เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 1001 ฉันต้องการมีลูกกับนาย (ฟรี)

เมื่อกลับมาถึงห้องทํางานของตัวเอง รุ่นพี่ที่อยู่ในห้องทํางานเดียวกันก็สังเกตเห็นว่าเจี่ยนอีหลิงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

รุ่นพี่เป็นหญิงชราที่มีใบหน้าใจดี

“เป็นอะไรไป? เธอมีคำถามอะไรอยู่ในใจหรือเปล่า?”

“สำหรับสถาบันวิจัย ฉันเป็นเพียงเครื่องมืองั้นเหรอ?” เจี่ยนอีหลิงถาม

เมื่อได้ยินดังนั้น หญิงชราก็หยุดชั่วคราว เธอยิ้มแล้วพูดกับเจี่ยนอีหลิงว่า “อีหลิง สำหรับสถาบันวิจัยแห่งนี้ ไม่ใช่แค่เธอเท่านั้นที่เป็นเครื่องมือ แต่ยังรวมถึงฉันและพวกเราทุกคนด้วย”

“พวกเราทำวิจัยเพื่ออะไร?”

“เราปกป้องผู้ที่คู่ควรกับการปกป้อง ไม่ว่าจะเป็นการป้องกันทางตรงหรือทางอ้อม โดยใช้ความสามารถของเราแลกกับเงิน เพื่อปกป้องพวกเขาและตัวเราเอง”

“แต่ฉันไม่มีคนที่อยากปกป้อง เพราะฉันไม่มีคนที่ฉันรัก”

“อีหลิง เธออาจจะไม่รักพ่อกับแม่ก็ไม่เป็นไร เพราะมันไม่ใช่ความผิดของเธอ แต่ถ้าวันหนึ่งเธอได้พบกับคนที่รักเธอ พวกเขาจะปกป้องและห่วงใยเธอ ดังนั้น การวิจัยและความพยายามเหล่านี้ของเธอ จะสามารถนำมาใช้เพื่อปกป้องพวกเขาได้”

"......"

แล้วเธอก็ตื่นจากความฝัน

เจี่ยนอีหลิงลืมตาและมองเข้าไปในห้องมืด

เธอได้พบกับคนที่รักเธอแล้ว แต่ทำไมเธอไม่สามารถปกป้องเขาได้?

หรือเป็นเพราะเธอทำงานหนักไม่พองั้นเหรอ?

เธอไม่เข้าใจว่าความรักคืออะไร และความรักในครอบครัวนั้นเป็นอย่างไร

แต่เธอรู้ว่าถ้าจ๋ายหวินเชิ่งตาย เธอคงเสียใจมาก

เธอไม่ต้องการให้มีอะไรเกิดขึ้นกับอาเชิ่งของเธอแม้แต่น้อย

แต่เธอไม่มีทางที่จะปกป้องเขา เพราะเธอไม่สามารถรักษาเขาได้

สิ่งที่เธอได้เรียนรู้ไม่ได้สร้างความแตกต่างอะไรเลย

เจี่ยนอีหลิงรู้สึกว่ามีของเหลวอุ่นๆไหลออกมาจากดวงตา เธอจึงยกมือขึ้นลูบแก้มของตัวเอง

ทันใดนั้น เจี่ยนอีหลิงก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอจึงรีบลุกขึ้นทันที และวิ่งออกจากห้องของตัวเอง

จ๋ายหวินเชิ่งที่กำลังนอนหลับจนเวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงคืน ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวในความมืด แล้วร่างที่มีเสน่ห์ก็ได้บุกเข้ามาในห้องของเขา และรีบตรงไปที่เตียงอย่างรวดเร็ว

สัมผัสที่คุ้นเคย และร่างกายที่คุ้นเคย

เจี่ยนอีหลิงมุดเข้าไปในผ้าห่ม แล้วเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา

การกระทำทุกอย่างมาโดยไม่ทันตั้งตัว

“อีหลิง?” จ๋ายหวินเชิ่งก้มหน้าลง

คนที่อยู่ในอ้อมแขนของจ๋ายหวินเชิ่งไม่ตอบสนอง แต่มืออันบอบบางคู่หนึ่งได้ลูบคลำตามร่างกายของเขาอย่างร้อนรน

“อีหลิง เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?” ในตอนนี้ จ๋ายหวินเชิ่งรู้สึกสงสัยและเกิดความกังวลอย่างมาก

“อาเชิ่ง ฉันอยากมีลูกกับนาย”

เจี่ยนอีหลิงยืนยันอย่างหนักแน่น และแสดงความคิดของตัวเองอย่างมั่นใจ

และคำพูดนั้นของเจี่ยนอีหลิง เกือบจะทำให้จ๋ายหวินเชิ่งหยุดหายใจ

ซึ่งเป็นคำตอบที่ตรงไปตรงมา ไม่มีอ้อมค้อมเลยสักนิด?

“อีหลิง เธอบอกฉันได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?”

ในความมืดมิด มือของจ๋ายหวินเชิ่งสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นที่อยู่บนแก้มของเจี่ยนอีหลิง

เธอร้องไห้งั้นเหรอ?

## ผู้แปลคงอยู่ไม่ได้หากขาดเพื่อนนักอ่านสนับสนุน แวะไปที่ www.thai-novel.com นะคะ

การรับรู้นี้ทำให้หัวใจของจ๋ายหวินเชิ่งกระตุกได้อย่างง่ายดาย

เขาไม่เคยเห็นเจี่ยนอีหลิงร้องไห้มาก่อนเลย

ก่อนหน้านี้ ไม่ว่าเธอจะถูกทำร้าย ถูกบีบบังคับ ถูกลักพาตัว หรือถูกต่อว่าบนอินเทอร์เน็ตมากแค่ไหน เธอก็ไม่เคยหลั่งน้ำตาแม้แต่หยดเดียว

“ฉันไม่สามารถรักษาโรคของนายได้”

เมื่อได้ยินคําตอบของเจี่ยนอีหลิง จ๋ายหวินเชิ่งก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ที่แท้ก็เป็นเรื่องนี้เอง เธอไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนก็ดีแล้ว

จ๋ายหวินเชิ่งยื่นมือออกไปลูบศีรษะเจี่ยนอีหลิงเบาๆ แล้วตบเบาๆเพื่อปลอบโยนเธอ

“ไม่เป็นไร ถ้ารักษาไม่ได้ก็รักษาไม่ได้ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย”

จ๋ายหวินเชิ่งเคยชินกับมันแล้ว และเขาไม่เคยคาดหวังกับมันตั้งแต่แรก

ตั้งแต่เล็กจนโต ตระกูลจ๋ายได้ค้นหาหมอเพื่อมารักษาเขานับครั้งไม่ถ้วน และเขาก็ชินกับมันแล้ว

เขาเคยชินกับการใช้ชีวิตอยู่อย่างสิ้นหวัง โดยในความคิดของเขาอาจจะตายได้ทุกเมื่อและทุกนาที

แต่น้ำตาของเธอเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคิดมาก่อน

大姐大 บทที่ 1002 ถ้อยคำว่ารักของเธอ

ความร้อนจากน้ำตาที่ไหลลงบนหน้าอกของจ๋ายหวินเชิ่ง ได้ประทับอยู่ในหัวใจของเขา

“ฉันไม่อยากให้นายตาย”

เจี่ยนอีหลิงที่มักจะมีเหตุผลมาโดยตลอด ตอนนี้เธอได้กอดจ๋ายหวินเชิ่งและพูดคําบางอย่างที่ไม่สมเหตุสมผลออกมา

“ฉันจะพยายามมีชีวิตอยู่” เพื่อเธอเขาพยายามที่จะมีชีวิตอยู่ให้ได้ “อีหลิงฉันรู้สถานการณ์ของตัวเองดี ฉันอาจจะตายเมื่อไรก็ได้ แต่อาจจะไม่ตายก็ได้เช่นกัน ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว แม้คนที่มีสุขภาพแข็งแรงดีทุกอย่าง ไม่แน่วันพรุ่งนี้อาจจะเกิดอุบัติเหตุตายก่อนฉันก็ได้ ตราบใดที่เธออยู่เคียงข้างฉันจนกว่าวันนั้นจะมาถึงก็เพียงพอแล้ว”

“อาเชิ่ง นายต้องมีชีวิตที่ดี” เจี่ยนอีหลิงกระซิบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“อือ ฉันจะมีชีวิตที่ดีและอยู่เป็นเพื่อนเธอ จะเฝ้าดูเธอในฤดูใบไม้ผลิ ฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วง และฤดูหนาว ฉันจะก้าวผ่านความหนาวเย็นและฤดูร้อนไปพร้อมกับเธอ”

จ๋ายหวินเชิ่งกอดเจี่ยนอีหลิงไว้แน่น ซึ่งทั้งสองคนอยู่ในความมืดมิดเพียงเงียบๆเท่านั้น

หลังจากนั้นไม่นาน เจี่ยนอีหลิงก็หยุดร้องไห้

“เราจะมีลูกกันไหม?” เจี่ยนอีหลิงถามขึ้นอีกครั้ง

“ทำไมเธอถึงอยากมีลูกให้ฉันล่ะ?” จ๋ายหวินเชิ่งถาม

“ถ้าชีวิตของนายถูกกําหนดให้มีอย่างจํากัด ฉันคิดว่าในระยะเวลาที่จํากัดของนาย พวกเราต้องทําในสิ่งที่สมควรทำให้สำเร็จ”

จ๋ายหวินเชิ่งถึงกับอึ้งไปครู่หนึ่ง

เจี่ยนอีหลิงคงจะไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ ว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องความรักที่สวยงามแค่ไหน

สวยงามถึงขนาดที่จ๋ายหวินเชิ่ง อยากจะทิ้งความระแวดระวังทั้งหมดของเขาในทันที

จ๋ายหวินเชิ่งเปิดไฟข้างเตียง

แสงไฟสลัวทําให้ใบหน้าของทั้งสองคนสว่างขึ้นในพริบตา

จากนั้นจ๋ายหวินเชิ่งก็พลิกตัวและปล่อยให้เจี่ยนอีหลิงนอนอยู่บนเตียง

จ๋ายหวินเชิ่งยันร่างของตัวเองไว้ด้วยมือข้างเดียวค้างอยู่กลางอากาศ และสายตาของเขาก็ไล่มองดูเธอตั้งแต่บนลงล่าง

ใช้อีกมือหนึ่งลูบไล้แก้มของเจี่ยนอีหลิงเบาๆ

ยังมีรอยคราบน้ำตาที่เธอเพิ่งหยุดร้องไห้ได้ไม่นาน

ด้วยใบหน้าที่ละเอียดอ่อน และดวงตาที่ใสกระจ่างของเธอ ได้สะท้อนให้เห็นรูปร่างหน้าตาของเขาอยู่ภายในนั้น

“อีหลิง เธอรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเธอต้องการที่จะมีลูก?” จ๋ายหวินเชิ่งต้องการคำยืนยันจากคนตรงหน้า

“อือ” เธอรู้

หลังจากได้รับคำตอบที่ชัดเจนแล้ว ร่างกายของจ๋ายหวินเชิ่งก็โน้มตัวลงและจูบเธออย่างช้าๆ

ซึ่งทำให้ร่างกายของเจี่ยนอีหลิงรู้สึกเกร็งเล็กน้อย

แต่ผ่านไปสักพัก จ๋ายหวินเชิ่งก็พลิกตัวลงไปนอนข้างๆ

เจี่ยนอีหลิงหันหน้าไปมองเขาด้วยความสงสัย

“ดึกมากแล้ว นอนเถอะ” จ๋ายหวินเชิ่งห่มผ้าลงบนตัวเจี่ยนอีหลิง

“แต่...” เธอยังไม่มีลูกเลย

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น”

เขาไม่สามารถปล่อยให้เธอมีลูกได้

แค่เป็นห่วงเขาคนเดียวก็พอแล้ว และถ้ามีอะไรให้เธอต้องเป็นกังวลอีก เธอก็คงจะเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิม

“นายไม่อยากมีลูกเหรอ?” เจี่ยนอีหลิงยังไม่ยอมแพ้

เจี่ยนอีหลิงจับแขนของจ๋ายหวินเชิ่งไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง

“ไม่ใช่วันนี้”

“ทำไมถึงเป็นวันนี้ไม่ได้ล่ะ”

“มันดึกแล้ว ไปนอนได้แล้วเด็กดี”

เขาไม่ควรทิ้งสิ่งที่หันเหมิงอวี้มอบให้ในตอนนั้น...

เจี่ยนอีหลิงหลับข้างจ๋ายหวินเชิ่ง และคราวนี้เธอไม่ได้ฝันอีกเลย

## ส่งข้าวส่งน้ำผู้แปลหน่อยนะครับ จะได้หาเรื่องสนุกๆมาให้อ่านเพิ่มอีก

เธอนอนหลับตลอดทั้งคืน

ในตอนเช้า เมื่อเธอกึ่งหลับกึ่งตื่น เจี่ยนอีหลิงรู้สึกเหมือนมีแมวกำลังเลียแก้มของตัวเองอยู่

คัน

เจี่ยนอีหลิงยื่นมือออกไปแล้วผลัก แต่เจ้าแมวตัวนี้ค่อนข้างหนักมาก เธอจึงไม่สามารถผลักมันออกไปได้

“อย่ากัดคอ มันคัน” เจี่ยนอีหลิงพึมพัมด้วยน้ำเสียงกระซิบ

แต่แมวตัวเหม็นไม่ฟังเธอเลย และจงใจกัดที่คอของเธอต่อไป

คันมาก

“อย่ากัดมั่วซั่ว” เจี่ยนอีหลิงพึมพํา “เดี๋ยวตี”

ในความงุนงงเจี่ยนอีหลิงค่อยๆลืมตาขึ้น เธอจึงเห็นแมวตัวเหม็นที่ไม่เชื่อฟังเธออยู่ตรงหน้า

“นายกัดฉันทำไม?” เจี่ยนอีหลิงบ่นอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

“เธอบอกว่าอยากมีลูกกับฉันไม่ใช่เหรอ?”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่นายกัดฉัน?”

“เกี่ยวสิ”