ตอนที่ 991-992 อาซื่อ คุณยังโกรธฉันอยู่ใช่ไหม?
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่สนใจปฏิกิริยาของคุณผู้หญิงเหมา เขาหันกลับมามองเซินโย่วอย่างเย็นชา
“ฉันจำได้ว่าได้บอกเธอไปแล้วนี่ ว่าอย่ามาหาฉันที่นี่อีก ไม่ได้บอกไปแล้วหรือไง หรือเธอคิดว่าที่ฉันพูดน่ะเป็นเรื่องเล่น ๆ”
เซินโย่วทำตัวไม่ถูก เธอตัวสั่นเมื่อตาสบกับดวงตาเย็นชาของเขา
เธอรู้ถึงเรื่องทีเหมาเยซื่อได้พูดกับเธอไปก่อนหน้านี้
วันนี้เธอมาที่นี่เพราะคุณผู้หญิงเหมาก็อยู่ที่นี่กับเธอ
เธอคิดว่าแม้ว่าก่อนหน้านี้เธอกับเหมาเยซื่อจะความสัมพันธ์ไม่ดีนัก แต่พวกเขาก็รู้จักกันมานานกว่า 20ปีแล้ว เขาไม่อาจปฏิบัติต่อเธอเหมือนคนแปลกได้จริง ๆ หรอก
แต่เขากลับไม่ไว้หน้าเธอต่อหน้าคุณผู้หญิงเหมาเอาเสียเลย เธอรู้สึกอับอาย
เธอกัดริมฝีปากและบังคับริมฝีปากให้เผยอยิ้ม
“อาซื่อ คุณยังโกรธฉันอยู่เหรอ? ตั้งหลายวันแล้ว ฉันคิดว่าคุณจะหายแล้วเสียอีก”
“คุณ...พูดแบบนี้เพราะยังโกรธอยู่ใช่ไหม?”
“ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยทะเลาะกันมาก่อนสักหน่อย คุณเคยโกรธแล้วพูดแรง ๆ กับฉันออกจะบ่อย ฉะ-ฉันไม่เคยเอามาใส่ใจเป็นจริงเป็นจังหรอก”
แม้ว่าเธอจะพูดออกมาอย่างนั้น ทว่าเธอรู้ดีว่าเหมาเยซื่อตอนนี้โกรธแค้นเธอมากจริง ๆ
เธอแค่พยายามรักษาหน้าของตัวเอง
ดวงตาของเหมาเยซื่อกลายเป็นเย็นชาขึ้นอีกครั้ง
“ใครบอกเธอว่าฉันพูดไปแบบนั้นเพราะความโกรธ? เธอคิดว่าฉันไม่สามารถทำอะไรกับเธอเพียงเพราะเธออยู่ที่นี่กับแม่ของฉันงั้นเหรอ? เซินโย่วอย่ามาเล่นลูกไม้โง่ ๆ ฉันบอกเธอไปแล้วนะ ทำไมยังไม่รู้ตัวอีก อย่าบังคับให้ฉันต้องทำอะไรที่แย่ไปกว่านี้นะ”
“ท่าทีแบบนี้มันอะไรกัน ทำไมถึงได้ทำกับผู้หญิงอย่างโย่วโย่วแบบนี้ หะ!”
คุณผู้หญิงเหมาจับมือเซินโย่วแล้วขมวดคิ้ว
“โย่วโย่วน่ะ โตมากับแก ครอบครัวเหมาของเราก็ปฏิบัติกับเธอเหมือนกับลูกสาว แกจะปฏิบัติกับเธอแบบนี้เพราะเรื่องไม่สำคัญบางเรื่อง ถึงกับเลิกคบเธอเลยเหรอไง”
“อาซื่อ แกคิดอะไรอยู่? แกเป็นลูกชายของฉัน ฉันล่ะไม่เข้าใจเลยจริง ๆ เกิดอะไรขึ้นกับแก หะ? เมื่อก่อนไม่ได้เป็นแบบนี้”
“เรื่องไม่สำคัญอย่างงั้นเหรอ?” เหมาเยซื่อมองไปที่เซินโย่วอย่างเย็นชา
“แล้วที่แกต่อว่าแม่ล่ะ แกไม่คิดว่าแกทำเกินไปหน่อยเหรอ? แกไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?”
“ฉันไม่ได้...” เซินโย่วดูกลัว ขณะที่เธอเอนไปทางคุณผู้หญิงเหมาและคว้าแขนของเธอไว้
“ฉันไม่ได้พูดอะไรกับป้าเหมานะ อาซื่อ อย่าเป็นแบบนี้สิ ฉันกลัวมากนะ...”
“ฉันรู้ว่าฉันทำผิด ฉันก็ขอโทษแล้ว จะให้ขอโทษเมียนเมียนด้วยก็ได้ ขอแค่คุณยกโทษให้ฉัน ฉันยินดีทำทุกอย่าง แม้แต่โอกาสคุณยังไม่ให้โอกาสฉันเลยเหรอ”
“ฉันไม่เคยคิดที่จะมาฟ้องป้าเหมาเลยนะ ฉันแค่คิดว่าป้าเหมาควรจะรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ปัจจุบันของเรา ฉันก็เลยบอกท่าน จะให้ฉันโกหกป้าเหมา ฉันทำไม่ได้หรอก ฉันทำอะไรก็ต้องบอกท่านทุกอย่าง”
“ถ้าไม่เชื่อก็ถามป้าเหมาสิ”
“ถูกแล้ว โย่วโย่วบอกเรื่องนี้กับแม่หมดแล้ว”
คุณผู้หญิงเหมาตบหลังมือของเซินโย่วอย่างนุ่มนวล
“โย่วโย่วทำผิด แต่เธอก็รู้ถึงความผิดของตัวเองแล้ว เธอทำไปก็เพราะห่วงใยแกก็เท่านั้นเอง”
“ยกโทษให้เธอสักครั้งไม่ได้เหรอ?”
“แม่ไม่คิดว่าเธอทำอะไรจนเกินที่จะยกโทษให้ไม่ได้เลยนี่ ถ้าเธอไม่รักไม่ชอบลูก ไม่สนใจลูก เธอจะทำแบบนั้นไปทำไมกัน”
“อาซื่อ แม่พาเธอมาที่นี่ในครั้งนี้ก็เพราะหวังว่าลูกจะคืนดีกัน ลูกเป็นผู้ชาย ใจกว้างหน่อยไม่ได้เหรอ? ผู้หญิงแย่งชิงกันมีอะไรแปลก ไม่สมเหตุสมผลเลยนะที่จะตัดความสัมพันธ์กับเธอ ครอบครัวเหมากับครอบครัวเซินเป็นมิตรกันมานาน กี่รุ่นต่อกี่รุ่นแล้วที่รักใคร่กลมเกลียวกัน ลูกเป็นรุ่นลูกหลาน จะตัดความสัมพันธ์กับเธอได้ยังไง ไม่ตลกไปหน่อยเหรอ?”
“โย่วโย่วก็ได้ขอโทษลูกไปแล้ว ยังต้องการอะไรอีก”
เหมาเยซื่อรอให้คุณผู้หญิงเหมาพูดจบโดยไม่แสดงอารมณ์ออกมาแต่อย่างใด หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดอย่างเย็นชาว่า “แม่ครับ ในสายตาของแม่ นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะยกโทษให้ไม่ได้ แต่ในสายตาผมมันไม่ใช่ ไม่ใช่ว่าผมไม่ให้โอกาสเธอ แต่เธอยิ่งทำเรื่องไม่ดีมากกว่าเดิม”
“ถ้าแม่มาที่นี่เพื่อขอร้องแทนเธอ แม่ก็คงผิดหวังแล้วล่ะ”
คุณผู้หญิงเหมาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่สีหน้าของเธอจะแย่ลง
“แม้ว่าแม่จะขอร้องแทนเธอ แกก็จะไม่เห็นแก่หน้าแม่อย่างงั้นเหรอ?”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวว่าใครจะมาขอร้องแทน” แม้ว่าเหมาเยซื่อกำลังพูดกับคุณผู้หญิงเหมา ทว่าสายตาจับจ้องไปที่เซินโย่วอย่างเย็นชา “ใครก็ตามที่ทำร้ายคนของผม ไม่ว่าใครก็ไม่ต้องมาพูดแทน”
“ถ้าผมยังยกโทษให้เธออีก ภรรยาของผมคงผิดหวังแย่”
“อาซื่อ แก!” คุณผู้หญิงเหมาโกรธจัด
“ผู้หญิงคนนั้นสำคัญกับแกมากงั้นเหรอ แกถูกมันครอบงำแล้วรู้ไหม แกไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่”
ดวงตาของเหมาเยซื่อมืดลง
“แม่ นั่นลูกสะใภ้ของแม่นะ ผมหวังว่าแม่จะเปลี่ยนวิธีพูดกับเธอได้”
“ลูกสะใภ้?” คุณผู้หญิงเหมาโกรธกับทัศนคติของเขา
“ฉันไม่มีทางยอมรับมัน ใฝ่ฝันยอากบอกลูกสะใภ้ของตระกูลเหมางั้นเหรอ? คิดว่าจะได้อยู่อย่างสบายใจหลังจากแต่งเข้าตระกูลเหมาจริง ๆ น่ะเหรอ?”
“ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันไม่มีทางยอมรับมัน ถ้าเก่งกล้านักล่ะ ต่อไปฉันจะคิดว่าแกเองก็ไม่ใช่ลูกของฉัน!”
การแสดงออกของเหมาเยซื่อมืดลง
คุณผู้หญิงเหมาจ้องมองอย่างท้าทาย
เซินโย่วเยาะเย้ยขณะที่เธอเฝ้าดูการโต้แย้งระหว่างสองแม่ลูกนี้
เธอรอไม่ไหวแล้วที่จะปล่อยให้ความสัมพันธ์ของคุณผู้หญิงเหมาและเหมาเยซื่อเลวร้ายลง
ด้วยวิธีนี้คุณผู้หญิงเหมาจะได้เกลียดเฉียวเมียนเมียนเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
ยิ่งคุณผู้หญิงเหมาเกลียดชังเฉียวเมียนเมียนมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งชอบเธอและต้องการให้เธอแต่งงานกับเหมาเยซื่อมากขึ้นเท่านั้น
ด้วยความช่วยเหลือจากคุณผู้หญิงเหมาแบบนี้แหละ จะทำให้เธอยังเหลือโอกาสและความหวัง
เมื่อความขัดแย้งระหว่างเหมาเยซื่อและคุณผู้หญิงเหมาทวีความรุนแรงขึ้น
เฉียวเมียนเมียนก็ตื่นขึ้นในห้องพักผ่อนที่อยู่ข้าง ๆ
เธอได้ยินทุกอย่างที่คุณผู้หญิงเหมาและเหมาเยซื่อทะเลาะกัน
รวมไปถึงเรื่องที่เซินโย่วพูดด้วย
เมื่อเธอได้ยินที่คุณผู้หญิงเหมาพูดว่าเธอจะไม่มีวันยอมรับเธอเป็นลูกสะใภ้ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดทั้ง ๆ ที่รู้อยู่ก่อนแล้วว่าคุณผู้หญิงเหมาไม่ชอบเธอ
ไม่ว่าหัวใจของเธอจะแข็งแกร่งเพียงใดและดูเหมือนจะเย่อหยิ่งเพียงใด ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่สนใจคำพูดของคุณผู้หญิงเหมา
แต่การปกป้องอย่างมั่นคงของเหมาเยซื่อ ช่างทำให้หัวใจของเธออบอุ่นเหลือเกิน
เขาไม่ได้ลำเอียงเพียงเพราะ คุณผู้หญิงเหมาเป็นแม่ของเขา
เขาไม่ได้อยากให้เธอรู้สึกลำบากใจ
เรื่องนี้เธอสามารถสัมผัสได้
