HO บทที่ 100 เมลติ้งสโนว์มาถึงแล้ว

ซินหยาเป็นคนสุดท้ายที่กลับมาที่เรือนแพ หลังจากถูกจอห์นเจ้าของร้านขายเนื้อทำให้เกิดแผลเป็นทางจิตใจ เขาเพิ่งใช้เวลาสองสามชั่วโมงที่ผ่านมากับร่างของมอนเตอร์และตอนนี้ก็มึนงงไปหมดแล้ว

ย้อนกลับไปในตอนที่เขาเริ่มทำภารกิจ จอห์นได้สาธิตให้เขาเห็นอีกครั้งว่าต้องทำอย่างไร ซินหยามั่นใจว่าเขาจะจัดการกับมันได้ แต่ก่อนหน้านั้นเขาจะต้องจัดการกับมอนเตอร์ด้วยตัวเองจริง ๆ การตัดผ่านผิวหนังมอนเตอร์และเฝ้าดูเลือดไหลซึม เขาสัมผัสภายในของมอนเตอร์และควักเครื่องในออกมา ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ล้วนผ่านไปด้วยความยากลำบาก

ในห้าครั้งแรกทำให้มือของซินหยาสั่นเทา แต่ในครั้งที่เจ็ดของเขา อาการของเขาค่อย ๆ ดีขึ้น เนื่องจากได้หยุดมองมอนเตอร์เป็นสิ่งมีชีวิต ให้คิดซะว่ามันเป็นของที่กินได้

มันเป็นกลไกในการป้องกันตนเอง ด้วยกราฟิกที่สมจริงเหล่านี้ ไม่มีใครสามารถตำหนิเขาได้หากเขาจะคิดแบบนี้

เมื่อตอนที่เขากำลังชำแหละตัวที่ 12 เขาได้ถลกหนังมอนเตอร์อย่างชำนาญจนจอห์นเริ่มยกย่องเขาในเทคนิคของเขา ซินหยาเพียงแค่มองมาที่เขา เขาพยายามไม่แสยะยิ้มให้กับการชมนั้นแต่กลับหุบปากแทน

เมื่อถึงเวลาเช้าตรู่ พวกเขาเสร็จสิ้นการถลกหนังมอนเตอร์และเมื่อซินหยาเสร็จสิ้นการชำแหละตัวสุดท้าย เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความสุข เมื่อเขาทำเสร็จแล้ว เขาไม่ต้องทนฟังเสียงแทงเนื้อ เสียงเครื่องในที่ถูกควักออกมาหรือเลือดที่หยดลงมาขณะที่มันตกลงพื้นอีกต่อไป

หากมีเพียงสิ่งเดียวที่เขารู้ในตอนนี้ ก็คือว่าเขาคงไม่ต้องการเห็นเนื้อมอนสเตอร์อีกต่อไป อย่างน้อยก็ตลอดทั้งสัปดาห์ที่เหลือ เขากำลังวางแผนจัดปาร์ตี้เนื้อสำหรับการมาถึงของเมลติ้งสโนว์ แต่พอเจอเหตุการณ์แบบนี้ เขาตั้งใจจะเปี่ยนไปทำอย่างอื่นแทน ไม่ว่าเขาจะทำอะไรเมลติ้งสโนว์ก็กินโดยไม่บ่นสักคำ

“ขอบคุณมากสำหรับความช่วยเหลือของคุณ ฉันไม่คิดว่าฉันจะสามารถถลกหนังมอนเตอร์เหล่านี้ทั้งหมดด้วยตัวฉันเองได้” จอห์นพูดอย่างร่าเริง ยื่นมือที่สีแดงจากเลือดมาที่เขา

ซินหยาเขย่ามือของจอห์นอย่างเกร็ง ๆ “ไม่เป็นไร…มั้งนะ”

ภารกิจเสร็จสิ้น

รางวัล: 2500 ค่าประสบการณ์ / 15 เหรียญทองแดง / เรียนรู้ทักษะ การชำแหละมอนเตอร์

 

ทันใดนั้นก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นในอากาศ ทำให้ซินหยาตกใจจนขยับมือออกจากจอห์น

 

*ติ้ง*

สายลมอันลึกลับปรากฏได้พัดพาโชคลาภมาสู่คุณ โปรดเตรียมพร้อมให้ดี

 

“ฉันรู้ว่าฉันหลอกให้คุณช่วยงานฉันนิดหน่อย” จอห์นเริ่มพูด

ซินหยาได้ยินอย่างนั้น เขามองราวกับพูดว่า 'ในที่สุดก็ยอมรับแล้วสินะ'

“ดังนั้นฉันจะให้คุณเลือกอะไรก็ได้ในร้านของฉัน นอกจากร้านขายเนื้อแล้ว ฉันยังมีร้านขายของชำด้วย คุณสามารถเลือกอะไรก็ได้ตราบใดที่ของมีราคาไม่เกิน 30 เหรียญเงิน”

ซินหยาไม่เชื่อในความโชคดีของเขา ส่วนผสมอาหารมูลค่าสามสิบเหรียญเงินจะช่วยเขาได้มาก เขายังสามารถตุนส่วนผสมในสูตรต่าง ๆ ที่เขาวางแผนจะขายเมื่อการอัพแพทใหม่ที่กำลังมาถึง

"จริงหรือ?! ให้เลือกอะไรก็ได้อย่างงั้นเหรอ?" ซินหนาถามเพื่อต้องการยืนยันว่าสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยินนั้นเป็นเรื่องจริง

จอห์นเช็ดมือบนผ้ากันเปื้อนขณะพยักหน้าให้ซินหยาเพื่อยืนยัน “ฉันไม่โกหกคุณ คุณช่วยชีวิตฉันไว้ ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันไม่ได้ส่งเนื้อพวกนั้นตรงเวลา”

“ขอบคุณ ฉันซาบซึ้งในความเอื้ออาทรของคุณจริง ๆ” ซินหยาบอกจอห์นอย่างมีความสุข

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวคุณตามฉันมา” ชายหนุ่มผมแดงกล่าว

จอห์นพาซินหยาผ่านประตูด้านข้างในร้านขายเนื้อ เมื่อซินหยาเดินผ่านไป เขารู้ว่าตัวเองอยู่ในอีกโลกหนึ่ง กลิ่นของเนื้อและเลือดหายไป อวัยวะส่วนต่าง ๆ อยู่รอบ ๆ หายไป ตอนนี้มีร้านขายของชำในโรงสีที่มีแดดจ้าซึ่งเต็มไปด้วยอาหารเลิศรสและสิ่งของต่าง ๆ

ซินหยาเดินตามจอห์นไปที่เคาน์เตอร์ร้านขายของชำและมองดูจอห์นกำลังพิมพ์อะไรบางอย่างในเครื่อง หลังจากสแกนการ์ดสีดำแล้ว จอห์นก็ยื่นมันให้ซินหยา

“การ์ดใบนี้บรรจุ 30 เหรียญเงินเอาไว้ คุณเพียงแค่รูดมันเหนือรายการที่คุณต้องการ ของพวกนั้นจะถูกคุณซื้อทันที”

ซินหยาหยิบการ์ดขึ้นมาดู มันเป็นเพียงสีดำที่ไม่มีลักษณะเด่นใด ๆ มันขนาดใกล้เคียงกับบัตรเครดิตจริง ๆ ซินหยาต้องการทดสอบตอนนี้

“ทิโมธี!!” จอห์นตะโกน ซินหยาตกใจ เด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่มีใบหน้าเหมือนกับจอห์นวิ่งออกจากประตูร้านหนึ่งในร้าน

“หื้ม มีอะไรเปล่า? พี่จอห์น” เด็กชายถาม

“นี่คือทิม น้องชายของฉัน เขาจะคอยดูคุณซื้อของในนนี้ ส่วนฉันจะไปส่งเนื้อให้นายกเทศมนตรี” จอห์นอธิบายกับซินหยาโดยไม่สนใจน้องชายของเขาโดยสิ้นเชิง

“จอห์น…” ทิโมธีคร่ำครวญ “ฉันต้องดูเขาจริงๆ เหรอ? ฉันกำลังยุ่งอยู่นะ”

“ทำตามที่ฉันพูด ไม่อย่างนั้นฉันจะถลกหนังเธอให้เหมือนกับมอนเตอร์ในร้านขายเนื้อ” จอห์นขู่

ทิโมธีกลอกตาราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องเดิม ๆ หลายครั้งก่อนหน้านี้ “ก็ได้ ๆ”

ซินหยายิ้มขณะมองดูสองพี่น้อง ทันทีที่จอห์นจากไป เขาบอกกับเด็กหนุ่มว่า เขาจะใช้เวลามากสุดเพียง 30 นาทีเท่านั้น จากนั้นเขาก็เริ่มเลือกซื้อของ

การ์ดทำงานได้อย่างยอดเยี่ยมทันทีที่เขารูดไปที่ไอเทม ไอเทมเหล่านั้นจะหายไปในช่องเก็บของของเขาและการ์ดจะแสดงยอดเงินคงเหลือของเขา เขาทำแบบนี้เรื่อย ๆ จนผ่านไปครึ่งชั่วโมง เขาก็ซื้อของจนพอใจ เขาซื้อของที่เขาต้องการตอนนี้และของที่จำเป็นในอนาคต

...

หลังจากออกจากร้าน ซินหยาเริ่มเดินกลับไปที่เรือนแพ เมื่อวิดีโอแชทอินเทอร์เฟซของเขาเริ่มส่งเสียงบี๊บ เมื่อเปิดดูก็พบว่าเป็นเมลติ้งสโนว์ที่โทรมา

“พี่ดริฟลองทายสิว่าผมอยู่ที่ไหน!?” เมลติ้งสโนว์ถามอย่างตื่นเต้นเพื่อเป็นการทักทาย

ซินหยาเดินต่อไปตามถนน “อะไรนะ?”

“ผมมาถึงเออร์นิสเวิร์ธแล้ว!” เมลติ้งสโนว์บอกเขา “ตอนนี้พวกพี่พักอยู่ที่ไหน”

“รออยู๋นั่นแหละ เดี๋ยวฉันจะไปรับเธอเอง” รอยยิ้มเล่นรอบริมฝีปากของซินหยา “เดี๋ยวเธอจะหลงทาง ถ้าคุณพยายามหาที่นั้นด้วยตัวเอง”

“ผมเคยหลงทางที่ไหน” เมลติ้งสโนว์กล่าว “พี่บอกผมมาได้เลย พี่จะได้ไม่ต้องลำบากมารับผมหรอก”

ซินหยาตอบยิ้ม ๆ ว่า “ไม่เป็นไร ฉันเพิ่งทำธุระเสร็จและกำลังเดินกลับไปที่พักพอดี”

“ตกลง ผมจะรอพี่ที่หน้าโรงแรมดาริน่านะ” เมลติ้งสโนว์บอกเขา

หลังจากบอกลา เมลติ้งสโนว์ก็วางสายวิดีโอคอลแล้วหันไปหา โรสลิลลี่

“เพื่อนของฉันจะมาที่นี่ในไม่ช้า ตามข้อตกลงของเรา ฉันไม่ต้องการให้คุณอยู่ใกล้เขา”

"โอเค" โรสลิลลี่พูดพลางกลอกตา “ฉันจะเช่าที่พักแถว ๆ นี้และจะไม่รบกวนเพื่อนของเธอ ฉันสัญญา”

“ดี เพราะถ้าคุณทำ ฉันจะยกเลิกข้อตกลงของเรา” เมลติ้งสโนว์กล่าว

“ก็ได้ ๆ เธอต้องการให้ฉันรายงานอะไรกับพี่ชายของเธอ? เขารู้ว่าตอนนี้เรามาถึงเออร์นิสเวิร์ธแล้ว” โรสลิลลี่ถาม

“บอกเขาไปว่าฉันเจอเพื่อนแล้วและเขาว่าใจดีและเป็นคนดีมากแค่ไหน และอีกอย่างบอกพี่ไปอีกว่าเพื่อนของฉันรู้สึกกระอึกกระอ่วนกับคนแปลกหน้าอย่างเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถร่วมเดินทางกับพวกเราได้ แล้วบอกว่าฉันจะคอยรายงานเรื่องของฉันให้เธฮร็ในภายหลัง”

“เธอก็รู้ว่าพี่ชายของเธอไม่เชื่อเรื่องแบบนี้ เขาอาจคิดว่าเธอโกหกฉัน” โรสลิลลี่กล่าว

“แทนที่จะบอกเขาว่าคุณตามเรามาแต่ไกลและแอบดูสิ่งที่เรากำลังทำอยู่ คุณเก่งในการทำให้พี่ฉันเชื่อสิ่งที่คุณพูด มันไม่น่าจะเกินมือคุณเท่าไหร่นะ” เมลติ้งสโนว์ตอบกลับอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย

“ก็ได้ ฉันจะทำอย่างนั้น” โรสลิลลี่กล่าวก่อนจะเดินออกจากเมลติ้งสโนว์

เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าเด็กเหลือขอคนนี้กำลังแสดงท่าทางอย่างนั้นได้อย่างไร เหมือนที่เธอควรจะคุกเข่าลงและทำตามที่เขาพูด ถ้าไม่ใช่เพราะซื่อซวน เธอคงจะทำให้ชีวิตของเด็กชายคนนั้นกลายเป็นนรกบนดิน

ตอนนี้เขาอาจจะมีไพ่เหนือกว่าแต่เมื่อเธอให้ซื่อซวนตกเป็นของเธอได้ล่ะ เธอจะเอาคืนสิ่งที่เด็กคนนี้ทำทั้งหมด แต่สำหรับตอนนี้ เธอต้องเช่าที่พักเสียก่อน

เมื่อโรสลิลลี่จากไป เมลติ้งสโนว์ก็ถอนหายใจออกมาโดยไม่รู้ว่าเขากำลังกลั้นหายใจอยู่ ในที่สุดเขาก็เป็นอิสระจากกุญแจมือที่พี่ชายของเขาสวมไว้และสามารถเพลิดเพลินกับดริฟติ้งคลาวด์ได้อีกครั้ง เขาแทบรอไม่ไหวที่จะถามเขาว่า เขาได้วอนเดอริ่งซาวด์เข้าร่วมทีมได้อย่างไร

การออกไปเที่ยวกับคนดังไม่ใช่สิ่งที่เมลติ้งสโนว์สามารถฝันถึงได้  ในขณะที่เมลติ้งสโนว์กำลังสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้น เขาก็ได้ยินเสียงบี๊บ การเปิดอินเทอร์เฟซดูเหมือนว่าเขาได้รับโทรศัพท์จากลูกพี่ลูกน้องของเขา

...

20 นาทีก่อนหน้านี้ในส่วนใดส่วนหนึ่งของภูมิภาคเซียม

ชายคนหนึ่งเดินเข้าไปในห้องอย่างโกรธจัดและกระแทกประตูข้างหลังเขา ขณะที่เขาทำเช่นนั้น เขาเหนื่อยมากกับการไปเผชิญหน้ากับกิลด์พวกนั้น เพียงเพราะกิลด์ของเขาเต็มไปด้วยช่างฝีมือ ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาควรจะลังเลใจที่จะสร้างพันธมิตรกับพวกเขา

กิลด์ของเขายังมีนักสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในเกมและหากเขาไม่เคารพความเป็นส่วนตัวของสมาชิกกิลด์ เขาจะถูกกิลด์อื่น ๆ ที่ดูถูกพวกเขา สมาชิก 15 คนของเขาอยู่ใน 100 อันดับแรกของการจัดอันดับ

เขาถอนหายใจชายคนนั้นปิดการใช้งานแหวนบนนิ้วของเขา ปิดการใช้งานสถานะปลอมตัวของเขา เขาเปลี่ยนจากคนแคระผมแดงที่มีร่างกายแข็งแรงเป็นมนุษย์ที่มีขายาวและมีกล้ามเนื้อ ผมของเขาเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีดำและสั้นลงเพียงแค่ถึงขอบหูของเขาเท่านั้น

ไม่มีใครรู้จักเขาในร่างนี้และเขาก็ไม่ต้องการใครจำเขาได้ หากใครรู้ว่าร่างแคระของเขาเป็นการปลอมตัว เขาจะไม่มีวันได้รับความสงบสุขใด ๆ

รูปร่างแคระของเขาเป็นที่รู้จักและโด่งดังเกินไปเนื่องจากทักษะการตีเหล็กของเขา นี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่ว่าทำไมเขาถึงสร้างกิลด์ขึ้นมา เพราะเขาเบื่อกับผู้คนที่พยายามชักชวนเขาให้เข้าร่วมกิลด์ของพวกเขา

ชายคนนั้นรู้ว่าไม่ใช่กิลด์อื่นที่ทำให้เขาเครียด แต่เป็นสัญญาที่กำลังจะเซ็นกับกองทัพ งานออกแบบบางส่วนของเขาได้รับความสนใจจากกองทัพอากาศและพวกเขาต้องการให้เขาสร้างงานออกแบบหลายแบบสำหรับพวกเขาในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า

มันเป็นโอกาสที่ดีสำหรับเขา ไม่เพียงแต่พวกเขาจะสนับสนุนเขาเท่านั้น แต่ยังให้เงินมากกว่า 100 ล้านดอลลาร์สำหรับการออกแบบแต่ละครั้ง แม้ว่าในการทดสอบ เขาจำเป็นต้องออกแบบให้เสร็จซึ่งอยู่บนชั้นวางมาตลอดสิบปีที่ผ่านมา

ด้วยแรงกดดันจากสิ่งนี้จะช่วยสถานการณ์ครอบครัวของเขาได้มากน้อยเพียงใด แต่เขารู้ว่าเขาจะผ่านพ้นไปได้ตราบเท่าที่เขาไม่สนใจเรื่องต่าง ๆ เขาคิดถึงสิ่งที่จะช่วยให้เขาเลิกยุ่งกับปัญหาได้ และระลึกว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาบอกว่าเขาจะไปพบเพื่อนของเขาวันนี้

ชายคนนั้นเปิดอินเทอร์เฟซและวิดีโอของลูกพี่ลูกน้องตัวน้อยของเขา เขาสงสัยว่าลูกพี่ลูกน้องตัวน้อยของเขาจะพบเพื่อนของเขาแล้วรึยังและบางทีเขาอาจจะพาเพื่อนของเขามาที่อากาล่าด้วยก็ได้