Chapter 21: เวลากินขนม
Chapter 21: เวลากินขนม
“คุณกำลังใช้พลังเวทย์มนตร์ของคุณจนหมดแล้วสิ”
ไจล์สยิ้มอย่างมั่นใจบนใบหน้าของเขา
“คุณยังไม่ถึงระดับ 3 ใช่ไหม หึหึ เพื่อให้สามารถร่ายเวทย์ระดับ 2 ได้ทันทีนั้นน่าทึ่งมาก”
“คุณสามารถถูกเรียกได้ว่าเป็นอัจฉริยะจริงๆ แต่น่าเสียดายที่คุณยังไม่ได้ก้าวสู่ผู้วิเศษระดับ 3 ไม่อย่างนั้นเราอาจจะไม่ใช่คู่มือของคุณ”
“ไจล์ส ทำไมคุณพูดเรื่องไร้สาระกับเขาจัง”
โมเซียนขัดจังหวะไจล์สอย่างใจร้อน เขามองไปที่โจเอลสันด้วยท่าทางที่ดุร้าย
“เจ้าหนู ถ้าแกมอบสูตรยาจิตวิญญาณขั้นสูงมาตอนนี้ ข้าก็ยังปล่อยแกไปได้”
โมเซียนหันคอของเขาทำกร๊อก
“มิฉะนั้น เมื่อฉันค่อยๆบดกระดูกของแกทุกๆนิ้ว แกจะกรีดร้องจนไม่มีเรี่ยวแรงบอก”
ไจล์สกระตุกมุมปากของเขาและกล่าวเสริมว่า “นอกจากนี้ บอกวิธีการใช้เวทย์มนตร์แบบทันทีมาด้วย”
โจเอลสันหรี่ตาและมองดูทั้งสองคน แล้วจู่ๆเขาก็พูดขึ้น
“พวกคุณคิดว่าจะชนะแน่หรอ”
โมเซียนยิ้มแล้ววางดาบใหญ่ของอัศวินไว้บนไหล่ของเขา ความหมายของเขาชัดเจนมาก
“ใช่ เรามั่นใจว่าจะชนะ คุณมีเคล็ดลับอื่นๆอีกหรือไง ถ้ามีก็รีบใช้ซะ ไม่งั้นมันจะสายเกินไป”
โจเอลสันพยักหน้า ร่างกายของเขาเหยียดตรง และเขาก็ดีดนิ้วอย่างเฉยเมย
“ออกมาดูลู ได้เวลากินขนมแล้ว”
ไจล์สและลูเซียนตกตะลึงครู่หนึ่ง
วินาทีถัดมา พวกเขาค่อยๆ เงยศีรษะขึ้นและมองดูท้องฟ้า ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้าง
ดูเหมือนจะมีเงาบนท้องฟ้าที่ปกคลุมพวกเขาสองคนอย่างสมบูรณ์
ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความกลัวราวกับว่าพวกเขาได้เห็นบางสิ่งที่น่ากลัวอย่างยิ่ง!
สัตว์ประหลาดขนาดใหญ่ที่มีความยาวมากกว่าสิบเมตรปรากฏขึ้นข้างหลังโจเอลสัน และบินอยู่บนท้องฟ้า
เกล็ดสีแดงเพลิงและดวงตาสีเข้มพร้อมรูม่านตาสีทองในแนวตั้งจ้องมาที่พวกเขาสองคน
ปีกของมังกรกระพือเบาๆ ทำให้เกิดลมแรงที่พัดมาบนใบหน้า กลิ่นกำมะถันร้อนอบอ้าวโชยเข้าจมูกพวกเขา
"มังกร!"
ไจล์สตกใจมากจนเขาเริ่มพูดตะกุกตะกักและกรีดร้องอย่างไม่ต่อเนื่อง
“มันคือมังกร! มันคือมังกรที่มีชีวิต!”
โมเซียนก็กลัวจนทำอะไรไม่ถูกในเวลานี้
ใบหน้าของพวกเขาซีดและความรู้สึกกลัวก็ผุดขึ้นมาในหัวใจ ร่างกายของพวกเขาสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ราวกับว่าพวกเขากำลังยืนอยู่บนหิมะ
วินาทีถัดมา พวกเขาหันหลังหนี
“กรรร”
เสียงคำรามของมังกรก้องไปทั่วป่า
โจเอลสันหันศีรษะไปด้านข้างอย่างช่วยไม่ได้และปิดหูข้างหนึ่งของเขา
“มันดังเกินไป”
ดูลูกระพือปีกและบินขึ้นไปบนท้องฟ้าเหนือชายสองคนที่หลบหนี
กรงเล็บมังกรตบลงเบาๆ
"อ๊า!"
มีแสงสีแดงจาง ๆ อยู่ใต้กรงเล็บมังกร เมื่อดูลูยกกรงเล็บขึ้นอีกครั้ง มีเพียงกองเนื้อที่น่าขยะแขยงอยู่ข้างใต้
หัวใจของโมเซียนกำลังจะบ้าไปแล้ว
ความกลัวไม่รู้จบทำให้เขาเรียกความกล้าหาญส่วนสุดท้ายออกมา เขายกดาบยาวขึ้นสูงแล้วคำราม
แสงสีขาวบนดาบยาวส่องเป็นประกาย
มีแววตาประหลาดใจในดวงตาของโจเอลสัน
“หึ เขาได้ฝ่าฟันฝ่าฟันไปได้จริงๆหรอ ช่างกล้าอะไรเช่นนี้!”
"ฟู้มม"
เปลวไฟที่โหมกระหน่ำทำให้โมเซียนหายไปในเปลวเพลิงและมองไม่เห็นแสงสีขาวอีกแม้แต่น้อย
ดูลูหุบปากของเขา
แคร๊งๆๆ
เศษเหล็กที่หักตกลงมาที่พื้น และยังมีไฟติดอยู่บ้าง
โจเอลสันเดินขึ้นพร้อมกับขมวดคิ้ว
กรร
ดูลูคำรามด้วยเสียงต่ำและเอนศีรษะเข้าไปใกล้ ราวกับต้องการแสดงท่าทางออดอ้อนกับโจเอลสัน
ฉันเป็นยังไงบ้างเก่งมั้ยๆ
"ไม่เอาน่า"
โจเอลสันเคาะหัวของดูลูและชี้ไปที่เครื่องหมายทั้งสองบนพื้น “ดูสิ่งที่คุณทำสิ ฉันจะค้นหาศพแบบนี้ได้อย่างไร นิสัยนี้บ้าพลังมันเกินไป มันไม่ดีฉันต้องเปลี่ยนมันหน่อยแหะ”
ดูลูพยักหน้าใหญ่ๆและรู้สึกผิดเล็กน้อย
ไม่จำเป็นต้องคิดถึงด้านของโมเซียนเลย เขาถูกเผาจนเป็นเถ้าถ่าน ไม่มีอะไรเหลืออยู่ในกองขี้เถ้าแล้ว
โจเอลสันคว้ากิ่งไม้และขุดในซากเนื้อของไจลส์สองสามครั้ง เขาดึงหนังสือเวทมนตร์เหนียวๆออกมา
มันคงเป็นบันทึกวิเศษของเขาหรืออะไรทำนองนั้น
เนื่องจากเขาไม่พบสิ่งที่ดี โจเอลสันจึงยอมแพ้
“เฮ้อ ช่างมันเถอะ”
โจเอลสันถอนหายใจ ปีนขึ้นไปบนหลังของดูลูและนำทางไปยังเมืองหลวง
...
“นายน้อย ในที่สุดท่านก็กลับมา!”
ผลของยาแปลงร่างและยาเปลี่ยนเสียงได้ผ่านไปนานแล้ว และโจเอลสันก็กลับไปสู่รูปลักษณ์อันสูงส่งในวัยหนุ่มของเขา
เมื่อเห็นว่าโจเอลสันกลับมาแล้ว ลีสก็มีความสุขมากและต้อนรับเขาด้วยความปีติยินดี
โจเอลสันยิ้มให้เธอ และหลังจากพาลีสไปทานอาหารเย็นแล้ว เขาก็เข้าไปในห้องใต้ดิน
“กลับไปที่ฟาร์ม”
มันเป็นฉากที่คุ้นเคย
โจเอลสันเทเหรียญทองทั้งหมดลงในถุงผ้าสีดำใบใหญ่ลงบนพื้นแล้วกองเป็นกองเล็กๆ
ในที่สุดเขาก็มีเงิน
โจเอลสันเลือกอัพเกรดรังมังกรทันที
“อัพเกรดรังมังกรไฟขนาดกลาง”
พลังลึกลับได้ให้รางวัลอีกครั้งจากฟากฟ้า มีเสียงดังก้องขณะที่มันเปลี่ยนบ้านของดูลู
“อัพเกรดเสร็จแล้ว”
“ขอแสดงความยินดีกับเจ้าของฟาร์มที่ประสบความสำเร็จในการอัพเกรดรังมังกรเป็นขนาดกลาง ได้รับคะแนนประสบการณ์ 200 คะแนนและเหรียญทอง 2,000 เหรียญ”
รังมังกรไฟขนาดกลางตอนนี้กลายเป็นภูเขาไฟขนาดเล็กที่ยังคุกรุ่นอยู่
ปากปล่องภูเขาไฟก็ปล่อยควันขาวและไอน้ำออกมา กลิ่นกำมะถันอบอวลไปทั่วบริเวณ
ดูลูส่งเสียงคำรามอย่างตื่นเต้นสองสามครั้ง เขากระพือปีกและบินขึ้น เขาดำดิ่งลงไปในทะเลสาบแมกมาและกลิ้งไปมาอย่างมีความสุข
โจเอลสันพยักหน้าอย่างพึงพอใจ
ยังมีเหรียญทองเหลือมากกว่าหกพันเหรียญทอง
“ปลูกพืชไร่ที่สอง”
พื้นที่เพาะปลูกที่สองมีราคาแพงกว่าพื้นที่แรกมาก โดยมีราคาห้าร้อยเหรียญทอง
“ขอแสดงความยินดีกับเจ้าบ้านที่ประสบความสำเร็จในการเป็นเจ้าของพื้นที่การเกษตรแห่งที่สอง ได้รับคะแนนประสบการณ์ 100 คะแนน 1,000 เหรียญทอง”
โจเอลสันอยากจะหัวเราะอย่างเต็มที่
แม้ว่าการลงทุนจะมาก แต่ผลตอบแทนก็มากเช่นกัน
สามพันเหรียญทอง สามร้อยคะแนนประสบการณ์
เขาสามารถยกระดับได้ถึงผู้วิเศษระดับ 3 โดยตรงแล้ว
“เพิ่มระดับ”
พลังวิญญาณของเขาทะยานขึ้นอีกครั้ง และความรู้สึกมหัศจรรย์ก็ลดลงอีกครั้ง โจเอลสันอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ความรู้สึกของการพัฒนานั้นดีมาก
ประสบการณ์ปัจจุบันของโจเอลสันคือ “171/500”
ถึงเวลาที่จะให้ของที่ดีขึ้นกับดูลู
“ไหนดูซิ...มังกรหลิงฮั่วหรอ”
“มังกรหลิงฮั่ว: ดอกไม้ที่มีพลังเวทมนตร์ มันสามารถช่วยให้เผ่าพันธุ์มังกรเติบโตเร็วขึ้นโดยให้คะแนนการเติบโต 50 คะแนน”
มังกรหลิงฮั่วมีผล 10 เท่าของผลเกล็ดมังกร
ระยะเวลาการทำให้สุกก็นานขึ้นเช่นกัน โดยต้องใช้เวลาสามวัน
ราคานั้นแพงกว่าผลเกล็ดมังกรถึงห้าเท่า และแต่ละเมล็ดมีราคา 500 เหรียญทอง ซึ่งยังคงเป็นที่ยอมรับได้
ทุกครั้งที่เขาเก็บเกี่ยวดอกหลิงฮั่ว ค่าประสบการณ์ที่เขาจะได้รับจะเพิ่มขึ้นห้าแต้ม
สองแปลงแต่จำนวนดอกลิงฮัวที่ปลูกได้มีสิบดอก
โจเอลสันใช้เงินห้าพันเหรียญทองเพื่อปลูกดอกหลิงฮั่ว
ทรัพย์สินของเขาลดกลับไปเป็นมากกว่าหนึ่งพันเหรียญทองเศษๆ
“ตอนนี้ดูลูสามารถผลิตเหรียญทองได้ห้าพันเหรียญต่อวัน หากไม่รวมค่าปลูกดอกหลิงฮัว ข้าสามารถผลิตเหรียญทองได้หมื่นเหรียญทองทุกสองวัน”
โจเอลสันยิ้มกว้าง
ในที่สุดวันที่ไม่มีเงินก็หมดลง
ดูลูเป็นวัวเงินของเขาแล้ว
ผู้แต่ง : Fish For Every Year
ผู้แปล : sigmundphoom
ติดตามข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ : ว่างๆก็เลยเอานิยายมาแปลไทย