ตอนที่ 1001-1002 อย่าโลภให้มันมากนัก

“ถึงจะรักเขามากขนาดไหน แต่เขาก็แต่งงานแล้ว คุณควรรู้ว่าเมื่อไหร่ควรปล่อยมือ?”

“คุณเซินไม่คิดแบบนี้ แต่กลับมีหน้ามาพบภรรยาของเขาและขอให้เธอหย่า ไม่คิดว่านี่มันไร้ยางอายไปหน่อยเหรอคะ?”

“เฉียวเมียนเมียน ว่าไงนะ?” เซินโย่วตบโต๊ะอย่างแรง ดึงดูดความสนใจของพนักงานที่อยู่รอบ ๆ

เธอรู้ว่ามีคนกำลังมองมาที่เธอ จึงพยายามหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับความโกรธ ทว่าดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ เธอกัดฟันและกระซิบเบา ๆ กับเฉียวเมียนเมียน

“แกมันคนหน้าด้าน ฉันรู้จักอาซื่อมากว่า 20 ปี ใครใช้ให้แกเข้ามาขวางทางระหว่างพวกเรา?”

“ถ้าไม่ใช่เพราะแก ฉันคงได้แต่งงานกับอาซื่อไปแล้ว แกมันไร้ยางอาย เข้ามาแทรกกลางระหว่างเราและแย่งผู้ชายของฉันไป ถ้าแกไม่หลอกล่อเขา แอบจดทะเบียนกับเขาอย่างลับ ๆ คิดว่าจะแต่งงานเข้าตระกูลเหมาได้สำเร็จอย่างงั้นเหรอ?”

“ใช้วิธีน่ารังเกียจในการแต่งงานกับเขา ยังมีหน้ามาเรียกตัวเองว่าคุณผู้หญิงเหมาอยู่อีก”

เฉียวเมียนเมียนรู้สึกขบขัน เธอหัวเราะออกมา

“ไม่ดีไม่งาม? เหมาเยซื่อกับฉันจดทะเบียนสมรสกับอย่างเปิดเผย จะกลายเป็นที่น่ารังเกียจได้ยังไงคะ ฉันไม่ได้ลักพาตัวเขาไปจดทะเบียนสักหน่อย อีกอย่างเป็นเขาเองที่อดทนรอไม่ไหว เดินเรื่องจดทะเบียนสมรสด้วยตัวเอง”

“ถ้าจะตำหนิเขา ก็คงเป็นเรื่องที่เขาทำให้ฉันรักเขามากเกินไป”

“สำหรับตัวตนของฉันในฐานะคุณผู้หญิงเหมาน่ะ...” เฉียวเมียนเมียนยิ้ม เมื่อเห็นการแสดงออกที่มืดมนของเซินโย่ว “ตัวตนของฉันก็ได้รับการยืนยันอย่างเป็นทางการแล้วนี่ค่ะ ทั้งถูกกฏหมายและสมเหตุสมผล คุณเซิน คุณมีคำถามอะไรอีกไหมคะ?”

“เฉียวเมียนเมียน ฉันต้องทำยังไง ให้เธอไปจากอาซื่อ?” เซินโย่วกำหมัดของเธอแน่น

“เธอต้องการเท่าไหร่ 100 ล้านพอไหม? เงินจำนวนนี้ เพียงพอให้เธอมีชีวิตที่ดีได้เลยนะ”

“ตราบใดที่เธอยินดีหย่ากับอาซื่อ ฉันยินดีจ่าย”

สำหรับเซินโย่วแล้ว เงินจำนวนนี้ไม่ใช่เรื่องมากมายอะไร

แม้ว่าดาราจะทำกำไรได้มากมายขนาดไหน ทว่าดาราหน้าใหม่อย่างเฉียวเมียนเมียนที่ไม่มีชื่อเสียง เงินจำนวนนี้ถือว่าสูงเกินไปด้วยซ้ำ

หนึ่งร้อยล้านหยวนถือเป็นเงินจำนวนมหาศาลสำหรับเธอ

เซินโย่วรู้สึกว่าเธอได้ยื่นข้อเสนอให้กับเธอมากมายที่สุดแล้ว

หากเฉียวเมียนเมียนมีเหตุผลพอ เธอควรจะรับเงินจำนวนนี้ไปและหย่ากับเหมาเยซื่อโดยเร็วที่สุด

“คุณเซิน คุณรู้หรือเปล่าคะ?” เฉียวเมียนเมียนคนนมในแก้วกาแฟของเธอ ก่อนจะยกดื่มอย่างช้า ๆ เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นและส่งยิ้มให้กับเซินโย่ว

เซินโย่วกล่าวอย่างเย็นชาว่า

“จะพูดอะไรอีก 100 ล้านยังไม่พอใจอีกหรือไง เฉียวเมียนเมียน อย่าโลภให้มันมากนัก”

เฉียวเมียนเมียนหัวเราะออกมา

การแสดงออกของเซินโย่วยิ่งเย็นชาลง

“เธอหัวเราะอะไร!”

เฉียวเมียนเมียนยิ้มอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะมองเธออย่างจริงจัง

“ดูเหมือนว่าคุณเฉิน จะไม่รู้ว่าป้าเหมาของคุณ ก็มาหาฉัน และยืนข้อเสนอนี้ให้กับฉันแล้วล่ะค่ะ”

“อะไรนะ” เซินโย่วจ้องมองเธอด้วยความตกใจ

เฉียวเมียนเมียนตระหนักได้ทันทีว่า เซินโย่วไม่รู้เรื่องนี้จริง ๆ

เธอคิดว่าคุณผู้หญิงเหมาได้บอกเรื่องนี้กับเธอไปแล้วเสียอีก

ท้ายที่สุดพวกเขาก็ถือว่าสนิทกันเหมือนแม่กับลูก

“คุณถามฉันใช่ไหม ว่าต้องทำยังไงถึงจะออกไปจากชีวิตของเหมาเยซื่อ ฉันเองก็ได้บอกคุณผู้หญิงเหมาเกี่ยวกับเงื่อนไขของฉันไปแล้ว คุณผู้หญิงเหมายังไม่รับปากฉันเลย ถ้าคุณเซินต้องการให้ฉันหย่ากับเหมาเยซื่อจริง ๆ แล้วล่ะก็ คุณก็ลองไปเกลี้ยกล่อมคุณผู้หญิงเหมาดูสิค่ะ”

“ฉันได้บอกเงื่อนไขของฉันไปแล้ว คุณเซิน คุณควรไปคุยกับคุณผู้หญิงเหมาดู ตราบใดที่เธอเต็มใจที่จะตอบรับคำขอของฉัน ฉันก็พร้อมหย่าได้ทุกเมื่อ ถ้าคุณเซินไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะค”

“อ้อใช่ คุณเป็นแขกนี่ กาแฟวันนี้ให้ฉันเลี้ยงนะค”

ทันทีที่พนักงานเสิร์ฟเดินผ่านโต๊ะของพวกเธอ

เฉียวเมียนเมียนเรียกพนักงานเสิร์ฟให้เข้ามา

พนักงานรู้ว่าเธอเป็นใครจะตอบรับอย่างสุภาพ “คุณเฉียว มีอะไรให้ช่วยไหมคะ”

คุณเฉียวเป็นแฟนของประธานเหมา และยังเป็นแฟนคนแรก

ไม่ว่าเธอจะแต่งงานเขาตระกูลเหมาหรือไม่

ด้วยบุคลิกเฉพาะตัวของเธอ พวกเขาไม่สามารถละเลยเธอได้เลย

ยิ่งไปกว่านั้น เธออาจจะโชคดีได้แต่งงานเข้าไปในครอบครัวที่ร่ำรวย แม้ว่าเรื่องราวของซินเดอร์เรลล่า จะเป็นเพียงเทพนิยาย แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีอยู่จริง

จึงต้องทำตัวให้สุภาพกับเธอไว้ก่อน

เฉียวเมียนเมียนหยิบถ้วยของเธอขึ้นดื่มจนหมด เธอวางลงแล้วพูดว่า

“ระหว่างที่คุณเซินอยู่ที่บริษัทเหมาในวันนี้ไม่มีค่าใช้จ่ายนะ ไปที่เคาน์เตอรบอกเขาว่า อย่าให้คุณเซินต้องจ่ายเงินล่ะ”

พนักงานเสิร์ฟตะลึง เขามองไปที่ท่าทางอันมืดมนของเซินโย่วและลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบอย่างสุภาพว่า

“ค่ะ ฉันจะแจ้งเคาน์เตอร์ให้เดี๋ยวนี้”

เฉียวเมียนเมียนหยิบกระเป๋าของเธอ

เธอมองดูท่าทางมืดมนของเซินโย่วและยิ้ม

“คุณเซิน ฉันหวังว่าคุณจะกลับไปพิจารณาข้อเสนอของฉันอย่างจริงจังนะคะ ถ้าได้ข้อสรุปที่ชัดเจนแล้วค่อยมาว่ากัน ถ้าคุณคิดว่าทำไม่ได้ ต่อไปอย่ามาหาฉันอีก”

“ฉันมีเพียงเงื่อนไขเดียวเท่านั้น ไม่ว่าตอนนี้หรืออนาคต จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงค่ะ”

“อ้อ ของหวานที่นี่รสชาติดีมากเลยคะ ฉันจะแนะนำให้คุณเซินสักชิ้นดีไหมคะ ถ้าได้กินของหวาน ๆ จะทำให้รู้สึกดีขึ้น เวลาคุณอารมณ์ดีก็น่ารักมากด้วย ผู้หญิงเราควรจะน่ารัก”

พนักงานเสิร์ฟตกใจกับคำพูดของเฉียวเมียนเมียน

เขายังแอบมองเธอเล็กน้อย

เมื่อมองไปที่การแสดงของเซินโย่ว เธอก็พบกับใบหน้าที่บิดเบี้ยวเล็กน้อย

ตอนนี้เธอดูไม่เหมือนหญิงสาว

ท่าทางของเธอน่ากลัวมาก

เฉียวเมียนเมียนยิ้มและจากไป

เธอเดินเพียงไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียง “ปัง” และสเยงที่ตื่นตระหนกของพนักงานเสิร์ฟ

“คุณเซิน เป็นอะไรไปคะ”

เฉียวเมียนเมียนหันกลับมามอง

กาแฟแก้วที่อยู่ตรงหน้าของเซินดย่วตกลงไปที่พื้น

แก้วแตกกระจาย กาแฟหกเลอะพื้น

...

ไม่นานหลังจากที่เฉียวเมียนเมียนเดินออกไปจากร้านกาแฟ เซินโย่วก็ลุกขึ้นและจากไป

ทั้งสองเข้ามาและจากไปทีละคน

เมื่อพวกเขาจากไปแล้ว คนหนึ่งยิ้มออกไป ในขณะที่อีกคนสีหน้ามืดมน ทำให้ผู้คนต่างสงสัยว่าพวกเขาพูดคุยอะไรกัน

หลังจากที่เซินโย่วจากไปแล้ว พนักงานเสิร์ฟก็ล้อมวงเข้าหากันทันที และเริ่มซุบซิบอย่างตื่นเต้น

“ว้าว พวกเธอไม่คิดเหรอว่าแฟนของประธานเหมา..ดูเหมือนนางฟ้าที่เชื่อฟังและอ่อนโยน?”