บทที่ 13: ผู้พิทักษ์เกราะดำ

บทที่ 13: ผู้พิทักษ์เกราะดำ

ชายหัวล้านหัวเราะเยาะเมื่อได้ยินคำพูดนั้น “เจ้ามีทุกอย่างที่ต้องขบคิด”

" แน่นอน " ชายที่แขนหักมีน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง “เมื่อสามเดือนที่แล้ว เขาหักแขนข้า ถ้าข้าไม่ขึ้นหลังม้าหนีไปทันที เขาคงเอาชีวิตข้าไปแล้ว”

“พี่น้องที่น่าสงสารของข้า ทุกคนถูกเถาหยุนกังและผู้คุ้มกันของเขาฆ่า ครั้งนี้ข้าจะชดใช้ความผิดของพวกเขา !”

ชายหัวล้านเห็นชายแขนหักแสดงอารมณ์ เขาตบไหล่เขา “อย่ากังวล เมื่อพวกเขากลับมาจากการขายสินค้า เราจะฆ่าพวกเขาทั้งหมดและล้างแค้นให้เจ้าและอดีตพี่น้องของเจ้า”

ชายที่แขนหักก้มศีรษะลง

" ไม่ต้องห่วง " ชายหัวล้านหัวเราะ “ถ้าเจ้าเข้าร่วมกับพวกเรา พี่น้อง ในที่สุดฝูงบินของพวกเราก็จะมีรากฐานให้ยืนหยัดได้ เราอาจไม่สามารถเทียบกับกลุ่มดาบม้าหรือกลุ่มผีเสื้อบุษบาได้ แต่เราจะทิ้งชื่อของเราไว้ในประวัติศาสตร์”

“ถ้าท่านทำหน้าที่เป็นผู้นำของเรา นั่นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้”

ชายแขนหักประจบประแจงเจ้านาย

ชายหัวล้านยิ้มและพูดกับผู้ใต้บังคับบัญชาว่า “อยู่ที่นี่กับคนสองคนและสังเกต ถ้าเถาหยุนกังและคนอื่นๆกลับมา อย่าลืมรายงานทันที”

“นอกจากนี้ หากเจ้าพบผู้คนจากกลุ่มอื่น อย่าเข้าไปยุ่ง” ชายหัวล้านกล่าวอีกครั้ง “ท้ายที่สุด เราเพิ่งสร้างรั้วล้อมของเราขึ้นเท่านั้น ความแข็งแกร่งยังคงมีความแตกต่างเมื่อเทียบกับคลังอาวุธอื่นๆ”

ชายหัวล้านหันกลับมาและจากไป

ชายแขนหักเหลือบมองไปไกลอีกครั้ง ดวงตาของเขาหรี่ลง

ดวงอาทิตย์อยู่ทางด้านทิศตะวันตก

กลุ่มของเถาหยุนกังมาถึงนอกประตูเมืองคังหยุน

ซูหนิงมองไปที่โครงร่างของประตูเมือง เขาเต็มไปด้วยความอยากรู้

ตั้งแต่เขามาถึงหมู่บ้านเถา นอกเหนือจากภูเขาหยุนเซ เขาก็ไม่เคยไปไหน

นี่เป็นครั้งแรกที่เขามาที่เมืองคังหยุน

แม้ว่าเขาจะยังไม่ได้เข้าไปในเมือง แต่ก็มีคนเข้าและออกจากประตูเมืองมากมาย

นี่เป็นครั้งแรกที่ซูหนิงเห็นฝูงชนหนาแน่นนอกหมู่บ้านเถา

“เจ้าต้องจ่ายค่าธรรมเนียมก่อนที่สินค้าของเจ้าจะเข้าเมืองได้ !”

ทหารสวมเกราะตะโกน

เถาหยุนกังมีประสบการณ์ในพื้นที่นี้ ดังนั้นเขาจึงเข้าคิวเพื่อส่งสินค้าเข้าเมืองอย่างเชื่อฟัง

เถาหยุนกังจ่ายค่าธรรมเนียมและกลุ่มของเขาก็เข้าไปในเมืองในที่สุด

“สถานที่แห่งนี้มีความเจริญรุ่งเรืองมากกว่าหมู่บ้านเถาอย่างแน่นอน”

แม้ว่าทุกคนยกเว้นซูหนิงจะเคยอยู่ในเมืองมาก่อน แต่พวกเขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเมืองทุกครั้งที่เห็นฉากที่มีชีวิตชีวานี้

ซูหนิงสงบ แม้ว่าจะรุ่งเรืองกว่าหมู่บ้านเถา แต่เขาก็ยังจำมหานครที่เขาอาศัยอยู่ในช่วงชีวิตก่อนหน้านี้ได้ ดังนั้นเมืองนี้จึงไม่สร้างความประทับใจให้เขามากนัก

“ทุกคน ขอบคุณสำหรับการทำงานหนัก”

เถาหยุนกังกล่าวขณะนั่งอยู่ในรถม้าด้านหน้า “มาหาที่พักและทานอาหารดีๆ กันเถอะ พรุ่งนี้เราจะติดต่อร้านขายยาเพื่อขนถ่ายสินค้าของเรา”

หลังจากได้ยินว่าจะพักผ่อนและรับประทานอาหาร ทุกคนก็เห็นด้วย

เถาหยุนกังมีประสบการณ์นี้หลายครั้ง ดังนั้นเขาจึงรีบไปที่โรงเตี๊ยม

ทันใดนั้นก็มีเสียงม้าควบม้ามาแต่ไกล

ตามมาด้วยคนตะโกน

“ไปให้พ้น อย่าขวางทาง !”

เมื่อเถาหยุนกังเห็นสิ่งนี้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาย้ายรถลาไปด้านข้างและบอกคนที่อยู่ข้างหลังเขา “ย้ายไปข้างทางห้ามขวางทาง”

หลังจากนั้น กลุ่มทหารม้าหุ้มเกราะสีดำก็ควบม้าผ่านพวกเขาไป

พวกเขาสวมชุดเกราะและเสื้อผ้าสีดำทั้งหมด โดยดาบสั้นและยาวอยู่ที่เอว และสวมหน้ากาก

ดวงตาที่เปิดเผยของพวกเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็นและดูถูกเหยียดหยาม

เมื่อทหารม้าหุ้มเกราะสีดำเดินผ่านไป ทั้งสองข้างของถนนก็เงียบลงในทันที

เมื่อพวกเขาหายไป ถนนก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

เถาหยุนกังมองดูกองทหารม้าหุ้มเกราะสีดำวิ่งหนีจากเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความอิจฉา

ถ้าใครทำให้พวกเขาขุ่นเคืองใน เมืองคังหยุน ผลที่ได้จะน่าเศร้า

เมื่อซูหนิงได้ยินสิ่งนี้ เขาได้ดึงข้อมูลที่เกี่ยวข้องจากความทรงจำของเขา

ผู้พิทักษ์เกราะดำ เป็นกองทัพรองของ กองกำลังต้นกำเนิด ซึ่งเป็นผู้ปกครองของรัฐเฟยหยุน

พวกเขาเป็นขุมพลังของ กองกำลังต้นกำเนิด ปกครองเหนือรัฐเฟยหยุน

เมื่อสามร้อยปีก่อน ราชวงศ์ก่อนถูกทำลาย หลังจากนั้น มีการต่อสู้และสงครามอย่างต่อเนื่อง—นิกายตระกูลทั้งหมดต่อสู้กันเอง

ราชวงศ์ที่รวมกันเป็นหนึ่งใหม่ไม่ปรากฏขึ้นในช่วงเวลานี้ แต่พวกเขาได้พัฒนาเป็นนิกายหรือตระกูลต่าง ๆ ที่ควบคุมเมืองหลวงของรัฐและกลายเป็นผู้ปกครองของแผ่นดิน

และหางเสือของ รัฐเฟยหยุน คือ กองกำลังต้นกำเนิด

กัวเย่ดูอิจฉา “ถ้าข้าสามารถเข้าร่วม ผู้พิทักษ์เกราะดำ ได้…”

ที่เกิดเหตุยามที่รีบวิ่งไปตามถนนและทุกคนที่ให้สิทธิ์ในการเดินผ่านทำให้ชายหนุ่มรู้สึกทึ่ง

หลังจากได้ยินคำพูดของกัวเย่ เถาหยุนกังก็หัวเราะ “อย่าคิดไปไกล เจ้าหนู พรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้ของเจ้าช่างสิ้นหวังจริงๆ”

หลังจากที่ลุงของเขาทำร้าย กัวเย่ก็ส่ายหัวเบาๆ แต่เขาไม่ได้สนใจมากนัก เขาเคยชินกับมัน

“พอแล้ว เดินหน้าต่อไปและหาโรงแรมเพื่อตั้งพักผ่อน !”

เถาหยุนกังยังคงนั่งรถลาต่อไป

ภายใน 15 นาที เถาหยุนกังพบโรงแรมแห่งหนึ่ง

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเขาที่นี่ เจ้าของร้านและผู้ช่วยในร้านเป็นเพื่อนกับเถาหยุนกัง พวกเขาไม่เพียงแต่จัดห้องพักให้เขาอย่างรวดเร็วเท่านั้น แต่พวกเขายังดูแลรถลาและสินค้าอีกด้วย

หลังจากนั้น ทุกคนเข้าไปในห้องส่วนตัวขนาดใหญ่และนั่งลง ไม่นานพวกเขาก็ได้รับอาหารและเครื่องดื่มแอลกอฮอล์

กัวเย่นั่งถัดจากซูหนิงและพูด

“ซูหนิงพักผ่อนและกินเท่าที่เจ้าต้องการ”

เมื่อมองไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารอันโอชะ ซูหนิงก็เริ่มกินมัน

มีโอกาสไม่มากนักที่จะกินเนื้อสัตว์ในโลกนี้

' ลุงกังเป็นคนใจกว้างมาก…'

ซูหนิงมองไปที่อาหารและคิดกับตัวเอง

เห็นได้ชัดว่าอาหารและเครื่องดื่มแอลกอฮอล์บนโต๊ะไม่ได้ราคาถูก ยิ่งกว่านั้น ทุกคนที่นี่คือนักศิลปะการต่อสู้ที่มีความกระหายอย่างมาก มื้อนี้ต้องใช้เงินเยอะแน่นอน

หลังจากรับประทานอาหารแล้วซูหนิงได้ยินจากผู้ช่วยร้านว่าอาหารมีราคา 40 ตำลึง

แม้ว่าซูหนิงจะเตรียมจิตใจไว้ แต่ราคาก็ยังทำให้เขาพูดไม่ออก

ค่าอาหารมื้อนี้เท่ากับรายได้ของครอบครัวสี่เดือน

'แน่นอนว่าในโลกนี้ บุคคลที่มีอำนาจสามารถควบคุมทรัพยากรที่คนธรรมดาไม่สามารถแตะต้องได้...'

เถาหยุนกัง ฉลาดและมีสายสัมพันธ์ ดังนั้นเขาจึงอยู่ในธุรกิจยา

นอกจากนี้ เขายังแข็งแกร่งในศิลปะการต่อสู้ เต็มใจที่จะใช้จ่ายเงิน และเป็นเพื่อนกับนักศิลปะการต่อสู้ เขายังมีเงินทุนเพื่อรักษาธุรกิจของเขาไว้

พวกเขาดื่มและรับประทานอาหารเสร็จแล้ว

“ซูหนิงเจ้าไม่ค่อยได้มาที่เมืองใช่ไหม ?” ใบหน้าของเถาหยุนกังแดงหลังจากดื่ม แต่สติของเขายังคงชัดเจน “ใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ ให้กัวเย่พาเจ้าไปดูสถานบันเทิงยามค่ำคืนของเมืองในมณฑลสิ”

“เอาล่ะ พวกเจ้าควรไปพักผ่อนได้แล้ว”

ซูหนิงและกัวเย่ช่วยคนขี้เมากลับไปที่ห้องของพวกเขา

มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่ไม่ได้แตะแอลกอฮอล์ในระหว่างอาหารค่ำ ขณะที่คนอื่นๆ ดื่มหนัก

“ออกไปเที่ยวกลางคืนแต่คนยังเยอะอยู่”

หลังจากออกจากโรงเตี๊ยม แสงจันทร์ก็เริ่มส่องแสงบนถนนกัวเย่ถอนหายใจขณะที่มองดูคนเดินถนนบนถนน

ในชั่วโมงนี้ในหมู่บ้านเถา ทุกคนคงกลับบ้านแล้ว—ไม่มีสถานบันเทิงยามค่ำคืนในหมู่บ้าน

“ข้าจะไปที่แผงขายของและซื้อของให้เถาเถาและพี่สาวของข้า”

ภายใต้การแนะนำของกัวเย่พวกเขามาที่ตลาดกลางคืน

ซูหนิงมองไปที่ผู้ขายและไฟถนนที่สว่างไสว เขารู้สึกราวกับว่าเขาได้กลับไปสู่ยุคปัจจุบัน

“กิ๊บติดผมนี่เท่าไหร่ขอรับ”

ซูหนิงเห็นกิ๊บติดผมไม้หลากสีสันที่มีลวดลายเรียบง่ายสลักไว้หน้าแผงขายของ พวกมันค่อนข้างสวย

“หนึ่งตำลึงเงินต่อชิ้น”

คนขายกิ๊บเป็นชายชราที่มีใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

“หนึ่งตำลึงเงิน ?”ซูหนิงกล่าวว่า “ลดหน่อยได้ไหมขอรับ ?”

ชายชราโบกมือด้วยรอยยิ้มเดียวกันบนใบหน้าของเขา

ซูหนิงไม่รู้วิธีต่อรอง ดังนั้นเขาจึงพร้อมที่จะจ่าย

เขาคิดว่าซูเหลียนจะชอบกิ๊บไม้นี้

“เฮ้ ชายชรา เจ้าหลอกเขาแบบนี้ได้ยังไง”กัวเย่กดมือของซูหนิงซึ่งกำลังจะเอาเงินของเขาออกมา “เงินหนึ่งตำลึงสำหรับกิ๊บสองอัน นั่นคือข้อเสนอสุดท้ายของเรา ข้าไม่เชื่อว่าร้านอื่นจะแพงขนาดนี้”

ซูหนิงจ้องไปที่ใบหน้าที่มั่นใจของกัวเย่

" ตกลง " ชายชราโบกมือของเขา " ข้ารับข้อเสนอ "

เช่นนี้กัวเย่ช่วยซูหนิงหนึ่งตำลึงเงิน

เขาเลือกกิ๊บไม้สองอัน อันหนึ่งสำหรับซูเหลียนและอีกอันสำหรับเถาเถา

สำหรับพี่เขยของเขาเถาหยุนซวนซูหนิงซื้อสุราสองขวดให้เขาก่อนออกจาก เมืองคังหยุน

ซูหนิงไม่ได้ใช้เงินอีกต่อไป เขากลัวว่าหลังจากกลับไปแล้ว เขาจะถูกซูเหลียนจู้จี้อีกครั้ง

ในทางกลับกันกัวเย่ซื้ออาหารและของใหม่มากมายที่หมู่บ้านเถา ไม่มี เขาจะแบ่งปันสิ่งเหล่านี้ส่วนใหญ่กับเด็กๆ ในหมู่บ้าน

นี่คือเหตุผลที่กัวเย่ได้รับความนิยมในหมู่เด็ก ๆ ในหมู่บ้านเถา

หลังจากซื้อของมานานกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว ทั้งสองก็กลับไปที่โรงเตี๊ยมเพื่อพักผ่อน

พวกเขาจะค่อนข้างยุ่งในอีกไม่กี่วันข้างหน้า