211 - สังหารคนรับใช้ชรา
211 - สังหารคนรับใช้ชรา
เย่ฟ่านกระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับตะโกน
“เจ้าทำอะไร? ทำไมพื้นที่ทั้งหมดจึงถูกผนึกไว้?”
“ข้ามีสมบัติล้ำค่าตาข่ายสวรรค์ มันสามารถล้อมพื้นที่และป้องกันไม่ให้ใครหลบหนี ไม่มีทางที่เจ้าจะทำลายมันได้” การแสดงออกของจี้เหรินสงบโดยไม่มีอารมณ์ใด ๆ
"เจ้าหาข้าเจอได้อย่างไร?" เย่ฟ่านยังคงถามต่อไป
“เจ้าจื่อเยว่แอบให้จี้หยกแก่เจ้าเราคำนวณเรื่องนี้ไว้แล้ว เจ้าคิดว่าการลบรอยประทับทั้งหมดจะทำให้เราไม่สามารถไล่ตามเจ้าได้หรือ?
ตั้งแต่เริ่มต้นข้าติดตามเจ้ามาโดยตลอด แต่ความเร็วของเจ้านั้นเร็วเกินไปและข้าเพิ่งจะตามเจ้าทันวันนี้”
“ดี ดี ดี ในที่สุดข้าก็รู้ว่านางเฒ่าจี้ฮุยนั้นชั่วช้าเลวทรามจริงๆ เมื่อข้ารอดชีวิตจากที่นี่ข้าจะต้องทรมานนางให้ร่ำร้องถึงบิดามารดาเลยทีเดียว”
จี้เหรินไม่มีความโกรธแค้น น้ำเสียงของเขายังคงเย็นชา
“มันดึกแล้ว เจ้าควรไปสักที่!”
“เวง!”
ท้องฟ้าสั่นสะท้านเมื่อมีมือสีดำขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น เมฆสีดำม้วนตัวอยู่รอบๆมือข้างนั้นทำให้เกิดกลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัว นี่คือฝ่ามือแห่งความว่างเปล่าของตระกูลจี้
จี้เหรินอาจจะดูเหมือนจะเป็นชายชราที่ทรุดโทรม แต่จริงๆแล้วเขามีทักษะลับนี้ มันชัดเจนว่าตำแหน่งของเขาภายในตระกูลจี้ไม่ต่ำทราม
การสามารถฝึกฝนฝ่ามือแห่งความว่างเปล่าในระดับสูงสุดนั้นไม่ใช่ว่าใครจะทำได้ พลังของมันยิ่งใหญ่เป็นพิเศษและตอนนี้มันกำลังเคลื่อนเข้าหาเย่ฟ่าน!
เขาต้องการหลบเลี่ยงแต่มันก็สายเกินไปแล้ว ทักษะลับที่บันทึกไว้ในคัมภีร์แห่งความว่างเปล่านั้นน่ากลัวเกินไป มือสีดำปกคลุมท้องฟ้า ผนึกเขาไว้กับพื้นโดยสมบูรณ์
“ในชีวิตหน้าของเจ้าจงเกิดมาในตระกูลธรรมดาและอย่าทำเรื่องที่เกินตัวแบบนี้…..”
เสียงของจี้เหรินไม่ดัง แต่มันช่างไร้หัวใจและเย็นชาอย่างยิ่ง
“ชิ!”
เย่ฟ่านส่งกระจกทองแดงแปดเหลี่ยมออกไปในทันทีแสงที่ลุกโชติช่วงของมันบดขยี้เข้าหามือใหญ่ข้างนั้นอย่างรวดเร็ว
ในเวลาเดียวกันเขายังดึงร่มของสวรรค์ออกมาเพื่อปกป้องตัวเอง
อย่างไรก็ตามแสงจากกระจกเงาแปดเหลี่ยมทองแดงก็ไม่สามารถป้องกันการตกลงมาของฝ่ามือแห่งความว่างเปล่าได้
“ป๊า!”
มือสีดำขนาดใหญ่ยังคงกดลงไปก่อนจะกระแทกเข้ากับร่มสวรรค์ทำให้เกิดเสียงแตกดังขึ้น
รอยแยกเริ่มปรากฏบนร่มขณะที่ร่างของเย่ฟ่านถูกส่งออกไป จี้เหรินไม่คิดจะเสียเวลา ฝ่ามือแห่งความว่างเปล่าของเขาดินไปข้างหน้าเพื่อสังหารเย่ฟ่านในทันที
มือใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยเมฆสีดำได้ปลดปล่อยความแปรปรวนที่จะทำให้จิตใจของผู้ที่ต้องเผชิญหน้ากับมันสั่นสะท้านราวกับภูเขาที่กดทับลงมา
“ป๊า!”
ร่มสวรรค์เป็นสิ่งประดิษฐ์ที่ทรงพลัง แต่ก็ไม่สามารถป้องกันฝ่ามือแห่งความว่างเปล่าได้ เมื่อถูกโจมตีครั้งที่สองมันก็เริ่มสลายไปในทันที
ร่มสวรรค์พังทลายแล้วจริงๆ!
เย่ฟ่านกระอักเลือดออกมา ร่างของเขาบินกลับหลังไปหลายวาและหัวใจของเขาก็สั่นสะท้าน แรงที่อยู่เบื้องหลังหมัดนี้ยิ่งใหญ่เกินไป แม้แต่ร่มสวรรค์ก็แตกง่ายๆ เขาจะป้องกันตัวเองได้อย่างไร?
“เวง”
อากาศสั่นสะเทือนเมื่อมือสีดำยักษ์ตบลงมาอีกครั้ง ดวงอาทิตย์บนท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเงาขนาดมหึมาที่ปิดบังทุกสิ่ง
"แตก! แตก!"
มือยักษ์ยังไปไม่ถึงแต่พื้นใต้เท้าของเย่ฟ่านเริ่มแตกออกแล้ว ใครๆก็นึกภาพความกดดันที่น่ากลัวที่เขาเผชิญอยู่ได้
เย่ฟ่านส่งกระจกแปดเหลี่ยมทองแดงบินออกไปในขณะที่มันขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับเป็นเกราะป้องกันเหนือศีรษะของเขา
“ตง!”
ได้ยินเสียงเสียงการกระทบกันของโลหะอย่างรุนแรง ร่างกายของเย่ฟ่านสั่นสะท้านไปพร้อมๆกับกระจกแปดเหลี่ยมทองแดงที่เกิดรอยแตกร้าวมากขึ้นเรื่อยๆ!
เย่ฟ่านรู้สึกปวดใจ นี่คืออาวุธของผู้อาวุโสของตระกูลเจียง ถือได้ว่าเป็นสมบัติล้ำค่ามากที่สุดชนิดหนึ่งแม้ว่าจะได้รับความเสียหายในดินแดนรกร้างโบราณต้องห้าม แต่ก็ยังถือว่าเป็นสมบัติที่มีพลังมหาศาล
ตอนนี้มันไม่สามารถป้องกันฝ่ามือแห่งความว่างเปล่าได้แม้แต่น้อย
“ตง!”
เสียงโลหะกระทบกันดังขึ้นอีกครั้งในขณะที่กระจกแปดเหลี่ยมทองแดงแตกอย่างทั่วถึงก่อนจะระเบิดกลางอากาศ
เย่ฟ่านถูกกระแทกจนนอนราบลงกับพื้น ในเวลานี้มือสีดำขนาดใหญ่ตกลงมาอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
“ป๊า!”
จี้เหรินส่งมือใหญ่กวาดออกไป ส่งเย่ฟ่านตะเกียดตะกายหลบออกไปด้านข้าง ในสภาพที่ไม่มีอะไรป้องกันตัวตอนนี้หากถูกปะทะเข้ากับมือข้างนั้นรับรองว่าเขาจะต้องตายอย่างแน่นอน
หากเย่ฟ่านไม่มีร่างกายศักดิ์สิทธิ์ กระดูกภายในร่างกายของเขาคงจะแตกออกจากกันไปนานแล้ว แต่แม้ว่าจะมีร่างศักดิ์สิทธิ์เขาก็ยังมองไม่เห็นโอกาสที่จะรอดชีวิตเลย!
จี้เหรินหลังค่อมก้มหน้าลงโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ น้ำเสียงของเขาไม่มีอารมณ์แม้แต่น้อย
“เมื่อเทียบกับตระกูลจี้ วิธีการของเจ้านั้นไร้ค่า ทำไมต้องดิ้นรนต่อสู้? การฆ่าเจ้านั้นง่ายพอๆกับการฆ่าไก่เท่านั้น”
“สุนัขเฒ่าอย่าได้หยิ่งผยองนัก เจ้าเป็นเพียงสุนัขของตระกูลจี้มีอะไรให้น่าภูมิใจ แม้ว่าจี้ฮุยสุนัขตัวเมียเฒ่าผู้นั้นจะมาด้วยตัวเองนางก็ไม่มีทางฆ่าข้าได้”
ใบหน้าของจี้เหรินไม่มีความโกรธน้ำเสียงของเขายังคงใจเย็นเหมือนเดิม
“เจ้าก็แค่มดแมลงเจ้าอาศัยอะไรถึงกล้าคิดจะฝึกฝนคัมภีร์แห่งความว่างเปล่า เจ้าต้องโทษความโง่เง่าของตัวเองเท่านั้น” ทัศนคติของจี้เหรินดูถูกเหยียดหยาม ราวกับว่าเขากำลังมองดูแมลงที่อยู่ตรงหน้า
“ก่อนที่จะฆ่าเจ้า ข้าต้องเข้าใจบางสิ่ง สิ่งนี้มันจำเป็นที่ข้าต้องค้นวิญญาณของเจ้าเป็นการส่วนตัว”
ด้วยความแข็งแกร่งในการต่อสู้ที่แท้จริงของเขา เย่ฟ่านจึงไม่มีโอกาส ความแตกต่างในอาณาจักรของพวกเขานั้นมากเกินไป เย่ฟ่านไม่รู้ด้วยซ้ำว่าระดับการฝึกฝนของชายชราคนนี้อยู่ระดับได้แล้ว
เย่ฟ่านกำลังรอโอกาสที่จะใช้ท่าสังหารครั้งสุดท้ายของเขา! เมื่อจี้เหริน ใกล้เข้ามาเขารู้สึกว่าในที่สุดโอกาสก็มาถึงสักที!
ในขณะนี้ทะเลสาบสีทองราวกับดวงอาทิตย์ที่แผดเผาก็ปรากฏขึ้นตรงกลางหน้าผากของเย่ฟ่าน กระแสน้ำระเบิดพลังศักดิ์สิทธิ์ก่อตัวเป็นใบมีดสีทองหลายล้านเล่ม!
นี่เป็นการโจมตีด้วยประสาทสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงพลังอย่างยิ่ง หลังจากกินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์สีทองแล้วสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเย่ฟ่านก็มาถึงระดับที่เหลือเชื่อแม้แต่ตัวเขาก็ไม่รู้ว่ามันแข็งแค่ไหน!
การโจมตีด้วยประสาทสัมผัสศักดิ์สิทธิ์นี้เป็นสิ่งที่เขาศึกษามาเป็นเวลากว่าหนึ่งปี
แน่นอนว่าร่างกายที่มีความลับมากมายมหาศาลของเขาอาจจะมีบางคนต้องการค้นวิญญาณ ดังนั้นนี่จึงเป็นท่าสังหารที่เย่ฟ่านคิดค้นขึ้นเป็นการเฉพาะ!
“อ๊าาาาา!”
จี้เหรินกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนที่เขาจะดิ้นรนอยู่บนพื้น การโจมตีด้วยประสาทสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงพลังนั้นมีประสิทธิภาพมาก แม้แต่ผู้ฝึกฝนในระดับที่สูงกว่าเย่ฟ่านก็ไม่มีทางที่จะต้านทานได้!
ก่อนหน้านี้ใบหน้าของจี้เหรินเย็นชาไม่มีอารมณ์ใดๆ ปัจจุบันใบหน้าของเขาเชิดขึ้นในขณะที่เขาคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดอย่างต่อเนื่อง
"ปัง!"
หมัดของเย่ฟ่านกระแทกเข้าใส่หัวใจของชายชราโดยตรงส่งผลให้เสียงกระดูกหักสั่นสะเทือนออกมาด้านนอก
“สุนัขเฒ่าไม่ใช่ว่าเจ้าชอบทำตัวสูงส่งหรือ? ให้ข้าส่งเจ้าไปสู่ขุมนรกชั้นที่สิบแปด!”
จี้เหรินถูกเตะขึ้นไปบนอากาศเมื่อร่างกายของเขาตกลงมาเย่ฟ่านก็เตะซ้ำอีกครั้ง
“ป๊า!”
ขาขวาของเย่ฟ่านกระแทกเข้าที่หน้าอกของจี้เหรินอย่างหนัก ทำให้กระดูกบริเวณนั้นแหลกละเอียดในทันที
แม้แต่การฝึกฝนที่ไร้ที่ติของจี้เหรินจะทำให้ร่างกายของเขาแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก แต่มาเทียบกับร่างศักดิ์สิทธิ์ของเย่ฟ่านมันก็เหมือนกับกระดูกผุพังเท่านั้น!
“สุนัขเฒ่าเจ้าคิดว่าข้าเป็นมดแมลงอย่างนั้นหรือ ดูสิมดแมลงตัวนี้กำลังทรมานเจ้าจนตาย?” เย่ฟ่านเตะต่อ
กระดูกไหล่ของจี้เหรินแตกเป็นเสี่ยงๆ ขณะที่เขาถูกส่งตัวลอยอีกครั้ง เย่ฟ่านไม่ได้รอให้เขาตกลงพื้นเท้าของเขาเตะขึ้นไปอย่างรุนแรงส่งให้ร่างกายของจี้เหรินลอยขึ้นไปบนฟ้าอีกครั้ง
"ปัง!"
ขาของเขากระแทกปลายทางของจี้เหริน ทำให้กระดูกบริเวณใบหน้าของชายชราถูกบดขยี้อย่างสมบูรณ์
“ตระกูลขุนนางโบราณนั้นยอดเยี่ยมขนาดนั้นเลยหรือ? ไม่ช้าก็เร็ว ข้าจะไปเยี่ยมตระกูลจี้และฆ่าทุกคนที่อยู่ที่นั่น เมื่อถึงเวลานั้นหวังว่านางเฒ่าจี้ฮุ่ยจะยังไม่ตายไปก่อน!”
