HO บทที่ 101 พบเจอ

เมลติ้งสโนว์ประหลาดใจเมื่อได้ยินจากลูกพี่ลูกน้องของเขา เขารู้ว่าเขายุ่งแค่ไหน เมื่อเปิดวิดีโอคอล เมลติ้งสโนว์ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อเห็นอวตาร์ของลูกพี่ลูกน้องของเขาที่ดูเหนื่อย ๆ เขารู้สึกว่าลูกพี่ลูกน้องทำงานหนักเกินไปจนสามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า

“ทำไมถึงขมวดคิ้วอย่างนั้น ลูกพี่ลูกน้องที่น่ารักของฉันควรจะยิ้มแย้มร่าเริงอยู่เสมอไม่ใช่เหรอ” ซื่อซวนบอกเมลติ้งสโนว์ด้วยรอยยิ้ม

“ฉันจะยิ้ม” เมลติ้งสโนว์จ้องไปที่ลูกพี่ลูกน้องของเขาอย่างหนัก “ถ้าพี่ไม่ได้ดูซีดเซียวขนาดนี้”

ซื่อซวนขมวดคิ้วอย่างไม่เชื่อ "ดูชัดขนาดนั้นเลยหรือ? เกมนี้มันจะสมจริงเกินไปแล้วแต่ฉันสงสัยว่าอวาตาร์ของฉันดูซีดเซียวขนาดนั้นเชียว"

"ก็นั่นแหละ ถ้าพี่เหนื่อยจนรูปลักษณ์ของอวาตาร์เปลี่ยนก็แสดงว่ามีบางอย่างผิดปกติ" เมลติ้งสโนว์พูดอย่างจริงจัง

“เธอเป็นห่วงฉันเหรอ” ซื่อซวนเริ่มหัวเราะ “ดูเหมือนว่าลูกพี่ลูกน้องของฉันจะโตขึ้นบ้างแล้ว”

เมลติ้งสโนว์หรี่ตาและโต้กลับ "อย่าพยายามเปลี่ยนเรื่อง ฉันกังวลมาก พี่อาจป่วยจากการที่คุณทำงานหนักเกินไป"

ซื่อซวนเห็นว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาจริงใจในความกังวลของเขาเกี่ยวกับตัวเขาและพยายามปลอบเขา “ไม่ต้องกังวลไป ฉันรู้ขีดจำกัดของฉันดี ฉันจะอนุญาตให้เธอเอาไอดีของฉันไปตรวจสอบเพื่อที่ฉันจะได้ไปพักผ่อนได้”

“พี่แน่ใจนะว่าจะอนุญาตให้ผมทำอย่างนั้น” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อตัวขึ้นบนใบหน้าของเมลติ้งสโนว์ ขณะคิดจะบอกลูกพี่ลูกน้องของเขาว่าต้องทำอย่างไร

“อืม” ซื่อซวนเริ่มรู้แล้วว่าความคิดแบบไหนที่ผ่านเข้ามาในจิตใจของเมลติ้งสโนว์ “ฉันรู้ว่าเธอจะไม่ใช้ประโยชน์จากมัน”

เมลติ้งสโนว์อดไม่ได้ที่จะทำหน้าบึ้งขณะนึกในใจก่อนจะพูดว่า "ใช่ ฉันจะไม่ทำอย่างนั้น"

ซื่อซวนอยากจจะลูบหัวลูกพี่ลูกน้องของเขาอย่างหมั่นเขี้ยว เขาดูน่าเอ็นดูมากเมื่อยืนอยู่ที่นั่นและทำหน้าบึ้ง ก่อนที่เขาจะพูด เขาก็เห็นใบหน้าของลูกพี่ลูกน้องของเขาสว่างขึ้น ตามด้วยเสียงของผู้ชายที่เรียกชื่อของเมลติ้งสโนว์

...

ซินหยาไม่สามารถซ่อนความสุขที่ปรากฏบนใบหน้าของเขาได้เมื่อเห็น เมลติ้งสโนว์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าโรงแรม เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเมลติ้งสโนว์เปลี่ยนไปมากแค่ไหนตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นเขา

เขายังน่ารักเหมือนเดิมด้วยหูหมาป่าสีดำและหางที่นุ่มฟูแต่อุปกรณ์สวมใส่ที่เขามีนั้นได้รับการอัพเกรดอย่างมาก

เขาดูเหมือนซามูไรสมัยใหม่ สวมชุดเกราะสีน้ำเงินและสีทอง มันแตกต่างไปจากกางเกงปกติอย่างสิ้นเชิง ประการหนึ่ง กางเกงไม่หลวมแต่พอดีกับขาของเขาอย่างสมบูรณ์ ในขณะที่เสื้อชั้นในของเขาแขวนหลวม ๆ เหนือกางเกงของเขาและสุดท้ายมีฮาโอริ[1] สีทองสวมคลุมเสื้อชั้นในของเขา

ดาบของเขาก็แตกต่างกัน ดาบสีดำคู่ของเขาหายไป ตอนนี้พวกมันถูกแทนที่ด้วยดาบสีน้ำเงินที่เข้ากับชุดของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ

ซินหยาบอกได้เลยว่าชุดเกราะและดาบของเขาสร้างขึ้นมาเองและดีใจที่รู้ว่าเมลติ้งสโนว์มีพี่ชายที่ห่วงใยเขามาก

เมื่อเห็นว่าเมลติ้งสโนว์เห็นเขา ซินหยายิ้มกว้างขึ้นและเขาก็เริ่มเดินมาหาเขา

“เป็นไงบ้าง ไม่เจอกันนาน คิดถึงฉันไหม?”

“ก็เราคุยกันมาตลอด คงไม่คิดถึงเท่าไหร่หรอก” เมลติงสโนว์ตอบติดตลก

“เจ็บปวดจัง ฉันอุตส่าห์คิดว่าเธอจะคิดถึงฉันและการ ‘ผจญภัย’ ของเราสองคนเสียอีก” ซินหยาแกล้งเขา

เมลติ้งสโนว์ตะโกนใส่เขา "หนอย!! เรื่องนี้มันน่าโมโหจริง ๆ ผมยังไม่อยากเชื่อเลยว่าผมพลาดการผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ แถมพี่ยังทำภารกิจต่อโดยไม่มีผมอีก"

ซินหยาหัวเราะเยาะกับการแสดงออกที่หงุดหงิดซึ่งอยู่บนใบหน้าของเมลติ้งสโนว์ เขาเกือบลืมไปแล้วว่าเด็กคนนี้น่าขบขันเพียงใด ดูเหมือนเขาจะคิดถึงเด็กหนุ่มมากกว่าที่เขาคิด

...

เสียงของใครซักคนที่กระแอมออกมาขัดจังหวะการพูดคุยของเมลติ้งสโนว์ เขากำลังพูดถึงพี่ชายของเขาอย่างดุดือด เสียงนั้นมาจากลูกพี่ลูกน้องของเขาที่กำลังมองมาที่เขาราวกับพูดว่า 'เธอคงไม่ลืมฉันใช่ไหม'

“โอ้ ขอโทษที ผมลืมพี่ไปเลย” เมลติ้งสโนว์พูดอย่างเขินอาย “เดี๋ยว ฉันขอแนะนำให้พี่รู้จักกับเพื่อนของฉัน”

หลังจากเปลี่ยนการตั้งค่าบางอย่างในวิดีโอคอล ทุกคนสามารถเห็นหน้าจอโปร่งใสที่มีแต่เขาเท่านั้นที่มองเห็นได้ เมลติ้งสโนว์คว้าแขนของซินหยาและดึงเขาเข้าไปใกล้เขา

“พี่ดริฟนี่คือลูกพี่ลูกน้องของผม เนเซิ่นต์โซล” เมลติ้งสโนว์กล่าวอย่างมีความสุขที่คนโปรดของเขาสองคนในเกมกำลังพบกัน

ซินหยาตกตะลึงกับการแนะนำตัวอย่างกะทันหัน เมื่อมองเข้าไปในหน้าจอวิดีโอของเมลติ้งสโนว์ เขาก็พูดว่า "สวัสดีครับ เนเซิ่นต์โซล ยินดีที่ได้รู้จัก"

เมลติ้งสโนว์พูดถึงลูกพี่ลูกน้องของเขาบ่อย ๆ ดังนั้นซินหยาจึงค่อนข้างอยากรู้อยากเห็นว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร จากที่เมลติ้งสโนว์พูดถึงเขา เขาบอกว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาเป็นชายที่หล่อเหลาราวกับพระเจ้าแต่สิ่งที่เขาเห็นคือชายหนุ่มที่หล่อแต่ดูเหนื่อยมาก เขาอยากจะถามว่าเขาสบายดีไหม

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน ดริฟติ้งคลาด์ ฉันได้ยินเกี่ยวกับคุณมากจากเมลติ้งสโนว์เยอะแยะเลย” ซื่อซวนกล่าวอย่างสุภาพ

เขาสามารถเห็นได้ว่าทำไมลูกพี่ลูกน้องของเขาถึงหลงใหลในตัวเขานัก รูปลักษณ์ของเขาดูเท่ ด้วยผิวที่เหมือนต้นไม้และใบไม้ที่ประกอบขึ้นเป็นผมของเขา ราวกับว่าชายคนนั้นเป็นต้นไม้ที่มีชีวิต แม้ว่าเขาจะแก่กว่าที่เขาคาดไว้ก็ตาม แต่จากวิธีที่พวกเขาพูดคุยกัน ทำให้เขาไม่รู้สึกว่ามีอะไรต้องกังวลเลย

“เช่นกัน ผมก็ได้ยินเรื่องของคุณมาเช่นกัน” ซินหยาพูดด้วยรอยยิ้ม

ซื่อซวนหัวเราะคิกคัก "ฉันคิดว่าเขาคงจะเล่าเรื่องของฉันไปทั้งหมดแล้ว"

"เฮ้!!" เมลติ้งสโนว์ส่งสายตาจ้องเขม็งไปให้ทั้งคู่ "ผมยังมีเรื่องจะพูดมากมายที่พวกพี่ยังไม่รู้"

“โอ้? เช่นอะไร?” ซินหยาถามด้วยความสงสัย

“ก็อย่างเช่น…” เมลติ้งสโนว์ตอบกลับในขณะที่ละสายตาจากพวกเขา

ซื่อซวนกำลังจะพูดขึ้นแต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เขาจำได้ว่าเขาบอกสมาชิกกิลด์ให้แจ้งเขาเมื่อมีกิลด์อื่นมา เขาจึงบอกลาเมลติ้งสโนว์

“ดูเหมือนว่าฉันจะต้องไปทำธุระต่อ ไว้ฉันจะค่อยคุยกันวันหลัง ดริฟติ้งคลาวด์ ฉันดีใจที่ได้พบคุณ ช่วยดูแลเมลติ้งสโนว์แทนฉันด้วย”

“ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลเมลติ้งสโนว์อย่างดี” ซินหยากล่าว

เมลติ้งสโนว์เพียงแค่กลอกตา “ผมไม่ต้องการให้ใครมาดูแลผมซะหน่อย ถ้าคนที่ต้องมันน่าจะเป็นพี่ซะมากกว่า”

“เธอพูดถูกเกี่ยวกับเรื่องนั้น” ซื่อซวนกล่าวพร้อมกับหัวเราะ

"แล้วเจอกันนะพี่" เมลติ้งสโนว์พูดก่อนที่จะปิดวิดีโอแชท

...

“ลูกพี่ลูกน้องของเธอดูเป็นคนดีนะ” ซินหยากล่าวเมื่อเมลติ้งสโนว์กล่าวลาเสร็จ

ทันทีที่คำพูดออกจากริมฝีปากของซินหยา เมลติ้งสโนว์เริ่มพูดอย่างอบอุ่นเกี่ยวกับลูกพี่ลูกน้องของเขา

“ใช่แล้ว เขาดูแลฉันเอาใจใส่ผมอย่างดี เขาช่วยผมแก้ปัญหาต่าง ๆ  เขาเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”

“โดยพื้นฐานแล้วคุณมีพี่ชายที่ห่วงใยสองคนแทนที่จะเป็นหนึ่งคน” ซินหยากล่าวขณะยิ้มเบา ๆ

“ใช่แล้ว…” ใบหน้าของเมลติ้งสโนว์บิดเบี้ยวไปครู่หนึ่ง แต่ก็ชัดเจนจนซินหยาจะสังเกตเห็น “ฉันมีพี่ชายที่ห่วงใยถึงสองคน”

“เธอพร้อมหรือยัง เราจะพักในอีกสองสามวันข้างหน้านี้” ซินหยาถาม

“แน่นอน ตอนนี้ผมพร้อมมาก ว่าแต่พี่จะพาผมไปที่ไหน” เมลติ้งสโนว์ถาม

ซินหยาโบกมือให้เมลติ้งสโนว์ตามเขามา “เพื่อนของฉันคนหนึ่งชื่อ วอนเดอร์ริ่งซาวด์ เขาได้เช่นเรือนแพให้เราพัก”

“วอนเดอร์ริ่งซาวด์?! ใช่แล้ว ฉันอยากจะถามพี่ว่าพี่เป็นเพื่อนกับเขาได้ยังไง เพราะเขากลายเป็นคนดังไปแล้ว” เมลติ้งสโนว์ถามกระโดดไปรอบ ๆ ซินหยาขณะที่เขาเดิน

ซินหยาหยุดเดินด้วยสับสน "หมายความว่ายังไง วอนเดอร์ริ่งซาวด์เนี่ยนะเป็นคนดัง?"

“พี่ไม่รู้เหรอ? เขาเป็นหนึ่งในไอดอลที่ดังที่สุดในภูมิภาคตะวันออกของเกม” เมลติ้งสโนว์พูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่รู้กันดี

ซินหยาไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาไปเที่ยวกับคนดังมาโดยตลอดและไม่รู้ เขาสงสัยว่าทำไมวอนเดอร์ริ่งซาวด์ถึงไม่บอกเขาและเว่ย

หลังจากที่อยู่ใกล้ ๆ วอนเดอร์ริ่งซาวด์มาเนิ่นนาน เขาก็รู้ว่าเขาไม่ใช่คนประเภทที่จะปิดบังอะไร สิ่งเดียวที่เขาคิดได้ก็คือมีเหตุผลที่เขาไม่ต้องการให้พวกเขารู้

ซินหยาเริ่มเดินอีกครั้ง พวกเขาเดินผ่านฝูงชนของผู้เล่นและ NPC ส่วนเมลติ้งสโนว์พยายามจะไม่ชนใคร ทันใดนั้น ซินหยาหันศีรษะของเขาไปที่วอนเดอร์ริ่งซาวด์และพูดว่า

"เมื่อเธอพบกับวอนเดอร์ริ่งซาวด์ให้แสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขานะ"

"ทำไมล่ะ?" เมลติ้งสโนว์ถามด้วยความสงสัยว่าทำไมซินหยาถึงขอให้เขาทำอย่างนั้น

“เพราะฉันคิดว่าเขาไม่ต้องการที่จะเป็นที่รู้จักและต้องการได้รับการปฏิบัติเหมือนคนทั่วไป” ซินหยาอธิบาย

นั่นคงเป็นเหตุผลเดียวที่ซินหยาคิดได้ว่าทำไมวอนเดอร์ริ่งซาวด์จึงปิดบังตัวตนของเขา

เนื่องจากซินหยาไม่สนใจทางและมัวแต่คุยกับเมลติ้งสโนว์ เขาจึงไม่เห็นชายที่ถือเค้กยักษ์เดินเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะรู้ตัว ทั้งสองคนก็ชนกัน ทำให้เค้กที่ชายคนนั้นถืออยู่ตกลงไปบนพื้น สภาพของเค้กเละจนไม่เหลือชิ้นดี

ชายคนนั้นตกใจมากแถมซินหยายังถูกปกคลุมไปด้วยเค้ก ส่วนเมลติ้งสโนว์พยายามระงับเสียงหัวเราะของเขา

หลังจากเช็ดครีมที่ตกลงมาบนใบหน้าของเขาแล้ว ซินหยาเริ่มขอโทษชายคนนั้นทันที

ซินหยาคาดว่าชายคนนั้นจะโกรธแต่ท่าทางชายคนทำนั้นกลับหมดอาลัยตายยากอย่างเห็นได้ชัด เขาแทบจะร้องไห้ออกมา

ซินหยากับเมลติ้งสโนว์แลกเปลี่ยนสายตากัน แต่ทั้งคู่ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เนื่องจากเขาแก่กว่าซินหยา เขาจึงคิดว่าจะปลอบเขาให้สงบลงก่อน

ซินหยาลูบหลังชายคนนั้นและ “คุณมีอะไรให้ฉันช่วยไหม?”

“เค้กนี้สำหรับงานเลี้ยงของนายกเทศมนตรีในคืนนี้” ชายคนนั้นพูดทั้งที่ยังร้องไห้อยู่เล็กน้อย “ถ้าส่งไม่ตรงเวลานายกเทศมนตรีคงเอาฆ่าฉันแน่”

ซินหยามีความรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาพบ NPC ที่ต้องทำอะไรบางอย่างให้กับนายกเทศมนตรี มีบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้และสถานการณ์ทำนองนี้เหมือนเขาจะเคยอ่านที่ไหนมาก่อน

ขณะที่ซินหยากำลังคิด เมลติ้งสโนว์พยายามทำให้ชายคนนั้นสงบลงโดยพูดว่า "เพื่อนของฉันเป็นเชฟ เขาสามารถช่วยคุณอบเค้กใหม่ได้"

ภารกิจได้ถูกสร้างขึ้น

 

ชายคนนั้นมองซินหยาด้วยความหวังในดวงตาของเขาและพูดว่า "คุณเป็นเชฟงั้นหรือ?"

“ใช่ ฉันพอจะทำอาหารได้นิดหน่อย” ซินหยากล่าว เขามองดูดวงตาของชายผู้นั้นเปี่ยมด้วยความสุข

[1] เสื้อคลุมที่ใช้สวมทับชุดกิโมโน มีทั้งขนาดสั้นประมาณสะโพกและแบบยาว