ฉูชินเหยียน โจวหยินหยู และหวังหยูริน ถอนหายใจและเดินออกจากห้องทำงานของดงซูบิน พวกเขายืนอยู่ที่ทางเดินและมองหน้ากัน ทุกคนอยู่เงียบไปโดยไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมา เมื่อพวกเขารู้ว่าเลขาธิการซูบินของพวกเขากำลังจะถูกส่งตัวไปที่โรงเรียนของพรรค และนี้มันก็เป็นเรื่องใหญ่มาก ไม่มีใครรู้ว่าโจวหยินหยูและคนอื่นๆ จะไปในทิศทางใด อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาต้องการอย่างแน่นอน

ในสำนักงาน

หลังจากที่ทุกคนออกไป ดงซูบินมองดูนาฬิกาของเขา เก็บข้าวของและลงไปข้างล่าง เมื่อเดินผ่านห้องธุรการดงซูบินเหลือบมองเข้าไปข้างในและส่ายหน้าในใจ โจวหยินหยู และ ฉูหยินเซียว พวกเขาทั้งคุ่เข้ากันได้ดี พวกเขาสามารถมาวางแผนร่วมกันได้ ถึงแม้งานพวกนั้นอาจไม่ใช่งานที่หนักก็ตาม แต่ก็ยังดีที่พวกเขาทั้งคู่ยังช่วยชับเคลื่อนสำนักงานไปได้ แต่ผู้กำกับเหมิงเซิงเกา เขามีหน้าที่ดูแลความปลอดภัยต่างๆของที่นี้และเป็นหัวหน้าสถานีตำรวจด้วย แต่หน้ามาแปลกที่เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ดงซูบินมีการประชุมปรับแผนงาน ดงซูบินไม่เห็นเขาเลยในวันนั้น โดยเหมิงเซิงเกาบอกว่าเขาขอลาเพราะดูเหมือนเขาจะป่วย มันชั่งบังเอิญจริงๆ

ดูเหมือนมีคนบางส่วนเช่นกันที่พยายามหาทางหนีที่ไร้

บางคนเองก็เริ่มจะแปลพรรคแล้ว?

ทุกคนอาจจะอ่อนไหวมากขึ้นในสถานการณ์ที่ยากลำบาก อย่างไรก็ตาม ดงซูบินรู้สึกเสมอว่าสายตาของเจ้าหน้าที่สำนักงานมองมาที่เขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเขาลงไปชั้นล่าง

ช่วงหนึ่งทุ่ม

ในหอพักของดงซูบิน

เมื่อเขากลับมาถึงดงซูบินไม่มีอารมณ์จะทานอาหารใดๆเลย เขานั่งลงบนโซฟาพร้อมจุดบุหรี่ สูบบุหรี่ที่ละม้วน ก่อนที่เขาจะไออกมาจากการสำลักควันบุหรี่

ฉันจะทำแค่รออยู่เฉยๆเช่นนี้จริงๆหรอ?

นี่ไม่ใช่สไตล์ของดงซูบินแน่นอน!

ดงซูบินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและต้องการโทรหาเสี่ยวหลาน แต่หลังจากคิดแล้วเขาก็ตัดสินใจไม่โทรหาเธอ แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างดงซูบิน และ เสี่ยวหลานจะไม่ถูกเปิดเผยต่อสาธารณะ แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบัง ในฐานะเลขาธิการคณะกรรมการพรรคหนานฉางอย่างหวังอันซีและเสี่ยวหลานคงเคยคุยกันมาบางแล้ว และดงซูบินไม่รู้ว่าทั้งคู่เคยคุยอะไรกัน แต่ดูเหมือนหวังอันซิจะเป็นคนตัดสินใจทำเช่นนี้ เขาคงไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างดงซูบินกับเสี่ยวหลานนั้นเป็นอย่างไม่ ไม่เช่นนั้นเขาคงไว้หน้าเสี่ยวหลานอยู่บ้าง แต่ถ้าดงซูบินตัดสินใจบอกเรื่องนี้กับเสี่ยวหลานและให้เสี่ยวหลานจัดการเรื่องนี้ให้แทนก็จะทำให้ในอนาคตดงซูบินจะต้องพึงแต่อำนาจของเสี่ยวหลานเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

เขาเองต้องหาวิธีอื่น?

ทำไมฉันไม่ลองโทรหาป้าของเสี่ยวหลานดู เธอเป็นถึงรัฐมนตรีที่ดูแลกระทรวงกิจการพลเรือนเลยน่ะ? ลองให้เธอถอนหน่วยรางวัลต้นแบบออกจะดีไหม? ปล่อยให้เกิงเซียงล้มเหลว? ไม่มีทางดงซูบินจะถูกตราหน้าว่าเป็นพวกขี้แพ้ชวนตี แม้ว่าตำแหน่งจะรักษาได้ แต่ก็ไม่สามารถรักษา 80% ความน่าเชื่อถือได้

ดงซูบินไม่เคยรู้สึกกดดันเช่นนี้

ความเย่อหยิ่งของหวังอันซินนั้นเป็นเหมือนดาบสองคม การยอมจำนนและความรอบคอบของเกิงโยฮวา การแก้แค้นของชูชินหลง สิ่งเหล่านี้ถือเป็นศัตรูตัวรายของดงซูบินทั้งสิ้น? ?

โรงเรียนของพรรค

นี้มันบ้ามากๆ ทำไมพวกคุณถึงคิดว่าจะส่งฉันไปฝึกง่ายเช่นนี้ได้ แล้วฉันต้องไป!

ตาของดงซูบินเย็นชา และหลังจากพิจารณากลวิธีบางอย่างแล้ว ก็มีเพียงความคิดเดียว ทิ้งไว้ในใจ ความคิดที่สามารถเปลี่ยนสถานการณ์ของเขาได้ แต่ถ้าจำเป็นจริงๆ ดงซูบินไม่ต้องการใช้จริง ๆ เพราะวิธีการนี้มันแย่มากจนทำให้ผู้นำของเขตหนานฉางไม่พอใจเขาอย่างแน่นอน และคนที่ทำเช่นนี้ได้ก็มีเพียงคนเดียวเท่านั้นคือเทพเจ้าแห่งความโชคร้าย

ตอนแรกดงซูบินดูลังเลนิดหน่อยแต่ก็เหมือนจะถึงเวลาแล้วที่เขาต้องงัดไม้เด็ดออกมา

ดงซูบินเดินเตร่ไปทั่วห้องสักพัก แต่ก็ยังคิดไม่ออก ด้วยช่วงเวลาดังกล่าวก็ทำให้เขาใจเย็นลงด้วย หลังจากครุ่นคิด เกี่ยวกับเรื่องนี้ดงซูบินตัดสินใจโทรหาหวังอันซิ ก่อนเพื่อดูว่ามีที่ว่างสำหรับการพักผ่อนหรือไม่และอย่างที่สองเพื่อช่วยตัวเองด้วยความมุ่งมั่น

ตี๊ด….. เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร

นี่เป็นเบอร์โทรของหวังอันซีที่ไม่ใช่เบอร์บ้าน และ ดงซูบินใช้โทรศัพท์บ้านประจำหอโทรหาเขา และเขาก็ไม่ใช่เบอร์ส่วนตัวของเขาโทรไป

“นั้นใคร” เสียงของหวังอันซีดังขึ้นที่นั่น

“เลขาหวัง ผมเองดงซูบิน”

หวังอันซีพูด “… มีอะไรหรือเปล่า?”

“อาการของคุณเป็นยังไงบ้าง ทีอะไรผิดปกติไหม?”ดงซูบินพูดถึงเรื่องไส้ติ่งอักเสบซึ่งดูเหมือนเขาพยายามจะสื่อบางอย่างให้หวังอันซีรู้

หวังอันซี พูดอย่างเฉยเมย“ไม่เป็นไรแล้ว”

ดงซูบินลังเล“ก็ดี ว่าแต่ว่าคุณยังไม่ได้กินข้าวเลยใช่มั๊ย? ผมจัดเตรียมโต๊ะไว้แล้วและอยากเชิญคุณมาร่วมทานข้าวด้วยกัน” ก่อนที่ดงซูบิน จะพูดจบหวังอันซีก็ขัดจังหวะ: "วันนี้ฉันไม่ว่าง ไว้มีโอกาสวันอื่นล่ะกัน พอดีฉันมีธุระ “เสียงบี๊บดังขึ้น และโทรศัพท์ถูกตัดการเชื่อมต่อ ในขณะนี้ ท่าทางของหวังอันซี แตกต่างอย่างมากจากวิธีที่ดงซูบิน กล่าวขอบคุณเขาเมื่อตอนที่ดงซูบินช่วยรักษาเขา แต่ตอนที่ดงซูบินลำบากเขากลับทำเป็นไม่สนใจอีกทั้งยังจัดการกับดงซูบินได้อย่างเลือดเย็น นี้หรือการกระทำกับผู้มีพระคุณ

ไอ้สารเลว!

ดงซูบินขว้างโทรศัพท์ของเขาทิ้งไป ต่อให้เขาพยายามจะควบคุมอารมณ์แค่ไหน เขาก็ทนไม่ไหว อ่า

เป้าหมายของการโทรนี้สำเร็จแล้ว ดงซูบินบังคับตัวเองให้ตัดสินใจทันทีโดยไม่ลังเลอีกต่อไป!

คุณเป็นเลขาธิการพรรคมณฑล แต่กลับมาทำเช่นนี้ โยนความผิดทั้งหมดให้กับฉันและก็เอาผลงานฉันไปด้วย

ฉันให้ตายเถอะตาแก่นั้น!!!

ฉันจะสอนสิ่งที่คุณไม่เคยเจอมาก่อนตลอดชีวิต !

ดูเหมือนดงซูบินไม่สามารถเก็บกลั้นอารมณ์ได้อีกต่อไป! ตอนนี้คุณได้ล้ำเส้นของฉัน? ความสัมพันธ์? คิดจะกลั่นแกล้งฉันอย่างงั้นหรอ! จากนี้สหายฉันจะเปิดศึกกับคุณอย่างเต็มตัว และเราคงจะยืนอยู่ในฝั่งตรงข้ามของคุณ! เพราะด้วยสาเหหตุเดียวง่ายๆคือฉันจะกำจัดคุณ! คุณคงไม่คิดหรอกว่าดงซูบินผู้นี้ทำอะไรได้บ้าง!

ความคิดของดงซูบินแตกต่างจากเจ้าหน้าที่ส่วนใหญ่และครั้งนี้ก็เช่นกัน และนั้นคือสิ่งที่ดงซูบินชอบทำ นั้นคือเขาเป็นพวกดื้อหัวชนฝา!

คิดว่าจะกระทำฉันได้ฝ่ายเดียวอย่างงั้นหรอ? ฉันเองก็จะไม่ปล่อยให้คุณไปเสวยสุขได้เช่นกัน!

คุณเลือกเองนะที่จะส่งฉันไปฝึก? ตกลง! ฉันก็อยากเห็นเหมือนกันว่าใครจะได้เป็นไป!

ดงซูบินหายใจออก หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา หมุนหมายเลขแล้วโทรหาหยางจ้าวเต๋อ "ลุงหยาง นี่ผมเอง"

"ซูบิน ฮ่าฮ่าว่ายังไง" หยางจ้าวเต๋อพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ "กินข้าวหรือยัง ฉันเพิ่งทำอาหารมา มากินข้าวด้วยกันไหม "

"มีคนต้องการให้ผมไปฝึกที่โรงเรียนของพรรคผมเลยทานข้าวไม่ลงเลย"

หยางจ้าวเต่อว่า "โรงเรียนของพรรค โรงเรียในเมือง?" ดงซูบินพูด , "พรุ่งนี้เป็นคลาสฝึกวันแรก"

"จริงๆมันมีการเสนอชื่อมาตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือยังไง ฉันเองก็เคยเห็นรายชื่อมาก่อนหน้านี้แล้วนิ"

"อืม เหมือนทางมณฑลจะแจ้งผมวันนี้"

หยางจ้าวเต๋อ หัวเราะ : "ดูเหมือนคุณจะถูกแกล้งหนักเลย ทำไมไม่รีบทักฉันมาให้เร็วกว่านี้ล่ะ"

"ผมเองก็เพิ่งรู้ก่อนหน้านี้เอง พวกเขาตัดสินใจได้กระทันหัน เหมือนว่าเขาวางแผนกันอยู่แล้วให้ผมไป และผมไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรด้วย"ดงซูบินอธิบายรายละเอียดทั้งหมดให้ฟัง ซึ่งแน่นอนว่าหยางจ้าวเต่อนั้นมีอำนาจมหาศาลและนี้เป็นวิธีทางที่จะจัดการกับหวังอันซีและพวกด้วย .

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด