ตอนที่ 95 จับเป็นหัวหน้าโจร

ตอนที่ 95 จับเป็นหัวหน้าโจร

“ค่าหัวของเจ้าเท่าไหร่กัน” กายถามพร้อมกับรอยยิ้ม หัวหน้าโจรถึงกับเหงื่อแตกในทันที ก่อนจะสิ้นสติล้มฟุบไปกับพื้น

แค่ถามถึงค่าหัวเท่านั้น ทำไมหมอนี่มันถึงกลัวจนสลบไปได้ละเนี่ย...

“เฮ้...ตื่นสิเฮ้ย” กายเดินเข้าไปเอาเท้าเขี่ยดู แต่หัวหน้าโจรคนนี้กลับไม่ยอมตื่นขึ้นมาแม้แต่น้อย

มีอา ลิลี่ อาลีน่าและลูก้า ทั้ง 4 จัดการโจรที่เหลือจนหมดไม่มีใครรอดไปได้แม้แต่คนเดียว แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้ฆ่าทุกเพราะหลังจากที่ฆ่าไปเพียงไม่กี่คนที่พยายามสู้กลับหรือคิดจะหนี โจรที่เหลือต่างก็พากันทิ้งอาวุธยกมือยอมแพ้ไปโดยไม่ต้องลงแรงอะไรมากนัก

โจร 4 คนที่ยังไม่ตายถูกจับมารวมกันข้าง ๆ หัวหน้าโจรที่สลบอยู่

“เราจะทำอย่างไรกับพวกนี้ จะให้อัดจนน่วมเลยไหม” ลิลี่ทำท่าทำมือราวกับอดใจไม่ไหวที่จะอัดพวกโจร นั้นทำให้โจรพวกนั้นตัวสั่นด้วยความกลัว เพราะมันเคยเห็นสหายของตัวเองโดนต่อยจนร่างระเบิดมาแล้ว

“ในเมื่อเป็นโจรพวกเราก็แค่ฆ่าทิ้งไปเก็บแล้ว” อาลีน่าเล็งลูกศรไปที่หัวของโจรนั้นยิ่งทำให้พวกมันกลัวหนักเข้าไปใหญ่

ในตอนนั้นเองกายก็พูดขึ้นมาว่า “พวกเขาลืมไปหรือเปล่าว่าพวกเขาคือโจร”

“ก็ใช่ยังไงพวกเขาเป็นโจร เจ้าถามอะไรแปลก ๆ” ลิลี่มองไปที่กายอย่างไม่เข้าใจ

“แล้วโจรปล้นอะไร?” กายยังถามต่อไป

“เหรียญทอง?” ลิลี่ตอบกลับทันควัน

“แล้วพวกเขาเอาเหรียญทองไปเก็บไว้ที่ไหน”

“ก็เก็บไว้ที่...” ลิลี่อ้าปากค้าง

“หรือว่าเจ้าคิดจะไปขโมยเหรียญทองที่พวกนี้ปล้นมา ข้าเอาด้วย!” ลูก้าพูดออกมาด้วยสายตาที่เป็นประกาย เขาสนใจเหรียญเงินที่โจรพวกนี้ซ่อนไว้เป็นอย่างยิ่ง

กายมองไปที่ลูก้าอย่างแปลก ๆ เพราะตั้งแต่ผ่านเหตุการณ์ที่การทดสอบชั้นปี 1 มา ลูก้าก็ดูจะชอบเหรียญทองมากขึ้นเป็นพิเศษ

“ถ้านายอยากได้คงต้องไปถามโจรพวกนี้เอา” กายชี้ไปที่โจรที่เหลือ

โจรทั้งสี่คนต่างก็หน้าเสียกันทันที ปกติพวกมันเคยแต่ปล้นคนอื่น แต่ตอนนี้มันกำลังจะถูกปล้น นี่มันโจรปล้นชัด ๆ

หัวหน้าโจรที่สลบอยู่ อยู่ ๆ พอได้ยินว่ากายและพวกต้องการปล้นพวกมัน ก็กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

“ข้าว่าพวกเราจัดการหัวหน้าโจรนี่ก่อนไหม” มีอาชี้ไปที่หัวหน้าโจร

“จริงสิข้าลืมถามเลย”

“ตัดหัวเขาไปขึ้นค่าหัวกันก่อนก็แล้วกัน”

“ดูของที่เขาใส่สิน่าจะพอได้ราคา เอาไปแต่หัวน่าจะสะดวกกว่าแล้วก็เอาพวกของคนตัวไปด้วยก็ได้น่าจะใช้ได้”

“แบบนั้นจะไม่เป็นการไม่เคารพคนตายอย่างนั้นเหรอ”

“คนตายอะไร พวกนี้คือโจร ข้าจะปล้นพวกโจรให้หมดเลย”

ทั้งลิลี่และลูก้าทั้งสองต่างพากันประเมินตัวหัวหน้าโจรกันอย่างสนุกสนาน หัวหน้าโจรที่แกล้งสลบตอนนี้มันกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง มันอยากจะร้องไห้ออก สองคนนี้มันเป็นโจรยิ่งกว่าโจร

“มีอาตัดหัวเขาให้หน่อยสิ” ลิลี่หันไปบอกกับมีอา ก่อนที่เธอจะเอาผ้าออกมาเตรียมห่อหัว

มีอาไม่รอช้าชักดาบเดซี่ออกมา เดินเข้าไปหาหัวหน้าโจรง้างมือกำลังจะตัดหัวของหัวหน้าโจร ลูกสนุนสี่คนของหัวหน้าโจรนั้นต่างพากันกลั้นหายใจเพราะกลัวคนพวกนี้จะหันมาตัดหัวของมันด้วย

“เดี๋ยว ๆ ข้ายอมแพ้แล้ว อย่าตัดหัวข้า...พวกเจ้าเป็นนักล่าค่าหัวใช่ไหม ข้ารู้จุดนัดพบของโจรหลายกลุ่ม” หัวหน้าโจรที่แกล้งสลบอยู่ ดีดตัวขึ้นมาร้องด้วยความกลัว

กายได้ยินดังนั้นก็สายตาเป็นประกาย มันเดินเข้าไปถามในทันที “เจ้ารู้อย่างนั้นเหรอ แล้วรู้เรื่องของโจรที่มีค่าหัวหนึ่งพันเหรียญทองขึ้นไปด้วยหรือไม่”

“เออ...” หัวหน้าโจรลังเลในทันทีเมื่อพูดถึงโจรค่าหัวหนึ่งพันเหรียญทอง

“ช่างเถอะ มีอาจัดการเลย”

“เดี๋ยว! ข้าบอก แต่ว่าพวกนั้นมันพวกโหดมาก ๆ โจรที่มีค่าหัวหนึ่งพันเหรียญทองนั้นมีสมุนจำนวนมาก และบางกลุ่มโจรที่มีค่าหัวหนึ่งพันเหรียญทองยังอยู่รวมกันอีก”

“เจ้ารู้จักกี่กลุ่ม”

“ประมาณ...ประมาณ 10 กว่ากลุ่ม” หัวหน้าโจรรีบพูดออกมา ตอนนี้มันไม่สนใจแล้วว่าจะขายโจรด้วยกัน ขอแค่ทำให้มันรอดตาย ชีวิตบัดซบของโจรพวกนั้นที่แลกไปก็ถือว่าไม่ไร้ค่าแล้ว อีกอย่างถ้าคนกลุ่มและโจรพวกนั้นฆ่ากันตาย มันก็จะเป็นผู้ได้ประโยชน์อย่างแน่นอน

ข้าจะพากพวกนี้ไปถล่มกลุ่มโจรคู่อริให้หมดเลย ฮ่า ๆ หัวหน้าโจรเริ่มวางแผนในใจ

ส่วนกายและคนอื่น ๆ นั้นต่างตาเป็นประกาย ถ้าพวกเขาได้ข้อมูลจากวงในว่าแบบนี้ การจะถามหาโจรที่มีค่าหัวในทุ่งหญ้ากิรานั้นก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป

“ถ้าอย่างนั้นเราใช้แค่หมอนี่เท่านั้นคนอื่น ๆ ก็...” อาลีน่าลูกศรจัดการสังหารโจรสี่คนในทันที

กายและคนอื่น ๆ นั้นไม่ได้ห้ามอาลีน่า เพราะโจรเหล่านี้สมควรตายอยู่แล้ว การฆ่าพวกมันอาจจะทำให้ในอนาคตผู้บริสุทธิ์ไม่ต้องตกตายในน้ำมือของโจรเหล่านี้อีกและที่สำคัญมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะพาโจรหลายคนเดินทางไปด้วย

ทางด้านของพ่อค้าและทีมคุ้มกันต่างพากันมองการสนทนาและการกระทำของกายและเพื่อน ๆ ด้วยความกลัว โดยเฉพาะเมื่อหญิงสาวที่ใช่หนึ่งศรสังหารโจร 4 คน โดยตาไม่กะพริบแม้แต่น้อย

“พวกนั้นเป็นผู้เล่นเหมือนเราหรือเปล่า” ผู้เล่นที่ใช้ชื่อว่าดวงจันทร์ถามด้วยความสงสัย

“ไม่รู้สิ แต่ตอนนี้เราช่วยกันทำแผลให้เคลก่อนดีกว่า ไม่งั้นเขาอาจจะเสียเลือดตายเอาได้” ผู้เล่นที่ใช้ชื่อว่าดาบสายฟ้าพยุงชายที่โดนฟันด้านหลังจนเป็นแผลลากยาว ใบหน้าของผู้เล่นคนนั้นซีดขาวราวกับคนตาย ทั้งสองรีบเอายาที่ซื้อมาใส่ห้ามเลือดในทันที

ทางด้านของหัวหน้าทีมคุ้มกันและพ่อค้าเดินเข้ามาหากายและคนอื่น ๆ ก่อนจะกล่าวขอบคุณพวกเขา “ข้าคือ หัวเหล็ก หัวหน้าทีมคุ้มกัน ขอขอบคุณพวกเจ้ามากที่ช่วยเหลือพวกเราในครั้งนี้ ถ้าไม่อย่างนั้นละก็...พวกเราคงไม่มีใครรอด”

“นักล่าค่าหัวเดวิน เรื่องที่ช่วยนั้นไม่เป็นไร เพราะถือเป็นหน้าที่ซึ่งต้องจัดการเก็บกวาดพวกนี้อยู่แล้ว” กายตอบกลับไป

“เออ..ท่านรับนี่ไว้เป็นสินน้ำใจที่ช่วยพวกเราได้หรือไม่” พ่อค้าล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้ออย่างระวังก่อนจะเอาถุงที่บรรจุเหรียญทองออกมา

กายรู้สึกแปลกกับการกระทำของพ่อค้ามาก แต่เขาเห็นสีหน้ากังวลของพ่อค้า เขาจึงยืนมือไปรับถุงเงิน นั้นทำให้พ่อค้าถอนหายใจด้วยสีหน้าโล่งใจ

นั้นทำให้กายรู้ว่าการช่วยเหลือพวกเขาโดยไม่หวังอะไรตอบแทนนั้นกลับกลายเป็นทำให้พวกเขารู้สึกกังวลมากขึ้นกว่าเดิมว่ากายอาจจะหวังอย่างอื่นอย่างเช่นการปล้นของทั้งหมดไปแทน เพราะด้วยความแข็งแกร่งของกายนั้นสามารถทำได้ไม่อยากเลย

กายส่งถุงเงินให้กับมีอา เพื่อให้เธอจัดการมันต่อ ส่วนกายนั้นยังคงคุยกับพ่อค้าและหัวหน้าทีมคุมกันที่ใช้ชื่อหัวเหล็กต่อ

“ว่าแต่พวกเจ้าจะไปที่ไหนกัน” พ่อค้าถามกายด้วยรอยยิ้ม

กายจึงยิ้มตอบกลับไปและกล่าว “พวกเรากำลังไปที่เลมิส”

“อย่างนั้นเหรอ นั้นเป็นสถานที่เดียวกันกับที่พวกข้ากำลังจะไป เอาแบบนี้ไหมพวกเจ้าเดินทางไปพร้อมกันเป็นอย่างไร” พ่อค้ารีบช่วยกายในทันที

“ถ้าไปด้วยกันพวกเราสามารถแลกเปลี่ยนข้อมูลกันได้ถึงเลมิสในระหว่างเดินทาง” หัวเหล็กกล่าวเสริม

กายคิดอยู่สักพักจึงหันไปถามคนในกลุ่ม เพราะถึงแม้กายจะทำหน้าที่ในการนำกลุ่มอยู่ ณ ขณะนี้ แต่เขาก็ไม่ใช่หัวหน้ากลุ่มจริง ๆ เป็นเพียงกลุ่มที่รวมเดินทางกันเท่านั้น

แน่นอนว่าพวกเขาไม่มีเหตุให้ต้องปฏิเสธ การเดินทางไปกับคนที่ชำนาญเส้นทางอย่างพวกพ่อค้านั้นถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมากกว่าเสีย

“แน่นอน แต่พวกข้าต้องไปเอาม้าและสัมภาระก่อน”

“ไม่มีปัญหา อีกครึ่งชั่วโมงเราค่อยออกเดินทางกันก็ได้” พ่อค้าตอบกลับด้วยความยินดี ไม่ต่างจากหัวเหล็ก เพราะนั้นหมายความว่าจะมีคนแข็งแกร่งมาร่วมเดินทางมากขึ้น ทำให้มันปลอดภัยขึ้นเช่นกัน และอีกส่วนนั้นคือผู้เล่นอย่างพวกเขานั้นสามารถติดต่อกับ NPC ที่มีพลังสูงนั้นอาจจะทำให้ได้มีโอกาสรับศิลปะการต่อสู้อย่างอื่นมากขึ้น

แน่นอนว่าหัวเหล็กนั้นไม่รู้ว่ากายนั้นก็เป็นผู้เล่นเหมือนกับตนเอง

กายไม่คิดจะบอกเรื่องนี้กับใคร เขาพยายามทำตัวให้เหมือนกับ NPC มากที่สุด เพราะมันนำมาซึ่งผลประโยชน์มากกว่าการเปิดเผยว่าเป็นผู้เล่นซะอีก

...

หลังจากกายไปเอาเจ้าถึกและคนอื่น ๆ ก็ไปพาม้าและสัมภาระของตนเองมาพวกเขาก็มารวมกลุ่มของพ่อค้า ในตอนนั้นเองพ่อค้าที่เห็นหนังหมาป่าก็ถึงกับตาลุกวาวรีบเดินเข้ามาดูด้วยความสนใจ

“หนังพวกนี้มัน สุดยอด คุณภาพดีกว่ามาก พวกเจ้าไปได้มันมาจากไหนกัน” พ่อค้าจับไปที่หนังหมาป่าพลางพิจารณา

“พวกเราพึ่งล่ามันมาเมื่อวานก่อน” กายตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้ม

“ขายให้ข้าได้หรือใหม่ แน่นอนว่าข้าให้ราคาไม่ต่างจากเลมิสมากนักอย่างแน่นอน” พ่อค้าถามออกไปตรง ๆ เพราะถ้ามันสามารถซื้อหนังหมาป่าพวกนี้มาได้ก็คงหาช่องทางทำกำไรได้อีกมาก

กายได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าว่าตกลง เพราะการขายให้พ่อค้านั้นมันสะดวกกว่าการเอาไปเร่ขายหรือหาช่องทางด้วยตนเอง ยังไงเขาก็ไม่ได้เดินทางมาเพื่อทำการค้าขาย แต่กำลังจะไปล่าหัวคนอยู่

“นั้นก็ได้ แต่ว่าส่วนอื่น ๆ ไม่ใช่ของข้าเจ้าต้องไปตามพวกเขาเอาเอง” กายชี้ไปที่หนังหมาป่าอื่น ๆ หนังหมาป่าพวกนี้ทุกคนช่วยกันล่ามา ดังนั้นจึงแบ่งกันไปอย่าเท่าเทียม และกายไม่สามารถตัดสินใจขายของคนอื่น ๆ ได้โดยพลการ

“แน่นอน ข้าลืมแนะนำตัวเองไปเลย ข้าชื่อ ฟลินต์ ถ้าเจ้าอยากจะขายของอะไรก็ตาม...ข้าสามารถช่วยขายมันออกไปได้” พ่อค้าฟลินต์ยิ้มอย่างมีเลศนัย

กายพยักหน้าอย่างเข้าใจ ของที่พ่อค้าฟลินต์หมายถึงนั้นก็คือของที่พวกเขากำลังไปปล้นมาจากพวกโจร แต่พ่อค้าฟลินต์รู้ว่าอะไรควรพูดไม่ควรพูด เรื่องที่กายกำลังทำนั้นรู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดี

พ่อค้าของฟลินต์นั้นขอสนใจแค่กำไรที่จะได้ก็พอแล้ว

หลังจากนั้นพวกเขาก็ช่วยกันมัดหันหน้าโจร แต่ดูเหมือนทุกคนจะไม่ค่อยสบายใจเพราะอย่างไรหัวหน้าโจรก็เป็นนักรบฝึกหัดขึ้น 2 เชือกธรรมดานั้นไม่อาจจะมัดเขาได้นาน

ในตอนนั้นเองพ่อค้าฟลินต์จึงเสนอให้ใช้โซ่เหล็กที่เขาเอามาด้วยมัดหัวหน้าโจร ทำเอาหัวหน้าโจรสาปแช่งพ่อค้าฟลินต์ไม่หยุดหย่อน เพราะมันบาดจับขนาดนี้จะเอาแรงที่ไหนไปหลบหนีได้ แค่เชือกทำธรรมดามันยังไม่มีปัญญาจะดิ้นหลุด

หลังจากมัดหัวหน้าโจรและโยนมันไปบนหลังรถม้าของพ่อค้าแล้ว ทุกคนก็ออกเดินทางกันมุ่งหน้าไปที่เลมิสต่อ โดยทิ้งศพไว้ทั้งอย่างนั้น เพราะไม่นานหลังจากนี้เหล่านักกินซากจะมาเก็บกวาดไปเอง

ในทุ่งหน้ากิรานั้นความตายนั้นถือเป็นเรื่องปกติมากซะยิ่งกว่าการดื่มน้ำซะอีก