บทที่ 27 ทดสอบด้วยตัวเอง

เขายังคิดว่าทหารม้าของอลันฮิล มาก่อกวนเพื่อทำหน่วยทหารม้าของเขาอ่อนล้า เขาจึงไม่ยุ่งกับหน่วยสอดแนมทหารม้าเหล่านี้อีกต่อไป และนำกองทหารลงใต้เพื่อพุ่งเข้าหากองกำลังหลักของ อลันฮิล ซึ่งเป็นหน่วยทหารราบทั้งหมด

　  ตง ปู้หลาน หงุดหงิดและเบื่อมาก ทั้งหมดที่เขาต้องการจะทำตอนนี้คือการได้บดขยี้กองทัพของคริสให้เป็นชิ้นๆ แม้ว่าเขาเคยได้ยินเกี่ยวกับความล้มเหลวอันแปลกประหลาดของเมย์ ในป่าตะวันออก แต่เขาก็ยังรู้สึกว่ากองกำลังของเขาสามารถใช้ข้อได้เปรียบด้านความเร็วเพื่อเข้าหากองทหารของอลันฮิล ได้ในทันที ซึ่งจะทำให้อาวุธระยะไกลของคู่ต่อสู้ไร้ประโยชน์

　　อันที่จริง ถึงแม่ว่าคริสจะได้จัดเตรียมยุทธวิธีไว้แล้ว: แต่เมื่อกองทหารของ ทูเปา ปรากฏตัวที่เส้นขอบฟ้า คริส ซึ่งรู้ทันทีว่าทหารม้าฝ่ายตรงข้ามได้เตรียมพร้อมมาแล้ว ผิดกับฝ่ายเขาซึ่งยังไม่ได้เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

　　ในกองหน้า ทหารราบสามกองของเขาเพิ่งจัดแถว ปืนใหญ่ 30 กระบอกของกลุ่มด้านหลังยังไม่ได้ตั้งแนวยิง และกองทหารทั้งหมดอยู่ในความโกลาหล วากอน ได้รีบเข้ามาควบคุมทหารเหล่านี้ด้วยตัวเอง และเริ่มจะทำให้ทหารชุดแรกมีเสถียรภาพ

　　อย่างไรก็ตาม กองร้อยที่ 1 ซึ่งเพิ่งตั้งแนวได้ได้ กลับพบว่าทหารม้าฝ่ายตรงข้ามได้ก่อตัวเป็นแนวแล้ว และวิ่งชาร์จเข้ามาจากด้านหน้า

　　ทันทีหลังจากนั้น ไม่ว่าจะเป็นคริส วากอน หรือแม้กระทั่งผู้บัญชาการของฝ่ายตรงข้าม ตง ปู้หลาน พวกเขาทั้งหมดพบว่าการต่อสู้ต่อหน้าพวกเขานั้นอยู่เหนือการควบคุมโดยสิ้นเชิง แม้แต่ในตอนเริ่มต้นของการสู้รบ ผู้บัญชาการของทั้งสองฝ่ายต่างตกใจที่พวกเขาไม่สามารถออกคำสั่งที่มีประสิทธิภาพได้

　　 ตามข้อกำหนดของหลักปฏิบัติของอลันฮิล ทหารราบต้องขุดสนามเพลาะให้เสร็จก่อนเพื่อช่วยเสริมการตั้งรับ  ทหารอลันฮิลทั้งหมดไม่ได้เตรียมพร้อมมาสำหรับการเผชิญหน้าอย่างฉับพนัน ดังนั้นภายใต้การวางแผนที่ผิดพลาดทำให้ทหารแนวหน้าต้องเร่งตั้งแนวป้องกันอย่างรีบร้อน

　　วากอนควบคุมกลุ่มทหารราบสามกลุ่ม ประกาศสั่งให้ทุกคนห้ามถอย เพราะเมื่อเกิดการถอยทัพของแนวหน้า แนวหลังก็จะแตกพ่ายอย่างรวดเร็ว และปืนใหญ่ที่ยังไม่พร้อมยิงก็ถูกศัตรูบุกเข้าไปทำลายได้

　　ผลก็คือ ในวินาทีถัดมา กองทัพสำเร็จรูปที่รีบร้อนในแนวแรก เตรียมรับการโจมตีจากกองทหารม้าของศัตรูอย่างเตรียมใจที่จะตาย

　　ทหารอลันฮิลตกอยู่ในความโกลาหล และผลจากการที่ทหารส่วนใหญ่ของอลันฮิลไม่เคยต่อสู้จริง ทำให้คริส อาจจะแพ้ในการต่อสู้แรกเมื่อทั้งสองกองทัพเผชิญหน้ากัน อย่างไรก็ตามเพียงครู่ต่อมา สถานการณ์ในสนามรบก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

　　เมื่อเห็นว่าทหารม้าฝ่ายตรงข้ามกำลังพุ่งจะปะทะกับแนวรับแรก  พวกเขาถูกปืนไรเฟิลสมัยใหม่กว่า 300 กระบอกระดมยิงพร้อมกัน

　　หลังจากกระสุนนัดแรกถูกยิงออกไป ในที่สุดทหารอลันฮิลก็ได้สติกลับคืนมา พวกเขาเริ่มเข้าไปในจังหวะของตัวเอง และเสียงปืนที่ดั่งสนั่นก็ช่วยเรียกสติของพวกเขา

　　ทหารในแถวไม่ขยับเลย พวกเขาปล่อยฝ่ามือขวาที่ถือไกปืนทันที ดึงโบลต์ที่ด้านข้างขับปลอกกระสุนเก่าออกแล้วดันกระสุนใหม่เข้าไปในรังเพลิง

　　“ปัง!” ก่อนที่ทหารม้าที่อยู่ฝั่งตรงข้ามจะรู้สึกตัวเมื่อสิ้นเสียงปืนชุดแรก กระสุนชุดที่สองได้พุ่งออกไปจากรังเพลิงแล้ว ทหารม้าฝ่ายตรงข้ามจำนวณมากถูกยิงลืมลงก่อนจะเข้าปะทะ  ส่งผลให้ทหารม้าที่แข็งแกร่งของทูเปาได้บาดเจ็บล้มตายไปประมาณครึ่งหนึ่งทันที

　　ตั้งแต่ต้นจนจบ ทหารม้าของทูเปา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังเจอกับอะไร ทหารอลันฮิลที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งดูเหมือนจะไม่ได้สวมเกราะ และถือท่อนไม้แปลกๆในมือ ดูราวกับว่าพวกเขาอยู่ไกลมาก ไกลออกไปเหมือนผินดินกับท้องฟ้า

　　ไม่ว่าพวกเขาจะบุกเข้าไปอย่างไม่กลัวตายแค่ไหน ระยะทางห่างสิบเมตรก็เหมือนช่องว่างที่พวกเขาไม่สามารถข้ามผ่านไปได้ มันเป็นความรู้สึกที่ไร้พลังอย่างแท้จริง เป็นความสิ้นหวังที่ฝังลึกลงไปในกระดูก

　　คริสรู้สึกงงงวยกับภาพตรงหน้า เข้าคิดว่าหลังจากที่แนวหน้าล่มสลายเขาจะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน แต่ในความเป็นจริงกลับไม่เป็นแบบนั้น กองทัพของเขาซึ่งมีอาวุธยุทโธปกรณ์อยู่ในระดับของสงครามโลกครั้งที่ 1 ได้เล่นซ้ำเหตุการณ์ฉากต่อสู้ในยุคล่าอาณานิคม เหมือนฝ่ายตรงข้ามเป็นพวกคนป่าไม่อาจทนต่อการโจมตีจากอาวุธปืนได้เลย

　　ปืนใหญ่ที่อยู่แนวหลังยังไม่พร้อมที่จะยิง ความจริงแล้วคริส พยายามใช้ประโยชน์จากระยะการโจมตีที่ไกลของปืนใหญ่ เพื่อยิงทำลายหน่วยทหารม้าของฝ่ายตรงข้ามก่อนที่ฝ่ายตรงข้ามจะเข้าโจมตี อย่างไรก็ตาม เนื่องจากการสู้เกิดขึ้นอยากกระทันหัน จนตอนนี้ทหารปืนใหญ่เหล่านี้จึงไม่ได้แสดงพลังที่แท้จริงของมันให้ฝ่ายตรงข้ามเห็น เพราะทหารราบที่ติดตั้งปืนไรเฟิล เริ่มเปิดฉากยิงก่อนปืนใหญ่ เทกระสุนจำนวนจำกัดไปยังคู่ต่อสู้ที่อยู่ตรงหน้า

　　กระสุนที่อัดแน่นไปพุ่งไปกระทบศัตรู อย่างรุนแรงกระสุนเจาะเกราะของคู่ต่อสู้ เมื่อคู่ต่อสู้ประสบความสูญเสียอย่างหนัก ทหารที่อยู่แถวหลังก้าวไปข้างหน้าด้วยปืนกระบอกใหม่พร้อมกระสุน 5 นัด  ให้แถวหน้าถอยกลับมาบรรสุกระสุนรอบใหม่...

　　มันคือ "การยิงแบบเรียงหน้ากระดานอันโด่งดังของนโปเลียน" ในเวอร์ชันอาวุธสงครามโลกครั้งที่ 2 และคริสก็ร้องไห้แบบไม่มีน้ำตา: อาวุธและอุปกรณ์ที่เขาจัดหาให้ของทัพของเขา ได้พัฒนาเป็นรูปแบบการใช้งานอันแปลกประหลาด

　　“ปัง!” การยิงอีกชุดหนึ่งเริ่มขึ้นเมื่อคริสกำลังคิดเกี่ยวเรื่องที่แปลกประหลาดนี้ ทหารหลายพันนายก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว เคลื่อนที่เข้าหากองทหารม้าศัตรูที่อยู่ข้างหน้าอย่างช้าๆ...

　　การต่อสู้ยังไม่สิ้นสุด เมื่อตง ปู้หลาน เริ่มรู้ตัวว่าคู่ต่อสู้ตรงหน้าไม่ใช่สิ่งที่ทหารม้าของเขาจะเอาชนะได้ ปืนใหญ่ 30 กระบอกที่อยู่ด้านหลังของคริส ก็พร้อมแล้วสำหรับการต่อสู้

　　เมื่อเห็นทหารม้าที่พ่ายแพ้ไปแล้ว เจ้าเมืองตงบูหลันไม่มีความกล้าที่จะต่อสู้ต่อไป อย่างไรก็ตาม เขายังคงต้องการถอนทหารม้าของเขาออกมาให้ได้มากที่สุด เพื่อที่พวกเขาจะได้ล่าถอยไปยังพื้นที่ห่างไกลจากตัวเมืองของทูเป่า  เพื่อที่เขาจะได้มีโอกาสรอกำลังเสริมและทำการต่อสู้อีกครั้ง

　　อย่างไรก็ตาม กระสุนปืนใหญ่ 30 นัดที่ตกลงมาจากท้องฟ้าไม่ได้ทำให้ตง ปู้หลานมีโอกาส ขณะที่เขากวัดแกว่งดาบออกคำสั่งโดยหวังว่าจะรักษากำลังทหารที่ยังเหลืออยู่ การระเบิดอันน่าสะพรึงกลัวก็เกิดขึ้นใกล้เขา

　　ในเวลาประมาณครึ่งชั่วโมง การเผชิญหน้าระหว่างอลันฮิล และ ทูเปา ได้ถูกกำหนดให้มีฝ่ายที่ชนะ และฝ่ายที่พ่ายแพ้ คริสไม่ได้ออกคำสั่งเลยด้วยซ้ำ และทหารม้า ทูเปา สูญเสียทหารอย่างน้อย 500 คน ทำให้ไม่เหลือความสามารถในการต่อสู้โดยสิ้นเชิง

　　เทพธิดาแห่งโชคมาเยือน อลันฮิล แม้ว่ากระสุนปืนใหญ่ชุดหนึ่ง จะไม่ได้ฆ่าทหารม้าที่กระจัดกระจายและวิ่งหนีได้มากนัก แต่กระสุนนัดหนึ่ง ก็ระเบิดลอร์ดตง ปู้หลาน ไม่เหลือซาก

　　ลอร์ดผู้นี้ซึ่งค่อนข้างมีความสามารถ ไม่มีโอกาสแม้แต่จะล่าถอย และเสียชีวิตในสนามรบ น่าเศร้า เดิมทีเขาวางแผนที่จะรวบรวมกองกำลังเพื่อก่อกวนทหารของอลันฮิลและทดสอบประสิทธิภาพการรบของ อลันฮิล เท่านั้น   แต่อย่างไรก็ตามในท้ายที่สุดเขาก็บรรลุผลสำเร็จอย่างดีเยี่ยม เพราะตัวเขาเองได้ลองทดสอบความรุนแรงของกระสุนปืนใหญ่ด้วยตัวเองไปแล้ว

　　เมื่อเห็นทหารม้า ทูเปา ลงจากหลังม้าและยอมจำนน พื้นดินเต็มไปด้วยม้าและซากศพมนุษย์ ทหารศัตรูที่ได้รับบาดเจ็บนอนอยู่บนพื้นคร่ำครวญ และม้าที่บาดเจ็บกันก็ดิ้นรนและร้องเสียงดัง คริสแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

　　"เรา...เรา...เราชนะแล้ว?..." คริส ถาม วากอน ที่เพิ่งกลับมาหาเขาด้วยความไม่แน่ใจ

　　วากอน ก็แปลกใจมากเช่นกัน หลังจากดูการฝึกของทหารแล้ว เขารู้ว่ากองกำลังที่เขาฝึกด้วยวิธีแปลกๆนี้จะไปชนะใครได้ แต่เขาไม่ได้คาดคิดว่ากองทหารที่ได้รับอาวุธและการฝึกแบบใหม่นี่จะเข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนมาก

　　ทหารม้าเกือบ 800 นายของทูเปาที่ล้มตายไป ฝ่ายของเขาไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่คนเดียว กองกำลังดังกล่าวเกินจินตนาการของเขาอย่างสมบูรณ์เพราะบันทึกประเภทนี้ปรากฏขึ้นในอดีตเมื่ออาณาจักรเวทมนตร์โจมตีประเทศมนุษย์เท่านั้น

　　ตอนนี้เขารู้สึกว่าสิ่งที่เขาเป็นผู้นำไม่ใช่กองทัพมนุษย์ แต่เป็นกองทัพเวทย์มนตร์! สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนฝัน

　　แต่... วากอน ก็ยังคงรู้สึกไม่พอใจกับประสิทธิภาพของยูนิตนี้มาก: แม้ว่าประสิทธิภาพการต่อสู้จะแสดงให้เห็นว่าทรงพลังแต่นั้นมันคือพลังของอาวุธ ความตึงเครียดและความตื่นตระหนกที่แสดงให้เห็นโดยทหารเหล่านี้ล้วนพิสูจน์ว่าทหารของเขายังไม่พร้อมมากนักในการเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้

　　วากอน ไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการว่ากองกำลังนี้จะน่ากลัวเพียงใดหากมันมาถึงร่างที่สมบูรณ์อย่างแท้จริง เขาขี่ม้าข้างคริสแล้วพูดว่า "ใช่... เราชนะแล้ว นายท่าน"

　　"ให้กองทหารพักนับกระสุน! เก็บปลอกกระสุนทั้งหมด..." คริสรู้ ละอายใจมากที่ทหารรบกันเอง เขาที่เขาไม่ได้ออกคำสั่ง เขาเพียงแค่ออกคำสั่งให้ทำความสะอาดสนามรบอย่างไม่เต็มใจ อย่างน้อยก็เหนือหน้าไว้บ้าง..

　　อย่าว่าแต่คริสเลย วากอน ก็รู้สึกอายมากเช่นกัน เขาออกคำสั่งเพียงแค่สองคำเท่านั้น เพื่อเอาชนะทหารของทูเปา คำสั่งหนึ่งคือให้ทหารราบ "ห้ามถอย" อีกคำสั่งหนึ่งคือ "ยิง"...

　　“ทหารทั้งหมด! เก็บปลอกกระสุน!” ในสนามรบ หัวหน้าหน่วยและหัวหน้าหมวดเร่งเร้าทหารของตนเสียงดัง ทหารหลายร้อยนายก้มหน้าราวกับว่าพวกเขากำลังหาเงินในสนามรบ.

　　“อา...” ทหารของอลันฮิล ต่างพากันบ่นและเริ่มทำความสะอาดสนามรบ ในความเห็นของพวกเขา การเอาชนะศัตรูไม่ใช่เรื่องยาก แต่งานเก็บปลอก กระสุน กลับมาให้ครบมันยากยิ่งกว่าการฆ่าศัตรูเสียอีก

　　ปลอกกระสุนเหล่านี้จำนวนมากทำจากทองแดง ซึ่งเป็นทรัพยากรที่หายากมาก ทั้งหมดจะถูกส่งกลับไปที่โรงงานด้านหลัง ซึ่งมันสามารถนำกลับไปบรรจุกระสุนใหม่ได้  นำกลับมาใช้ได้อีกสองสามครั้ง...   ไม่มีทาง ตอนนี้คริสกำลังต่อสู้กับสงครามของคนจน  และทุกรายละเอียดต้องคำนวณอย่างรอบคอบ .

　　อีกด้านหนึ่ง กองทหารม้า ทูเปา ที่ยอมแพ้ก็เฝ้ามองดูฝ่ายตรงข้ามที่ก้มหัวเพื่อ "หาเงิน" ใจากระยะไกลด้วยดวงตาเบิกกว้าง พวกเขาดูเหลือเชื่อ - พวกเขาแทบไม่เชื่อเลยว่าพวกเขาจะแพ้พวกคนโลภพวกนี้