อาณาจักรของฉัน บทที่ 10 การต่อสู้ที่เมืองเมย์

วากอน ในอีกด้านหนึ่งได้มาถึงนอกปราสาทเมย์ แล้ว และกองทหารที่เขานำทัพลอบผ่านกองกำลังหลักของ เมย์ไป ราวกับเข้าไปในดินแดนที่ไม่มีคนอาศัยอยู่และบุกเข้าไปในเมืองมย์

　　“เมย์ต้องถูกกำจัดโดยเร็วที่สุด ในสนามรบด้านหน้า กองทหารของเราไม่รู้ว่าจะป้องกันได้หรือไม่... ดังนั้นเราต้องรีบชนะที่นี่โดยเร็วที่สุด!” วากอนขี่ม้าชี้ไปที่กำแพงเมือง

　　"เรานำทหารม้า 300 นายและทหารราบเพียง 100 นาย เราสามารถพึ่งพาปืนใหญ่เพื่อล้อมเมืองได้เท่านั้น" โคเลีย ผู้ช่วยของ วากอน กล่าวด้วยความกังวลว่า: "ฉันไม่รู้ว่าปืนใหญ่ที่เรานำมาจะสร้างความเสียหายให้กับกำแพงเมืองได้มากแค่ไหน ."

　　“สั่งให้ทหารพักผ่อนและทำอาหาร! เตรียมปืนใหญ่ให้พร้อมโจมตี! หลังจากพักหนึ่งชั่วโมง เราจะเริ่มโจมตีทันที!” วากอน ดึงบังเหียนของม้าและถอยไปยังกองทหารม้าของเขาโดยไม่หันกลับมามอง

　　"ส่งใครไปเกลี้ยกล่อมให้มันยอมแพ้! ถ้าพวกเขาต้องการมอบปราสาทให้เรา เราก็ให้โอกาสพวกเขามีชีิวิตรอด!" หลังจากกลับมาที่อาเรย์ วากอน ได้เพิ่มคำสั่งอื่น

　　Coria สั่งทหารสองคนและขอให้พวกเขานำธงของเซริส ไปที่เมืองเมย์และเกลี้ยกล่อมให้พวกเขายอมจำนน

　　ทหารสองคนมาถึงประตูปราสาทอย่างรวดเร็ว ถือธง เซริส   และตะโกนเสียงดังใส่ทหารเมย์ที่กำแพงเมืองว่า "จงฟัง! คุณไม่มีทางหนีออกไปได้! วางอาวุธลงและยอมแพ้!"

　　“ฮ่าฮ่าฮ่า!” บนกำแพงเมืองสูง ทหารของเมย์ ถืออาวุธและชี้ไปที่กองทหารม้า เซริส  ที่อยู่นอกเมือง และเสียงเยาะเย้ยก็ได้ยินชัดเจนแม้อยู่นอกเมือง

　　“ทหารของเมย์ คุณไม่มีทางเลือก! วางอาวุธลงและยอมแพ้! นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของคุณ!” เมื่อได้ยินคำเยาะเย้ย ทหารม้าทั้งสองหน้าแดงก่ำ และพวกเขาต้องรวบรวมความกล้าอีกครั้งดังๆ ตะโกนไปที่กำแพงเมือง .

　　"ฟิวววว!" ลูกศรขนนกกระทบด้านข้างของกีบม้าของเซริส  และทหารบนกำแพงก็เตือน: "กลับไปซะ ถ้ายังพูดมากแม่แต่คำเดียวเราจะให้กินลูกธนู !"

　　ทหารม้า เซริส  ทั้งสองมองหน้ากัน และหันหลังและวิ่งหนีไปทันที ข้างหลังพวกเขา กองทหารของ Mayne หัวเราะอย่างสะใจ

　　วากอน เยาะเย้ยเมื่อได้ยินรายงานจากผู้ใต้บังคับบัญชา และเฝ้าดูทหารปืนใหญ่จัดตำแหน่งปืนใหญ่อย่างเงียบๆ ห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตร

　　ปืนใหญ่ลำกล้อง 90 มม. เหล่านี้ไม่ใช่อาวุธขั้นสูงในโลกเก่า แต่ในโลกนี้ พวกมันคือนักฆ่าตัวยงอย่างแน่นอน

　　ควบคู่ไปกับกระสุนระเบิดแรงสูง มันมีพลังทำลายล้างสูงมากต่อกำแพงเมืองของเป้าหมาย

　　“ไม่เป็นไร เดี๋ยวหลังจากนี้ไอ้โง่พวกนั้นจะหัวเราะไม่ออก” ข้างๆ วากอน ผู้ช่วยของเขาคอเลีย มองไปที่ทิศทางของกำแพงเมืองและขดริมฝีปากของเขาเพื่อระบายความเกลียดชังของเขา

　　“ยิงปืนใหญ่ซักสองชุด...หลังพวกมันได้รู้ถึงพลังของปืนใหญ่ เดี๋ยวพวกมันก็รีบวิ่งออกมายอมแพ้ !” วากอน พูดอย่างเย็นชา: “ให้กระสุนปืนใหญ่พูดแทนเรา”

　　“ฮ่าฮ่า ใช่แล้ว” ผู้ช่วย คอเลีย ยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดของ วากอน:

　　"ภายในระยะยิงของปืนใหญ่ อลันฮิล จะอยู่ยงคงกระพัน!" วากอน ดึงบังเหียน: "เตรียมทหารให้พร้อม! เริ่มการโจมตีในสิบนาที!"

　　“ใช่! ใช่! อยู่ในระยะของปืนใหญ่! อลันฮิล อยู่ยงคงกระพัน !” คอเลีย พยักหน้าและขี่ม้าไปตาม วากอน: "เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้! ทุกคนพร้อมรบ!"

　　“บูม!” หนึ่งนาทีต่อมา ปืนสนาม 90 มม.คำราม และกระสุนกระทบอาคารหลังกำแพงเมือง ระเบิดหอคอยสูงทันที

　　นัดที่สองระเบิดหอธนูบนกำแพงเมือง ทันใดนั้น กำแพงเมืองที่โดนกระสุนปืนใหญ่ก็สั่นสะท้าน

　　เสียงหัวเราะหยุดลงกะทันหัน ทหารของเมย์ ทุกคนมองดูการระเบิดบนอาคารที่อยู่ไกลออกไปด้วยความกลัว ไม่รู้จะพูดอะไรอยู่พักหนึ่ง

　　ในตำนาน

มีมังกรอยู่ในโลกนี้ อัศวินมังกรแห่งอาณาจักรเวทมนตร์สามารถข้ามกำแพงและทำลายปราสาทได้อย่างง่ายดายด้วยพลังอันยิ่งใหญ่

　　แต่ในขณะนี้ ไม่มีมังกรยักษ์อยู่ตรงหน้าฉัน แต่กำแพงเมืองหนาทึบสั่นสะเทือนและสั่นสะท้านด้วยเสียงระเบิด พระเจ้าทรงทราบดีว่าอีกฝ่ายใช้เวทมนตร์ใดในการทำให้สิ่งเหลือเชื่อนี้เกิดขึ้น

　　“อีกฝ่ายมีนักเวท!” ทหารคนหนึ่งกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ควันสีดำจากการระเบิดก็ค่อยๆ หายไป ใกล้ๆ กับเขา ตอไม้และซากศพที่อยู่รอบๆ ทำให้เขานึกถึงว่าการระเบิดครั้งนี้ช่างเลวร้ายเพียงใด

　　“เร็วเข้า เร็วเข้า! ยกธงธงขาว!” เจ้าหน้าที่ที่ดูแลปกป้องเมืองตกใจจนพูดตะกุกตะกัก ชี้ไปที่ช่องแคบที่อยู่ไกลออกไปแล้วสั่งเสียงดัง “ไปเอาผ้าขาวมา เร็วเข้า เรายอมแพ้แล้ว!”

　　การเลือกไม่เชื่อฟังนักเวทผู้วิเศษนั้นไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาด เพราะนักเวทที่มีอำนาจเหล่านั้นมีความหยิ่งจองหองและสูงส่งกว่ากษัตริย์ หากพวกเขาโกรธจริงๆ มันจะง่ายมากที่จะเผามนุษย์สองสามคนด้วยเวทมนตร์

　　ในตอนนี้ สำหรับคนในเมืองเมย์ การยอมแพ้โดยเร็วที่สุดคือวิธีที่ดีที่สุดในการช่วยชีวิตพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่า เซริส  เชิญนักเวทมาช่วยได้อย่างไร แต่การระเบิดต่อหน้าพวกเขาทำให้ผู้คนไม่สามารถต้านทานความกลัวได้จริงๆ

　　“บูม!” การระดมยิงรอบที่สองเริ่มขึ้นเมื่อทหารในเมืองกำลังจะยอม กระสุนปืนใหญ่ที่ระดมยิงเข้ามาเหมือนเม็ดฝน และทันใดนั้นดอกไม้ไฟหลายดอกก็ผลิบานที่กำแพงเมืองในทันที

　　ทหารที่โชคร้ายถูกระเบิดฉีกเป็นชิ้นทันทีๆ และบางคนก็ถูกแรงอัดระเบิดปลิวไปในท้องฟ้า และตกลงไปที่ก้นกำแพงเมืองอย่างแรง

　　ท่ามกลางควันสีดำหนาทึบ ประตูของปราสาทเปิดออกอย่างช้าๆ และธงขาวที่ปะติดปะต่อกันด้วยผ้าสี่แผ่นบนผนังก็บิดเบี้ยวไปตามแรงลม

　　“ฉันคิดว่าพวกมันจะดื้อด้านกว่านี้…” ผู้ช่วย คอเรีย สาปแช่งอย่างดูถูกขณะดึงบังเหียน

　　“เฮ้ พวกกระจอก! ฉันอุตส่าขนกระสุนมามากพอที่จะยิงถล่มทั้งเมืองให้ราบ ฉันคิดไม่ถึงว่าพวกมันจะยอมแพ้หลังจากยิงไปแค่สองชุด” วากอน ยื่นมือขวาของเขาและโบกมือไปข้างหน้าในความว่างเปล่า ทหารม้าที่อยู่ข้างหลังเขากระตุ้นให้ม้าไปข้างหน้าและบุกเข้าไปในปราสาท

　　ทหารราบ เซริส  ซึ่งไม่มีชุดเกราะ กดดาบยาวที่เอวของเขา ผลักผู้พิทักษ์ Mayne ที่งุ่มง่ามออกไป และเดินขึ้นบันไดหินของกำแพงเมือง

　　ธงดำเซริส  ซึ่งเตรียมไว้นานแล้ว ถูกกางออกและกางออกที่ผนังด้านนอกของปราสาทเมย์

　　วากอน ยืนอยู่บนกำแพง มองดูทหารของเมย์ หลายร้อยคนที่มารวมตัวกัน แต่ใบหน้าของเขากลับไม่มีความสุขเลย

　　"คุณนำทหารม้า 100 นายและรีบไปที่ เซริส  ทันทีเพื่อไปช่วยนางท่าน !" เขากังวลเกี่ยวกับสนามรบด้านหลังที่ คริส อยู่ ดังนั้นเขาจึงสั่งให้ผู้ช่วย คอเลีย แบ่งกองกำลังและเร่งไปช่วยเหลือทันทีหลังจากที่เขายึดปราสาท Mayne ได้

　　เขารู้ว่าคริสมีทหารอยู่ในมือน้อยกว่า 500 นาย และกำลังเผชิญหน้ากับกองกำลังหลักของ Mayne หากเกิดข้อผิดพลาดในสนามรบด้านหลัง ชัยชนะของเขาในการยึดปราสาท Mayne นี่จะไร้ค่าทันที

　　น่าเสียดายที่เมื่อ คอย่า สั่งให้ทหารม้า 100 นายกลับกองและรีบไปที่สนามรบด้านหลัง สถานการณ์ก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง

　　“ท่านแม่ทัพ! มีกองทหารจำนวณมากมาถึงนอกเมืองแล้ว! ประเมินว่าน่าจะมีทหารนับพัน!” ทหารราบรีบวิ่งไปที่กำแพงด้วยความเร่งรีบและรายงานสถานการณ์ล่าสุดให้ วากอน ทราบ

　　“ว่าไงนะ กองทัพมาจากไหน” วากอน ผงะเมื่อเขาได้ยินรายงาน จากนั้นจึงนำผู้คนไปยังอีกทิศทางหนึ่งของปราสาททันที

　　จากนั้น ยืนมองอยู่บนรอยแยกของกำแพงเมือง เขาเห็นธงสี่เหลี่ยมจตุรัส ค่อยๆ คลี่ออกตรงหน้าปราสาท Mayne

　　“ธงคลื่นสีน้ำเงิน... เมืองเฟอร์รี่!” วากอน มองธงอีกฝ่ายแล้วขมวดคิ้ว: “สั่งให้ทุกคนเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้! ให้ปืนใหญ่หาตำแหน่งที่เหมาะสมในปราสาทเพื่อจัดวางตำแหน่งทันที! พร้อมยิงต่อสู้!”

　　“ยกธงเหล็กสีดำของ เซริส  ! บอกไอ้พวกนอกรีตในเมืองว่านี่คือเมืองของเราแล้ว! ถ้าพวกมันกล้ายุ่งวุ่นวาย อย่าโทษพวกเราที่ทำตัวไม่สุภาพ!” วากอน ดึงดาบยาวออกจากเอวของเขา ฟันของเขาและพูดอย่างโกรธเคือง

　　ใต้กำแพงเมือง เบอแมน เจ้าเมืองที่นำทหารของเมืองตูโข่ว ไปยังเมย์ ก็รู้สึกแย่เช่นกัน

　　ก่อนหน้านี้เขาเคยปฏิเสธแผนการของเมย์  ที่จะร่วมกันโจมตี เซริส  เพื่อจะให้ทั้งสองต่อสู้กันจนเสียหายทั้งสองฝ่าย หลังจากนั้นเขาจะโจมตี เมย์  เพื่อเก็บเกี่ยวผลประโยชน์

　　ไม่ว่า เอนเซล จะโจมตีเซริส สำเร็จหรือไม่ก็ตาม ฝ่ายที่ชนะก็จะหมดแรง: ถึงแม้จะชนะแต่เมย์ ก็จะประสบความสูญเสียอย่างหนักด้วย

　　ในท้ายที่สุด เขาคำนวณไว้ดีแล้ว แต่เขาไม่เคยคาดคิดว่าเมืองนี้จะตกอยู่ในมือของครอบครัว อลันฮิล ในเวลาเพียงไม่กี่วัน

　　หากลอร์ดเบอร์แมนผู้นี้รู้ความจริงว่า:  เมย์ยอมแพ้ภายในสองชั่วโมง เขาอาจจะตกใจตายได้

　　เมื่อมองดูทหารบนกำแพงกางธงเหล็กสีดำขนาดมหึมาและแขวนไว้บนผนัง ลอร์ดเบอร์แมนกดดาบที่เอวของเขาและไม่สามารถแรงกระตุ้นทหารของเขาให้โจมตีปราสาทเมย์ได้

　　น่าเสียดายที่เขากังวลว่าการเตรียมการที่เขาทำนั้นชัดเจนเกินไปที่จะค้นพบโดยเมย์ เขาเพียงรวบรวมกองกำลังและเร่งเดินทางโดยไม่หยุดพัก เขาไม่พร้อมที่จะโจมตีเมือง ทหารของเขาหรือแม้แต่เขาเองเหนื่อยมากจริงๆ ถ้าต้องการที่จะโจมตีเมือง

　　ไม่มีบันไดยาวและไม่มีเครื่องยิงหิน และตราบใดที่มีคนแค่ 300 คนคอยคุ้มกันกำแพงเมืองสูงตรงหน้า ป้อมปราการก็ไม่ใช่ป้อมปราการที่จะถูกกทำลายได้ง่าย แทนที่จะเสียทหารอันมีค่าที่นี่ เป็นการเหมาะสมกว่าที่จะรักษากองกำลังของเขาไว้แทนที่จะส่งไปตายอย่างไร้ประโยชน์

　　เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขากัดฟันสองครั้ง "ถอยก่อน!" ในท้ายที่สุด เขารู้สึกว่าเขาไม่จำเป็นต้องเสียทหารชั้นยอดที่นี่ และออกคำสั่งให้ล่าถอย: "กวาดต้อนพลเรือนและเสบียงอาหารทั้งหมดระหว่างทาง ถอยกลับไปที่เรือข้ามฟาก!"

　　เมื่อเห็นเบอร์แมน เจ้าแห่งเมืองเฟอร์รี่ซึ่งกำลังล่าถอยอยู่ใต้เมือง วากอน ก็ยืนอยู่หลังโรงเก็บอาวุธด้วยดาบยาว เขายังไม่รู้เลยว่าทหารที่ออกจากเมืองเฟอร์รี่ได้ปล้นและทำลายเมย์ไปครึ่งหนึ่งระหว่างทางถอยกลับ