ตอนที่ 993-994 ชอบเขามากจริง ๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะคุณผู้หญิงเหมากับเซินโย่วอยู่ที่นี่เธอคงรีบออกไปกอดและจูบเขาในทันที
สามีของเธอดีอะไรอย่างนี้
เธอรักเขามากจริง ๆ
ในเวลานี้เธอดีใจที่เธอเลือกแต่งงานกับเขา
ถ้าเธอพลาดจากผู้ชายคนนี้ เธอคงจะต้องเสียใจไปตลอดทั้งชีวิต
เฉียวเมียนเมียนยืนอยู่ที่ประตูและเห็นการแสดงออกที่น่ากลัวของคุณผู้หญิงเหมาที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่งข้อความไปหาเขาทาง wechat : [สามีคะ ฉันได้ยินเสียงแม่ของคุณ ท่านอยู่ที่นี่เหรอ? เอาเสื้อผ้าเข้ามาให้ฉันก่อนเถอะค่ะ ฉันจะออกไปพบท่าน]
คุณผู้หญิงเหมาไม่ชอบเฉียวเมียนเมียน การทำเช่นนี้เป็นเรื่องช่างตรงกันข้ามเสียจริง
เธออาจจะแสร้งทำเป็นหลับต่อไปและไม่ออกไปพบคุณผู้หญิงเหมา
เพียงเท่านี้เธอก็ไม่ต้องเจอคุณผู้หญิงเหมาแล้ว
แต่หลังจากครุ่นคิดสักพัก เธอก็ตัดสินใจที่จะออกไปทักทายท่าน
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณผู้หญิงเหมาก็คือแม่ผู้ให้กำเนิดเหมาเยซื่อ
แม้ว่าตอนนี้ท่านจะไม่ชอบเธอ แต่เธอก็ไม่อาจที่จะไม่เคารพท่านได้
ไม่ว่าคุณผู้หญิงเหมาจะปฏิบัติต่อเธออย่างไร
ทว่าในฐานะลูกสะใภ้ เธอต้องทำหน้าที่ของเธอให้ดี
อย่างน้อยมโนธรรมของเธอก็ชัดเจน
เธอไม่ต้องการให้เรื่องราวมันเป็นเช่นนี้
คนเดียวที่เธอห่วงใยในตอนนี้คือเหมาเยซื่อ
คราบใดที่เขาอยู่เคียงข้างเธอ
เธอไม่สนใจคนอื่น
นอกห้องรับรอง
โทรศัพท์มือถือของเหมาเยซื่อดังขึ้น เขาเห็นข้อความจากเฉียวเมียนเมียน จึงหยิบถุงเสื้อผ้าบนโต๊ะเดินจากไป
โดยไม่พูดอะไรกับคุณผู้หญิงเหมาและเซินโย่ว เขาหันหลังและเดินเข้าไปในห้องพัก
การแสดงออกของคุณผู้หญิงเหมามืดลง
หน้าอกของเธอกระเพื่อมยกขึ้นลง
“ป้าเหมา อย่าโกรธค่ะ”
เซินโย่วกัดริมฝีปากของเธอเบา ๆ
“พี่อาซื่อเขาไม่ได้มีอะไรกับคุณป้าคะ เขาแค่...ไม่อยากเห็นหน้าหนู หนูว่าหนูออกไปก่อนดีกว่า”
เธอกระพริบตาและพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำเล็กน้อย
“หนูไม่ควรมา หนูไม่อยากให้คุณป้ากับพี่อาซื่อไม่มีความสุขเพราะหนู”
“เธอกำลังพูดอะไร” คุณผู้หญิงเหมาที่โกรธแค้นอยู่กับเหมาเยซื่อ ทำให้เธอรู้สึกว่าเซินโย่วช่างมีเหตุผล ในตอนนี้ เธอเกลียดเซินโย่วเพียงเรื่องเดียว นั่นคือ เธอไม่ใช่ลูกสาวของเธอ หากเธอมีลูกสาวที่ฉลาดและช่างเอกใจ เธอคงไม่โกรธมากขนาดนี้
“โย่วโย่ว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ”
คุณผู้หญิงเหมามองไปที่ประตูห้องพักที่ปิดสนิทพร้อมกับกัดฟันแน่น
“ทั้งหมดเป็นเพราะนางจิ้งจอกตัวนั้น ตั้งแต่แต่งเข้าตระกูลเหมา ก็สร้างปัญหาไว้ตั้งมากมาย”
“ทำไมเธอถึงต้องออกไปด้วย? มีอะไรต้องกลัว? แม้ว่ามันจะแต่งกับอาซื่อ ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร รอให้นางจิ้งจอกนั้นออกมา ฉันอยากเห็นนักว่ามันจะกล้าทำอะไรฉัน”
เซินโย่วเห็นความเกลียดชังและความไม่พอใจในสายตาของคุณผู้หญิงเหมา และความพึงพอใจก็แวบผ่านดวงตาของเธอ
...
ในห้องพัก
เฉียวเมียนเมียนเปลี่ยนเสื้อผ้าและเข้าไปจัดระเบียบตัวเองในห้องน้ำ
หลังจากตรวจสอบให้แน่ใจว่ารูปลักษณ์ของตัวเองเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินตามเหมาเยซื่อออกไป
เหมาเยซื่อหยุดยืนอยู่หน้าประตูและหันกลับมามองดูเธออย่างลังเล
“คุณอยากจะออกไปจริง ๆ เหรอ? ถ้าไม่อยาก...”
“สามีคะ ฉันรู้ว่าแม่คุณอยู่ที่นี่ แต่กลับซ่อนตัวอยู่ข้างใน ไม่ออกไปพบเธอ เรื่องนี้คงไม่ดีนัก ท่านเป็นแม่ของคุณ ก็เหมือนเป็นแม่ของฉัน ฉันต้องให้เกียรติท่าน อีกอย่างฉันเชื่อว่ายังไงคุณก็ต้องปกป้องฉันอย่างแน่นอน ใช่ไหมล่ะคะ?”
ชายคนนั้นหลับตาลงแล้วลดเสียงลง “เรียกผมแบบนั้นอีกครั้งสิ”
เฉียวเมียนเมียนกระพริบตาและถามว่า
“จะให้ฉันเรียกคุณว่าอะไรล่ะ?”
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอแสดงความกระตือรือร้นกับเรื่องนี้อย่างออกนอกหน้า
เหมาเยซื่อโอบแขนรอบเอวของเธอแล้วบีบแน่น
“เรียกผมว่า สามี”
เฉียวเมียนเมียนกระพริบตาอีกครั้งพร้อมกับยิ้มหวาน
“เมื่อกี้ ฉันเรียกคุณแบบนั้นเหรอ?”
“อืม ผมยังฟังไม่พอ เรียกผมอีกครั้งสิ”
คำขอของชายคนนี้ไม่ได้เกินกำลังของเฉียวเมียนเมียน รู้สึกถึงความอบอุ่นในหัวใจ ขณะที่เธอคิดว่าเขาจะปกป้องเธอต่อหน้าคุณผู้หญิงเหมาได้อย่างไร เธอมองไปที่เขาอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “สามี”
ดวงตาของเขาเร่าร้อน ขณะที่จ้องมองเธอ
เฉียวเมียนเมียนคุ้นเคยกับรูปลักษณ์นั้นของเขา
เธอกลัวว่าเขาจะทำอะไรที่ไม่เข้าท่า
คุณผู้หญิงเหมาและเซินโย่วยังอยู่ข้างนอก
เธอไม่ต้องการให้พวกเขาคิดว่าเธอกระสันในตอนกลางวัน และยังคิดจะเกาะแกะกับเหมาเยซื่ออีก
“แม่ของคุณอยู่ข้างนอกนะ!” เฉียวเมียนเมียนตีแขนของชายคนนั้นและเตือนเขา
“อย่าทำอะไรไม่เข้าท่า”
เหมาเยซื่อไม่ได้พูดอะไร เขามองดูเธออย่างมีความหมายครู่หนึ่งและสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อทำให้ตัวเองสงบลง
ทั้งที่มือยังไม่ยอมปล่อยจากเอวของเธอ เมื่อเขาพูดอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาไม่แหบเหมือนเมื่อครู่ “ผมรู้น่าที่รัก แน่นอนว่าผมต้องปกป้องคุณ นอกจากผมแล้ว ไม่มีใครสามารถรังแกคุณได้”
“ผมไม่อยากคุณไม่มีความสุข ผมต้องการให้ทุกอย่างราบรื่นกับทุกคน แต่มีหลายอย่างที่ผมควบคุมไม่ได้ แม่ยังคงเข้าใจคุณผิด ผมเองก็เปลี่ยนความคิดของเธอไม่ได้ ผมทำให้คุณลำบากใจแล้ว”
เฉียวเมียนเมียนพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“คุณไม่ต้องกังวล ฉันรู้ดีคะ ฉันเองก็ไม่อาจทำให้ทุกคนชอบฉันได้ อันที่จริง การที่คุณกับคุณย่าใส่ใจฉัน แค่นั้นก็มากพอแล้ว”
แม้ว่าเธอจะพูดแบบนี้ ทว่าเหมาเยซื่อยังรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไร ผมจะไม่ทำให้คุณต้องเสียใจ”
“ฉันไม่ได้รู้สึกว่าลำบากใจเลยค่ะ” เฉียวเมียนเมียนเอื้อมมือไปกอดเขา
“สามีของฉัน ปฏิบัติกับฉันดีขนาดนี้ แล้วยังทำให้ฉันมีความสุขมากขนาดนั้น คุณทำให้ฉันมีความสุขมากทุกวัน ฉันจะรู้สึกเสียใจอย่างไร?”
“ฉันมีความสุขมาก ตอนนี้ฉันพอใจกับชีวิตที่เป็นอยู่มากเลยค่ะ”
“เหมาเยซื่อ คุณมอบทั้งหมดนี้ให้กับฉัน”
เฉียวเมียนเมียนกล่าวว่า
“คุณทำได้ดีมากแล้ว ฉันไม่ยอมให้คุณต้องโทษตัวเองหรอกค่ะ”
เหมาเยซื่อมองที่ไปสาวน้อยตัวเล็ก ๆในอ้อมแขนของเขา หัวใจของเขาก็อ่อนยวบลง
สายตาของเขาอ่อนลงในขณะที่ลูบศีรษะเธออย่างเสน่หา
“วางใจเถอะ ผมไม่โทษตัวเองหรอก ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุดและทำให้ภรรยาของผมมีความสุขมากขึ้น”
...
พวกเขาจูงมือกันออกมาจากห้องพัก
การแสดงออกของเซินโย่วมืดลงเมื่อเธอเห็นฉากที่ใกล้ชิดนั่น
การแสดงออกของคุณผู้หญิงเหมายิ่งเย็นชาเมื่อเธอเห็นหน้าเฉียวเมียนเมียน
ขณะที่เฉียวเมียนเมียนเดินออก เธอพบกับใบหน้าที่เย็นชาของทั้งสองคน...
