AC 426: การทำงานหนัก ฟรี
AC 426: การทำงานหนัก
อันเฟย์ยืนนิ่งและมองดูพระอาทิตย์ตกที่แผดเผา ก่อนมาสู่โลกนี้ เขาอยู่ห่างจากสังคมและไม่มีความสัมพันธ์ทางอารมณ์กับใครเลย
ที่นี่ ทุกสิ่งที่เขาเคยเชื่อเกี่ยวกับตัวเองกำลังเปลี่ยนไป ตอนแรกเขาติดต่อกับผู้คนในโลกนี้เพียงเพราะเขาต้องการเอาชีวิตรอด แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่านั่นคือจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงของเขา เขารู้สึกถึงความอบอุ่นของมิตรภาพและความไว้วางใจ เขาไม่ได้สนใจมิตรภาพในตอนแรก แต่เขาเห็นคุณค่าของมิตรภาพเหล่านั้นมากกว่าสิ่งอื่นใด ผู้คนมากมายไว้วางใจเขาและเชื่อในตัวเขาในตอนนี้ เขาไม่เคยคาดหวังว่าเขาจะพบคนที่เชื่อในตัวเขา
เขาไม่รู้ว่าการเปลี่ยนแปลงนี้ดีหรือไม่ดี แต่เขาไม่สนใจอีกต่อไป ถึงมันจะแย่ แม้ว่ามันจะผิด เขาจะไม่หันหลังกลับ
ซูซานนาเดินเข้ามาอย่างเงียบ ๆ และเข้าร่วมกับเขา นางวางมือบนไหล่ของเขาและยิ้ม
"เจ้ามาทำอะไรที่นี่?" นางถาม
“ไม่อยากไปดูว่าทุกคนเป็นยังไงบ้างหรือ?”
“ข้าต้องการฝึกพวกเขา” อันเฟย์กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“พวกเขาจำเป็นต้องรู้วิธีการทำงานโดยไม่มีข้าที่นั่น เจ้ารู้ไหม”
ซูซานนายิ้มและเอนศีรษะลงบนไหล่ของเขา
“พวกเขาแจกจ่ายอาหารหรือไม่”
“ยังเลย” ซูซานนากล่าว
"ทำไมล่ะ?"
"เพราะ…"
“เพราะเราทำไม่ได้!” อลิซกล่าวอย่างโกรธจัดและกระทืบเท้าไปหาอันเฟย์
"ข้าจำเป็นต้องใช้เงิน"
"อะไร? เจ้า…"
“ใช่ ข้ารับผิดชอบกิจการภายใน” อลิซกล่าว
“แต่ข้าไม่มีเงิน!”
"เท่าไร?"
“ห้าหมื่นสำหรับตอนนี้”
“เป็นไปไม่ได้!” อันเฟย์กล่าวพลางเบิกตากว้าง ห้าหมื่นเป็นจำนวนที่มาก และอลิซกล่าวว่า "สำหรับตอนนี้"
ซึ่งหมายความว่านางจะต้องการมากกว่านี้ในอนาคต
อลิซถอนหายใจแล้วยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้เขา อันเฟย์เหลือบดูและเห็นว่าเป็นรายการค่าใช้จ่ายทั้งหมดของพวกเขา เขาขมวดคิ้วขณะอ่าน
“ข้าจะหาวิธีเอง” อันเฟย์กล่าวหลังจากอ่านรายการจบแล้ว
“แจกจ่ายอาหาร”
“เราไม่สามารถ” อลิซยืนยัน
"ทำไม?"
“เราไม่สามารถเพิกเฉยต่อประเพณีของทหารรับจ้างได้” อลิซกล่าว
“ตามเนื้อผ้า หัวหน้ากลุ่มจะให้ค่าจ้างแก่ทหารรับจ้างเพียงจำนวนหนึ่งเท่านั้น กลุ่มจะรับผิดชอบการจ่ายเงินให้ทหารรับจ้างเมื่อมีภารกิจเท่านั้น”
“แต่เราไม่ใช่กลุ่มทหารรับจ้างทั่วไปอีกต่อไป” อันเฟย์กล่าว
“ประเพณีเรียกว่าประเพณีด้วยเหตุผล” อลิซกล่าว
“มันไม่ง่ายเลยที่จะเปลี่ยนประเพณี เรายังต้องจ่ายทหารรับจ้างแม้ว่าเราจะแจกจ่ายอาหารทั้งหมด ท่านไม่สามารถแทนที่ค่าจ้างด้วยอาหารได้ เราควรจ่ายค่าจ้างให้พวกเขาและปล่อยให้พวกเขาซื้อสิ่งที่พวกเขาต้องการดีกว่า”
“นั่นเป็นแผนธุรกิจที่ดี” อันเฟย์กล่าว
“ไม่ใช่เรื่องธุรกิจ” อลิซกล่าวพร้อมส่ายหัว
“ท่านจะกำหนดปันส่วนอย่างไร? ทหารรับจ้างบางคนกินมากกว่าคนอื่น บางคนมีครอบครัว บางคนต้องการอาหารดีๆ เราไม่สามารถทำให้ทุกคนพอใจได้หากเราแจกจ่ายอาหาร”
“ข้าเข้าใจแล้ว” อันเฟย์กล่าว
“เจ้าคิดว่าเราควรทำอย่างไร”
“ง่ายมาก” อลิซกล่าว
“ทหารรับจ้างจำนวนมากมีครอบครัว แต่เราไม่รับผิดชอบต่อครอบครัว ตั้งแต่เราก่อตั้งพันธมิตร เราไม่เคยจ่ายค่าจ้างเลย เราต้องชดใช้ทุกอย่าง ทหารรับจ้างที่มีอายุมากกว่าจะได้รับค่าตอบแทนมากขึ้น เราไม่สามารถกลายเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ได้ เราต้องการนักสู้ ไม่ใช่คนที่เพิ่งเข้าร่วมเพื่อที่พวกเขาจะได้รับอาหารฟรี”
อันเฟย์ถอนหายใจและเหลือบมองที่กระดาษอีกครั้ง
“ดี” เขากล่าว
“ข้าจะสนทนากับท่านมาริโนเกี่ยวกับเรื่องนี้”
อลิซพยักหน้า นางหันหลังเดินจากไป แล้วหันกลับมาเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก
“อีกอย่าง” นางกล่าว
“เราโจมตีเมืองชายแดนของจักรวรรดิซานซา ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี แต่ท่านไม่ควรให้ ออซซิคเป็นผู้ดูแล ไม่ว่าท่านจะเชื่อใจเขามากแค่ไหนก็ตาม! ของที่ริบได้จากการต่อสู้นั้นไม่ใช่ของเขาคนเดียว เป็นของชินเบลล่า และของออซี่ ท่านคิดว่าเขาจะแจกของที่ริบมาได้เท่าๆ กันจริง ๆ หรือ?”
“เราทุกคนอยู่ด้วยกัน” อันเฟย์กล่าว
“เราจำเป็นต้องแบ่งทุกอย่างเท่า ๆ กันจริง ๆ หรือ?” ในอดีต เขาไว้วางใจเฟลเลอร์ด้วยเงินและสิ่งของต่างๆ เสมอ การปล่อยให้คนดูแลเสบียงทั้งหมดกลายเป็นนิสัยสำหรับเขา
"พวกเราต้อง!" อลิซกล่าวพลางเบิกตากว้าง
“เราต้องการให้ทหารรับจ้างรู้ว่าเราเอาอะไรไป เอาไปเท่าไหร่ และทหารรับจ้างแต่ละคนควรได้เท่าไหร่ ถ้าเราทำไม่ได้ พวกทหารรับจ้างจะไม่มีวันไว้วางใจเราอย่างเต็มที่”
อันเฟย์มองอลิซด้วยความตกใจ นางไม่เคยสนทนากับเขาเลยจริงๆ แต่ทุกอย่างที่นางกล่าวในวันนี้เป็นความจริง
“เจ้าคิดว่าเราควรทำอย่างไร”
“ข้านับทุกอย่างแล้ว” อลิซกล่าว “อ่านแล้วตัดสินใจได้”
อันเฟย์พยักหน้า เขาดูกระดาษที่อลิซมอบให้เขาและเห็นว่านางได้จัดหมวดหมู่ภารกิจล่าสุดทั้งหมดของพวกเขาแล้ว นางได้ระบุรายชื่อผู้นำทหารรับจ้างและค่าจ้างสำหรับพวกเขาแต่ละคนด้วย ภายใต้ชื่อผู้นำทหารรับจ้างเป็นประเภทค่าจ้างสำหรับทหารรับจ้างทั่วไป
อันเฟย์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าอลิซคำนวณเงินให้เขาและซูซานนาได้เท่าไร อลิซขอเงินห้าหมื่นเหรียญทอง และจากห้าหมื่นนั้น เกือบหมื่นจะไปหาเขาและซูซานนา
“อลิซ” อันเฟย์กล่าว “ข้ากับซูซานนาไม่ต้องการเงินมากขนาดนี้ ข้าแน่ใจว่าคริสเตียนและคนอื่น ๆ ไม่ทำเช่นกัน”
“ตัวเลขของข้าถูกต้องและยุติธรรม” อลิซกล่าว
“ข้าไม่ได้กล่าวอย่างนั้น ข้ากำลังบอกว่าเราไม่ต้องการมัน ค่าจ้างของทหารรับจ้าง ข้าเห็นด้วย แต่เราไม่ต้องการเงินมากขนาดนี้”
“ท่านสามารถบริจาคค่าจ้างของท่านได้ตลอดเวลา” อลิซกล่าว
“นั่นคือธุรกิจของท่าน แต่ท่านต้องจ่าย ท่านยังต้องจัดการ และท่านสามารถกำหนดค่าจ้างสำหรับทหารรับจ้างได้ นี่เป็นเพียงการคำนวณสิ่งที่ข้าเชื่อว่ายุติธรรม”
“ข้าเข้าใจ” อันเฟย์กล่าว “เราต้องยุติธรรม”
อลิซยิ้มและพยักหน้า
“ค่าจ้างแบบไหนที่ทหารรับจ้างใหม่จะได้รับ?”
“แปดเหรียญเงิน”
“นั่นยังน้อยเกินไป” อันเฟย์กล่าว “พวกเขาแทบจะไม่สามารถเลี้ยงตัวเองด้วยเงินนั้นได้”
“พวกมันใหม่” อลิซกล่าว
“พวกเขาไม่ควรคาดหวังค่าจ้างที่สูงเกินไป” นางมองไปที่ อันเฟย์และกล่าวอย่างเงียบ ๆ
"ข้าไม่เคยรู้เลยว่าท่านเป็นคนสูงส่ง"
"เจ้าหมายถึงอะไร?"
“ทำไมท่านถึงกังวลเกี่ยวกับสมาชิกใหม่? พวกเขาจำเป็นต้องได้รับค่าจ้าง หากพวกเขาได้รับค่าจ้างเท่ากับทหารรับจ้างที่อยู่กับท่านมาตั้งแต่ต้น ท่านไม่คิดว่ามันไม่ยุติธรรมหรือ?”
อันเฟย์ถอนหายใจและพยักหน้า
“ข้าจะสนทนากับออซซิค” เขากล่าว
“แล้วข้าจะสนทนากับมาริโนเรื่องนี้”
“แน่นอน” อลิซกล่าว "อีกหนึ่งสิ่ง"
"อะไรอีก?"
“ข้าเห็นว่าท่านมีผลึกแห่งความทรงจำเมื่อวานนี้” อลิซกล่าว
“ข้าหวังว่าท่านจะสามารถมอบมันให้ข้าและข้าจะประมูลมัน ทุกคนสามารถเข้าร่วมการประมูล ไม่มีใครมีสิทธิที่จะเก็บริบของสงคราม เราต้องการกระบวนการที่ยุติธรรมและโปร่งใสที่สุด ท่านแต่งตั้งให้ข้าดูแลกิจการภายใน ข้าหวังว่าท่านจะสนับสนุนการตัดสินใจของข้าได้”
อันเฟย์พยักหน้า เขาพบผลึกแล้วยื่นให้อลิซ
“ก็ได้” เขากล่าว
“ดี” อลิซกล่าวพร้อมกับยิ้ม แล้วเอานิ้วไปคล้องผลึก นางพยักหน้าให้ซูซานนาและหันหลังเดินจากไป
ซูซานนาหัวเราะคิกคัก นางไม่เคยเห็น อันเฟย์ทำตามคำสั่งของคนอื่นโดยไม่มีคำถาม
อันเฟย์เหลือบมองนางและยิ้ม ทันใดนั้น ทั้งคู่ก็รู้สึกกดดันอย่างมากจากระยะไกล ทั้งสองขมวดคิ้วและมองไปไกล
