HO บทที่ 120 เดินทางเข้าสู่ป่าเลตัส

เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จ ซินหยาเหลือบมองนาฬิกา

หลังจากเห็นว่าผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว เขาก็เข้าไปในห้องนั่งเล่นเพื่อดูว่าเว่ยยังรอเขาอยู่หรือไม่แต่กลับพบว่าห้องนั้นว่างเปล่า

เหลือแต่จานเปล่าบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา เขารู้ได้ในทันทีว่าเธอกลับเข้าไปในเกมแล้ว ซินหยาเพียงแค่กลอกตาและรวบรวมจานไปที่ห้องครัวเพื่อทำความสะอาดพวกมัน

เมื่ออยู่ในห้องครัวซินหยากวาดเศษอาหารลงไปในถัง จากนั้นดึงเครื่องล้างจานออกมา เขาใส่จานชาม ช้อนส้อมลงไป ก่อนที่จะกดปุ่มให้มันเริ่มทำงาน หลังจากนั้น เขาก็ดำเนินการเช็ดโต๊ะ เตา และเคาน์เตอร์ให้สะอาด

มองดูครัวที่สะอาดเป็นประกาย เขายิ้มให้ตัวเอง เขารู้สึกภูมิใจด้วยเหตุผลบางอย่าง ไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับเขาที่จะทำงานบ้านประเภทนี้ แต่ถึงกระนั้น มันก็เป็นงานที่ดี

ตอนนี้ทุกอย่างสะอาดแล้ว เขารู้สึกว่าไม่เป็นไรที่จะกลับเข้าไปในเกม

เมื่อเข้าสู่เครื่องเล่น VR ซินหนาได้เข้าสู่ระบบ Haven Online อีกครั้ง เมื่อเขาปรากฏตัว เขาก็เห็นว่าทุกคนกำลังรอเขาอยู่ พวกเขาทั้งหมดยืนอยู่ใกล้ท่าเรือที่พวกเขาออกจากระบบ เว่ยกับวอนเดอร์ริ่งซาวด์กำลังพูดคุยกันเกี่ยวกับสิ่งที่ซินหยาสามารถทำได้ในดันเจี้ยนสมบัติ ในขณะที่เมลติ้งสโนว์มองลงไปในน้ำเพื่อมองหาอะไนบางอย่าง

“สวัสดีทุกคน” ซินหยากล่าวทักทาย เมื่อได้ยินเสียงของเขา ทุกคนหยุดสิ่งที่พวกเขาทำและหันมามองเขา

ทันทีที่เมลติ้งสโนวเห็นซินหยา เขาก็กระโดดไปหาเขาแล้วพูดว่า "ผมดีใจมากที่พี่กลับเข้าสู่ระบบอีกครั้ง ฉันคิดว่าฉันคงจะติดอยู่กับคู่รักหวานเฉิ่มนานกว่านี้ซะอีก"

“เฮ้ พวกเราได้ยินนะ!” เว่ยตะโกนใส่เมลติ้งสโนว์โดยไม่มีท่าทีที่โกรธเลย

“ผมรู้” เมลติงสโนว์พูดขณะมองหน้าพวกเขา “ก็เลยพูดออกไปไง”

ซินหยาหัวเราะกับความโง่เขลาของเมลติ้งสโนว์ ซินหยาแสร้งแกล้งดุเขาว่า "พอแล้ว อย่าพวกล้อพวกนกเขาคูรักเลย"

“หยุดแกล้งพวกเราได้แล้ว” วอนเดอร์ริ่งซาวด์บอกพวกเขาพลางแอบมองโรมมิ่งวินด์ที่หน้าแดง

เว่ยแค่มองไปที่วอนเดอร์ริ่งซาวด์อย่างรู้เท่าทัน "หยุดพูดเล่นกันได้แล้ว ดริฟติ้งคลาวด์ ดันเจี้ยนสมบัติ มันอยู่ไกลจากเออร์นิสเวิร์ธมากแค่ไหนเพราะสถานการณ์ที่นั่นอาจจะไม่สู้ดี เราน่าจะรอไปก่อนก็ได้"

ซินหยารู้ว่าเว่ยกำลังพยายามเปลี่ยนเรื่องและเขาก็ไม่ว่าอะไร อย่างไรตอนนี้พวกเขาจำเป็นต้องเริ่มพูดถึงดันเจี้ยนสมบัติ เขารู้สึกว่ามันนานเกินไปแล้ว หลังจากที่พวกเขาได้แผนที่มา

นอกจากนี้จะมีการต่อสู้ในเออร์นิสเวิร์ธ  เนื่องจากฝูงมอนสเตอร์กำลังบุกไปที่เมือง เขาจำได้ว่าดันเจี้ยนสมบัติอยู่ใกล้เออร์นิสเวิร์ธ ถ้าหากมันอยู่ใกล้เมืองมากเกินไป พวกเขาควรชะลอแผนนี้ไปก่อนดีกว่า

แต่โชคดีสำหรับพวกเขาที่ที่ตั้งของดันเจี้ยน มันตั้งอยู่ที่ขอบนอกสุดของเขตเมือง มันตั้งอยู่ในป่าเลตัส

“อย่ากังวลไปเลย สถานที่ที่ดันเจี้ยนตั้งอยู่ มันอยู่ห่างไปจากเมืองเออร์นิสเวิร์ธ” ซินหยาบอกพวกเขา

“แล้วมันตั้งอยู่ที่ไหน” วอนเดอร์ริ่งซาวด์ถาม

"ป่าเลตัส" ซินหยากล่าว "ตั้งอยู่บริเวณชายแดนของเออร์นิสเวิร์ธและการ์มบี้ เมืองนั้นเป็นเมืองที่ขึ้นชื่อเรื่องเบียร์"

เมลติ้งสโนว์ถามอย่างอยากรู้อยากเห็น "เบียร์ในการ์มบี้ มันอร่อยไหม?"

“เด็กอย่างเธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก” เว่ยบอกเขา

“มันเป็นเบียร์เสมือนจริง ฉันสามารถดื่มได้” เมลติ้งสโนว์บอกกับเธออย่างงุนงง

ซินหยายิ้มพลางลูบหัวของเมลติ้งสโนว์ ก่อนพูดว่า "ฉันสงสัยว่าพี่ชายหรือลูกพี่ลูกน้องของเธอคงจะไม่ว่าอะไรถ้าเธอทำอย่างนั้น"

“ก็ลองดูว่าพวกเขาจะหยุดฉันได้ไหม?” เมลติ้งสโนว์กล่าวขณะที่เขาปัดมือของซินหยาออกจากหัวอย่างสนุกสนาน

“ก็หวังว่าจะเป็นอย่างที่เธอพูดนะ” ซินหยากล่าวขณะหัวเราะเบา ๆ “เอาล่ะ ฉันคิดว่าเราต้องเริ่มเดินทาง อาจจะต้องใช้เวลาทั้งวันหรือสองวันกว่าจะถึงที่นั่น”

“เราเดินทางไปที่นั่นทางเรือได้ไหม?” วอนเดอร์ริ่งซาวด์ถาม

"ได้สิ เราจะสามารถโดยสารทางเรือไปที่นั่นได้ ทำไมคุณถึงถามเรื่องนั้นล่ะ" ซินหยากล่าว

วอนเดอร์ริ่งซาวด์แสยะยิ้มและหยิบวัตถุรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่คุ้นเคยออกมาแล้วกดปุ่มของมัน เรือนแพรูปทรงกระต่ายจากเออร์นิสเวิร์ธปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขาอีกครั้ง ซินหยารู้สึกสับสนอย่างมากว่าทำไมวอนเดอร์ริ่งซาวด์จึงนำมันออกมาได้และเขาทำได้อย่างไรในเมื่อมันเป็นสมบัติของเออร์นิสเวิร์ธ

หลังจากที่วอนเดอร์ริ่งซาวด์เห็นสีหน้างุนงงของทุกคน เขาก็พูดขึ้นว่า "ตอนที่ฉันเช่าเรือนแพ ฉันไม่ได้บอกพวกคุณสองคนแต่เรือนแพนี้สามารถดัดแปลงและกลายเป็นพาหนะได้"

“ทำไมคุณไม่บอกพวกเราตั้งแต่แรกล่ะ?” เว่ยถาม

“ก็ฉันอยากเซอร์ไพรส์พวกคุณ” วอนเดอร์ริ่งซาวด์กล่าว “ฉันอยากเห็นหน้าพวกคุณเมื่อพวกคุณรู้สึกว่าเรือกำลังเคลื่อนตัว ขณะที่เราผ่อนคลายอยู่ข้างใน”

“แล้วคุณรู้วิธีแล่นเรือไหม?” เมลติ้งสโนว์ถาม

วอนเดอร์ริ่งซาวด์ส่ายหัว “ไม่แต่มันไม่จำเป็น เราสามารถสั่งการเรือด้วยระบบคอมพิวเตอร์ได้ คุณแค่ระบุพิกัดเข้าไป มันก็จะพาคุณตรงไปที่นั่น แย่จังที่ผู้เล่นไม่สามารถซื้อเรือแบบนี้ได้ มันจะทำให้การแล่นเรือง่ายขึ้นมาก”

“ถูกต้อง” ซินยากล่าว เขาอยากจะมีเรือประเภทนี้สักลำ มันจะดีมากถ้าเขามีระดับการตกปลาสูงพอที่จะดำน้ำได้ เขาเดาว่าเขาจะต้องเรียนรู้ทักษะการเดินเรือหลังจากนี้

ซินหยามองดูวอนเดอร์ริ่งซาวด์กดปุ่มสี่เหลี่ยมอีกครั้งและเรือกระต่ายก็ยาวขึ้นจนกระทั่งมีห้องควบคุมเรือปรากฏขึ้น เขาคิดว่าส่วนบ้านของเรือจะหายไปแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น

เขาดีใจที่ไม่ได้เป็นเช่นนั้น ด้วยวิธีนี้เขาจึงสามารถปรุงยาเพิ่มเติมในขณะที่เรือแล่นไปตามแม่น้ำ แทนที่จะอยู่บนรถม้าที่ซึ่งเขาจะใช้สมาธิได้ยากมาก นอกจากนี้ พรรคพวกที่เหลือของเขาจะสามารถฝึกฝนได้ก่อนที่พวกเขาจะมาถึงป่า

...

เมื่อขึ้นไปยังเรือนแพ เว่ยพาเมลติ้งสโนว์เข้าไปข้างในเพื่อแสดงให้เขาเห็นว่าห้องนั่งเล่นสามารถเปลี่ยนเป็นโรงยิมได้อย่างไร ในขณะที่ วอนเดอร์ริ่งซาวด์พาซินหยาไปที่ห้องควบคุมเรือ เมื่อพวกเขาไปถึงที่นั่นซินหยาก็เห็นว่ามันดูเหมือนกับบนเรือของนายกเทศมนตรี ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือแทนที่จะเป็นพวงมาลัย มีเพียงแผงควบคุม

วอนเดอร์ริ่งซาวด์ไปที่แผงควบคุมและพิมพ์อะไรบางอย่างก่อนที่จะมองไปที่ดริฟติ้งคลาวด์ "เพียงแค่ระบุพิกัดแล้วเราก็พร้อมออกเดินทางแล้ว"

เมื่อเข้าใกล้วอนเดอร์ริ่งซาวด์ ซินหยามองลงไปที่แผงควบคุมและใส่พิกัดที่จะพาพวกเขาไปที่ป่าเลตัส ทันทีที่เขาทำ เครื่องยนต์ของเรือก็เปล่งเสียงคำรามอย่างมีชีวิตชีวาและเริ่มเคลื่อนไหว

ขณะที่พวกเขากำลังจะออกจากห้องควบคุม ซินหยาก็รั้งวอนเดอร์ริ่งซาวด์เอาไว้ “วอนเดอร์ริ่งซาวด์ ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

"เรื่องอะไรเหรอ?" วอนเดอร์ริ่งซาวด์ถาม เขาสับสนว่าทำไมดริฟติ้งคลาวด์ต้องมาคุยกับเขาสองต่อสองแบบนี้

"เกี่ยวกับตัวตนของคุณ ก่อนที่จะมาเข้าร่วมปาร์ตี้ของเรา" ซินหยากล่าว จากการแสดงออกที่ตกใจบนใบหน้าของวอนเดอร์ริ่งซาวด์ ซินหยาสามารถบอกได้ว่าวอนเดอร์ริ่งซาวด์รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร