ตอนที่ 17 นึกไม่ออก

ตอนที่ 17

นึกไม่ออก

“ไม่น่าเชื่อจริงๆว่าคนระดับเจ้าสำนักจะตั้งใจเผาหมู่บ้านเพื่อชิงเด็กแค่คนเดียว เจ้านั่นโดนน้องห้าใช้ฝ่ามือฝังวิญญาณใส่ก็ถือว่าสมควรแล้ว”หลี่เหวิน พี่ชายคนที่ 3 ของหลี่ซุนบ่นออกมาระหว่างเดินทางออกจากเมืองภูผาทองแดงพร้อมๆกับพี่ใหญ่หลี่ซือหาน และ หลี่อวิ๋น ผู้เป็นบุตรคนรองของเจ้าบ้านคนก่อน

“ถูกแล้ว ถ้าน้องห้าไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านมีหวังชาวบ้านได้เดือดร้อนกันหมดแน่ๆ”หลี่อวิ๋นเองก็มีท่าทีเห็นด้วย เพราะพวกตนสอบปากคำของคนในสำนักราชาวิญญาณมาหมดแล้ว สุดท้ายก็เค้นความจริงมาได้จากกลุ่มศิษย์ที่ไปร่วมแผนการเผาหมู่บ้านของเจ้าสำนักราชาวิญญาณทำให้ทราบว่าตอนนี้หลี่ซุนอยู่ที่ไหน

“แล้วพวกมันยังจะหน้าด้านมาขอให้ข้าช่วยรักษาอีก ช่างไม่เจียมตัวเอาเสียเลย”หลี่ซือหานว่าพลางส่งเสียงรอดจมูกอย่างไม่พอใจ ตอนนี้เจ้าสำนักราชาวิญญาณน่าจะตายไปแล้วเพราะฝ่ามือของน้องห้า ส่วนพ่อของมันก็คงจะใกล้ตามไปเต็มทีแล้ว จะเรียกได้ว่าสมควรก็ไม่ผิดนัก

“พี่ใหญ่ ท่านว่าทำไมน้องหาถึงได้แกล้งทำเป็นหายตัวไปล่ะ ตอนนั้นเขาปะทะกับจอมดาบไผ่แดงตามคำสั่งของท่านพ่อ ดูจากศพของจอมดาบไผ่แดงแล้วน้องห้าก็น่าจะชนะเขาได้แน่ๆ ไม่รู้ทำไมถึงได้หายตัวไปเสียเฉยๆ”หลี่เหวินถามออกมาด้วยท่าทีสงสัย แต่เดิมพี่น้องตระกูลหลี่ก่อนที่หลี่ซือหานจะขึ้นมาเป็นเจ้าบ้าน เหล่าพี่น้องต่างก็ทำหน้าที่ของตระกูลหลี่เป็นอย่างดีนั่นคือช่วยเหลืออาณาจักรกำจัดเภทภัยที่ก่อตัวอยู่ภายในอาณาจักร แถมตอนนั้นน้องห้าก็ฝีมือสูงที่สุดด้วยและยังทำผลงานได้ยอดเยี่ยมที่สุด หากตอนนั้นเขาไม่หายตัวไปบางทีตำแหน่งเจ้าบ้านอาจจะเป็นของน้องห้าก็เป็นได้

“เรื่องนั้นเองข้าก็ไม่รู้ หากจะบอกว่าบาดเจ็บก็ควรกลับมารักษาที่บ้านเสียยังดีกว่า ถึงอย่างไรที่บ้านก็มีน้องเจ็ดช่วยรักษาให้”หลี่ซือหานส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เรื่องนี้เหล่าพี่น้องปรึกษากันมาหลายรอบแต่ก็ยังปักใจเหตุผลใดเหตุผลหนึ่งไม่ได้เสียที

“อาจจะเป็นเรื่องผู้หญิงก็ได้นะ”อยู่ๆหลี่อวิ๋นพี่ชายคนรองก็เสนอความคิดหนึ่งขึ้นมาเสียอย่างนั้น ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนเคยคิดเช่นนี้หรอก แต่น้องหลี่ซุนเป็นคนประเภทไม่สนใจสตรี ตัวเขานิยมชมชอบการฝึกฝนแทบจะไม่ชายตามองสตรีไหนเลยเสียด้วยซ้ำทำให้ไม่มีใครเชื่อว่าที่น้องห้าหายไปเป็นเพราะเรื่องผู้หญิงเลย

“จะเป็นไปได้เหรอ น้องห้าก็มีคู่หมั้นอยู่แล้วแถมเจ้านั่นก็ไม่ชายตามองหญิงใดเลย”หลี่เหวินส่ายหัวไปมาเหมือนไม่เชื่อความคิดของพี่รอง ไม่ว่าจะจินตนาการอย่างไรก็มองภาพน้องห้าที่กำลังงมงายในรักไม่ออกเลย แม้แต่คู่หมั้นก็ยังไม่สนใจถึงนางจะเป็นคนที่ท่านพ่อแนะนำให้ก็เถอะ

“แต่ถ้าบังเอิญน้องห้าไปตกหลุมรักหญิงสาวสักคนเข้าละก็ การกลับบ้านไม่ได้เพราะตัวเองมีคู่หมั้นอยู่แล้วก็มีโอกาสเป็นไปได้ไม่ใช่หรือไง เจ้าลองคิดดูสิ ระหว่างบาดเจ็บจากการต่อสู้ก็มีหญิงสาวชาวบ้านคนหนึ่งพาไปรักษา เมื่อน้องห้าตื่นขึ้นมาสบตาผู้มีพระคุณก็บังเกิดรักแรกพบ ใครจะไปคิดไปเจอน้องห้าครั้งนี้ตระกูลหลี่ของเราอาจจะมีหลานเพิ่มอีกคนก็ได้นะ”หลี่อวิ๋นแต่งเรื่องเสียเสร็จสรรพทำเอาพี่ชายและน้องชายที่กำลังเดินทางไปด้วยกันถึงกับส่ายหัว เรื่องเช่นนั้นมันมีแต่ในหนังสือเท่านั้นล่ะ

.

.

.

ตุบ....

ใช้เวลาเพียงไม่นาน ร่างของสามพี่น้องตระกูลหลี่ก็เดินทางมาถึงหมู่บ้านที่หลี่ซุนอาศัยอยู่จนได้ แน่นอนว่าเมื่อชายแปลกหน้าทั้ง 3 เดินทางเข้ามาในหมู่บ้านพวกเขาก็ตกเป็นเป้าสายตาอย่างช่วยไม่ได้เพราะนอกจากการแต่งกายที่หรูหรากว่าชาวบ้านทั่วไปแล้วพวกเขายังเล่นกระโดดลงมาจากฟ้าลงมายืนกลางหมู่บ้านอย่างแผ่วเบาอีกต่างหาก เรียกว่าไม่ต้องถามก็ทราบทันทีว่าคนทั้ง 3 เป็นผู้ฝึกฝนพลังวิญญาณแน่นอน

“เป็นหมู่บ้านที่เล็กจริงๆ คราวก่อนพวกเราสำรวจผ่านหมู่บ้านนี้ไปหรือเปล่า”หลี่เหวินว่าพลางมองไปตามบ้านแต่ละหลังของหมู่บ้านอย่างละเอียด หมู่บ้านนี้มีบ้านไม่กี่หลังต่อให้ไม่ต้องถามทางก็คงหาบ้านของหลี่ซุนได้ไม่ยาก ทว่า...

“พวกท่าน.....”ไม่จำเป็นต้องถามทางอะไรอีกแล้ว เพราะระหว่างที่คนทั้งสามกำลังมองสำรวจบ้านแต่ละหลังอยู่นั้น หลี่ซุน ที่เหล่าพี่น้องตระกูลหลี่พยายามตามหากันมานานก็เดินผ่านมาพอดี

“น้องห้า ในที่สุดพวกเราก็ได้เจอเจ้าเสียที”พริบตาที่ได้เห็นผู้ที่ตนตามหา เหล่าพี่น้องตระกูลหลี่ก็มีท่าทีดีใจและโล่งใจออกมาทันที แม้ก่อนหน้านี้จะมีเรื่องการแก่งแย่งชิงดีในครอบครัวอยู่บ้าง แต่พี่น้องตระกูลหลี่ก็ไม่ได้หมางเมินกันขนาดจะไม่เป็นห่วงกันเสียหน่อย

“ไม่ได้พบกันนานนะขอรับ พวกท่านไปที่บ้านข้ากันก่อนเถอะ”หลังจากหายตกใจ หลี่ซุนก็หายใจเข้าครั้งหนึ่งก่อนจะเชิญเหล่าพี่น้องเข้าไปในบ้านของตนเองที่อยู่ไม่ห่างจากจุดที่พวกพี่ใหญ่กำลังยืนอยู่นัก

“ได้.....”หลี่ซือหานยอมรับก่อนจะเดินตามน้องห้าของตนไปอย่างเงียบๆ อาจจะเพราะไม่ได้เจอกันนานก็เลยไม่ทราบว่าจะคุยอะไรดีก็ได้ ตอนนี้ทั้งสามคนที่ออกมาตามหาเลยได้แต่เดินตามเฉยๆไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก

“โอ๊ย ก็บอกว่าพยายามอยู่ไง เจ้าสอนให้มันดีๆหน่อยไม่ได้เหรอ”ระหว่างกำลังจะเดินเข้าไปในบ้าน อยู่ๆก็มีเสียงของเด็กหญิงคนหนึ่งดังมาแต่ไกลทำเอาเหล่าพี่น้องตระกูลหลี่ตกใจกันไม่น้อย เสียงนี่ดังมาจากภายในบ้านของหลี่ซุนแน่ๆ แม้พี่ใหญ่กับเจ้าสามจะไม่อยากเชื่อเท่าไหร่แต่เรื่องที่พี่รองแต่งขึ้นก็เริ่มลอยเข้ามาในหัวเสียแล้ว

“ข้าบอกแล้วไงว่าต้องแบ่งแยกไฟแต่ละชนิดของเจ้าออกมา ไฟของเจ้ามีเก้ารูปแบบแต่ละแบบก็มีความร้อนต่างกัน หากใช้งานร่วมกันก็ควบคุมความร้อนไม่ได้หรอก”เสียงของเด็กชายอีกคนหนึ่งดังออกมาจากภายในกำแพงบ้านเช่นกัน

“ก็บอกว่าทำอยู่ไง เจ้าคิดว่ามันง่ายนักเหรอ”เสียงโวยวายของเด็กสาวคนเดิมดังขึ้นมาทำให้หลี่ซุนที่อยู่ข้างหน้าอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ ก็นะตั้งแต่ทำอาหารมื้อเย็นไหม้ไปคราวก่อน อยู่ๆเสี่ยวหงก็โดนลู่ชิงจับฝึกการควบคุมเปลวเพลิงเสียอย่างนั้น แถมเขายังฝึกนางอย่างจริงจังมากกระทั่งนึกย้อนไปตอนแรกว่าพวกเขากำลังฝึกฝนอย่างจริงจังเพื่อควบคุมไฟในการใช้ทำอาหารก็เล่นเอากลั้นขำไม่อยู่จริงๆ

“..........”เห็นน้องห้าหัวเราะออกมาเช่นนี้เหล่าพี่น้องตระกูลหลี่กลับมองตาค้างกันเป็นแถว แต่ก่อนหลี่ซุนเป็นยอดฝีมือของตระกูลหลี่ ปากหนักราวกับกลัวทองจะหล่นออกมาจากปาก ทำอะไรก็มีนิสัยรอบคอบจริงจัง ไม่เล่นไม่ผ่อนคลายแม้แต่น้อย วันนี้ได้เห็นน้องห้าหัวเราะอย่างคนธรรมดากลับเป็นภาพแปลกตาไม่น้อย

“กลับมาแล้ว”หลี่ซุนเปิดประตูรั้วก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านด้วยท่าทีผ่อนคลาย เขาเดินเข้าไปหาลู่ชิงและเสี่ยวหงที่กำลังฝึกควบคุมไฟกันอยู่ ท่าทีของบิดาที่กำลังเข้าไปหาลูกๆนั้นทำเอาหลี่อวิ๋นที่เสนอความคิดว่าหลี่ซุนอาจจะมีลูกแล้วก็ได้รีบเอาศอกกระทุ้งร่างของพี่ใหญ่เหมือนจะบอกว่า เป็นไงล่ะข้าบอกแล้ว ไม่มีผิด

“จริงเหรอเนี่ย นั่นคือน้องห้าจริงๆงั้นเหรอ”หลี่เหวินเองเห็นภาพตรงหน้ากับตาแล้วยังไม่อยากจะเชื่อเลย

“ชักอยากรู้แล้วสิว่าหญิงสาวคนไหนทำให้น้องห้าตกหลุมรักได้”หลี่อวิ๋นเห็นว่าเรื่องราวมาทางที่ตัวเองคิดก็พาจินตนาการเรื่องราวที่แต่งขึ้นมาเสียใหม่

“อย่างน้อยก็ต้องงามกว่าคุณหนูโจวหรือเปล่า”หลี่เหวินเองพอเป็นเช่นนี้ก็กลับมาเป็นฝ่ายถกกับพี่รองเสียอย่างนั้นทำเอาหลี่ซือหานต้องส่ายหน้าและถอนหายใจไปพร้อมๆกัน

“จะเป็นไปได้หรือ คุณหนูโจวเป็นถึงสาวงามแห่งเมืองม่านหลิว จะมีสาวงามกว่านางมาพบรักกับน้องห้าได้อีกเหรอ”หลี่อวิ๋นได้ยินกลับไม่เห็นด้วยนัก บางทีผู้ละลายหัวใจของน้องห้าอาจจะไม่ได้ละลายมันด้วยความงามก็เป็นได้ ขนาดคุณหนูโจวเข้าหาน้องห้าขนาดนั้นยังไม่ได้แม้แต่ความใส่ใจแล้วจะต้องงามแค่ไหนถึงจะละลายหัวใจน้องห้าได้ด้วยความงามอย่างเดียว

“ท่านพี่....มีแขกมาหรือเจ้าคะ”ระหว่างหลี่เหวินกับหลี่อวิ๋นกำลังถกเถียงกันไปมา คำเฉลยของพวกเขาก็เดินออกมาจากภายในตัวบ้านพอดีเพราะได้ยินว่าสามีของนางกลับมาแล้ว

“...............”ไม่ใช่แค่หลี่อวิ๋นและหลี่เหวินเท่านั้นที่อึ้งกับภาพตรงหน้า แม้แต่หลี่ซือหานก็ยังอดมองตามร่างของหญิงสาวที่กำลังเดินออกมาจากตัวบ้านไม่ได้ ยามนี้หลี่อวิ๋นขอถอนคำพูดเรื่องที่บอกว่าจะมีสาวงามเหนือกว่าคุณหนูโจวจากไหนอีก วันนี้เขาได้ทราบแล้วว่าประสบการณ์ของเขาช่างน้อยนิดเหลือเกิน แถมไม่ใช่แค่เรื่องความงามเท่านั้น รูปลักษณ์ภายนอกของนางยังสื่อถึงตำนานหนึ่งอีกด้วย

“น้องเอ้อหลาง พวกเขาคือพี่ชายของข้าเอง ท่านนี้คือพี่ใหญ่หลี่ซือหาน ท่านนี้คือพี่รองหลี่อวิ๋น ส่วนทางนี้คือพี่สามหลี่เหวิน”ได้ยินคำแนะนำตัว หลี่เอ้อหลางภรรยาของหลี่ซุนก็แสดงท่าทีตกใจออกมาทันที นางเองก็ทราบดีว่าสามีไม่อยากกลับไปที่ตระกูลของตน คราวนี้พี่ชายของเขามาหาถึงที่เช่นนี้จะไม่เป็นไรหรือ

“พี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม นางคือภรรยาของข้าหลี่เอ้อหลาง ส่วนเด็กคนนี้คือบุตรชายของข้านามว่าหลี่ลู่ชิง ส่วนเด็กคนนี้เป็นเด็กที่ข้ารับมาเลี้ยงชื่อว่าเสี่ยวหง”หลี่ซุนผายมือมาทางครอบครัวของตนเองพลางแนะนำคนในบ้านให้พี่ๆรู้จัก ส่วนหลินเยว่ยังอยู่ในบ้านพอเจอนางแล้วค่อยแนะนำให้รู้จักก็แล้วกัน

“ที่แท้เป็นน้องสะใภ้กับหลานลู่ชิงกับหลานเสี่ยวหงนี่เอง ช่างเป็นเรื่องน่ายินดีจริงๆ”หลี่อวิ๋นเหมือนจะตั้งสติได้คนแรกเดินเข้าไปทักทายน้องสะใภ้และหลานชายทันที เพียงแต่ยิ่งเห็นก็ยิ่งมั่นใจ หลานชายคนนี้มีสีผมและสีตาเหมือนมารดาไม่มีผิด เช่นนี้แล้วน้องสะใภ้คนนี้ก็คง......

“พี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม พวกท่านเดินทางมาเหนื่อยๆเข้าไปพักผ่อนในบ้านเถอะ ข้ายังมีบุตรสาวอีกคนจะแนะนำให้พวกท่านได้รู้จัก”หลี่ซุนมองพี่รองที่กำลังทักทายภรรยาและเด็กๆอย่างยิ้มแย้มก็พลันยิ้มออกมาเช่นเดียวกัน พี่รองเป็นคนอัธยาศัยดีมาแต่ไหนแต่ไรแล้วเห็นแบบนี้ก็นึกถึงเรื่องสมัยก่อนอยู่บ้าง

“ลูกสาวงั้นเหรอ”หลี่ซือหานได้ยินน้องชายพูดแบบนั้นกลับนึกภาพหลี่ซุนเลี้ยงดูบุตรสาวไม่ออกเลย วันนี้นับว่าเป็นวันที่เจอเรื่องประหลาดมากมายจริงๆ