บทที่ 11: คำเชิญของกัวเย่

บทที่ 11: คำเชิญของกัวเย่

ใช้พลังงาน 3 หน่วยเพื่อเพิ่มระดับ กลยุทธ์สายลมฤดูใบไม้ผลิ ?

“ต้องใช้พลังงาน 3 หน่วยในการไปถึงขอบเขตมนุษย์ขั้นแรก…”

ซูหนิงตบริมฝีปากของเขา

พลังงาน 3 หน่วยนั้นเหมือนกันกับการยกระดับวิชาดาบพายุเป็นระดับพื้นฐาน—ไม่มากนัก ทำให้เป็นที่ยอมรับได้

แต่ตอนนี้ พลังงานสำรองของเขาถูกใช้หมดแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเพิ่มระดับได้ในทันที ซึ่งน่าเสียดาย

ซูหนิงปิดแผงศิลปะการต่อสู้อย่างไม่เต็มใจ

.

ถ้าเขาต้องการเพิ่มระดับในอนาคต เขาจะต้องเก็บพลังงานไว้ก่อน

อย่างไรก็ตามซูหนิงไม่ต้องกังวลกับการได้รับหน่วยพลังงานใหม่อีกต่อไป

เนื่องจากเขาได้มาถึงขอบเขตกลางของวิชาดาบพายุ แล้ว ตอนนี้เขาสามารถเข้าสู่วงในของภูเขาหยุนเซ่อได้แล้ว

ทรัพยากรธรรมชาติที่เขาสามารถหามาได้จะมีมากมายกว่าแต่ก่อนมาก และพวกมันก็จะมีค่ามากขึ้นเช่นกัน

ความแข็งแกร่งของศิลปะการต่อสู้ของเขาจะถูกนำไปใช้อย่างเต็มที่ที่ภูเขาหยุนเซ่อ

“ข้าจะพักสักสองวัน เตรียมตัวให้พร้อม แล้วกลับเข้าไปในภูเขาอีกครั้ง”

เถาหยุนซวนและซูเหลียนออกไปทำงาน เพราะพวกเขาไม่ได้อยู่ที่บ้านซูหนิงจึงทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงเด็ก

ซูหนิงและ เถาเถา ยืนเผชิญหน้ากัน

เถาเถาอายุได้สามขวบในปีนี้ สูงไม่ถึงเมตร

นางถือไม้ที่ใช้ในการเลี้ยงไก่ในมือของนาง ขณะที่นางมองไปที่ซูหนิงด้วยใบหน้าที่จริงจัง

นางกำลังจะต่อสู้กับน้าของนาง

ปกติแล้วเถาเถาเป็นเด็กที่เป็นมิตรต่อหน้าซูเหลียนแต่บุคลิกของนางค่อนข้างลิงทะโมน

โดยปกติเมื่อนางเล่นกับเพื่อนๆ นางเป็นหัวหน้า และนางจะต่อสู้กับเด็กผู้ชาย โดยใช้พลังในการแก้ปัญหา

วันก่อนเมื่อวานซูหนิงผ่านการประเมินศิลปะการต่อสู้และสิ่งนี้ทำให้ความหลงใหลในศิลปะการต่อสู้ของ เถาเถา ลึกซึ้งขึ้นอีกครั้ง

หลังจากนั้น เถาก็เริ่มติดตามซูหนิงเพื่อฝึกฝนและเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้

แน่นอนว่าซูหนิงไม่ได้สอนนางอย่างถูกต้อง เถาเถายังเด็กเกินไปและไม่มีทรัพยากรที่จะสนับสนุนนาง มันง่ายที่จะทำร้ายร่างกายของนางถ้านางฝึกศิลปะการต่อสู้อย่างสุ่มสี่สุ่มห้า

เถาเถาปฏิเสธที่จะยอมรับสิ่งนี้และตะโกนเพื่อต่อสู้กับซูหนิง

ซูหนิงวางมือบนหน้าอกลดศีรษะลงและมองไปที่ เถาเถา

เถาเถาขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเขา

เถาเถาตะโกนในขณะที่วิ่งไปข้างหน้าด้วยไม้เท้าของนาง

นางต้องการให้น้าของนางเห็นพรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้ของนาง

ตาของซูหนิงหรี่ลงเมื่อเขาเห็นว่า เถาเถา คลั่งไคล้แค่ไหน

เมื่อเถาเถาวิ่งเข้ามาหาเขา ซูหนิงยกเท้าขึ้นและกดลงไปที่ท้องของเถาเถา หยุดนางไม่ให้เคลื่อนไหว

จากนั้นซูหนิงก็ผลักเบา ๆ

เถาเถาสะดุดล้มลงกับพื้น

เถา เถาม่ยอมรับความพ่ายแพ้ นางยืนขึ้น ตบสิ่งสกปรกออกจากร่างกายแล้ววิ่งไปข้างหน้าอีกครั้ง

และสิ่งเดียวกันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

เถาเถาล้มลงกับพื้นอีกครั้ง

นางกำลังจะลุกขึ้นอีกครั้ง แต่ทันใดนั้นนางก็รู้สึกว่ามีมือใหญ่กดนางลงกับพื้น

ซูหนิงหมอบลงและกดที่ท้องของ เถาเถา ทำให้นางไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

ซูหนิงมองไปที่ เถาเถา

เถาเถายังคงดิ้นรน

เขากดเถาเถาด้วยมือข้างหนึ่งและเริ่มจั๊กจี้เถาเถาด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

น้ำเสียงของเถาเถาอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

เสียงของนางสั่น นางโกรธมาก แต่นางก็อยากจะหัวเราะ

ซูหนิงปล่อย เถาเถา

เขาเหลือบมองไปที่ดวงอาทิตย์ มันเกือบจะเที่ยงแล้ว

เถาหยุนชวนและซูเหลียนกลับมาทานอาหารกลางวัน—ถึงเวลาที่เขาต้องทำอาหารแล้ว

ซูหนิงไปที่ห้องครัวและดู เขาเห็นว่ามีฟืนเหลืออยู่ไม่มาก เขาจึงวางแผนที่จะสับฟืนก่อน

เถาเถาผู้พ่ายแพ้โดยซูหนิง เต็มไปด้วยความคับข้องใจ นางลืมตาและมองดูไก่แก่ในสนาม

ไก่แก่ก็กระวนกระวายใจ มันรู้สึกเหมือนถูกจ้องมองด้วยบางสิ่งที่น่ากลัว มันจึงกรีดร้องและวิ่งหนีไป

เถาเถาทันกับมัน

ในขณะที่เถาเถายังคงก่อปัญหา ซูหนิงได้ตัดฟืนเสร็จแล้ว

ขณะที่เขากำลังจะล้างผักซูหนิงได้ยินคนเรียกเขาจากนอกประตู

หลังจากนั้นประตูก็ถูกผลักเปิดออก

เขาถือดาบไว้บนหลังและห่อกระดาษมันไว้ในมือ

กัวเย่มองไปที่ซูหนิงและถาม

ซูหนิงเหลือบมองกัวเย่ “เจ้ามาที่นี่ตอนเที่ยงเพื่อทานอาหารฟรีเหรอ”

กัวเย่ส่ายหัว “มาที่นี่เพื่อฝึกศิลปะการต่อสู้”

“ไว้ค่อยคุยกันหลังมื้อเที่ยง”

“ไม่ต้องทำอาหารหรอก กินนี่สิ”

กัวเย่ยิ้มและกางกระดาษมันออก เผยให้เห็นไส้กรอกเนื้อสองสามชิ้นที่ห่ออยู่ “ท่านลุงซื้อให้ เลยเอามาให้”

เถาหยุนกัง ลุงของกัวเย่เดินทางไปทั่วมณฑลคังหยุน และมักจะนำของอร่อยกลับมาให้กัวเย่

“งั้นก็ขอบคุณมาก”

ซูหนิงไม่ได้ปฏิเสธ เขาหยิบไส้กรอกเนื้อแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ข้าจะนึ่งไส้กรอกเนื้อและสอนวิธีฝึกวิชาดาบพายุ”

ซูหนิงเข้าไปในครัวในขณะที่ เถาเถา ทักทายกัวเย่

กัวเย่อายุสิบเจ็ดปีในปีนี้ เขายังเด็กเกินไปที่จะเรียกว่าน้า

กัวเย่หยิบขนมสองสามก้อนออกจากกระเป๋าของเขาแล้วส่งให้เถาเถา

เขาได้นำสิ่งเหล่านี้มาจากบ้านด้วย

ตาของเถาเถาเป็นประกายและหยิบมันขึ้นมา

นางหยุดไล่ตามไก่และนั่งที่มุมสนามก่อนจะเริ่มกินขนม

“ลุงกังเป็นปรมาจารย์ขั้นที่สามของขอบเขตมนุษย์ และอยู่ในขอบเขตกลางของวิชาดาบพายุ ทำไมเจ้าไม่ให้เขาสอนเจ้าล่ะ ?”

ซูหนิงนึ่งไส้กรอกและเดินออกจากครัว

“ลุงของข้ายุ่งอยู่กับการเก็บยารักษาโรคในหมู่บ้านใกล้เคียงหลายแห่ง ดังนั้นเขาจึงไม่มีเวลาสอนข้าน่ะสิ”

กัวเย่บ่นว่า “เขากระตือรือร้นเมื่อเขาขอให้ข้าช่วยต่อรองราคาให้เขา แต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่สนใจข้า”

ซูหนิงเหลือบไปที่กัวเย่และไม่ตอบ

แม้ว่ากัวเย่ไม่มีพรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้มากนัก แต่เขาก็ยังมีความสามารถพิเศษในการซื้อขายสินค้า

เขาเจรจาการขายกับหมู่บ้านอื่นๆ และไม่เพียงแต่ราคาจะต่ำ แต่ความสัมพันธ์กับลูกค้าของพวกเขาก็แข็งแกร่งด้วย

เป็นเพราะความสามารถนี้เองที่ทำให้กัวเย่สามารถยืนตรงต่อหน้าลุงของเขาและไม่รู้สึกละอาย

“พอแล้ว ไม่ต้องพูดมาก แสดงวิชาดาบพายุของเจ้าให้ข้าดูก่อน”

ไม่ว่ากัวเย่จะชอบศิลปะการต่อสู้จริง ๆ หรือไม่ เนื่องจากเขาต้องการก้าวหน้าในตอนนี้ซูหนิงจะช่วยเขา

กัวเย่หยิบดาบเหล็กจากด้านหลังและถือไว้แน่นในมือของเขา

วัสดุของดาบเหล็กของเขานั้นต่ำกว่าดาบรางวัลที่ซูหนิงได้รับหนึ่งอันดับ มันหนักแค่สี่หรือห้าชั่ง ประมาณขนาดของดาบฝึก

กัวเย่ตะโกนอย่างเงียบ ๆ ราวกับให้กำลังใจตัวเอง

หลังจากนั้นเขาเริ่มแสดงวิชาดาบพายุของเขา

ซูหนิงยืนอยู่ข้าง ๆ เฝ้าดูการเคลื่อนไหวของกัวเย่และในขณะที่ทำเช่นนั้นเขาส่ายหัวเบา ๆ

เช่นเดียวกับที่เถาหยุนเมิ่งกล่าวก่อนหน้านี้ เขาไม่ได้เข้าใจพื้นฐานพื้นฐานของวิชาดาบพายุ

หลังจากเสร็จสิ้นกิจวัตรประจำวันกัวเย่ขอความเห็นจากซูหนิง

ซูหนิงไม่ได้แสดงความเมตตา “นี่ ข้าจะแสดงให้เจ้าเห็น”

ซูหนิงอดทน เขาทำกิจวัตรเพื่อให้กัวเย่เห็น

จากนั้นเขาก็ชี้ให้เห็นข้อบกพร่องในวิชาดาบพายุของกัวเย่และให้คำแนะนำในการปรับปรุง

กัวเย่ได้รับแรงบันดาลใจจากซูหนิงเห็นได้ชัดว่าเขาจริงจังกับการเรียนรู้

หลังจากทำกิจวัตรซ้ำสองถึงสามครั้งกัวเย่ได้แก้ไขข้อผิดพลาดมากมาย

“ข้ารู้สึกดีขึ้นแล้ว !”

กัวเย่ดูเหมือนจะตระหนักถึงเรื่องนี้

“ถูกต้อง เจ้าก้าวหน้าไปบ้างแล้ว”

กัวเย่หัวเราะ จากนั้นเขาก็โยนดาบและนั่งบนหินในสนาม

เขาเหงื่อออกมาก “วันนี้แค่นี้ก่อนนะ ข้าจะได้พัก”

“เถาเถา เอาน้ำมาให้พวกเราที”

ซูหนิงตะโกนใส่ เถาเถา ที่มุมห้อง

เถาเถาวิ่งเข้าไปในห้องและหยิบน้ำจากถัง แทนที่จะให้กัวเย่นางส่งให้ซูหนิงก่อน “น้ำเจ้าค่ะ”

เถาส่งน้ำให้กัวเย่

“ขอบคุณนะเด็กน้อย…” กัวเย่หยิบน้ำขึ้นมาแล้วพึมพำ “ข้ากำลังจะตายที่นี่ และเจ้ายังให้น้ำแก่น้าของเจ้าก่อน เจ้าคือหลานสาวของเขาจริงๆ”

กัวเย่ดื่มแล้วคืนที่ตักน้ำให้เถาเถา

เถาเถายิ้มให้กัวเย่ก่อนที่จะหันหลังและวิ่งหนี

“ซูหนิงเจ้าวางแผนที่จะดูแล เถาเถา วันนี้หรือไม่ ?”

กัวเย่มองไปที่ เถาเถา ที่วิ่งหนีและถาม

“ไม่ ข้าจะเข้าภูเขาในอีกสองวัน ตอนนี้ความแข็งแกร่งของข้าสูงขึ้น ดังนั้นข้าสามารถสำรวจขอบเขตที่กว้างขึ้นได้”

กัวเย่พยักหน้าก่อนที่จะหยุดกะทันหัน จู่ๆเขาก็พูดว่า “อืม… ลุงของข้ากำลังจะไปส่งที่เมืองในอีกสองวัน เจ้าสนใจที่จะคุ้มกันรถม้าด้วยกันไหม ?”