เมื่อประตูปิดลงดงซูบินก็โล่งใจ “มันมีพิษหรือเปล่า?”

เกิงโยฮวาไม่ได้พูดอะไร

ดงซูบิน รู้สึกกระวนกระวายที่จะทุบหัวของเขา “มันกัดตรงไหน”

"……ขา."

ดงซูบินเพียงมองใกล้ๆ ว่าเกิงโยฮวาโดนงูกัดตรงไหน  จริง ๆ แล้วอยู่ที่ขอบชุดชั้นใน เป็นสถานที่ที่น่าอึดอัดมาก!

มันอยู่ตรไหนกัน!

เกิงโยฮวาก็ไม่รู้จะบอกยังไงดี!