บทที่ 31 นายคือหลี่หาน?

หมู่บ้านหยวนซี

หลี่หานคัดผักขึ้นมายางชนิด ปิดผนึกและแพ็คใส่กล่อง

จากนั้นเขาก็ขี่มอเตอร์ไซค์และนําผักไปที่เมือง เขาวางแผนที่จะส่งผักไปให้ซูอวี่ฉิง

นอกเมืองนั้นมีแค่ที่ทําการไปรษณีย์เท่านั้นและไม่มีส่งของด่วน

หลี่หานตั้งใจจะส่งของด่วน

หลังจากตระเวนหาบริษัทจัดส่งด่วน

"หนุ่มน้อย นี่มันอะไรกัน?"

"ผักน่ะครับ"

"ผัก?" ส่งผักแบบจัดส่งด่วน? ”

"อืม ได้ไหม?"

"ได้ ยังไงก็เถอะ ผักต้องบรรจุใส่กล่องพิเศษซึ่งค่าใช้จ่ายมันค่อนข้างสูงเกินราคาผัก นายไม่จำเป็นต้องจัดส่งด่วนก็ได้นะ”

"ไม่เป็นไร ส่งไปเถอะ ผักพวกนี้หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วล่ะ”

"ทําไม?"

"เพราะรสชาติที่อื่นไม่ดีเท่านี้ยังไงล่ะ"

"ก็ได้ งั้นฉันจะคํานวณราคาเอง"

"ฝากด้วยครับ"

“......”

ภายใต้สายตาสงสัยของเจ้าหน้าที่ หลี่หานจ่ายค่าจัดส่งและจากไป

เมื่อหลี่หานออกไป พนักงานก็พึมพําว่า "ละลายเงินชัดๆ ”

หลี่หานยิ้มและเดินไปที่ประตู เขาขี่มอเตอร์ไซค์และเตรียมที่จะออกไป

ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นซูอวี่ฉิงที่โทรเข้ามา

"ฉันรู้แล้ว ว่าทําไมเธอถึงเขียน 'การแข่งขันระหว่างกระต่ายกับเต่าขึ้นมา'

"เห็นโฆษณาของความสนุกของเด็กแล้วเหรอ?"

"ใช่ นายแต่งเรื่องขึ้นมาใช่หรือไม่?”

"แต่งขึ้นบ้าอะไรกัน? ฉันบอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันเขียนขึ้นเพื่อให้เด็กๆมีนิทานดีๆอ่าน ”

"หึ! เชื่อตายแหละ แล้วเธอทําอะไรอยู่น่ะ? ”

"ฉันเพิ่งส่งผักไปให้เธอไง กำลังจะกลับ"

"โอ้ ขอบคุณนะ ขับรถดีๆล่ะ"

"ได้"

......

วันรุ่งขึ้น

หลี่หานนําตะกร้าผักสองใบใหญ่ไปที่ตลาดในเมืองอีกครั้ง

หลังจากที่ไม่ได้ขายมาหลายวัน ในที่สุดก็ได้กลับมาขายอีกครั้ง

ทันทีที่เขาจอดรถเสร็จ เขาก็ได้ยินใครบางคนพูดด้วยความปิติยินดีว่า "ไอ้หนุ่มฃ ในที่สุดนายก็กลับมา ฉันรอเธอมาขายผักทุกวันเลยนะ รู้ไหม? ”

หลี่หานยิ้มและกล่าวว่า "ผมมาขายทุกวันไม่ได้หรอกครับ แปลงผักที่บ้านมีแค่สองสามแปลงเอง ผักโตไม่ทันหรอก ”

"เห้อ! นั่นสินะ งั้นวันนี้ฉันต้องซื้อมากขึ้นอีกซักหน่อยแล้วแหละ ”

ลูกค้าคนนี้พึ่งซื้อเสร็จ ไม่นานลูกค้าเก่าก็เห็นว่าหลี่หานมาตั้งแผงลอยอีก ก็พากันเข้ามาล้อม

เพื่อไม่ให้เกิดความวุ่นวาย หลี่หานตัดสินใจที่จะจํากัดการซื้อ

เขาเคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน

หากจํากัดการซื้อ แม้ว่าจะยังไม่สามารถตอบสนองลูกค้าทุกคนได้ แต่อย่างน้อยก็ทําให้ลูกค้าที่สามารถซื้ออาหารมีจำนวนมากขึ้น

ลูกค้าที่เบียดเสียดอยู่ข้างนอกไม่ต้องกังวลว่าผักจะขายหมด

และจะไม่มีใครเบียดเข้ามาให้วุ่นวาย

เป็นเช่นนั้น คนที่ถูกเบียดเสียดอยู่ข้างนอกได้ยินหลี่หานพูดเช่นนี้ การเคลื่อนไหวของพวกเขาก็เบาลงมาก

เมื่อเห็นสถานการณ์สงบลง หลี่หานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ธุรกิจนี้ดีเกินไปและบางครั้งก็น่ารําคาญ

แต่ละคนสามารถซื้อได้แค่จานเดียว ทำให้คิดเงินได้ง่ายมากขึ้น

นี่เป็นผลพวงที่ไม่คาดคิดเล็กน้อย

ทันใดนั้น มีมือหนึ่งวางถุงถั่วสี่ฤดูลงบนถาดเครื่องชั่งอิเล็กทรอนิกส์

ลี่หานไม่มองก็รู้ว่าเจ้าของมือเป็นผู้หญิงอย่างแน่นอน

"ถั่วสี่ฤดู หนึ่งชั่งครึ่ง เจ็ดหยวนห้าเหมา" หลี่หานมองไปที่หน้าจอ lcd ของเครื่องชั่งและกล่าว

จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและเห็นหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างชัดเจน เขาอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาเบาๆ

เป็นหญิงสาวจริงๆ

นอกจากนี้หลี่หานยังเคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อน

เขามาที่นี่ครั้งแรกเมื่อสิบวันก่อนเพื่อขายผัก

ลูกค้าคนที่สองในวันนั้นคือผู้หญิงคนนี้ที่ซื้อแตงกวาและถั่วไป

ในเวลานั้นหลี่หานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ในเมืองเล็กๆแห่งนี้ ยังมีหญิงสาวที่สวยงามแบบนี้อาศัยอยู่ด้วย

หลังจากนั้นก็ไม่เห็นผู้หญิงคนนี้มาซื้อผักอีกเลย

ไม่คิดว่าวันนี้เธอจะมาอีกครั้ง

"ที่แท้ก็เป็นเธอนี่เอง ยินดีต้อนรับ" หลี่หานยิ้มและพูด

"ขอบคุณ!"

หญิงสาวพูด และหลังจากนั้นเธอจ้องมองไปที่หลี่หานราวกับว่าเธอต้องการที่จะเห็นอะไรบางอย่างจากใบหน้าของหลี่หาน

หลี่หานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

หญิงสาวคนนี้มองเขาแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเขาหล่อเกินไปใช่ไหม?

หลี่หานกระแอมไอเบาๆ เป็นสัญญาณให้กับหญิงสาว?

เมื่อหญิงสาวตระหนักว่าเธอเสียมารยาท ใบหน้าของเธอแดงเล็กน้อยและกล่าวว่า "ฉันขอโทษ แต่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม? ”

หลี่หานพยักหน้าและกล่าวว่า "แน่นอน ”

หญิงสาวกล่าวว่า "คุณชื่อหลี่หาน?" ”

หืม?

มันเป็นแบบนี้นี่เอง

หลี่หานเข้าใจว่าทําไมเธอถึงจ้องมองเขาตลอดเวลา

เมื่อคิดดูแล้ว หญิงสาวคนนี้ได้โพสต์ข้อความผ่านอินสตาแกรมเกี่ยวกับ 'การแข่งขันระหว่างกระต่ายกับเต่า' และเดาว่าเขาคือผู้เขียน 'การแข่งขันระหว่างกระต่ายกับเต่า'

ถ้าเธอได้ยินเรื่อง ที่เกิดขึ้นในตลาดในวันนั้น ก็คงเดาได้ไม่ยาก

หลี่หานไม่ได้ปฏิเสธ เขาพยักหน้าและกล่าวว่า "อืม ฉันเองแหละ"

"เป็นคุณจริงๆด้วย" ในใจของหญิงสาวเกิดความรู้สึกยากที่จะอธิบาย

เธอพบว่าครั้งสุดท้ายที่เธอพบหลี่หาน เธอรู้สึกยากที่จะเข้าใจ

เนื่องจากหลี่หานมีพรสวรรค์ในการเขียนเรื่องราว นอกจากนี้อายุยังน้อย แต่ทำไมเขาต้องขายผักที่นี่ด้วย?

ดูจากท่าทางแล้วยังรู้สึกพอใจกับการขายผักแบบนี้อีกด้วย

นี่ไม่ใช่การเสียพรสวรรค์ไปอย่างสูญเปล่าหรอกเหรอ?

ใช่ มีอีกคําถามที่สําคัญกว่านั้น

หญิงสาวมองไปที่หลี่หานและกล่าวว่า "ตอนนี้มีคนคาดเดาบนอินเทอร์เน็ตว่าคุณและผู้เขียน "จิ้งจอกขาวกับบัณฑิต" เป็นคนเดียวกัน จริงเหรอ? ”

หลี่หานพยักหน้าและกล่าวว่า "ใช่ มันเป็นความจริง ”

หืม?

หญิงสาวตกใจ!

อาจเป็นเพราะคําตอบของหลี่หานนั้นตรงไปตรงมาเกินไป

หรืออาจเป็นเพราะเธอพร้อมที่จะได้ยินคำปฏิเสธโดยหลี่หาน

หลี่หานยอมรับอย่างตรงไปตรงมา ทําให้หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวและไม่ได้เตรียมตัวไว้ในใจ

ดูเหมือนว่าในใจของเธอคงคิดว่าทั้งสองคนไม่ใช่คนเดียวกัน

"คุณ... มันเป็นเรื่องจริง... จริงๆเหรอ? "หญิงสาวยืนยันอีกครั้ง

"ใช่แล้ว!"

คําตอบของหลี่หานยังคงตรงไปตรงมา

บางทีมันอาจตรงไปตรงมาเกินไปจนทําให้หญิงสาวรู้สึกสงสัยและพูดว่า "เป็นไปไม่ได้" ”

เธอไม่เชื่อ และหลี่หานก็ไม่ได้บังคับให้เธอเชื่อ เขาจึงพูดว่า "ขึ้นอยู่กับว่าเธอจะเชื่อหรือไม่ ถ้าเธอเชื่อก็ใช่ ถ้าเธอไม่เชื่อก็ไม่ใช่ แค่นั้นแหละ ”

"นี่..."

ทําไมคําพูดของหลี่หานถึงลึกซึ้งและคาดเดาไม่ได้?

หญิงสาวพบว่าหลี่หานที่อยู่ตรงหน้าเธอเริ่มไม่เข้าใจมากขึ้นเรื่อยๆ