HO บทที่ 133 เคลียร์ดันเดี้ยน

เว่ยออกมาจากอ้อมกอดของวอนเดอร์ริ่งซาวด์และมองไปรอบ ๆ ชายหนุ่มทั้งสามอย่างสับสนเล็กน้อย "ใครก็ได้บอกฉันทีว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่?"

"มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นที่นี่" ซินหยาบอกกับเธอ “เธอถูกสาปและพยายามจะฆ่าพวกเรา”

“จริงเหรอ! แต่ฉันจำไม่ได้ว่าพยายามทำอย่างนั้น!” เว่ยอุทาน เธอพยายามค้นหาความทรงจำของเธอเพื่อดูว่าเธอจำอะไรได้ไหมแต่เธอทำไม่ได้ สิ่งเดียวที่เธอจำได้คือเดินไปกับทุกคนแล้วเห็นสีแดง

เว่ยคิดว่านั่นต้องเป็นช่วงเวลาที่คำสาปมีผลครั้งแรก เธอดีใจเล็กน้อยที่เธอจำอะไรไม่ได้ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ มันคงทำร้ายจิตใจของเธอมากเกินไปที่จะรู้ว่าเธอจงใจไล่ล่าเพื่อนของเธอด้วยเจตนาที่จะฆ่าพวกเขา

“พี่จำอะไรไม่ได้เลยจริง ๆ เหรอ ตอนนี้พี่โอเคมั้ย?” เมลติ้งสโนว์ถามขณะที่เขาขยับเข้าไปใกล้เธอ แม้ว่าเขาจะรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่สุด เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเกมนี้จะสามารถลบความทรงจำจากคนแบบนั้นได้

หลังจากพยายามขุดลึกลงไปในส่วนลึกของสมองอีกครั้ง เธอส่ายหัวช้า ๆ “ฉันจำอะไรไม่ได้เลย”

“ถ้าทำได้ เธอยังอยากจะจำไหม?” ซินหยาถาม เขาคิดว่าเหตุใดเธอจึงจำอะไรไม่ได้และเกิดขึ้นได้อย่างไร เขาไม่แน่ใจว่าสมมติฐานของเขาถูกต้องหรือไม่แต่สำหรับโลกไฮเทคที่พวกเขาอาศัยอยู่ บางทีมันอาจจะเป็นไปได้

“ฉันไม่…” เว่ยเริ่มลังเล เธอคิดเกี่ยวกับมันอย่างจริงจัง “ฉันไม่คิดว่าฉันอยากจะรู้”

วอนเดอร์ริ่งซาวด์กับเมลติ้งสโนว์ซึ่งยืนอยู่ใกล้ดรมมิ่งวินด์ที่พยายามทำร้ายผู้คนที่พวกเขาห่วงใย พวกเขาไม่อยากจำสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นกัน

ในทางกลับกัน ซินหยาสามารถเข้าใจความรู้สึกของเว่ยได้ แต่ถ้าเป็นเขา เขาคงอยากจะจำ ไม่ใช่ที่มาของความรู้สึกผิดหรือการกลับใจ แต่เขาอยากรู้ว่าเขาทำอะไรลงไป เผื่อที่มันจะได้ไม่เกิดขึ้นอีก เนื่องจากเกมนี้เป็นเกมที่สามารถเอาชนะความชั่วร้ายได้ เขามีความรู้สึกว่า เว่ยสามารถต่อสู้กับคำสาปได้หากเธอรู้ว่ามีโอกาสเกิดขึ้น

"โรมมิ่งวินด์ตรวจสอบอินเทอร์เฟซของเธอดูก่อน เพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างกลับมาเป็นปกติแล้ว" ซินหยาบอกกับเธอ

เว่ยทำตามที่ซินหยาพูด เธอเปิดอินเทอร์เฟซของเธอเพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างทำงานได้ดี ขณะที่เธอกำลังตรวจสอบ เธอเห็นสัญลักษณ์ข้อความสีขาวกะพริบอยู่ใกล้ชื่อของเธอ เมื่อเปิดออก เธอเริ่มอ่านสิ่งที่เขียนว่า

ถึงคุณแพนเว่ย ชื่อผู้เล่นโรมมิ่งวินด์

เนื่องจากลักษณะทางจิตวิทยาของคำสาป คุณอยู่ภายใต้และมันส่งผลต่อสภาพจิตใจของคุณ ตัวเกมจึงทำการลบความทรงจำของเหตุการณ์ออกจากจิตใจของคุณ หากคุณรู้สึกว่าคุณสามารถจัดการกับจิตใจของคุณได้ พวกมันถูกดาวน์โหลดไปยังเครื่องเล่น VR ของคุณแล้วและคุณสามารถเรียกดูกลับมาได้ทุกเมื่อที่คุณต้องการ

ขอแสดงความนับถือ ทีมงาน Haven Online

เว่ยรู้สึกขัดแย้งในใจ หลังจากอ่านสิ่งที่ส่งมา ส่วนเล็ก ๆ ของเธออยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นตั้งแต่ตอนที่เธอเห็นแสงสีแดงนั่น แต่ความรู้สึกส่วนใหญ่ของเธอไม่ต้องการรู้ เธอตัดสินใจที่จะรอจนกว่าเธอจะจัดการกับจิตใจของเธอได้ก่อน ที่จะเปิดไฟล์นี้และทำให้ตัวเองเครียดมากขึ้น

หลังจากแสดงจดหมายให้กลุ่มดูและบอกความคิดของเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ในที่สุดพวกเขาก็ทิ้งเรื่องนี้ไว้ข้างหลัง

ซินหยารู้สึกเหมือนมีอะไรให้พูดมากกว่านี้แต่เขาคิดว่ามันคงจะดีที่สุด ถ้าจะเคารพการตัดสินใจของเธอในเวลานี้และเขาต้องการออกจากดันเจี้ยนนี้แล้ว

“นี่คือจุดสิ้นสุดของดันเจี้ยนใช่มั้ย?” เว่ยกล่าวเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

“ใช่ ฉันคิดอย่างนั้น” วอนเดอร์ริ่งซาวด์กล่าวขณะมองไปรอบๆ ห้องที่ดูเหมือนพิพิธภัณฑ์ที่พวกเขาอยู่ “แต่ยังไม่มีการแจ้งเตือนปรากฏขึ้นมา”

ซินหยาเดินไปดูพวกศิลปวัตถุต่าง ๆ ทีละชิ้น ขณะที่เขาศึกษาพวกมัน เขาเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แม้ว่าศิลปวัตถุจะดูแพง แต่ก็ดูไม่เหมือนของจริง พวกมันเป็นเหมือนของตกแต่งเท่านั้น

เขาอยากจะรู้ว่ามันคืออะไร เขาจึงสุ่มหยิบอันที่ใกล้กับเขาที่สุดขึ้นมา

ทันทีที่เขายกมันขึ้นก็ได้ยินเสียงดังก้อง ทางเข้าที่พวกเขาเข้ามาก็ถูกปิดผนึกแล้วและมีเสาหินว่างโผล่ขึ้นมาจากพื้นดินถัดจากตำแหน่งที่น้ำพุตั้งอยู่ ก่อนที่ซินหยามันคืออะไร ก็มีการแจ้งเตือนปรากฏขึ้นที่ตรงหน้ากลุ่ม

ส่วนที่สองของห้อง 1/1 ของดันเจี้ยนสุสานของเทพเจ้าแห่งความบ้าคลั่งได้เริ่มขึ้นแล้ว ค้นหาศิลปวัตถุของจริงให้เจอ ก่อนเวลาสิบนาที หากไม่สามารถหาได้ทันเวลาก็จงเตรียมตัวตาย!

 

“พี่ดริฟ มันเกิดอะไรขึ้น!” เมลติ้งสโนว์ถามขณะที่มองดูกำแพงรอบ ๆ เริ่มเคลื่อนเข้ามาใกล้พวกเขา

“นี่ไม่ใช่จุดสิ้นสุดของดันเจี้ยน” ซินหยากล่าว "ทุกคน มองไปรอบ ๆ ห้อง เราต้องหาไอเทมของจริงให้เจอ ไม่อย่างนั้น เราจะตายที่นี่"

เว่ยตื่นตระหนกมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างสงสัยว่าจะเริ่มจากตรงไหน มีสิ่งประดิษฐ์มากกว่า 100 ชิ้นในห้องนี้ พวกเขาจะทราบได้อย่างไรว่าศิลปวัตถุอันไหนเป็นของจริง "แล้วเราจะรู้ได้อย่างไร พวกมันมีเยอะเกินไปที่จะดูพวกมันครบ"

“ต้องมีเบาะแสที่ไหนสักแห่งที่นี่ ไม่มีทางที่เราจะหามันเจอได้หากไม่มีเบาะแส” วอนเดอร์ริ่งซาวด์กล่าวขณะที่เขามองไปรอบ ๆ ห้องเพื่อหาอะไรบางอย่าง

หลังจากได้ยินคำพูดของวอนเดอร์ริ่งซาวด์ จู่ ๆ ก็มีความคิดผุดขึ้นมาในหัวของซินหยาตลอดเวลาในดันเจี้ยนนี้ มีสิ่งหนึ่งที่พวกเขาค้นหามาตลอดก็คือ น้ำพุที่จะรักษาเว่ยจากความบ้าคลั่งของเธอ เมื่อรู้ว่าดันเจี้ยนนี้หมุนรอบความบ้าคลั่งและน้ำพุเป็นทางรักษา เขาจึงคิดว่าเบาะแสที่ว่ามันคืออะไร

“ไปที่น้ำพุ มันเป็นเบาะแสในการค้นหาศิลปวัตถุของจริง” ซินหยาบอกกับกลุ่มพร้อมกับอธิบายว่าเขามีความคิดนั้นได้อย่างไร

เมลติ้งสโนว์คิดว่าสิ่งที่ดริฟติ้งคลาวด์พูดมาก็มีเหตุผล แต่ถึงจะรู้เบาะแสแล้วมันจะช่วยพวกเขาได้อย่างไร “งั้นเรากำลังมองหาศิลปวัตถุที่มีรูปร่างคล้ายกับน้ำพุหรือเปล่า?”

“จริงด้วย” เว่ยกล่าว “นั่นช่วยเราหาศิลปวัตถุของได้อย่างไร”?

"มันทำให้สิ่งที่เรากำลังมองหาแคบลง" ซินหยาอธิบาย

วอนเดอร์ซาวด์มองดูพวกศิลปวัตถุ หันศีรษะมองมาที่เขา “หมายความว่าอย่างไร? พวกเราต้องหาอะไร?”

“ต้องหาของที่สามารถกักเก็บน้ำได้” ซินหยากล่าว เขามั่นใจว่ามันต้องเป็นอย่างนั้น

เมื่อรู้ว่าพวกเขากำลังมองหาอะไร พวกเขาทั้งสี่ก็แยกออกและเริ่มมองหาศิลปวัตถุที่สามารถกักเก็บน้ำได้ หลังจากผ่านไปหกนาทีในการดูสิ่งประดิษฐ์ พวกเขาพบสิ่งของที่อาจเป็นไปได้สามอย่าง ถ้วย ขวด และโกศ

"อันไหนพี่ดริฟ?" เมลติ้งสโนว์ถาม

ซินหยาคิดไม่ออกจริง “มาลองกันทั้งหมดนี่แหละ มันไม่จำกัดจำนวนครั้งที่เลือกนี่”

“ถึงแม้จะไม่จำกัดแต่คุณก็รู้ว่าเกมนี้เป็นอย่างไร ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นแน่นอน” วอนเดอร์ริ่งซาวด์เตือนเขา

“งั้นคุณมีความคิดที่ดีกว่านี้ไหม?” ซินหยาถาม “ถ้ามีฉันก็จะรับฟัง”

วอนเดอร์ริ่งซาวด์ส่ายหัว เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมา

"ถ้าไม่มี งั้นเรามาลงมือกันเถอะ"

ซินหยาหยิบขวดมาวางบนเสาหิน ทันทีที่มันแตะเสา กำแพงก็เริ่มเคลื่อนเข้าหาพวกมันเร็วขึ้น ทันทีที่เขาเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก็ถูกว่าอันนี้ไม่ใช่ของจริง

“ฉันบอกคุณแล้วว่ามีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้น!” วอนเดอร์ริ่งซาวด์ตะโกนขึ้น

“ตอนนี้เราไม่มีเวลามาโทษกันเอง!!” ซินหยาบอกเขา "เราต้องรีบไปค้นหาศิลปวัตถุของจริง"

พวกเขาลองใช้สิ่งประดิษฐ์อีกสองชิ้นอย่างรวดเร็วแต่พวกมันก็ไม่ใช่ของจริงเช่นกัน กำแพงเริ่มเข้ามาใกล้พวกเขาเร็วขึ้นกว่าเดิม ศิลปวัตถุที่อยู่รอบตัวพวกเขาถูกกระแทกกับพื้นและพังทลาย ซินหยารู้สึกสับสนมาก เขามั่นใจว่ามันต้องเป็นสิ่งที่สามารถกักเก็บน้ำได้

"เราจะทำอย่างไรดี เราจะตายในดันเจี้ยนนี้!" เว่ยตกใจ

วอนเดอร์ริ่งซาวด์หันไปมองซินหยาอย่างโมโห "พวกเราไม่ควรฟังคุณเลย ตอนนี้พวกเรากำลังจะตายแล้ว!"

"พี่ไม่คิดอะไรเลยแต่กลับเอาแต่โทษพี่เนี่ยนะ!" เมลติ้งสโนว์พูดด้วยความโกรธที่วอนเดอร์ริ่งซาวด์ยังคงหงุดหงิดก่อนหน้านี้

ในขณะที่คนอื่น ๆ ในปาร์ตี้กำลังโต้เถียงกันอยู่ อยู่ ๆ ซินหยาก็นึกอะไรขึ้นมาได้และเขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่ามันจะได้ผล

เขามุ่งตรงไปที่ซึ่งเขาวางเหยือกแก้วไว้อย่างรวดเร็ว มันเป็นเหยือกที่เมลติ้งสโนว์สาดน้ำจากน้ำพุเพื่อช่วยเว่ยจากคำสาป เขาหยิบมันขึ้นมาแล้วนำไปที่เสาหิน

“ทำอะไรน่ะ ดริฟติ้งคลาวด์” เว่ยถามเมื่อเธอเห็นว่าเขากำลังจะวางสิ่งของแบบสุ่มบนเสา

ซินหยาเหลือบมองเธออย่างรวดเร็วและเขาพูดว่า “ฉันคิดว่านี่จะต้องเป็นศิลปวัตถุที่แท้จริง”

“แล้วถ้านายผิดล่ะ?” วอนเดอร์ซาวด์ถาม

“ถ้าฉันพูดผิด” ซินหยาเริ่มพูดขณะที่วางเหยือกลงบนเสา “เราก็ตายเร็วขึ้น”

ทันทีที่วางเหยือกลง ผนังหยุดเคลื่อนไหวและกำแพงด้านข้างเปิดออก เมื่อมองเข้าไปข้างใน พวกเขาสามารถเห็นหีบสมบัติชิ้นเดียว และพวกเขารู้ว่าพวกเขาได้เคลียร์ดันเจี้ยนสำเร็จแล้ว ก่อนที่การแจ้งเตือนจะบอกพวกเขา

คุณเคลียร์ดันเจี้ยนสุสานของเทพเจ้าแห่งความบ้าคลั่งสำเร็จ!! โปรดรับรางวัลของคุณก่อนออกจากดันเจี้ยน!

เนื่องจากคุณผ่านดันเจี้ยนโดยไม่มีผู้ใดเสียชีวิต คุณจึงได้รับรางวัลด้วยการสามารถข้ามดันเจี้ยนโซ่ทองคำได้!

"เราทำได้!!" เมลติ้งสโนว์ตะโกนอย่างมีความสุขก่อนที่จะกระโดไปกอดเอวของซินหยา

ซินหยาลูบศีรษะของเด็กหนุ่ม “ตอนนี้เราเคลียร์ดันเจี้ยนสำเร็จแล้ว ไปเอาสมบัติของเราและออกไปจากที่นี่กันเถอะ”

พวกเขาทั้งสี่เดินเข้าไปในห้องที่มีหีบสมบัติเพียงใบเดียว พวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะดูว่ามีอะไรอยู่ข้างใน