787-788

1/8

Ep.787

“มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง?”

หลี่เซิงพึมพาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ผ่านไปนานก็ยังไม่อาจเรียกสติกลับคืนมา

เหล่าปรมาจารย์มนตราที่อยู่ข้างๆก็ตกตะลึงเช่นกัน ซูเฉินสามารถเพิกเฉยต่อการโจมตีทางเวทมนต์ได้–

–นี่มันจะน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!

เหตุการณ์นี้ ข่มขวัญจนพวกเขาบังเกิดความหวาดกลัวอย่างลึกล้ำ

เหล่าผู้วิวัฒนาการที่เดิมต้องการเข้าปะทะซูเฉิน นิ่งงันอยู่กับที่ เหม่อมองซูเฉินด้วยอาการสองจิตสองใจ ตกอยู่ในสภากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ก็แค่พวกขยะ!”

ซูเฉินแค่นเสียงเย็น กางฝ่ามือและยิงใบมีดสายลมออกไป

ฉับบบ!

ภายใต้เสียงตัดขาดดังฟังชัด ผู้วิวัฒนาการทั้งหมดที่ถูกหั่นเป็นกองเนื้อสับ ตกตายในสภาพน่าสังเวช

“ปรมาจารย์มนตราขั้น 10!”

หลี่เซิงเกือบฉี่ราดด้วยความตกใจ ร้องอุทานออกมา

ในฐานะปรมาจารย์มนตราขั้น 9 ทันทีที่ซูเฉินปลดปล่อยใบมีดสายลม เขาก็สัมผัสได้ถึงคลื่นความผันผวนของพลังงานลมอันทรงพลัง ซึ่งเหนือล้ำเกินกว่าขั้น 9 อย่างแน่นอน ดังนั้น เลยสามารถยืนยันสถานะปรมาจารย์มนตราขั้น 10 ของซูเฉินได้

ปรมาจารย์มนตราคนอื่นๆเริ่มกระสับกระส่าย เมื่อต้องเผชิญหน้ากับซูเฉินผู้ที่คาถาใดๆมิอาจทำร้าย ด้านกำลังรบก็ทรงพลังยากทัดเทียม ทั้งหมดพลันสูญเสียจิตต่อสู้ไป ตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ผู้อาวุโส ผู้เยาว์หลี่เซิง ไม่ทราบได้ไปล่วงเกินอันใดให้ผู้อาวุโสขุ่นเคือง?”

หลี่เซิงได้สติกลับมา ปรับสภาพอารมณ์ เอ่ยถามซูเฉินด้วยน้ำเสียงนอบน้อม

“สิ่งที่แกล่วงเกิน คืออาชญากรรมที่ไม่อาจละเว้น!”

เสียงของซูเฉินเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง แค่นเสียงฮึ่มเบาๆ ปลดปล่อยพลังแห่งจิตวิญญาณโถมเข้าสังหารปรมาจารย์มนตราทั้งหมดที่อยู่ข้างกายหลี่เซิง

“นี่ท่าน …!”

เห็นลูกน้องตกตายอย่างน่าอนาถต่อหน้าต่อตา หลี่เซิงทั้งแตกตื่นทั้งโกรธแค้น แต่เขาไม่กล้าทวงถามซูเฉิน

ซูเฉินควบคุมพลังจิตเข้าพันธนาการหลี่เซิง ลากตัวอีกฝ่ายครูดมาตามพื้น แล้วเหยียบลงใต้ฝ่าเท้า เอ่ยเสียงเย็น “เรื่องทำลายวังสุริยันจันทรา แกเองก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยใช่ไหม?”

ทำลายวังสุริยันจันทรา?

หลี่เซิงงึมงำ และเหมือนจู่ๆจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เหลือบสายตาจากเบื้องล่าง มองซูเฉินด้วยความสยดสยอง กล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ “หรือว่าเจ้าคือ …”

“ฉัน คือ ซู เฉิน!”

มึมปากของซูเฉินงยกโค้งเป็นรอยยิ้มเย็น เอ่ยเน้นทีละคำ

อึก!

หลี่เซิงกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก สั่นสะท้านไปทั้งตัว

ชื่อเสียงของซูเฉินดังกึกก้องราวกับสายฟ้าฟาด เขาย่อมเคยได้ยินมาก่อน มีข่าวลือว่าซูเฉินทําอะไรอย่างไม่เกรงฟ้ากลัวดิน สังหารทุกคนที่ไม่ลงรอย เป็นปีศาจร้ายที่ไม่อาจล่วงเกิน

ก่อนหน้านี้ มีผู้แข็งแกร่งที่เสียชีวิตด้วยน้ำมือเขามากกว่าพันคน

ในหมู่คนที่ตายไป ไม่เพียงเป็นผู้แข็งแกร่งชั้นนำของทวีปเสวียนเทียนเท่านั้น กระทั่งศิษย์อัจฉริยะจากสุดยอดห้าเผ่าพันธุ์ ก็ยังจบชีวิตลงโดยฝีมือของซูเฉินเป็นจำนวนไม่น้อย

ทุกที่ที่ซูเฉินไป มักก่อพายุนองเลือดขึ้น ไม่มีใครที่ล่วงเกินเขา แล้วยังสามารถรอดชีวิตมาได้

หลังจากล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริงของซูเฉินแล้ว หัวใจของหลี่เซิงเต้นระรัว ลมหายใจเริ่มหนักอึ้ง

“ผู้อาวุโส เรื่องเหตุการณ์ทำลายวังสุริยันจันทรา พวกเราล้วนถูกบังคับให้ร่วมมือ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะคำสั่งของเหล่าผู้แข็งแกร่งระดับเทวะ”

“นอกจากนี้ จักรวรรดิเฉินเชิ่งของเรามีกำลังรบจำกัด แม้จะมีส่วนร่วมในการลงมือ แต่อันที่จริงเป็นในส่วนเล็กๆเท่านั้น”

หลี่เซิงจ้องมองซูเฉินด้วยสายตาอ้อนวอน กังวลว่าจะถูกฆ่าตายที่นี่ จึงรีบอธิบาย

ซูเฉินแค่นเสียงเบาๆ หันมาถามว่า “ได้ยินมาว่าแกเคยได้รับกิ่งไม้ที่เปี่ยมไปด้วยพลังชีวิตมาเมื่อหลายปีก่อน บอกมาว่าไปเจอมันที่ไหน?”

กิ่งไม้ที่เปี่ยมไปด้วยพลังชีวิต?

หลี่เซิงพยายามอย่างหนัก ย้อนนึกกลับไป ก่อนกล่าวว่า “ผู้อาวุโส ถ้าข้าบอกความจริง ท่านจะไว้ชีวิตข้าไหม?”

กร๊อบ!

ทันทีที่เสียงนี้ตกลง แขนข้างหนึ่งของเขาก็ถูกซูเฉินกระทืบใส่จนงอผิดรูป บริเวณที่โดนเหยียบ กระดูกแหลกละเอียดทันที

สิ่งที่ซูเฉินเกลียดที่สุดคือการที่คนอื่นมาต่อรองกับเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกที่ไม่มีคุณสมบัติพอ

ในเมื่อหลี่เซิงยังไม่รู้สถานะของตัวเอง งั้นเขาก็ต้องลงโทษให้หลาบจำ

2/8

Ep.788

“อ๊ากกกกกก!”

หลี่เซิงกรีดร้องทุกข์ทรมาน แหกปากตะโกนว่า “จักรวรรดิเฉินเชิ่งของพวกเรามีบรรพชนระดับเทวะถึงสองคนในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ถ้าเจ้าสังหารข้า พวกเขาจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไป”

ถึงเวลานี้ หลี่เซิงหันมาใช้วิธีข่มขู่ซูเฉินเรื่องบรรพชนระดับเทวะแทนแล้ว

แต่ประเด็นก็คือ ที่เขาทำ มันคือความผิดพลาดร้ายแรง “เฝิงเหอเซียงกับด้วงเขมือบทองคำระดับเทวะ บิดายังสังหารมาแล้ว ระดับเทวะของจักรวรรดิเฉินเชิ่งอย่างพวกแก จะนับเป็นตัวผายลมอะไร!”

ซูเฉินแค่นเสียงเย็นชา ยกเท้าขึ้นและกระทืบลงบนแขนอีกข้างหนึ่งของหลี่เซิง เปลี่ยนมันเป็นเนื้อบด

ความเจ็บปวดรุนแรงเกือบทำให้หลี่เซิงเป็นลม แต่เมื่อเขาได้สติกลับมา และย้อนนึกถึงคำพูดเมื่อครู่ หัวใจเขาก็เต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

นี่ซูเฉินสามารถสังหารระดับเทวะได้งั้นหรือ? แถมหนึ่งในนั้นยังเป็นด้วงเขมือบทองคำด้วย?

ความกลัวในใจของหลี่เซิงพุ่งถึงขีดสุด กล่าวอย่างร้อนรนว่า “ผู้อาวุโส ได้โปรดให้โอกาสข้าอีกสักครั้ง!”

ซูเฉินทำสีหน้าเย็นชา “บอกมาว่าแกไปเจอกิ้งไม้นั่นที่ไหน ไม่อย่างนั้นก็เตรียมตัวตายทั้งเป็นได้เลย!”

ร่างของหลี่เซิงสั่นสะท้าน ช่างใจอยู่พักหนึ่ง กัดฟันกล่าวว่า “ข้าได้รับมันมาจากเขตแดนลับบนเกาะชิงหยุน”

เกาะชิงหยุน? เขตแดนลับ?

ซูเฉินทวนคำ ถามต่อว่า “แล้วมันอยู่ตรงจุดไหนของเกาะ?”

เขาเคยเห็นเกาะชิงหยุนบนแผนที่ทวีปเสวียนเทียนมาก่อน มันคือเกาะขนาดใหญ่มากๆ พื้นที่โดยรวมมีขนาดอย่างน้อย 20 เท่าของเกาะเฉียนหยู หากไม่ระบุตำแหน่งที่แน่ชัด แล้วให้ไปค้นหาเขตแดนลับด้วยตัวเอง เกรงว่าคงเสียเวลาเป็นปี

หลี่เซิงไม่กล้าลังเล กล่าวตามความจริงว่า “ในเทือกเขาหยุนหลัวบนเกาะชิงหยุน”

ซูเฉินพยักหน้าเล็กน้อย เอ่ยต่อว่า “แล้วจักรวรรดิเฉินเชิ่งของพวกแกมีหินพลังงานขั้น 9 บ้างไหม?”

[รถศึกอัจฉริยะ] และ [นักรบจักรกล] ต่างถูกอัพเกรดมาอยู่ในขั้น 8 แล้ว ก้าวต่อไปคือมุ่งสู่ขั้น 9  ดังนั้นหินพลังงานขั้น 9 คือกุญแจสำคัญของพวกมัน

“ไม่มี”

หลี่เซิงส่ายหัว สารภาพตามตรง

“ในเมื่อไม่มี งั้นแกก็ตายซะ!”

ซูเฉินไม่แสดงความเมตตา ชกหนึ่งหมัดออกไป ระเบิดหัวหลี่เซิง

จากนั้น เขากลับขึ้น [รถศึกอัจฉริยะ] “ท่านประมุข เคยได้ยินเรื่องเกาะชิงหยุนมาบ้างหรือเปล่า?”

เมื่อขึ้นมา คนแรกที่ซูเฉินยิงคำถามใส่คือฉางไช่หลี่

ตอนนี้ซูเฉินรู้แล้วว่าต้นไม้แห่งชีวิตอยู่ที่เกาะชิงหยุน เลยคิดจะเดินทางไปที่นั่น

อย่างไรก็ตาม เขารู้ข้อมูลของเกาะชิงหยุนน้อยมาก เลยอยากได้ข้อมูลเพิ่มเติมจากฉางไช่หลี่และคนอื่นๆ

ได้ยินชื่อเกาะชิงหยุน สีหน้าของฉางไช่หลี่แข็งค้าง กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักอึ้งว่า “เกาะชิงหยุนคือเกาะอันดับหนึ่งในเขตนอกทวีปเสวียนเทียน และอันดับหนึ่งที่ว่าไม่ได้หมายถึงพื้นที่แค่อย่างเดียว แต่รวมถึงด้านความแข็งแกร่งด้วย”

“ถึงแม้ว่าเกาะชิงหยุนจะเป็นเพียเกาะกลางทะเล แต่กำลังรบโดยรวมของพวกเขาแข็งแกร่งมาก มีนิกายทรงพลังเกินกว่า 10 แห่ง มียอดฝีมือที่ประสบความสำเร็จมากมาย และเกือบทุกนิกายมีบรรพชนระดับเทวะคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง”

“แข็งแกร่งขนาดนั้นเชียว?”

ซูเฉินถึงกับอ้าปากค้าง ไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องอื่นบนเกาะชิงหยุน แค่บรรพชนระดับเทวะนับสิบคน ก็สามารถเรียกความสนใจจากเขาได้แล้ว

“ซูเฉิน นี่เจ้าคิดจะไปเกาะชิงหยุนงั้นหรือ?” น่านหลีชวนเอ่ยถามด้วยความกังวล

ด้วยอุปนิสัยของซูเฉิน หากเข้าสู่เกาะชิงหยุน ไม่แน่อาจก่อพายุนองเลือดขึ้นอีกครั้ง เรื่องนี้เขากังวลใจมาก

“ผมต้องไปเกาะชิงหยุนแน่นอน แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้” ซูเฉินพยักหน้า เขาต้องกำจัดขุมกำลังที่มีส่วนร่วมทำลายวังสุริยันจันทราเสียก่อน เรื่องเกาะชิงหยุนเอาไว้ทีหลัง และเป้าหมายต่อไป คือวิหารศักดิ์สิทธิ์หมานหยู

ฉางไช่หลี่และคนอื่นๆมองหน้ากัน ทอดถอนหายใจ

ตั้งแต่ที่ซูเฉินตัดสินใจแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถโน้มน้าวใจเขาได้อีก พวกเขาได้แต่หวังว่าผู้คนจากเกาะชิงหยุนจะไม่ทำตัวขัดหูขัดตา มาวุ่นวายกับซูเฉิน–

–มิฉะนั้นคงเกิดโศกนาฎกรรมขึ้นเป็นแน่!