AC 429: ร่าง ฟรี

AC 429: ร่าง

อันเฟย์และ ซูซานนายืนเคียงบ่าเคียงไหล่บนหลังคาของอาคาร มองดูสนามประลองด้านล่าง ทหารรับจ้างประมาณ 1,000 คนกำลังฝึก ผู้ฝึกสอนคือ กุมาระโกสะ

กุมาระโกสะมองดูแย่และมืดมนมาก ดูเหมือนว่าเขาจะมีพลังมากขึ้นในตอนนี้ บางทีอาจเป็นเพราะเขาภักดีต่อ อันเฟย์หรือเขาต้องการมีกองกำลังของตัวเอง กุมาระโกสะพยายามอย่างหนักที่จะโน้มน้าวให้ อันเฟย์พัฒนาหน่วยทหารโดยมีทหารรักษาการณ์ประมาณ 1,000 คนอยู่ในนั้น

กุมาระโกสะเคยเป็นอัศวิน เนื่องจากภูมิหลังของเขา เขาจึงปฏิบัติต่อทหารรับจ้างในหน่วยของเขาเหมือนอัศวิน เขาขอให้ทหารรับจ้างลืมเรื่องการป้องกันและมุ่งไปที่การโจมตี ทุกจังหวะกลองส่งสัญญาณให้ทหารรับจ้างรีบกวัดแกว่งดาบ ยิ่งตีกลองเร็วเท่าไหร่ การโจมตีก็จะยิ่งเร็วและรุนแรงขึ้นเท่านั้น อันเฟย์คิดว่าเวทีดูน่าตื่นเต้น ดาบวาววับสองแถวปะทะกัน พวกเขาดูอันตรายมาก

ทหารรับจ้างต้องใช้เวลาพอสมควรในการปรับตัวให้เข้ากับการฝึกแบบนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาถูกขอให้ต่อสู้เป็นคู่ เมื่อพวกเขาพบกับการโจมตีของพันธมิตรด้วยดาบไม้ พวกเขาพยายามขัดขวางดาบด้วยสัญชาตญาณก่อนจะตอบโต้ กุมาระโกสะ เรียกร้องให้พวกเขาไม่ปิดกั้นดาบ แต่ให้ก้าวไปข้างหน้าในขณะที่พวกเขาเหวี่ยงดาบ ตรงกันข้ามกับสิ่งที่ทหารรับจ้างรู้เกี่ยวกับการต่อสู้

อันเฟย์ไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการฝึกของ กุมาระโกสะ แต่เขาไม่เห็นด้วยกับเขา อันเฟย์ยอมรับว่ากลยุทธ์นี้จะช่วยให้ทหารรับจ้างเพิ่มความสามารถในการโจมตีและโจมตีด้วยความเร็วสูงสุด

อย่างไรก็ตาม อันเฟย์กังวลเกี่ยวกับการเสียชีวิตด้วยกลยุทธ์นี้ หน่วยกึ่งทหารเป็นทหารรับจ้างชั้นยอด กุมาระโกสะ คัดเลือกด้วยตัวเอง อันเฟย์รู้สึกว่าไม่ถูกต้องที่จะให้หน่วยทหารเหล่านี้เสี่ยงชีวิตเพื่อพุ่งไปข้างหน้าในสนามรบ

น่าเสียดายที่เขาไม่ต้องการรบกวนความกระตือรือร้นของ กุมาระโกสะ นอกจากนี้ อันเฟย์ไม่เคยเป็นนายพลและไม่สามารถให้คำแนะนำเกี่ยวกับพื้นที่ที่เขาไม่คุ้นเคยได้ เขาต้องเงียบ ในเวลาเดียวกัน อันเฟย์ตัดสินใจว่าเขาจะไม่มีหน่วยทหารเข้าร่วมการต่อสู้ก่อนที่ กุมาระโกสะ จะพิสูจน์ได้ว่าเขาคิดถูกเกี่ยวกับกลยุทธ์นี้ การส่งหน่วยเหล่านี้ในสนามรบจะเสี่ยงเกินไป อันเฟย์ไม่สามารถรับการสูญเสียครั้งใหญ่ได้จริงๆ

“ซูซานนา เจ้าคิดว่าเป็นยังไงบ้าง” อันเฟย์ถามอย่างเงียบ ๆ

"ดีมาก ดูเหมือนว่าพวกเขาสามารถครองสนามรบได้”

หลังจากทำท่าซ้ำไปซ้ำมาหลายร้อยครั้ง ทหารรับจ้างก็ดูเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่กุมาระโกสะต้องการให้พวกเขาทำ ทุกครั้งที่เสียงกลองดังขึ้น พวกเขาจะก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวด้วยความเร็วเดียวกันกับที่พวกเขาเหวี่ยงดาบใส่ศัตรูแล้วก้าวไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว ทหารรับจ้าง 1,000 นาย ก่อตัวเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัสสองรูปแบบ แสงสะท้อนบนดาบเคลื่อนตัวเป็นคลื่น ทหารรับจ้างเคลื่อนตัวเร็วมากจากปลายด้านหนึ่งของสนามประลองไปยังอีกด้านหนึ่งแล้วย้ายกลับมาอีกครั้ง

“พวกมันดูโอ่อ่า” อันเฟย์ถอนหายใจ

ไม่มีใครสามารถถูกทุกอย่างได้อย่างแน่นอน ถ้ามีคนคิดว่าเขาถูกเกี่ยวกับบางสิ่ง คนอื่นอาจคิดแบบเดียวกันไม่ได้ บางคนอาจชี้ให้เห็นข้อผิดพลาดมากมายในขณะที่คนอื่นอาจคิดว่ามันถูกต้อง ทุกคนล้วนมีข้อจำกัด ในฐานะนักฆ่า อันเฟย์ระมัดระวังอย่างมาก เขาให้ความสนใจเป็นอย่างมากในการทำให้คู่ต่อสู้ล้มลงด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว มันจะดีกว่าจากระยะไกล ไม่ว่าเขาจะจับศัตรูได้ในนัดเดียวหรือไม่ก็ตาม ความปลอดภัยของเขาสำคัญกว่าเสมอ ดังนั้น อันเฟย์จึงไม่เห็นด้วยกับรูปแบบการต่อสู้ที่เกือบจะฆ่าตัวตาย

“เฮ้ อลิซ นางอยู่นี่” ซูซานนาสะกิดอันเฟย์

อันเฟย์ดูประหม่าเมื่อเขามองลงมาและเห็นอลิซรีบวิ่งเข้ามา เขาหันกลับมาและกล่าวว่า “ไปกันเถอะ”

เขากระโดดลงจากตึกทันที ซูซานนาไม่รู้ว่านางควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี นางลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกระโดดลงจากตึกหลังจากอันเฟย์ เมื่ออลิซเดินขึ้นไปบนหลังคา ไม่มีใครอยู่ที่นั่น อลิซตกใจครู่หนึ่งก่อนจะรีบวิ่งไปที่รางและเห็น อันเฟย์วิ่งหนีจากนางโดยไม่หันกลับมามอง นางอดไม่ได้ที่จะโกรธและกรีดร้องว่า

“นายท่าน!”

อันที่จริง อลิซไม่สามารถตำหนิ อันเฟย์ได้ ยกเว้นอลิซ

ไม่มีใครในสหพันธ์ ไม่ว่าจะเป็นผู้บัญชาการ ที่ปรึกษาเวทย์ หรือแม้แต่อันเฟย์ ที่ตกลงรับบทบาทของพวกเขา โครงสร้างการจัดการคร่าวๆ ได้รับการพัฒนาแล้ว แต่ยังมีหนทางอีกยาวไกลก่อนที่มันจะสมบูรณ์ อันเฟย์ไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องทำงานหนักมากในการจัดการทหารรับจ้างสองสามพันคน มันล้นหลามสำหรับพวกเขา ทหารรับจ้างสองสามคนดื่มด้วยกันแต่ได้ทะเลาะกันด้วยเหตุผลบางอย่าง

ทหารรับจ้างบางคนยืมเงินแต่ไม่จ่ายคืน ในขณะที่บางคนปฏิเสธที่จะยอมรับว่าพวกเขายืมเงิน ทหารรับจ้างเดินเข้าไปในบ้านและเห็นลูกสาวนอนกับผู้ชายบนเตียง ทหารรับจ้างบางคนถึงกับเห็นภรรยามีเพศสัมพันธ์กับคนอื่น มันกลายเป็นความโกลาหลในสหพันธ์ สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นมากเกินไป เป็นเรื่องปกติที่จะเห็นความขัดแย้งและปัญหาทุกครั้งที่มีคน ความรับผิดชอบที่สำคัญที่สุดของผู้นำคือการแก้ปัญหาและแก้ไขข้อขัดแย้ง

น่าเสียดายที่ผู้บริหารภายใต้การนำของ อันเฟย์จะไม่สามารถทำงานได้อย่างเต็มที่ตามความจำเป็น กลุ่มผู้บริหารของพวกเขาอยู่ในระยะตัวอ่อน

อลิซสามารถจัดการได้หลายอย่าง แต่ อันเฟย์ต้องมีส่วนร่วมเมื่อเรื่องร้ายแรง อลิซไม่มีพลังเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งหรือพลังต่อสู้ ในขณะที่ทหารรับจ้างเคารพผู้มีพลัง พวกเขาไม่ต้องการฟังสตรีที่อ่อนแอ บางคนคิดว่าการตัดสินของอลิซนั้นยุติธรรม ในขณะที่คนอื่นๆ ฝ่าฝืนคำสั่งของนางโดยตรงและอ้างว่ายื่นอุทธรณ์ต่อผู้มีอำนาจ พวกเขายังรวบรวมสหายและทหารรับจ้างเพื่อพยายามใช้ความยุติธรรมในมือของพวกเขาเอง

แม้แต่ผู้บัญชาการเยอร์ก็ยังลดน้ำหนักได้มากเพราะเขายุ่งกับงานมาก พวกเขาแก้ปัญหาและวิ่งไปรอบเมือง มันเป็นการต่อสู้เพื่อพวกเขา ถ้าเป็นไปได้ เยอร์ต้องการลาออกและกลับไปเป็นทหารรับจ้างทั่วไปจริงๆ

“อันเฟย์ เจ้าคิดว่าสิ่งที่เราทำกับอลิซมันเกินไปหรือเปล่า” ซูซานนารู้สึกแย่กับอลิซเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของนาง

“ข้ากำลังให้โอกาสนางในการสร้างประสบการณ์ของนาง” อันเฟย์กล่าวด้วยความจริงใจขณะที่เขาหยุดเดิน

“เราได้มอบอำนาจเต็มที่ให้นางทำทุกอย่าง นางไม่มีเหตุผลที่จะรายงานอะไรกับข้าจริงๆ ถ้านางคอยขอความช่วยเหลือจากข้า นางก็จะไม่เติบโตในฐานะผู้นำ” อันเฟย์เข้าใจดีว่าทำไมคนจำนวนมากจึงไล่ตามอำนาจและยินดีจ่ายราคามหาศาลเพื่อมัน

มันวิเศษมากที่มีอำนาจ อย่างน้อยมันก็ทำให้ อันเฟย์มีข้อแก้ตัวมากมายในการปกปิดความตั้งใจจริงของเขาและอนุญาตให้เขาเล่นบทบาทของผู้นำการสอนในขณะที่เขาขี้เกียจเกินกว่าจะจัดการกับความขัดแย้งและปัญหาในหมู่ทหารรับจ้าง อันเฟย์ใช้อำนาจของเขาเพื่ออ้างว่าเขากำลังฝึก อลิซ ในขณะที่เขาแค่วางความรับผิดชอบไว้บนบ่าของนางมากขึ้น อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครสามารถกล่าวได้ว่าเขาคิดผิด

อันเฟย์และ ซูซานนาได้ยินเสียงหัวเราะและเสียงที่คุ้นเคยอยู่ข้างหน้าพวกเขา พวกเขาหันและเห็น คริสเตียน ริสกะ และคนอื่นๆ อีกสองสามคน

"เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?" อันเฟย์ถามเสียงดังขณะเดินไปหาพวกเขา

“เรากำลังรอบลาวี” คริสเตียน กล่าว

“อันเฟย์ ไปกับเราไหม”

"เจ้ากำลังจะไปไหน?" อันเฟย์ถาม

“ช่วงนี้เราเหนื่อยมาก เราอยากจะหาบาร์เพื่อดื่มและผ่อนคลาย” ริสกะยิ้ม

“นอกจากนี้บลาวี มีเงินมากมายและไม่รู้ว่าจะใช้เงินที่นี่อย่างไร เราต้องการช่วยเขาในเรื่องนั้น”

ตำแหน่งของบลาวี ไม่ได้สูงที่สุดในหมู่พวกเขา แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้เขาทำเงินได้มากกว่าคริสเตียนและคนอื่นๆ อลิซตั้งกฎว่าค่าแรงสำหรับการทำงานมอบหมายนั้นมากกว่าค่าแรงปกติมาก บลาวี ได้ติดตาม อันเฟย์และได้รับมอบหมายที่ระดับ C และ D บลาวี กลายเป็นเป้าหมายของพวกเขาที่จะใช้ประโยชน์ เหมือนกับต้นไม้สูงที่รับลมแรง

“อันเฟย์ ไปด้วยกันนะ” ซานเต้หัวเราะเสียงดัง

"เก็บมันเถอะ" อันเฟย์มองไปรอบ ๆ และดูจริงจัง เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ ว่า

“ช่วงนี้ทุกคนยุ่งมาก ข้าจะไม่ปฏิเสธ ถ้าเจ้าต้องการดื่ม แต่อย่าทำตัวน่ารังเกียจ ไม่ต้องบอกทุกคนว่ากำลังจะไป”

พวกเขามองหน้ากัน รอยยิ้มของพวกเขาค่อยๆ จางลง อันเฟย์กล่าวถูก ทุกคนต่างยุ่งวุ่นวาย และอย่างที่กล่าว ก้าวแรกเป็นส่วนที่ยากที่สุดของการเดินทาง พวกเขายังไม่ได้สร้างผลงานที่โดดเด่นใดๆ ในสหพันธ์เลย แต่มีความสุขกับตำแหน่งที่สูงและมีอำนาจในสหพันธ์ หลายคนเฝ้าดูพวกเขา อันเฟย์บอกพวกเขาสองสามครั้งเพื่อเป็นตัวอย่างให้ผู้อื่น แน่นอน เขาไม่ได้หมายความถึงการเป็นแบบอย่างในการดื่ม

“ดูอลิซ!” อันเฟย์ฟังดูจริงจังยิ่งขึ้น

“นางไม่ได้เข้านอนจนถึงเที่ยงคืนทุกวันและตื่นนอนแต่เช้าตรู่ นางยุ่งกว่าพวกเจ้าทุกคน แต่นางไม่เคยบ่นเรื่องนี้ ช่างเถอะ ข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป หากเจ้ากำลังจะดื่มเครื่องดื่ม ไปเงียบๆ และกลับมาก่อน มีหลายสิ่งหลายอย่างรอให้พวกเจ้าจัดการ”

“เราเข้าใจแล้ว อันเฟย์” เฟลเลอร์ แลบลิ้นออกมา

ในเวลาเดียวกัน ทันใดนั้น อันเฟย์ก็สังเกตเห็นใบหน้าของ ซูซานนาที่ดูแปลก ๆ และเห็นคนสองคนร่อนลงด้านหลังเขาในแนวทแยง คนหนึ่งคือบลาวี อีกคนคืออลิซ มีจอมเวทย์จำนวนพอสมควรในสตอร์เตนเบิร์ก บางครั้งนักเวทย์ก็บินเข้ามาในเมืองด้วยเวทมนตร์การลอยตัว ดังนั้น อันเฟย์จึงคุ้นเคยกับการตรวจจับคลื่นเวทมนตร์ในเมือง เขาสัมผัสได้ถึงคลื่นเวทมนตร์เหล่านี้ แต่ไม่สนใจมัน เขาไม่ได้คาดหวังว่าคลื่นเวทมนตร์จะมาจากบลาวี และ อลิซ ใบหน้าของ อันเฟย์แดงเล็กน้อย เขาคิดว่าเขาจะมีเวลาสอนบทเรียนให้พวกเขาก่อนที่เขาจะวิ่งหนีจากอลิซ เนื่องจากอลิซไม่สามารถกระโดดลงจากอาคารได้ เจ้าบ้าบลาวีพาอลิซมาด้วยเวทมนตร์การลอยตัว เมื่อมองไปที่ใบหน้าของอลิซ เห็นได้ชัดว่าอลิซได้ยินคำชมของเขา

“นายท่าน ข้าต้องบอกท่านเกี่ยวกับสถานการณ์” อลิซหยุดเพียงครู่หนึ่งก่อนที่นางจะได้รับบทบาทเป็นผู้ควบคุมของสหพันธ์

"ทำไม?" อันเฟย์ตกใจ

“เพราะนี่จะเป็นครั้งแรกของเราที่จะตัดสินประหารชีวิตทหารรับจ้าง” อลิซกล่าว

“นี่จะไม่ใช่ครั้งแรก” บลาวีแสดงความคิดเห็นด้วยความตกใจ เขายืนอยู่ข้างอลิซ “อันเฟย์ทำ…”

“สิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ นี่จะเป็นครั้งแรกหลังจากที่เราสร้างกฎและพัฒนากฎหมาย” อลิซกล่าว

“มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือ? จำเป็นต้องตัดสินประหารชีวิตพวกเขาหรือ?” คริสเตียนถามด้วยความประหลาดใจ

“นายท่าน ท่านจำคดีที่ท่านตัดสินตัวเองเมื่อวานนี้ได้ไหม” อลิซกล่าวเสียงต่ำ

“ทหารรับจ้างชื่อจูปิเตอร์ไปหาแฟนสาวของเขา แฟนสาวของเขาเป็นม่าย ขณะที่เขาเดินเข้าไปในบ้านของนาง เขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งในบ้านของนาง เขาโกรธจัดและชักดาบออกมาต่อสู้กับชายคนนั้น แฟนใหม่ของหญิงม่ายก็เป็นทหารรับจ้างด้วย เขาชื่อเมาเซอร์ ความสามารถในการต่อสู้ของเขานั้นดีกว่าของจูปิเตอร์จริงๆ เขาแพ้การต่อสู้และมือข้างหนึ่งของเขาแล้วเขาก็มาหาข้าเพื่อความยุติธรรม”

คริสเตียนและคนอื่นๆ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเรื่องนี้ กรณีแบบนี้เป็นเรื่องที่ยากที่สุด จูปิเตอร์ไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์ ตั้งแต่เขาเริ่มการต่อสู้ แต่เขาเสียมือเพื่อมัน ดูเหมือนว่าเมาเซอร์จะมีปัญหา แต่การอยู่ระหว่างจูปิเตอร์กับหญิงม่ายเป็นสาเหตุหลักของปัญหานี้ แม้แต่นายอำเภอที่มีประสบการณ์มากก็ยังต้องระวังกรณีแบบนี้ให้มาก

“อย่างที่กล่าว ชีวิตของหญิงม่ายมีเรื่องเศร้ามากเกินไป” อันเฟย์กล่าวอย่างขมขื่น กฎเกณฑ์ของสหพันธ์ถูกรวบรวมโดยการคัดลอกที่นี่และที่นั่นจากกฎเกณฑ์อื่นๆ มันเหมือนผ้าห่มอเมริกัน กฎเกณฑ์นั้นเรียบง่ายมาก ในขณะที่ทหารรับจ้างก็ขี้เล่น พวกเขาดึงดาบออกมาต่อสู้เพื่อทะเลาะกันเล็กน้อย การต่อสู้ส่วนตัวแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยมาก

อลิซยังคงเล่าเรื่องราวต่อไป: เพื่อให้ปรากฏให้มากที่สุด อันเฟย์ระมัดระวังอย่างมากในการเข้าหาคดีประเภทนี้ เขาถามถึงรายละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้นในหมู่จูปิเตอร์ เมาเซอร์ และหญิงม่ายก่อนจะตัดสินขั้นสุดท้าย อันเฟย์รู้สึกดีกับการตัดสินครั้งสุดท้ายของเขา แต่มันใช้เวลานานมาก หลังจากสอบปากคำคนที่เกี่ยวข้องทั้งสามแล้ว อันเฟย์ใช้เหตุผลเชิงอนุมานเพื่อค้นหาว่าเกิดอะไรขึ้น และทำให้แน่ใจว่าสิ่งที่ใกล้เคียงที่สุดกับความจริง ใช้เวลามากกว่าสองสามชั่วโมง เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมากมาย ถ้าอันเฟย์ต้องจัดการทุกอย่าง เขาคงตายด้วยความเหนื่อยล้า นอกจากนี้ อันเฟย์คิดว่าเขาควรใช้เวลากับการจัดการแบบย่อยของสหพันธ์มากกว่าที่จะเสียเวลาเปล่าๆ

“อันเฟย์ตัดสินอย่างไร” คริสเตียนถาม

“จูปิเตอร์มีความผิด” อลิซตอบ “หญิงม่ายไม่ใช่ภรรยาของเขา พวกเขาพบกันมาประมาณแปดปีแล้ว ถ้าพวกเขาต้องการจะแต่งงาน พวกเขาควรทำ ตอนนี้ เขาไม่มีเหตุผลที่จะทำร้ายสหายของตนเพื่อหญิงม่ายคนนั้น อย่างไรก็ตาม เขาต้องถูกแส้ห้าครั้ง เนื่องจากเขาเสียมือไปข้างหนึ่งไปแล้ว เมาเซอร์ก็มีความผิดเช่นกัน เขาเป็นคนที่อาฆาตแค้นเกินไป เขาควรจะหยุดหลังจากที่เขาได้เปรียบในการต่อสู้ นายท่านบอกว่าเขาปกป้องตัวเองมากเกินไป เขาจะถูกลงโทษด้วยแส้สามสิบครั้ง หญิงม่ายก็มีความผิดเช่นกัน นางไม่มีทักษะในการหาเลี้ยงชีพ นางจึงต้องพึ่งพาบุรุษ นางหิวโหยเมื่อไม่นานนี้ แต่จูปิเตอร์ไม่ได้ช่วยนาง นั่นเป็นเหตุผลที่นางเจ้าชู้กับเมาเซอร์ นายท่านตัดสินใจลงโทษนางน้อยกว่าที่กฎหมายกำหนด นางจะถูกลงโทษด้วยแส้สามครั้งเท่านั้น”

“การตัดสินของ อันเฟย์ไม่ยุติธรรมหรือ? ทำไมเจ้าต้องตัดสินประหารชีวิตพวกเขา” คริสเตียนรู้สึกสับสน

“เช้าตรู่นี้ จูปิเตอร์และทหารรับจ้างอีกสองคนแอบเข้าไปในบ้านของหญิงม่ายและฆ่าเมาเซอร์และหญิงม่าย” อลิซกล่าว

“พวกเขาก่อเหตุฆาตกรรม ไม่สามารถให้อภัยได้” อลิซหยุดชั่วคราว

“นี่เป็นครั้งแรกของเราที่จะลงโทษทหารรับจ้างภายใต้กฎเกณฑ์ใหม่ และเป็นโทษประหารชีวิต ในกรณีที่เกิดการจลาจลข้าหวังว่า อันเฟย์จะระมัดระวัง”

“ทำไมเจ้าถึงแน่ใจว่าจูปิเตอร์ฆ่าเมาเซอร์? เขาถูกจับในที่เกิดเหตุหรือไม่” อันเฟย์ถาม

"ไม่ ผู้บัญชาการเยอร์ยุ่งกับคดีนี้ทั้งวัน ทหารรับจ้างบางคนรายงานว่าพวกเขาเห็นจูปิเตอร์และทหารรับจ้างอีกสองคนแอบออกจากที่พัก ทหารรับจ้างคนอื่นเห็นจูปิเตอร์อยู่รอบๆ บ้านของหญิงม่าย นอกจากนี้ จูปิเตอร์สารภาพหลังจากการสอบสวนของผู้บัญชาการเยอร์” อลิซกล่าว

“เนื่องจากเขาสารภาพแล้ว เจ้าสามารถประหารชีวิตเขาได้คืนนี้ ข้าจะจัดการมัน” อันเฟย์พยักหน้า

“ได้ นายท่าน” อลิซตอบ

สัตว์หิมะตัวหนึ่งพุ่งออกมาจากปลายถนน ลิ้งกระโดดลงจากสัตว์หิมะ "นายท่าน!"

“ลิ้ง ทำไมกลับมาจากเมืองภูเขาขาว เร็วจัง” อันเฟย์ถามด้วยความแปลกใจ

“นายท่าน เราพบทหารรับจ้างจากเมืองภูเขาขาว และได้รับข่าวร้าย ลองขอให้ข้ากลับมารายงาน” ลิ้งกล่าวอย่างเร่งรีบ

“เมืองภูเขาขาว มีพลังระดับสูงสุดนอกเหนือจาก ปรมาจารย์ดาบแอนโทนี่ พลังระดับสูงสุดคือ จ้าวจอมเวทย์ของราชวัง ไมเคิล จากจักรวรรดิเอลลิเซน”

ทุกคนอ้าปากค้างเมื่อได้ยินสิ่งที่ลิ้งกล่าว อันเฟย์ตั้งเป้าไปที่เมืองภูเขาขาว เป็นเมืองแรกที่โจมตี พวกเขาคิดว่ามันคงไม่ยากเกินไป อย่างไรก็ตาม การปรากฏตัวของจอมเวทย์ในเมืองภูเขาขาว ได้ทำลายความหวังของพวกเขา ในสนามรบ ช่วงพลังของจ้าวจอมเวทย์นั้นดีกว่าปรมาจารย์ดาบ เพราะจ้าวจอมเวทย์สามารถใช้เวทมนตร์ต้องห้ามในการทำลายล้างได้