ตอนที่ 17 การเล่าเรื่องอีกครั้ง!!
ตอนที่ 17 การเล่าเรื่องอีกครั้ง!!
“ผมขอขอบคุณมากที่เพื่อนๆให้การสนับสนุนแก่ผม! ขอบคุณทุกๆคนมากจริงๆครับ!”
กงหมิงเฟย พูดขอบคุณอีกครั้งและอีกครั้ง หลังจากที่อ่านข้อความของผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดที่กระตุ้นให้เขาจับฉลากเลือกผู้ชมที่โชคดีโดยเร็ว!
กงหมิงเฟย คลิกที่ปุ่มเครื่องมือกลางหน้าจอและเครื่องสล็อตแมชชีนก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง
กงหมิงเฟยยิ้มและพูดว่า: "ทุกคนควรรู้กฏของผมกันดีอยู่แล้ว! หลังจากนี้ผมจะกดสุ่มเลือกผู้โชคดีและเขียนเพลงตามคำขอของผู้โชคดีคนนั้น!"
[เรารู้! เอาเลย! ฉันแทบจะรอไม่ไหวอยู่แล้ว!]
[เหล่าฮีโร่พลังเทพเจ้าแห่งมาร์เวล ได้โปรดมอบโชคดีให้กับฉันด้วยเถอะ! สาธุ~สาธุ~สาธุ~]
[~~มูกุงฮวา~ โกชี พีออดซึมนีดา~~ โอม~เจ้าแม่ตุ๊กตาสังหารแห่งสควิดเกม ขอจงให้ผู้อื่นนั้นโชคร้าย! แล้วความโชคดีทั้งหมดจงปรากฏขึ้นแก่ข้าด้วยเถิดโอม~]
[...นี่...ชั้นบน...นายเล่นแบบนี้เลยเหรอ? น่ากลัวอ่ะ~]
คำขอและคำอธิษฐานแปลก ๆ ถูกส่งออกมาอย่างมากมายจนเต็มหน้าจอไปหมด กงหมิงเฟยยิ้มและคลิกที่ลอตเตอรี และในทันที รูปแบบบนเครื่องสล็อตแมชชีนก็เริ่มหมุนอย่างเมามัน!
ในขณะนี้ผู้ชมทุกคนในห้องถ่ายทอดสดต่างจ้องมองที่ชื่อ ID และรูปบนหน้าจอของเครื่องสล็อตแมชชีน ด้วยความคาดหวังว่าชื่อ ID ของพวกเขาจะกลายเป็นผู้โชคดีในรอบนี้
หลังจากนั้นเพียงไม่กี่นาทีเครื่องสล็อตแมชชีนก็หยุดลง!
กงหมิงเฟย มองไปที่ชื่อ ID ที่แสดงบนนั้นและยิ้มพร้อมกับพูดออกมาว่า: "ยินดีด้วยกับคุณ หูเล่ย! คุณคือผู้โชคดีจากการจับฉลากในรอบนี้!"
มีเสียงกรีดร้องและเสียงของความไม่พอใจถูกส่งออกมาเป็นข้อความอย่างท่วมท้นบนหน้าจอ!
[อ๊ากกก! ขี้โกง! ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน]
[ผายลม! โกงกับผีอะไร! นี่คือการออกสลากโดยระบบของแพลตฟอร์ม! ด้วยระบบของบริษัทเครือข่ายปลามังกรเป็นแพลตฟอร์มที่น่าเชื่อถือมากที่สุดในประเทศแล้ว!]
[อ๊า~ รอบนี้ฉันส่งมอบของขวัญไปมากถึง 60 หยวนเชียวนะ! ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน]
กงหมิงเฟยยิ้ม เขารู้ว่านี่เป็นเพียงข้อความเล่นสนุกของผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดเพียงเท่านั้น เพราะทุกคนต่างไม่ใช่คนโง่ พวกเขารู้ดีว่านี่คืออินเทอร์เฟซที่เป็นแอปพลิเคชั่นเสริมในห้องถ่ายทอดสด และไม่มีใครสามารถควบคุมได้!
หลังจากนั้นไม่นานกงหมิงเฟย ก็คลิกเชื่อมต่อผ่านทางเฟสไทม์กับผู้โชคดีที่ชื่อ 'หูเล่ย'
หลังจากเสียงสัญญาณการเชื่อมต่อผ่านไปสองสามครั้ง หน้าจอที่มุมด้านบนแยกออกเป็น 2 ส่วน หน้าจอส่วนทางด้านขวาเป็นส่วนของผู้ชมก็สว่างขึ้น
ภาพหน้าจอทางซ้ายมือคือกงหมิงเฟย และภาพทางด้านขวามือในตอนนี้เป็นสถานที่ที่คล้ายกับออฟฟิศ ชายวัยกลางคนที่มีหุ่นค่อนข้างอวบอ้วนกำลังส่งยิ้มให้กับหน้าจอ!
เขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ในห้องสำนักงาน กล้องที่เขาใช้อยู่ในขณะนี้น่าจะเป็นกล้องที่เชื่อมต่อผ่านกับคอมพิวเตอร์ คุณภาพของกล้องนั้นน่าจะเป็นกล้องระดับสูงเพราะภาพที่แสดงออกมานั้นกว้างมากและสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน! เมื่อสังเกตดูก็จะสามารถรู้ได้ทันทีว่าชายอ้วนวัยกลางผู้นี้ไม่ใช่พนักงานธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน
ทางด้านหลังของเขามีตัวอักษรโลหะสีทองเขียนเอาไว้ว่า 'ธุรกิจรุ่งเรืองเฟื่องฟู' เครื่องประดับบนโต๊ะสำนักงานของเขานั้นเป็นรูปปั้นโลหะและแจกันเครื่องเคลือบที่น่าจะเป็นของเก่าและมีราคาแพง! ผนังด้านข้างเป็นชั้นหนังสือที่ทำจากไม้มะฮอกกานี ห้องที่เขาอยู่ในตอนนี้ค่อนข้างกว้างขวางและเป็นส่วนตัวเป็นอย่างมาก จากการคาดเดาชายอ้วนผู้นี้น่าจะเป็นผู้บริหารระดับสูงหรือไม่ก็เป็นเจ้าของบริษัท!
กงหมิงเฟย ยิ้มและพูดว่า "สวัสดีคุณหู คุณได้ยินเสียงของผมไหม?"
" สวัสดี! สวัสดีผมได้ยินเสียงของคุณชัดเจนมากเลยทีเดียว!" น้ำเสียงและคำพูดของชายอ้วน หูเล่ย ชัดเจนและสุภาพเป็นอย่างมาก นี่คือคำพูดของชายที่มีลักษณะเป็นนักธุรกิจใหญ่อย่างแน่นอน!
กงหมิงเฟยยิ้มบางๆและพูดว่า "คุณมีมีความคิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับบทเพลงที่ผมจะแต่งให้กับคุณ คุณสามารถบอกข้อกำหนดของคุณมาได้เลย"
ชายอ้วนหูเล่ยถอนหายใจออกมาเบาๆ "ผมขอเล่าเรื่องให้คุณฟังก่อนจะได้ไหม?"
กงหมิงเฟย เลิกคิ้วขึ้นและรู้สึกหัวใจของตัวเองเต้นผิดจังหวะไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าชายอ้วนคนนี้มีเรื่องที่จะเล่า?
ในครั้งก่อนก็เพราะเรื่องเล่าของชายหนุ่มคนที่จะกระโดดสะพานไม่ใช่หรือ? ที่ทำให้เขารู้สึกตึงเครียดจนแข้งขาอ่อน! ครั้งนี้ก็เป็นเรื่องเล่าอีกแล้ว! มันคงจะไม่น่ากลัวเหมือนอย่างครั้งที่แล้วหรอกนะ?
ขณะเดียวกันข้อความในห้องถ่ายทอดสด ของกลุ่มแฟนๆที่ขี้เล่น ก็ถูกส่งออกมาในทันที
[แสงพร้อม! ไฟพร้อม! เตรียมตีสเลทและฉากคัทซีน!]
[ไมค์และกล้องพร้อมแล้วหรือยัง?]
[เฮ้ๆ! รอซาวด์เอนจิเนียร์เพื่อเช็คซาวด์สักครู่]
[รอฉันด้วย! สวิตเชอร์มาสเตอร์ 21 ตัวนี้เป็นตัวที่ค่อนข้างเก่า ขอฉันเช็คสักครู่นึงก่อน!]
[โอเค! พร้อม 3 2 1 คิว~]
"อะแฮ่มๆ! เอาล่ะพี่ชายเมื่อคุณพร้อมแล้ว! คุณสามารถเล่าเรืองของคุณได้เลย!" กงหมิงเฟยกระแอมออกมาสองสามครั้งและส่ายหน้าเล็กน้อย เขาอดขำออกมาเบาๆไม่ได้เมื่อเห็นข้อความของเหล่าบรรดาแฟนคลับ ที่รับมุกเข้ากันอย่างเป็นปี่เป็นขลุ่ย
หูเล่ยเองก็หัวเราะจนพุงกระเพื่อม! เขาเองก็เป็นแฟนคลับพันธุ์แท้สายฮาร์ดคอร์ของกงหมิงเฟยเช่นเดียวกัน! ข้อความที่เขาแซวกงหมิงเฟยและเพื่อนๆในห้องถ่ายทอดสดก็รุนแรงไม่แพ้คนอื่นๆ ในเวลาว่างจากหน้าที่การงานของเขา เขาจะเข้ามาดูการถ่ายทอดสดของกงหมิงเฟยตลอดเวลา นี่คือการผ่อนคลายความตึงเครียดจากการทำธุรกิจขนาดใหญ่ของเขา!
"ฮ่าฮ่า! น้องชายหมิงเฟย! คุณไม่ต้องห่วง ผมอายุมากแล้วและคงปีนขึ้นไปกระโดดลงมาจากสะพานไม่ไหวแน่ๆ ฮ่าฮ่า!"
ฟู่ววว~~~
กงหมิงเฟยพ่นลมหายใจออกมาเสียงดังอย่างโล่งอก จนกลุ่มผู้ชมการถ่ายทอดสดหัวเราะเสียงดังกันจนน้ำตาเล็ด!
กงหมิงเฟยเกาหัวและยิ้มออกมาอย่างเขินอาย "เอ่อ...ถ้างั้นพี่ชายคุณสามารถเริ่มเล่าเรื่องของคุณได้เลย!"
หูเล่ยหลับตาลงครู่หนึ่งคล้ายกับว่าเขากำลังเรียบเรียงประโยคคำพูด
เขาเล่าออกมาด้วยเสียงที่ต่ำเล็กน้อย มันเป็นเรื่องราวตั้งแต่เมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็กหนุ่มวัยรุ่น!
หูเล่ยที่เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัย ได้ไปทำงานที่เมืองเซี่ยงไฮ้กับแฟนสาว แต่เขาไม่ได้บอกชื่อแฟนของเขา เพราะเขาไม่อยากให้ส่งผลกระทบต่อชีวิตของเธอ!
หูเล่ยเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยจากชนบท และครอบครัวของเขาก็ฝากความคาดหวังไว้กับเขา ทุกคนในครอบครัวต่างหวังว่าเขาจะสามารถหางานที่ดีๆได้ หลังจากที่เรียนจบจากมหาวิทยาลัย!
เขาทำงานหนักมาก! ทำงานทั้งกลางวันและหางานพิเศษทำในช่วงกลางคืน คนอื่นทำงานแปดชั่วโมง แต่เขามักจะทำงานมากกว่าสิบสองชั่วโมง!
งานสุจริตที่คนอื่นๆ ดูถูกและคนอื่นๆไม่ทำ แต่เขารับทำ! เช่นการทำงานกับฝ่ายสุขาภิบาลของตัวเมืองโดยการเป็นคนงานขุดลอกท่อน้ำทิ้ง ขนขยะ ตัดแต่งกิ่งไม้ข้างทางหรือแม้กระทั่งคอยเก็บเศษซากสัตว์ที่ถูกรถเฉี่ยวชนตายบนท้องถนนไปทิ้ง!
แต่ดูเหมือนว่าโชคชะตาชอบเล่นตลกกับคู่รักวัยหนุ่มสาวที่มีความฝันและขยันขันแข็งเหล่านี้! งานหลักในบริษัทการค้าแห่งหนึ่ง ลูกค้าที่เขาได้เคยเจรจาไว้ ถูกเพื่อนร่วมงานหญิงของเขาฉกเอาไป!
การใช้ชีวิตในเมืองหลวงนั้นมีทั้งค่าเช่าที่อยู่อาศัย ค่าน้ำ ค่าไฟ รวมทั้งค่าอาหารประจำวัน แรงกดดันทั้งหมดตกลงมาที่บนไหล่ของเขาจนแน่น!
ทำให้เขาเข้าใจว่าเหตุใดชีวิตของคนที่อยู่ในเมืองใหญ่ๆ ถึงไม่ค่อยสนใจคนรอบข้างและไม่ค่อยให้ความช่วยเหลือซึ่งกันและกัน! นั่นก็เป็นเพราะว่าเพียงแค่เฉพาะดูแลตัวของพวกเขาเองและครอบครัวของพวกเขามันก็ยุ่งวุ่นวายมากพอควรแล้ว การเข้าไปยุ่งหรือช่วยเหลือผู้อื่นโดยไม่จำเป็นย่อมจะสร้างปัญหาเพิ่มขึ้นให้กับตัวเองเท่านั้น!
แฟนสาวของเขารู้ดีว่าการหาเงินไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับแฟนหนุ่มของเธอ และเขาเป็นคนที่ประหยัดมากไม่เคยกินข้าวหรือออกไปสังสรรค์นอกบ้านเลยแม้แต่ครั้งเดียว
ตอนไปทำงานก็ไม่เคยซื้ออาหารนอกบ้าน เขาจะทำไปเองจากที่บ้าน และอาหารที่เขาทำนั้นก็จะอยู่ในขอบเขตวงเงินที่เขาจำกัดเอาไว้
เมื่อทั้งสองคนมีเวลาพวกเขาก็จะมานั่งเล่นบนดาดฟ้าของอาคารที่พัก มองดูแสงไฟจากตึกสูงในระยะไกล แหงนหน้าดูดวงดาวบนท้องฟ้าและพูดถึงความฝันในอนาคตของพวกเขา พวกเขาจะมีบ้านในเมือง และไม่จำเป็นต้องหลังใหญ่มากเกินไป มันจะพอดีกับครอบครัวเล็กๆของเขาและเธอ
หลังจากเลิกงานแล้วกลับบ้านพวกเขาสามารถพักผ่อนกันได้อย่างอิสระ การพูดคุยและหัวเราะด้วยกันทำให้ความรู้สึกเหนื่อยล้าจากการทำงานหายไป
เพื่อหารายได้ให้ได้มากที่สุดทั้งสองคนทำงานล่วงเวลาและงานพาร์ทไทม์ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะนอนเพียงแค่ 5-6 ชั่วโมงต่อวัน แต่พวกเขาก็ยังรู้สึกเต็มใจที่จะทำเมื่อได้เห็นผลตอบแทนเป็นเงินเดือนที่พวกเขาแลกมาด้วยหยาดเหงื่อแรงงานของพวกเขา
ทั้งคู่ทำงานและช่วยกันเก็บหอมรอมริบเป็นเวลากว่า 3 ปี แต่จำนวนเงินก็ยังไม่พอสำหรับการดาวน์บ้าน แม้ว่าจะเป็นบ้านราคาที่ถูกที่สุดก็ตาม!
ในปีนั้นเขาและแฟนสาวของเขาต่างมีอายุ 26 ปีแล้ว!
เมื่อพวกเขากลับถึงห้องพักในตอนกลางคืนก็รู้สึกเหนื่อยกันมาก จนไม่อยากจะขยับตัว พวกเขาล้มตัวลงบนโซฟาเก่าๆของพวกเขาและไม่ได้พูดคุยกันนานพอสมควร
เมื่อหายจากอาการเหนื่อยล้าแล้ว แฟนสาวของเขาก็เปิดทีวีและพบกับละครทีวีที่เธอสนใจ เธอจึงนั่งดูอย่างสบายๆ
ในละครเป็นเรื่องราวของชีวิตหนุ่มสาวที่กำลังวางแผนจะแต่งงานกัน แฟนสาวของเขานั่งดูด้วยรอยยิ้มและดวงตาที่เป็นประกาย แต่หูเล่ยไม่ได้ให้ความสนใจเขาเพียงแค่นั่งหลับตาพักผ่อนเพราะเขารู้สึกว่าในวันนี้เขาเหนื่อยมากเกินไป!
"เราควรจะเริ่มวางแผนการแต่งงานกันดีไหม?"
ในทันใดนั้นคำถามที่คาดหวังก็ดังขึ้นมาจากปากแฟนสาวของเขา!
หูเล่ยรู้สึกหัวใจของตัวเองเต้นแรงขึ้นมาในทันที! แต่งงาน? มันจะเป็นไปได้อย่างไร? ในตอนนี้ฉันยังไม่สามารถมอบความสุขและความสบายให้กับเธอได้เลย! แฟนของฉันยังต้องทนทุกข์ทรมานด้วยการทำงานมากกว่า 12 ชั่วโมงต่อวันและกินอาหารมื้อประหยัดทั้ง 3 มื้อ ที่อยู่อาศัยในตอนนี้ก็ยังเป็นห้องเช่าที่ค่อนข้างทรุดโทรมและห่างไกล!
ฉันไม่สามารถทำให้เธอต้องทุกข์ทรมานมากไปกว่านี้ได้! ในช่วงเวลานี้ฉันจำเป็นจะต้องรีบเร่งเก็บเงินเพื่อสร้างฐานะและแต่งงานกับเธอให้สมเกียรติ!
"อืม… ผมคิดว่าอายุของพวกเรายังน้อยอยู่! ผมอยากให้คุณรอไปก่อนอีกสัก 2 ปี…"
หูเล่ยรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก จึงพูดออกมาอย่างตะกุกตะกักและขาดช่วงเล็กน้อย! แต่หลังจากนั้นเขาก็เห็นแฟนสาวของเขาหันมายิ้มให้กับเขาแล้วตอบออกมาอย่างอ่อนโยน "ฉันเข้าใจ!"
หลังจากที่นั่งดูละครไปอีกสักครู่หนึ่ง แฟนของเขาก็ลุกขึ้นไปทำอาหารราวกับว่าสิ่งที่เธอพูดในก่อนหน้านี้นั้นไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน! แต่หูเล่ยยังคงจำแววตาและสีหน้าของเธอในคืนนั้นได้ เขารู้สึกว่าอาหารในคืนนั้นสำหรับเขามีรสชาติที่ขมเป็นอย่างมาก!
ต่อมาเขาจึงตระหนักได้ว่า ผู้หญิงที่อายุ 26 ปีนั้นแตกต่างจากผู้ชายอายุ 26 ปีโดยสิ้นเชิง…
ความคาดหวังในการสร้างครอบครัวของผู้หญิงในวัยนี้นั้นจะมีมากกว่าผู้ชาย ด้วยความที่พวกเธอต่างรู้สึกว่าพวกเธอเริ่มจะอายุมากเกินไป แต่สำหรับผู้ชายอายุในช่วงวัยนี้นั้นคือช่วงของวัยทำงานที่ดีที่สุด…
และอย่างที่ทุกคนพอจะเดาออก! พวกเขาได้เลิกรากันหลังจากผ่านไป 1 ปี
ด้วยความคิดเห็นที่ค่อนข้างแตกต่างกันเกี่ยวกับอนาคตระหว่างทั้งสองคน! มันจึงไร้ประโยชน์ที่จะอยู่ด้วยกันต่อไป!
แฟนของเขาไม่ได้นำเงินที่เก็บร่วมกันมามากกว่า 4 ปีออกไปแม้แต่หยวนเดียว เธอยกเงินเก็บทั้งหมดให้กับ หูเล่ย ถึงแม้ว่าเงินจำนวนนี้นั้นจะไม่พอสำหรับการดาวน์บ้าน แต่ก็เป็นเงินก้อนใหญ่พอสมควรเลยทีเดียว!
ในวันที่แฟนสาวของย้ายออกไป เธอยังส่งรอยยิ้มอันอ่อนโยนมาให้กับเขา!
แต่ในช่วงเวลานั้นหูเล่ยรู้สึกโกรธและอารมณ์ไม่ดีเป็นอย่างมาก เขาคิดว่าแฟนของเขาดูถูกที่ตัวเขานั้นยากจนจึงทิ้งเขาไป หลังจากนั้นเขาก็บ้าคลั่งมุมานะทำงานอย่างหนัก แทนที่จะตามไปง้อขอคืนดีกับเธอ!
เขาได้ใช้เงินเก็บทั้งหมดเพื่อเริ่มต้นธุรกิจ และธุรกิจของเขาก็ค่อยๆมีชื่อเสียงเพิ่มขึ้นอย่างช้าๆ หลังจากที่ผ่านไป 3-4 ปี ผลจากการทำงานอย่างหนักของเขาก็ค่อนข้างจะประสบความสำเร็จ ธุรกิจที่เขาสร้างด้วยมือของเขาเองนั้นกลายเป็นบริษัทขนาดกลางที่มีพนักงานหลายสิบคน!
แต่ในช่วงเวลาเดียวกันเขาก็ได้รับการ์ดเชิญให้เข้าร่วมงานแต่งงาน!
มันคือคำเชิญจากอดีตแฟนสาวของเขา!
……….
จบบท