บทที่ 8: รางวัลทักษะภายใน

บทที่ 8: รางวัลทักษะภายใน

ไม่ใช่แค่เถาจื่อ เกือบทุกคนมองซูหนิงด้วยความประหลาดใจ

แม้ว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจเท่าเถาจื่อ แต่พวกเขาก็พบว่าวิชาดาบพายุของซูหนิงนั้นเหนือกว่าระดับของพวกเขามาก

ซูหนิงอยู่ในวงกลม ดังนั้นเขาจึงไม่สังเกตเห็นความโกลาหลของคนรอบข้าง

ความสนใจทั้งหมดของเขามุ่งไปที่การแย่งชิงกับเถาหยุนเมิ่ง

ใบดาบฟาดเข้าหากัน ทำให้เกิดเสียงแกร๊งๆในสายลม

“ผู้มาใหม่ที่เอาชนะปรมาจารย์ ซูหนิงเป็นคนที่มีความสามารถ !”

เถาหยุนเมิ่งรู้สึกว่าถ้าเขายังคงต่อสู้ เขาจะถูกบังคับให้ใช้ทักษะภายในของเขา มิฉะนั้น เขาจะเสียหน้า

เถาหยุนเมิ่งสะบัดดาบของซูหนิงอย่างแรง..

เถาหยุนเมิ่งมองไปที่ซูหนิงด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา “วิชาดาบพายุระดับกลาง ไม่เลวซูหนิง !”

'วิชาดาบพายุระดับกลาง…'

เกิดความโกลาหลขึ้นท่ามกลางฝูงชนโดยรอบ

ทุกคนตระหนักดีว่าการต่อสู้ของซูหนิงกับเถาหยุนเมิ่งในตอนนี้เป็นการสาธิตวิชาดาบพายุ ที่เหนือกว่าของเขาอย่างแท้จริง

ปรากฎว่าทุกคนประเมินซูหนิงต่ำเกินไป

พวกเขาไม่อยากเชื่อเลยว่ามีคนนอกอย่างเขาปรากฏตัวในหมู่บ้านเถา

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่เด็กคนนี้กล้าเลือกต้นเซี่ยคูเฉ่า ในวงใน—เขาแข็งแกร่งถึงเพียงนี้!”

กัวเย่รู้สึกว่าในที่สุดเขาก็เข้าใจพฤติกรรมของซูหนิง'ไม่น่าแปลกใจเลยที่เด็กคนนี้ซื้อดอกหางแฉก เนื่องจากความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของเขาในทักษะภายนอกของเขา เขาจึงต้องเตรียมพร้อมสำหรับการฝึกฝนทักษะภายในของเขา… ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าเด็กคนนี้จะปกปิดความก้าวหน้าของเขา…’

'ไม่... ข้าต้องฝึกฝนมากขึ้นหลังจากที่ข้ากลับไปแล้ว!'

หลังจากที่เห็นซูหนิงแสดงความแข็งแกร่งของเขา หัวใจของกัวเย่ก็ระเบิดขึ้นด้วยแรงจูงใจ

ซูหนิงค่อนข้างสงบ

หลังจากการต่อสู้ เขาก็มั่นใจในสิ่งหนึ่ง

ขอบเขตกลางของเขาในวิชาดาบพายุ นั้นแข็งแกร่งกว่าขอบเขตระดับกลางของเถาหยุนเมิ่ง

เถาหยุนเมิ่งฝึกฝนวิชาดาบพายุ มานานกว่าสิบปี

แต่แม้หลังจากฝึกฝนมาเป็นเวลานาน เขาก็ไม่ดีเท่ากับซูหนิง

นี่คือพลังอันน่าสะพรึงกลัวของแผงศิลปะการต่อสู้

'แผงศิลปะการต่อสู้นี้น่าทึ่งจริงๆ…'

ซูหนิงสงบนิ่ง แต่อารมณ์กำลังเดือดพล่านอยู่ในใจ

“เด็กน้อย ตอนแรกข้าคิดว่าเจ้าสมัครเข้าค่ายฝึกเพื่อเรียนรู้ ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าจะทำเพียงเพื่อทดสอบความแข็งแกร่งของเจ้า…” เถาหยุนเมิ่งก้าวไปข้างหน้าและตบไหล่ของซูหนิง “ไปรับรางวัลทีหลังและรับเงินคืนค่าค่ายฝึกของเจ้า”

“ทดสอบความแข็งแกร่งของข้า ? รางวัล ?”

หลังจากได้ยินคำพูดของเถาหยุนเมิ่งซูหนิงก็ตกตะลึง " ท่านหมายถึงอะไรขอรับ ? "

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่งงงวยของซูหนิงเถาหยุนเมิ่งยิ้ม “ดูเหมือนเจ้าจะยังไม่รู้…”

“นี่คือสิ่งที่…” เถาหยุนเมิ่งอธิบาย “ใครก็ตามที่เข้าร่วมในค่ายฝึก ตราบใดที่พวกเขาไปถึงระดับพื้นฐานและผ่านการประเมิน จะไม่ต้องเข้าร่วมในค่ายฝึกอีกต่อไป นอกจากนี้ พวกเขายังจะได้รับรางวัลเป็นดาบเหล็กและทักษะภายในอีกด้วย สิ่งนี้จะช่วยให้เจ้าเริ่มต้นบทใหม่ในการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ของเจ้า”

“ทักษะภายในเป็นรางวัล ?”

เมื่อเทียบกับทักษะภายนอก ทักษะภายในคือแก่นแท้ของศิลปะการต่อสู้ในโลกนี้

ในระดับหนึ่ง ทักษะภายนอกเป็นเพียงวิชา ในขณะที่ทักษะภายในเป็นวิธีพื้นฐานในการกระตุ้นศักยภาพของตนเองจากภายในและเชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้อย่างแท้จริง

ก่อนหน้านี้ เขายังรู้สึกโชคร้ายที่ไม่สามารถได้รับทักษะภายใน แต่ตอนนี้ ทักษะภายในกำลังถูกมอบให้เขา

ซูหนิงค่อนข้างพอใจกับผลลัพธ์นี้

แต่ในทันใด คิ้วของซูหนิงก็ขมวดเข้าหากัน “ท่านลุงเมิ่ง รางวัลทักษะภายในที่ท่านพูดถึง คนนอกจะได้รับด้วยหรือไม่ ?”

นี่เป็นความกังวลของซูหนิง

ในความเห็นของซูหนิงทักษะภายในเป็นทรัพยากรที่มีค่า

เถาหยุนเมิ่งหัวเราะออกมาดัง ๆ เมื่อได้ยินคำเหล่านี้ “เจ้ากังวลมากเกินไป พี่เขยของเจ้ามาจากหมู่บ้านเถา และเจ้าก็มาจากหมู่บ้านเถาด้วย ดังนั้นเจ้าจึงมีสิทธิ์ได้รับรางวัลโดยธรรมชาติ”

“อย่างนั้นหรือ… ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณท่านลุงเมิ่งขอรับ”

ในเวลาเดียวกันซูหนิงเริ่มรู้สึกขอบคุณสำหรับหมู่บ้านเถา

วัฒนธรรมของหมู่บ้านเถาค่อนข้างเสรี สาเหตุที่บรรพบุรุษของเขาไม่สามารถรวมเข้ากับหมู่บ้านได้อาจเป็นเพราะเขาขาดความสามารถ

“เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า ทั้งหมดนี้เป็นกฎของหมู่บ้าน”เถาหยุนเมิ่งโบกมือ “แต่เจ้า เจ้าถึงระดับกลางหลังจากฝึกฝนวิชาดาบพายุมาสามปี นั่นค่อนข้างเปิดหูเปิดตาข้าทีเดียว”

“เอาล่ะ สิ้นสุดการฝึกภาคเช้าแล้ว !”

เถาหยุนเมิ่งอารมณ์ดี แม้ว่าเขาจะเป็นอาจารย์ของซูหนิงเพียงครึ่งวัน แต่เขามีความสุขที่ได้สอนคนที่มีความสามารถเช่นนี้

เรื่องที่โชคร้ายเพียงอย่างเดียวคือเขาไม่ได้ค้นพบพรสวรรค์ของซูหนิงก่อนหน้านี้

เถาหยุนเมิ่งพูดกับซูหนิง

“จริงสิ ไปที่วัดเก่าประจำตระกูลเถาเพื่อรับรางวัล เจ้าสามารถไปได้ทันทีหลังจากปล่อยไป”

แม้ว่าพวกเขาจะได้พบกันเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ เถาหยุนเมิ่งแสดงความจริงใจต่อซูหนิง

หลังจากนั้น เถาหยุนเมิ่งเหลือบมองกัวเย่ในฝูงชนและตะโกน

กัวเย่เอนไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

เถาหยุนเมิ่ง กล่าวกับกัวเย่

“เก็บดาบแล้วนำไปที่คลังอาวุธ เมื่อเรากลับมาภายในสองชั่วโมง นำพวกมันกลับมาอีกครั้ง”

กัวเย่พยายามอิดออดทันที

แต่หลังจากเห็นท่าทีคุกคามของเถาหยุนเมิ่ง กัวเย่ในที่สุดก็ประนีประนอม

ไม่นานฝูงชนก็แยกย้ายกันไป

เหลือเพียงซูหนิงและกัวเย่

“ข้าจะช่วยเจ้าถือดาบเหล็กไปที่คลังอาวุธ”

ซูหนิงพร้อมที่จะช่วยกัวเย่

กัวเย่โบกมือ “ไปที่โถงโบราณของตระกูลเถาเถอะ ไม่ต้องห่วงข้า”

“แบกไปคนเดียวได้หรือ ?”

“ข้าทำไม่ได้ แต่ข้าจะขนหลายเที่ยวแทน”

กัวเย่ยิ้มเยาะ “ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะฝึกวิชาดาบพายุด้วย”

ซูหนิงรู้สึกขบขัน เขารู้ว่ากัวเย่อต้องได้รับแรงบันดาลใจจากเขา

“มันยังไม่สายเกินไป ทำงานหนักเข้าล่ะ”

ซูหนิงกล่าวด้วยกำลังใจ

“คราวหน้าถ้าข้าไม่เข้าใจอะไร ข้าจะมาถามเจ้า เจ้าต้องสอนข้านะ”

ซูหนิงพยักหน้าแทนคำตอบ

“เอาล่ะ ไปวัดเก่ากัน”

ซูหนิงไม่เสียเวลาอีกต่อไป เขาบอกลากัวเย่และรีบเดินไปที่โถงโบราณของตระกูล

ซูหนิงเดินไปตามเส้นทางในความทรงจำของเขาและมาที่โถงโบราณของตระกูล

โถงโบราณของตระกูลเก่าเป็นหน่วยงานระดับสูงของหมู่บ้านเถา

สมาชิกทุกคนของโถงโบราณของตระกูลไม่เพียงแต่แข็งแกร่งเท่านั้น แต่ยังมีสถานะและอิทธิพลในหมู่บ้านสูงอีกด้วย

การตัดสินใจครั้งสำคัญทั้งหมดในหมู่บ้านเถาเกิดขึ้นโดยผู้อาวุโสในตระกูลเหล่านี้

มีผู้อาวุโสของตระกูลมากกว่าหนึ่งโหลในโถงโบราณของตระกูล พวกเขามารวมตัวกันในโอกาสพิเศษ แต่โดยปกติพวกเขาจะทำหน้าที่หมุนเวียนและรับผิดชอบเรื่องเล็ก ๆ ภายในและภายนอกกลุ่ม

ยามสองคนถืออาวุธยืนอยู่หน้าโถงโบราณของตระกูลเถาซูหนิงเดินไปข้างหน้าและก่อนที่เขาจะพูดได้ ทหารยามคนหนึ่งถามซูหนิงว่า “เจ้าผ่านการทดสอบการฝึกฝนและมาที่นี่เพื่อรับรางวัลหรือไม่ ?”

ยามปล่อยให้เขาเข้าไปอย่างง่ายดาย

ซูหนิงเดินผ่านลานด้านหน้าและเข้าไปข้างใน

การตกแต่งในโถงโบราณของตระกูลนั้นเรียบง่าย แต่สถานที่นั้นใหญ่โต

มีที่นั่งจัดไว้ทั้งสองด้านของห้องโถง

ซูหนิงเข้ามาและเห็นว่ามีคนสามคนอยู่ข้างในแล้ว เห็นได้ชัดว่าพวกเขามาจากกลุ่มฝึกอบรมอื่นเพื่อรับรางวัล

ซูหนิงรู้จักพวกเขาสองคน

คนหนึ่งเป็นเด็กสาวที่แต่งหน้าเข้มและมีท่าทางที่คุกคาม นางคือเถาเย่ หลานสาวของเถาจิงซิง ซึ่งเป็นหัวหน้าของตระกูลเถา

อีกคนหนึ่งที่ซูหนิงจำได้คือเถาฉิงเฟิงซึ่งเป็นเด็กหนุ่มที่มีพลัง

เถาฉิงเฟิงมีชื่อเสียงในหมู่บ้านเถา ก่อนหน้านี้มีข่าวลือว่าเขามีพรสวรรค์อย่างมากและมีความก้าวหน้าอย่างมากเมื่อเขาเริ่มฝึกวิชาหอกพายุเฮอริเคนเป็นครั้งแรก

เขาอายุยังไม่ถึง 13 ปีด้วยซ้ำ

'ข้าสงสัยว่าวิชาดาบพายุนั้นแข็งแกร่งกว่าวิชาหอกพายุเฮอริเคนหรือเปล่า…'

ซูหนิงสงสัยในใจของเขา

วิชาหอกพายุเฮอริเคนและวิชาดาบพายุเป็นทักษะภายนอกหลักสองประการที่ฝึกฝนโดยรุ่นเยาว์ของหมู่บ้านเถา

เหตุผลหลักคือการเรียนรู้พวกมันค่อนข้างง่ายและใช้ได้จริง

นอกจากเถาฉิงเฟิงและเถาเย่แล้วซูหนิงไม่รู้จักบุคคลที่สาม

เมื่อซูหนิงมองไปที่พวกเขาทั้งสาม พวกเขาก็มองย้อนกลับไปที่ซูหนิง

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่รู้จักซูหนิง

แม้ว่าซูหนิงจะรู้จักเถาเย่และเถาฉิงเฟิงแต่พวกเขาไม่รู้จักซูหนิง

มีผู้คนมากกว่า 3,000 คนในหมู่บ้านเต่า นอกจากนี้ซูหนิงเป็นเพียงคนนอกธรรมดาที่ไม่มีสถานะทางสังคม

แต่เนื่องจากทุกคนอยู่ด้วยกันที่นี่ พวกเขาจึงพยักหน้าอย่างสุภาพเพื่อทักทายกัน

เนื่องจากที่นี่คือโถงโบราณของตระกูล จึงไม่เหมาะสมสำหรับพวกเขาที่จะพูดคุยหรือนั่ง ดังนั้นพวกเขาจึงยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีเสียงหัวเราะมากมายนอกโถงโบราณของตระกูล

ไม่นานหลังจากนั้น ชายชราผู้ร่าเริงที่มีผมสีขาวเดินเข้ามา