ตอนที่ 7 หมาป่าหิวโหย
ตอนที่ 7 หมาป่าหิวโหย
ติดตามข่าวสาร/พูดคุยเสนอแนะความคิดเห็นได้ที่เพจผู้แปล FB: ND Translate นิยายแปลไทย
เวสลีย์รู้สึกโชคดีอย่างที่ไม่เคยเป็น จนถึงตอนนี้ตัวเขาก็มีอายุครบ 40 ปีแล้ว ในฐานะหัวหน้าผู้คุ้มกันฟาร์มลิสท์ ตัวเขามีพรสวรรค์ในฐานะผู้ฝึกฝนบ่มเพาะอยู่ที่ระดับกลางเท่านั้น จนถึงตอนนี้เขาก็ยังฝึกฝนตัวเองไม่ถึงระดับทองแดง สิ่งที่เวสลีย์พอจะทำได้นั่นก็คือการรักษาความสงบภายในฟาร์ม ตัวเขาไม่เคยทำอะไรที่ได้รายได้มากกว่า 1 เหรียญทองภายใน 1 ปีเลย
เวสลีย์เหลือบมองไข่ในจานในขณะที่กลืนน้ำลาย ตัวเขาที่เห็นไข่หลากสีรู้ได้ทันทีว่าอนาคตที่สดใสกำลังรอตัวเขาอยู่
ไข่ฟองนี้เป็นไข่ของไก่หอมหวนห้าสี!
ในตอนแรกที่เวสลีย์ตามวินเซนต์เข้ามาก็เป็นเพราะตัวเขาต้องการที่จะสอบถามสภาพครอบครัวของวินเซนต์เพื่อให้วินเซนต์รวบรวมเหรียญทองให้ครบ 100 เหรียญ แต่เมื่อเห็นแบบนี้ตัวเขาก็เปลี่ยนใจ ไม่มีเหตุผลเลยที่จะต้องขายที่ดินครอบครัวเพียงเพื่อหาเงิน...
ในอดีตเวสลีย์มักจะคิดว่าวินเซนต์ฐานะยากจนเสมอ พวกเขาทั้งคู่ต่างก็เป็นเด็กยากจน แต่เป็นเพราะพรสวรรค์ที่มีจึงทำให้วินเซนต์โดดเด่นกว่า
“หัวหน้าเวสลีย์ ครอบครัวนี้มีไก่หอมหวนห้าสีจริงๆ ด้วย! ไก่ตัวนั้นมีค่ามากกว่า 10,000 เหรียญทอง ในเมื่อพวกเรารู้เรื่องทั้งหมดแล้วพวกเราควรจะกลับไปรายงานนายท่านไหม?” ผู้ติดตามเวสลีย์พูดออกมาเบาๆ
“นายคิดว่าวินเซนต์จะใช้ไก่หอมหวนห้าสีเป็นของขวัญหมั้นอย่างงั้นเหรอ?” หนึ่งในผู้ติดตามอีกของเวสลีย์ลดเสียงถามด้วยความตื่นเต้น
เช่นเดียวกันเวสลีย์ ทั้งคู่ต่างก็ไม่คิดว่าวินเซนต์จะเป็นคนที่มีฐานะร่ำรวย ตราบใดที่วินเซนต์แต่งงานมีครอบครัว ไก่หอมหวนห้าสีก็จะถือเป็นทรัพย์สมบัติครึ่งหนึ่งที่ฟาร์มพวกเขาควรจะมี เมื่อถึงตอนนั้นทุกคนอาจจะได้กินไข่ราคาแพงในบางโอกาสก็ได้ ทุกคนคงจะมีความสุขแน่ถ้าหากวินเซนต์เต็มใจที่จะใช้ไก่หอมหวนห้าสีเป็นของขวัญหมั้น
“หยุดโง่ได้แล้ว คิดว่าวินเซนต์จะทิ้งของล้ำค่าแบบนั้นได้อย่างงั้นเหรอ? พวกเราคอยจับตาดูครอบครัวนี้เอาไว้จะดีกว่า ถ้าหากไม่มีใครคอยสนับสนุนให้ความช่วยเหลือจริง เมื่อถึงตอนนั้นเราจะต้องเอาไก่หอมหวนห้าสีไปได้แน่”
“มันจะดีหรอครับหัวหน้าที่พวกเราจะตอบแทนคนที่เลี้ยงอาหารพวกเราแบบนี้...” หนึ่งในผู้ติดตามพูดออกมาเบาๆ
เวสลีย์ที่ได้ฟังแบบนั้นพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ “หุบปาก มันเป็นการทำเพื่อนายท่านก็เท่านั้น นายน่ะควรจะพูดให้มันดีกว่านี้นะ ของล้ำค่าอย่างไก่หอมหวนห้าสีจะปลอดภัยมากขึ้นถ้าหากอยู่ในมือของพวกเรา”
เวสลีย์เหลือบมองเอ็ดเวิร์ดและแคทเธอรีนที่ดูเรียบร้อยก่อนที่จะหันไปทางด้านข้าง ตัวเขาสังเกตเห็นเด็กอีกสองคนนอกเหนือจากวินเซนต์ สองคนนั้นยังเป็นเด็กที่ยังไม่ใช่วัยรุ่นซะด้วยซ้ำ
เวสลีย์ควรจะปล่อยให้วินเซนต์แต่งงานกับครอบครัวของผู้เป็นเจ้านายจริงๆ อย่างงั้นเหรอ? สำหรับเวสลีย์แล้วมันต้องไม่อย่างแน่นอน แม้ว่าวินเซนต์จะตกลงใช้ไก่หอมหวนห้าสีเป็นของขวัญหมั้นจริง การทำแบบนั้นก็มีแต่จะทำให้ลิสท์ชอบวินเซนต์มากยิ่งขึ้น เมื่อถึงตอนนั้นเวสลีย์ก็จะไม่ได้ประโยชน์อะไร แต่ถ้าหากตัวเขามอบไก่หอมหวนห้าสีให้กับลิทส์แทน เวสลีย์อาจจะได้รับรางวัลเป็นเหรียญทองจำนวนมหาศาล เหรียญทองที่มีมากพอที่จะทำให้ตัวเขาสุขสบายไปทั้งชีวิต
มันเป็นธรรมดาที่ทุกคนจะทำทุกอย่างเพื่อตัวเอง
เมื่อมองดูวินเซนต์อีกครั้ง เวสลีย์ก็รู้ได้ทันทีว่าวินเซนต์ไม่ได้เต็มใจที่จะกินไข่ แม้ว่าวินเซนต์จะอยากกินแค่ไหนก็ตามแต่ตัวเขาก็เลือกที่จะถามถึงความเป็นอยู่ครอบครัวที่เปลี่ยนแปลงไปมากกว่า ผู้คุ้มกันที่ติดตามมาเมื่อได้เห็นแบบนั้นก็ได้พูดเย้ยหยันกับเวสลีย์ “ทุกคนคงจะเห็นแล้วสินะ? วินเซนต์น่ะเป็นเด็กที่ยากจน ยังไงซะเขาก็คงจะทำไม่ได้ ทำไมถึงไม่ยกให้พวกเราแทนกัน!”
เวสลีย์ที่ฟังแบบนั้นหันหน้ากลับไปอย่างไม่พอใจ “พวกแกพูดอะไรกัน? ฉันบอกแล้วไงว่ามันไม่ใช่การปล้น มันเป็นการปกป้องต่างหาก...”
เมื่อผู้คุ้มกันที่ติดตามมาได้ฟังแบบนั้นก็ได้หันกลับไปหาเวสลีย์ “หัวหน้าเวสลีย์ คุณน่ะเข้าใจผิดแล้ว ฉันกำลังจะบอกว่าไข่ล้ำค่ากำลังจะเย็นหมดแล้ว ทำไมไม่ให้พวกเรากินแทนล่ะครับหัวหน้า?”
“หุบปาก!” เวสลีย์รีบยัดไข่เข้าปากในทันที เมื่อไข่สัมผัสกับลิ้นของเวสลีย์ ทันใดนั้นรสชาติอันเข้มข้นและหอมหวนก็ได้อบอวลไปทั่วปาก ในตอนนั้นความตั้งใจของเวสลีย์ก็แน่วแน่ขึ้นไปอีก
จะต้องขโมยไก่หอมหวนห้าสีมาให้ได้!
...
1 ชั่วโมงต่อมา
“หัวหน้าเวสลีย์ ทำไมหัวหน้าถึงต้องพาฉันมาที่นี่ด้วย?”
วินเซนต์กำลังยืนอยู่ด้านนอกฟาร์มไก่ ตัวเขาได้แต่ถอนหายใจก่อนที่จะมองดูไก่ที่สูงกว่าครึ่งเมตร ไก่ตัวนี้เต็มไปด้วยสีสันสวยงาม วินเซนต์เพิ่งจะรู้มาจากผู้เป็นพ่อว่าน้องชายคนที่แปดเป็นผู้ดูแลฟาร์มไก่ไปแล้ว มันเป็นเรื่องน่าเสียดายที่ไก่กว่าพันตัวได้หายไปหลังจากที่ไก่หอมหวนห้าสีปรากฏตัว
ไก่ทั้งหมดไม่ได้สำคัญอะไรอีกต่อไป ไก่ธรรมดากว่า 100,000 ตัวคงจะเทียบเท่าได้กับไก่หอมหวนห้าสีเพียงแค่ตัวเดียว น้องชายคนที่แปดอย่างวัตสันได้บอกเอาไว้แล้วว่าไก่หอมหวนห้าสีสามารถวางไข่ได้วันละ 100 ฟอง และไข่ทั้งหมดจะมีค่าเทียบเท่าได้กับเหรียญทอง 1 เหรียญ เดิมทีวินเซนต์ลังเลที่จะกินไข่ที่ผู้เป็นแม่มอบให้ แต่หลังจากที่ได้ยินเรื่องทั้งหมดวินเซนต์ก็โล่งใจจนกินไข่ไป
นอกจากรสชาติที่ยอดเยี่ยมแล้วมันยังทำให้สมรรถภาพร่างกายของเขาดีขึ้นมาก เดิมทีวินเซนต์ใกล้จะกลายเป็นนักรบระดับทองแดงเต็มที แต่ในตอนนี้ตัวเขารู้สึกเปลี่ยนไป วินเซนต์รู้สึกว่าตัวเองจะเลื่อนระดับได้ทุกเมื่อ
ยังมีเรื่องที่ดียิ่งกว่านั้น วินเซนต์ได้รู้ว่าน้องชายคนคนที่สามและน้องชายคนที่สี่ได้นำไข่กว่า 200 ฟองไปขายกับฟาร์มที่อยู่ใกล้เคียง ทั้งสองคนคงจะกลับมาอีกในไม่กี่วัน เอ็ดเวิร์ดได้สัญญาไว้แล้วว่าจะมอบเหรียญทอง 100 เหรียญให้กับวินเซนต์เพื่อใช้เป็นของขวัญหมั้น
วินเซนต์อดยิ้มไม่ได้ที่เจอเรื่องดีๆ
เวสลีย์เหลือบมองวินเซนต์ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความอิจฉา “วินเซนต์ ฉันจะไม่พูดอ้อมค้อม เหตุผลที่ฉันเรียกนายมาที่นี่นั้นง่ายมาก ยอมมอบไก่หอมหวนห้าสีมาซะ ฉันจะเอาไก่นั่นไปมอบให้กับท่านลิสท์”
“หมายความว่ายังไงกันหัวหน้าเวสลีย์?” สีหน้าของวินเซนต์เปลี่ยนไปในทันที
“หมายความว่ายังไงอย่างงั้นเหรอ? ฮาฮ่า! สัตว์วิเศษล้ำค่าแบบนั้นมันไม่เหมาะกับครอบครัวของนายหรอก ของที่ดีย่อมคู่ควรกับผู้ที่มีความสามารถ นายเข้าใจแล้วรึยังวินเซนต์?”
“หัวหน้าต้องการที่จะปล้นไก่หอมหวนห้าสีไปสินะ?”
ครอบครัวแกรี่มีเจตนาอันดีและไม่คิดที่จะหวงไข่ของไก่หอมหวนห้าสีเลย ผู้เป็นพ่อแม่ของวินเซนต์เต็มใจที่จะเลี้ยงเวสลีย์และคนอื่นๆ เป็นอย่างดี แต่ถึงแบบนั้นเวสลีย์กลับตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีการนี้
“นายไม่รู้สินะว่าครอบครัวของนายจะต้องเจอหายนะแบบไหนในเมื่อมีสัตว์วิเศษที่ล้ำค่าแบบนี้อยู่? ยังไงซะไม่ช้าก็เร็วไก่ตัวนั้นก็จะต้องถูกคนอื่นปล้นไปอยู่ดี เพราะแบบนั้นทำไมนายไม่ส่งมันให้กับฉันล่ะ ตราบใดที่นายเห็นด้วย เมื่อถึงตอนนั้นพวกเราก็จะต่อรองของขวัญหมั้นได้แน่ ถ้าหากให้ฉันพูดกับนายท่านให้ งานแต่งของนายจะต้องถูกจัดขึ้นแน่”
เวสลีย์ยังคงพูดต่อไปอย่างช้าๆ “นายน่ะไม่ใช่คนโง่เง่าวินเซนต์ ในเมื่อฉันพูดทุกอย่างแล้วนายก็รู้แล้วสินะว่าควรทำอะไร”
“ฉันจะไม่มีวันยอมรับแน่! หัวหน้าสัญญาไว้ว่าถ้าหากฉันรวบรวมทอง 100 เหรียญได้ หัวหน้าจะช่วยฉันให้ได้แต่งงาน แต่หัวหน้าคืนคำพูดแบบนั้น หัวหน้าไม่กลัวว่าฉันจะบอกกับนายท่านเลยสินะ?” วินเซนต์โกรธจนหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง
วินเซนต์รู้ได้ทันทีว่าเวสลีย์ก็แค่โลภมากอยากได้ไก่หอมหวนห้าสี ยังไงซะครอบครัวของเขาก็มีไก่หอมหวนห้าสีเพียงแค่ตัวเดียว น้องๆ ที่เหลือในบ้านจะต้องทุกข์ทรมานและยากลำบากมากแค่ไหนถ้าหากวินเซนต์ยอมมอบไก่ตัวนี้ให้กับคนอื่น?
ผั๊วะ!
เวสลีย์ที่โกรธจัดได้ตบหน้าวินเซนต์อย่างรุนแรง
“พูดอะไรของนายกัน? นี่เรียกว่าการคุ้มครอง นายเข้าใจไหมวินเซนต์? ไม่ว่ายังไงถ้าหากฉันพาไก่หอมหวนห้าสีกลับไป เมื่อถึงตอนนั้นนายท่านก็จะไม่มีวันฟังนายแน่”
“หัวหน้า พวกเราจับไก่หอมหวนห้าสีได้แล้ว พวกเราจะไปกันเลยไหม?”
ในตอนนั้นเองผู้คุ้มกันอีก 4 คนได้วิ่งมาจากทางด้านหลัง ที่ด้านหลังพวกเขามีกระสอบสีดำอยู่ ที่กระสอบมีเสียงไก่หลุดรอดออกมา กระสอบที่เห็นสั่นอย่างไม่หยุดยั้ง ดูเหมือนไก่หอมหวนห้าสีจะพยายามดิ้นรนเพื่อหลบหนีอยู่
ผู้คุ้มกันที่วิ่งมาเต็มไปด้วยขนไก่ นอกจากนี้ร่างของพวกเขายังเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน เห็นได้ชัดว่าผู้คุ้มกันทั้งหมดได้ผ่านการต่อสู้มา “สมกับที่เป็นสัตว์วิเศษระดับทองคำจริงๆ มันแข็งแกร่งกว่าที่เห็นมาก แม้ว่าไก่หอมหวนห้าสีจะไม่ใช่สัตว์ที่มีความสามารถในการต่อสู้ แต่ถึงแบบนั้นมันก็ยังแข็งแกร่ง”
“ไปกันได้แล้ว”
เวสลีย์ได้เดินจากไปโดยที่ไม่แม้แต่จะเหลือบมองวินเซนต์ หลังจากที่เดินไปหลายก้าวตัวเขาก็ได้หยุดเดินก่อนที่จะพูดขึ้น “วินเซนต์ เป็นเพราะพวกเราได้ไก่หอมหวนห้าสีไปแล้ว ตราบใดที่นายไม่พูดอะไรไร้สาระ นายก็ยังมีหวังที่จะได้เป็นลูกเขย ถ้าหากนายกล้าที่จะหยุดฉัน ก็อย่าได้โทษฉันก็แล้วกันถ้าหากครอบครัวนายจะเดือดร้อนน่ะ”
เวสลีย์ได้รู้แล้วว่าครอบครัวของเอ็ดเวิร์ดเป็นเพียงขุนนางผู้ยากจนและไม่มีผู้คุ้มกัน นอกจากวินเซนต์แล้วมีเพียงน้องชายคนที่แปดที่ชื่อวัตสันเท่านั้นที่พอจะใช้เวทมนตร์ได้ แต่ไม่ว่าวัตสันจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็ไม่มีทางเลยที่เด็กจะหยุดเวสลีย์และคนของเขา
วินเซนต์ได้แต่ยืนอยู่ที่เดิมด้วยความว่างเปล่า เขาไม่รู้เลยว่าควรจะทำอะไร แม้ว่าจะไม่อยากให้เวสลีย์เอาไก่หอมหวนห้าสีไป แต่สิ่งที่เวสลีย์พูดมันก็สมเหตุสมผลทุกอย่าง วินเซนต์จะไปทำอะไรได้ในเมื่อตัวเขาและครอบครัวอ่อนแอ?
ทั้งความอับอาย ความเศร้าเสียใจ และความโกรธ...ทุกสิ่งทุกอย่างสะสมอยู่ในตัวของวินเซนต์
“เอาล่ะไปกันได้แล้ว”
ท้ายที่สุดวินเซนต์ก็เป็นคนพาหมาป่าเข้ามาในบ้าน เข้ามาทำร้ายครอบครัวของเขาซะเอง วินเซนต์คงจะไม่กลับมาที่นี่แน่ถ้าหากรู้ว่าเรื่องทั้งหมดจะเกิดขึ้น ในตอนนี้ตัวเขาทำได้เพียงยืนมองเวสลีย์และทุกคนพาไก่หอมหวนห้าสีไป วินเซนต์ทำได้แค่เพียงคิดวิธีทีที่จะขโมยไก่หอมหวนห้าสีให้กลับคืนมา
“หยุดซะ! ใครกล้าแตะต้องไก่ของฉันกัน?”
ในขณะที่วินเซนต์กำลังใช้ความคิด ในตอนนั้นก็มีเสียงตะโกนดังมาจากทางด้านหลังเขา ทุกคนหันกลับมามอง ผู้ที่ส่งเสียงตะโกนไม่ใช่ใครอื่น คนคนนั้นก็คือวัตสัน ตอนนี้ใบหน้าของวัตสันเต็มไปด้วยความโกรธ
ติดตามข่าวสาร/พูดคุยเสนอแนะความคิดเห็นได้ที่เพจผู้แปล FB: ND Translate นิยายแปลไทย
