เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1646 ผู้อมตะฟางเจิ้ง
เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1646 ผู้อมตะฟางเจิ้ง แปลโดย iPAT ภาคกลาง ท้องฟ้ามืดครึ้มไร้ลม ฟางเจิ้งยืนอยู่บนยอดเขาและมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความประหม่าเล็กน้อยเมื่อนึกถึงภัยพิบัติของการก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะ เมื่อตระหนักถึงอารมณ์ของตนเอง ฟางเจิ้งหัวเราะและคิด ‘เหตุใดข้าต้องประหม่า? นิกายกระเรียนอมตะควรเป็นฝ่า...