EP 650 ฉันขอนวดอีกครั้งได้ไหม!

EP 650 ฉันขอนวดอีกครั้งได้ไหม!

By loop

ในช่วงกลางวันข้างนอกบ้านของดงซูบิน

วันนี้อากาศค่อนข้างร้อน ดังนั้นดงซูบิน และ เสี่ยวหยางจึงไม่คิดว่าจะออกไปไหน ทั้งคู่เลือกวิธีการสั่งอาหารมาทานที่บ้านแทน

“ฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันจะเป็นคนเลี้ยงมื้อนี้เอง นายก็ยังแย่งบิลไปจ่ายอยู่อีก”

“ใครจ่ายก็ไม่ต่างกันหรอกครับ ราคามันไม่แพงเท่าไร”

“…”

“นั่งลงเถอะครับพี่เสี่ยวมาทานข้าวกัน”

“ถ้าอย่างงั้นเดียวฉันจะรินชาให้นายเอง วันนี้นายขับรถมาทั้งวันแล้ว”

“ไม่ต้องหรอกครับ พี่เสี่ยววันนี้พี่เสี่ยวแก่กว่าผม ผมจะให้พี่เสี่ยวรินชาให้ผมได้อย่างไรกัน”

“ไม่เป็นไรหรอกถือว่าแก้วนี้ ถือเป็นแก้วขอบคุณนายยังไงกันล่ะ”

“ไม่เป็นไร ครับพี่เสี่ยวแค่นั่งนิ่งๆเดียวผมจะจัดการทุกอย่างเอง”

หลังจากรับประทานอาหารดงซูบินก็คว้าจานทั้งหมดบนโต๊ะ หันหลังและก็จะเพิ่มแอร์ในห้องให้เย็นขึ้น หลังจากนั้นดงซูบินก็นำจานทั้งหมดไปที่อ่างล้างจาน หลังจากทำความสะอาดดงซูบินหยิบผ้าขี้ริ้วและเช็ดน้ำออกจากมือของเขาแล้วทิ้งผ้าแล้วเดินออกจากห้องครัว ในเวลานั้นดงซูบินเห็นเสี่ยวหยางบนโซฟาในห้องนั่งเล่นสัมผัสแขนของเธอเบา ๆ ราวกับว่าเธอไม่เคยสัมผัสผิวเช่นนี้มาก่อน

เสี่ยวหยางหันศีรษะไปด้านข้าง ยิ้มให้เขา" "จนถึงตอนนี้ ฉันเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลย ดูเหมือนว่าผิวของฉันเหมือนจะอ่อนก็วัยลงไปตั้งหนึ่งปี "

ดงซูบิน กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า" ผมไม่ได้คาดหวังว่าผลลัพธ์มันจะออกมาดีเช่นนี้ “

“ฉันเองก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรเลย? มันมหัศจรรย์เอามากๆ”

“ฮิฮิ คุณรู้สึกดีก็ดีแล้ว มันยิ่งสะท้อนว่าสิ่งที่ผมได้เสียเวลาไปร่ำเรียน”

“คนที่สอนนวดให้นาย คงเป็นหมออัจฉริยะ”

“ผมเองก็คงคิดเช่านั้น” "

พลังย้อนกลับของดงซูบินทำให้เสี่ยวหยางย้อนวัยกลับมาเป็นเวลาสองปี ซึ่งมันก็ถือว่าไม่ได้ย้อนเวลากลับไปนานเท่าไร ในขณะนี้ รอยย่นบนใบหน้าของพี่สาวเสี่ยวไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากมายนัก  แต่ถุงใต้ตาของเธอก็ค่อยๆจางลง ทำให้ใบหน้าดูใสขึ้น ผิวดูชุ่มชื่นมากขึ้น แต่ถ้าดงซูบินทำให้เธอย้อนกลับไปถึงวัยสามสิบแลยในทันที เธอเองก็คงสงสัยเขาอย่างแน่นอน อีกอย่างตอนนี้เธอก็ร็สึกถึงร่างกายที่เปลี่ยนไปของเธอแล้ว

ฉันเองจำได้ว่ารูปถ่ายนั้นเธอถ่ายไว้ตอนอายุประมาณ 35 ปี?

ดูเหมือนมันใกล้จะถึงช่วงวัยนั้นแล้ว

ดงซูบินต้องยอมรับว่ารูปถ่ายของ เสี่ยวหยางข้างเตียงห้องนอนตอนที่เธอยังสาวช่างน่าทึ่งจริงๆ ที่ดงซูบินคิดเกี่ยวกับมัน ใน

ตอนบ่าย

ไม่มีอะไรทำ. , ทั้งสองกำลังดูทีวีอยู่บนโซฟา

ห้องก็ค่อยๆ ร้อนและแห้ง หนึ่งคืออุณหภูมิภายนอกสูงเกินไป และอีกอย่างคือเครื่องปรับอากาศทำงานไม่ถูกต้อง ท้ายที่สุดมันเป็นแอร์รุ่นอายุหลาย 10 ปีแล้วทำให้มันสร้างความเย็นไม่ได้มากนัก  ขณะที่เขย่าเสื้อยืดของเขาเอง เขามองไปด้านข้างและเห็นเสี่ยวหยาง เอียงขาออกมาและเช็ดเหงื่อออกจากเธอเบา ๆ หน้าผาก และหลังของเธอเปียกเล็กน้อย และสายรัดด้านหลังของชุดชั้นในก็เด่นชัดขึ้นมา พี่สาวใหญ่เสี่ยว เอื้อมมือไปปลดกระดุมที่เสื้อ  ทันใดนั้นเสื้อชั้นในของเธอก็โผล่ออกมา และก็เห็นเนินออกของเธอได้อย่างชัดเจน เหงื่อตกลงมาบนมัน และหยดของมันลงไปที่ใต้เนินอก

ดงซูบินมองดูและพยายมหันหน้ากลับอย่างรวดเร็ว ยื่นผ้าเช็ดตัวให้เธอ "ผมต้องขอโทษด้วย ผมคิดว่าแอร์วันนี้น่าจะเสีย "

เสี่ยวหยางโบกมือและยิ้ม "ฉันเองก็อายุมากแล้วเลยจะเหงื่อออกง่าย อืมที่บ้านของนายมีหมากรุกหรืออะไรที่จะเบี่ยงเบนความสนใจไหม" “

“  พอดีว่าผมไม่ค่อยได้อยู่อาศัยที่นี้นานแล้ว ถ้ายังไงเดียวผมลงไปซื้อมันให้คุณดีกว่า?” “

“ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไรหรอก”

ดงซูบินกระพริบตาก็ที่เขาจะพูดออกมาว่า “ผมเองก็ต้องดูแลคุณด้วยสิ คุณเองอุตส่าห์มาที่บ้านของผม”

“นายบอกว่าการนวดต่อเนื่องไม่มีผลไม่ใช่หรือ?

“ผมเองคิดว่าไม่น่าจะมีผลข้างเคียงอะไร”

"แต่นายเองก็นวดให้ฉันมานานแล้ว ฉันเกรงว่านายจะเหนื่อย"

“ผมไม่เหนื่อยเลย ผมยินดีนวดต่อให้” ดงซูบินพับแขนเสื้อขึ้นและเช็ดมือ เตรียมร่างกายให้อบอุ่น

เสี่ยวหยางคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วลุกขึ้นจากโซฟาแล้วยิ้ม: "ถ้าเช่นนั้นฉันรบกวนนายอีกครั้งล่ะกัน อืม ถ้าอย่างงั้นฉันขอตัวไปถอดถุงน่องก่อน ตอนนี้อากาศมันร้อนมาก" เธอดึงประตูแล้วเดินเข้าไป ห้องน้ำ สองนาทีต่อมา เธอเปิดประตูตอนนี้เสี่ยวหยางไม่ใส่ถุงน่องสีดำที่ต้นขาของเธอแล้ว เธอเดินผ่านประตู เห็นได้ชัดเจนว่าถุงน่องห้อยอยู่บนราวแขวนเสื้อผ้าและแขวนจากตะขอข้างกระจก . ต้นขาของพี่เสี่ยวชัดเจนมากขึ้น, ขาของเธอนั้นดูเรียยาวเหมือนสาววัยแรกรุ่น "..."

“ตกลงว่าไง? ให้ฉันนั่งที่โซฟาเลยไหม?”

ดงซูบินพูดว่า: "คุณสะดวกที่จะนอนที่โซฟาไหมครับ? "

" ได้สิ “เสี่ยวหยาง พยักหน้าเล็กน้อย ถอดรองเท้าส้นสูงแล้วนอนหงาย

“อย่ากดแรงล่ะ เดียวฉันอาจจะกรี๊ดออกมาเสียงดัง” ดงซูบินยิ้ม ขยับเก้าอี้และ นั่งถัดจากเธอและเริ่มนวดเธอที่ศีรษะ

เสี่ยวหยางยิ้มและพูดว่า "โอ้ สบายจริงๆ ว่าแต่เรื่องของคุณเป็นยังไงบ้าง?"

"เรื่องข่าวที่ผมไปทำร้ายคนที่โรงเรียนอย่างั้นหรอครับ"

"มันเกิดอะไรขึ้นบ้างไหม? หลังจากข่าวนั้นแพร่กระจายออกไป"

ดงซูบินยิ้มอย่างขมขื่น: " โพสต์นั้น ส่งออกไปก็ต้องมีผลกระทบ ส่วนจะใหญ่แค่ไหนไม่รู้ ได้ยินมาว่ากรรมการวินัยมณฑลของเรากำลังสอบสวนเรื่องนี้อยู่แต่ผมเองก็ยังไม่ทราบผลลัพธ์ว่าเป็นยังไง "

เสี่ยวหยางขมวดคิ้ว "ดูเหมือนจะเจอเรื่องลำบากเข้าแล้ว ดูเหมือนมีคนต้องการย้ายนายสินะ"

"ผมยินดีให้เทกันเข้ามาได้เลย คุณก็รู้ผมไม่เคยกลัวใคร เอ่อ แต่มีเพียงคนเดียวที่ผมทั้งเคารพและกลัวมาตลอดก็คือ คุณ”

เสี่ยวหยาง ยิ้ม “สมัยก่อนที่นายเป็นเพียงเจ้าหน้าที่ตัวเล็ก นายยังกล้าที่จะหักผู้อำนวยการเจิง เท่านี้ก็พิสูจน์ได้แล้วว่านายไม่กลัวใคร

ดงซูบินกล่าวอย่างละอายใจว่า: “แต่ผมกลัวคุณจริง แค่เพียงสายตาของคุณก็ทำให้ผมสั่นไปทั้งตัว”แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ดงซูบินพยายามปิดปังเรื่องบ้างอย่างในใจเขาต่อหน้าเสี่ยวหยาง อีกทั้งตอนนี้เขาได้เห็นขาอ่อนของเสี่ยวหยางก็ยิ่งทำให้ใจสั่น

"เจ้าเด็กน้อย" เสี่ยวหยาง ยิ้มและชำเลืองมองเขา" "คณะกรรมการตรวจสอบวินัยต้องการเล่นงานนาย เรื่องนี้ไม่ง่ายที่จะจัดการ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจอะไรแล้วนายได้ไปทำร้ายคนที่โรงเรียนหยานไทจริงไหม? “เมื่อเห็นดงซูบินพูดติดๆขัด เสี่ยวหยางก็พูดขัดจังหวะขึ้นมาทันที:”แต่ไม่สำคัญว่าจะมีสาเหตุใด เจ้าหน้าที่รัฐก็มักมีการกระทบกระทั่งกับประชาชนเป็นธรรมดา "

ดงซูบินยิ้ม "คุณมีสิทธิ์ที่จะวิพากษ์วิจารณ์"

หลังจากนวดศีรษะและใบหน้าของเสี่ยวหยาง  ดงซูบินก็บีบไหล่ของเธอ แต่เนื่องจากพี่สาวเสี่ยว กำลังนอนอยู่บนหลังของเธอ ดงซูบินต้องยืนขึ้นและก้มตัวลงเมื่อเธอบีบศีรษะและใบหน้าของเธอและนวดเสี่ยวหยางสองต่อสอง, ลมหายใจที่พี่สาวเสี่ยว หายใจออกจากปากของเธอและลมหายใจอุ่น ๆ ที่ระเหยออกจากเหงื่อของร่างกายของเธอทั้งหมดกระทบใบหน้าของ ดงซูบินทั้งหมดในคราวเดียวและหน้าอกของเสี่ยวหยางก็ชูชันขึ้นและตกลงไปขณะที่มือของดงซูบินอยู่บนไหล่ของเธอ ลมหายใจริบหรี่ ใบหน้าของทั้งสองคนห่างกันเพียงสองตบ ใกล้พอที่จะนับขนนกได้

เสี่ยวหยาง หลับตาและรู้สึกไม่สบายใจและเปิดตาขึ้นอีกครั้งโดยมองไปที่ใบหน้าของดงซูบินอย่างใกล้ชิดและพูดว่า "ตอนนี้ฉันเคยเห็นนายอยู่กับหัวหน้าคนในเขตนี้"

ลมหายใจของเสี่ยวหยางกระทบไปที่ใบหน้าของดงซูบิน

หัวใจของดงซูบินเต้นแรง “เลขาธิการหวัง”

ลมที่ออกมาจากปากของเขายังพัดไปที่ใบหน้าของ เสี่ยวหยางผมหน้าม้าของพี่สาวเสี่ยว ขยับไปทั้งหมด ดงซูบิน ปิดปากเมื่อเห็นสิ่งนี้.

“…” หวังอันซี? "

ดงซูบินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและบีบมือของเขาต่อไป ไหล่ของพี่สาวเสี่ยว แน่นมาก "อืม ครั้งล่าสุดที่เลขาหวัง มีอาการไส้ติ่งอักเสบ ผมเองอยู่ที่นั้นพอดี ดังนั้นผมจึงช่วยเขานวด ทำให้อาการไส้ติ่งของเขาดีขึ้น“

ก็ดี หากมีเลขาพรรคมณฑลมาช่วย เท่านี้คุณจะมีคนคอยช่วยเหลือคุณ และไม่ต้องกลัวใครจะมาย้ายคุณด้วย“”

ดงซูบินเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน แม้ว่าหวังอันชิจะไม่ได้สนับสนุนเขาอย่างออกนอกหน้า แต่หวังอันซีก็เป็นหนี้บุญคุณเขาในเวลานั้นดงซูบินรู้สึกว่าเขาเองกุมอำนาจขึ้นหนึ่งของมณฑลนี้  และเขาก็ไม่ได้สู่ตัวคนเดียวอีกต่อไป แต่ถึงอย่างไรเขาก็จะต้องดูสานสัมพันธ์กับหวังอันซีต่อไป

“ถ้าบังเอิญการรายงานข่าวนั้นไม่เข้าตาพวกผู้มีอำนาจและกล่าวหาว่านายผิด นายจะยอมรับไหม”

“ผมจะไม่ยอมรับแน่นอน”

“เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้ นายยังเหมือนเดิมเสมอ ความกล้าที่ไม่ได้ลดล่ะไปไหน” เสี่ยวหยางรู้จักดงซูบินมาเป็นเวลานาน และรู้จักเขาเป็นอย่างดีด้วย

ใบหน้าของดงซูบินแดงก่ำ

เสี่ยวหยางนอนอยู่บนโซฟา เหยียดมือออกแล้วตบที่ขาของเขา “ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงในครั้งหน้า นายก็โทรหาฉันได้เลยฉันยินดีที่จะช่วยเหลือ นั้นร่วมถึงเรื่องสอบสวนอื่นๆด้วย” . “

“พี่เสี่ยวครับ ผมต้องขอบคุณพี่มากๆ” "

“ด้วยความยินดี”

ร่างกายส่วนบนถูกนวด และเขาก็ไปที่ร่างกายส่วนล่างอีกครั้ง

ดวงตาของดงซูบินเป็นประกาย เขามองที่ขาของเธอ บีบถ้วยน้ำชาแห้งๆ และเทลงในคอที่แห้งของเขาสองสามคำ จากนั้นเขาก็สัมผัสดวงตาของเสี่ยวหยางมือรู้สึกดีมาก รู้สึกแน่นกว่าตอนเช้ามาก เห็นได้ชัดว่าการกลับคืนสู่ความยืดหยุ่นของผิว ดงซูบิน สัมผัสอุณหภูมิบนขาของ เสี่ยวหยาง ด้วยฝ่ามือ ลูบ บีบ และมองขึ้นไปที่เสี่ยวหยาง ไม่รู้ว่าเธอหลับตาลงตอน

ดงซูบินเองก็กลัวว่าเธออาจจะไมได้หลับตาสนิทจริงๆ ดังนั้น ระวังให้มากนะ ไม่ให้แสดงออกเกินเลย นวดขาอย่างจริงจัง

พูดจริงๆ

ใช่มันมาก น่าเพลิดเพลินนี่คือขาของพี่สาวเสี่ยว

มองลงไปที่กระโปรงสีดำของเธอ ชายกระโปรงมีรอยย่นเล็กน้อยเมื่อเธอล้มตัวลงนอน และมันก็จางลงจนถึงหัวเข่าของเธอ ดงซูบินเริ่มบีบมัน และโดยธรรมชาติแล้วเขาทำได้แค่หยุดที่นี่เท่านั้น เขาไม่ได้' ไม่กล้าแตะกระโปรงของเสี่ยวหยางเลย จับมือทั้งสองข้างที่ต้นขาด้านในและด้านนอกของเธอ ดงซูบินสัมผัสได้ถึงเม็ดเหงื่อที่ขาของ เสี่ยวหยาง มันถูกพิมพ์บนขาของเธอ และรู้สึกชื้น ร้อน อากาศปลิวไปรอบๆ และกระโปรงของ เสี่ยวหยางอยู่ในปากเป็นครั้งคราว เหงื่อที่ร้อนชื้นออกมา ผสมกับกลิ่นหอมพิเศษ เส้นใยก็ลอยเข้าไปในจมูกของดงซูบินทำให้เขาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วคายมันออกมา และ แล้วหายใจเข้าลึก ๆ อีกอึก.

เสี่ยวหยาง เปิดตาของเธอและยิ้ม: "คุณเหนื่อยไหม"

ดงซูบิน รีบดึงสายตาของเขากลับมาจากกระโปรงของเธอและไอ: "ไม่ผมแค่หายใจธรรมดา"

เสี่ยวหยางตบต้นขาของเธอ“การถูอย่างงี้จะทำให้ฉัน ง่วงอย่าทำนะเดียวฉันก็หลับไปหรอก” แล้วเธอก็หาว

ดงซูบินดึงมือของเขาออกจากขาของเธอ" "คืนนี้คุณจะนอนพักที่นี้ก่อนไหม?" "

เสี่ยวหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม: "ฉันไม่มีที่ไปฉันสามารถอยู่ที่นี้กับนายได้ใช่ไหม?" สะดวกไหม? “

“มีเรื่องเดียวที่อาจจะไม่สะดวกสำหรับคุณ ตรงที่ห้องมันเล็กไปหน่อย ถ้าอย่างงั้นคุณเองนอนที่ห้องฉันได้เลย เดียวฉันจะนอนโซฟาเอง” "