ตอนที่ 981-982 ไม่ต้องมาพูดกันอีก

เฉียวเมียนเมียนจ้องมองไปที่เขา

“กล้ามาถามว่าจะชดเชยให้? รู้ไหมว่าตอนนี้คุณทำฉันลำบากแค่ไหน? คุณ..คุณทำร้ายฉัน”

เหมาเยซื่อทำเกินไปแล้ว

เขาดูเหมือนคนเจ้าเล่ห์ที่ใจร้อน

เขาไม่ได้แตะต้องเธอเพียงสองวัน แต่ทำยังกับไม่ได้แตะต้องเธอมา 20 ปี

คนอะไรทำตัวเย็นชา สง่างาม

แต่เบื้องหลังกลับ...

เฉียวเมียนเมียนอดไม่ได้ที่จะอายเมื่อคิดถึงความรุนแรงระหว่างเธอกับเขาเมื่อสักครู่

เหมาเยซื่อเหมือนดั่งสัตว์ร้ายในคราบมนุษย์

เขารังแกเธอในระหว่างเวลาทำงาน ช่วงกลางวันแสก ๆ...

สัตว์ร้าย!

และสัตว์ร้ายผู้นี้ ช่างรู้วิธีรังแกเธอ

คราวนี้ไม่นานนัก เพียงชั่วโมงเดียว...

แต่ในระหว่างหนึ่งชั่วโมงนั้น เขาใช้วิธีไร้ยางอายทั้งหมดที่มีเพื่อทรมานเธอ

ขาของเฉียวเมียนเมียนอ่อนแรงและสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้กระทั่งตอนนี้

เธอพูดไม่ออก เมื่อมองไปยังชายที่ดูเหมือนจะมีพลังเต็มเปี่ยม หลังจากผ่านเหตุการณ์นั้น

วิญญาณจิ้งจอก!

ไม่อย่างนั้นทำไมเขาถึงได้กระฉับกระเฉง ในขณะที่เธอเหนื่อยเหลือเกิน หลังจากผ่านเหตุการณ์นั้น

ราวกับว่าเขาดูดวิญญาณเธอไปเสียหมด

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้

ใบหน้าของเหมาเยซื่อเหมือนกับวิญญาณจิ้งจอก

ปกติจิ้งจอกในตำนานก็ล้วนแต่เป็นผู้ชายหน้าตาดี

ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะดูเย็นชาต่อหน้าคนอื่น แต่ต่อหน้าเธอ...

เขาดูเหมือนปีศาจจิ้งจอกเจ้าเสน่ห์จริง ๆ

เหมาเยซื่อขอโทษอย่างจริงใจ

“ผมขอโทษนะที่รัก คราวหน้าจะพยายามทำให้อ่อนโยนกว่านี้ไ

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

เธอไม่สามารถทำได้อีกแล้ว ฮึ่ม!

“ถ้าได้สัมผัสตัวคุณนานแบบนี้ ผมเองก็ควบคุมตัวเองไม่ได้หรอก” ชายผู้นี้ไตร่ตรองถึงความผิดพลาดของเขาอย่างจริงจัง

“คราวหน้าผมจะจำไว้ ว่าจะไม่ทำรุนแรงกับคุณอีก”

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

ปากของผู้ชายคนนี้ช่างมีแต่คำโป้ปด

เหมาเยซื่อคนไม่น่าเชื่อถือ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อพูดถึงเรื่องนั้น เขาไม่เคยทำอะไรได้ตามที่สัญญากับเธอเลย

เช่นที่เขาเคยให้สัญญาครั้งก่อนหน้าว่าจะแตะต้องเธอเพียงครั้งเดียว

เธอจะไม่เชื่อเขาอีกแล้ว

“ที่รัก เจ็บตรงไหนไหม? ผมนวดให้ไหม”

เหมาเยซื่อเห็นว่าเธอทำหน้าเฉยเมย ก็รู้ว่าเธอยังโกรธอยู่ เขาพยายามง้อเธออย่างอ่อนโยนทันที

“ผมนวดให้นะ เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว”

เฉียวเมียนเมียนไม่กล้าปล่อยให้เขาทำ

จุดนั้นมันช่าง...

เธอกลังว่าสัตว์ร้ายจะจับเธอกดลงอีกครั้ง

“เอาล่ะ ได้ ได้ คุณไม่ต้องสนใจฉันแล้ว ทำงานของคุณต่อไปเถอะ”

เฉียวเมียนเมียนห่มผ้ารอบตัวแล้วหันหลังให้เขา “ฉันเหนื่อย ขอนอนก่อน ไม่ต้องพูดกับฉันอีกแล้ว”

เหมาเยซื่อพูดไม่ออก

ผู้หญิงตัวเล็กนี้ชอบต่อต้านเขาเสียจริง

ทว่าเขาคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดีแล้ว

และเขารู้ว่าเขารุนแรงดั่งสัตว์ร้ายเพียงใด หลังจากเรื่องนี้เกิดขึ้น

เขาต้องการควบคุมตัวเองทุกครั้ง แต่ทันทีที่เขาสัมผัสเธอ เขาก็ควบคุมตัวเองไม่ได้

ในเวลานั้นความมีเหตุมีผลของเขาเลือนหายไปเสียหมด

เขาแค่อยาก...รังแกเธอ

ยิ่งตอนที่เธอร้องออกมา ความคิดที่จะรังแกก็รุนแรงมากขึ้น

เขารู้สึกว่าทำไม่ดีนัก แต่ก็ไม่อยากบอกเฉียวเมียนเมียนได้

....

ในร้านกาแฟหรูแห่งหนึ่ง

ผู้หญิงแต่งตัวหรูหราเข้ามาในร้านกาแฟ พนักงานเดินเข้ามากล่าวด้วยความเคารพ “คุณผู้หญิงเหมา คุณเซินมารออยู่ก่อนแล้วคะ”

ทั้งสองคนนัดเจอกันที่ร้านกาแฟแห่งนี้

คราวนี้เป็นเซินโย่วที่โทรหาเธอก่อน

คุณผู้หญิงเหมาเป็นลูกค้าประจำของร้านกาแฟแห่งนี้ พนักงานที่นี่ต่างรู้จักเธอและทักทายเธอทุกครั้ง

พนักงานพาพวกเขาไปที่ห้องส่วนตัว ที่เซินโย่วได้จองห้องไว้ล่วงหน้า

นอกห้องส่วนตัว พนักงานเคาะประตูและกล่าวด้วยความนอบน้อม

“คุณเซินคะ คุณผู้หญิงเหมามาถึงแล้วค่ะ”

ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้น

ไม่นานประตูก็เปิดออก

เซินโย่วเห็นคุณผู้หญิงเหมายืนอยู่ข้างนอกห้อง เธอทักทายอย่างเสน่หาในทันที “ป้าเหมาคะ”

คุณผู้หญิงเหมายิ้มด้วยความเอ็นดูให้กับเธอ “โย่วโย่ว มาตั้งแต่เมื่อไหร่ รอนานหรือเปล่า?”

“ไม่คะ เพิ่งมาถึงได้เมื่อครู่เอง อีกอย่างได้มาเจอป้าเหมา นานแค่ไหนก็รอได้คะ ป้าเหมา โย่วโย่วสั่งกาแฟที่ป้าชอบไว้ให้แล้วคะ เข้ามาก่อนสิคะ”

เซินโย่วจับแขนของคุณผู้หญิงเหมาและเดินเข้าไปในห้องส่วนตัว

พวกเขานั่งลงข้างกันเหมือนกับแม่และลูกสาว

เซินโย่วจับมือคุณผู้หญิงเหมาพูดอย่างอ่อนโยน

“ป้าเหมาคะ ได้ยินว่าช่วงสองสามวันนี้ ป้าอารมณ์ไม่ดี ใครทำให้ป้าขุ่นเคืองคะ? บอกหนูคะ หนูจะจัดการคน ๆ นั้นให้”

รอยยิ้มของคุณผู้หญิงเหมาหายไปทันที

เซินโย่วรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เธอมีสายในตระกูลเหมา

ดังนั้นเธอจึงรู้ว่าทำไมคุณผู้หญิงเหมาถึงดูไม่มีความสุขเช่นนี้

แต่เธอไม่สามารถให้คุณผู้หญิงเหมารู้เรื่องนี้ได้

เธอแสร้งทำเป็นหงุดหงิดและขอโทษเธอ

“หนูขอโทษนะคะป้าเหมา หนูพูดอะไรผิดไป ทำให้ป้าไม่สบายใจหรือเปล่า?”

“ไม่เกี่ยวกับเธอ ไม่เกี่ยวกับเธอ” คุณผู้หญิงเหมาปฏิบัติต่อเซินโย่วเหมือนลูกสาว เธอจับมืออีกฝ่ายและตบหลังมือเบา ๆ

“โย่วโย่ว เธอนี่เชื่อฟังถึงเพียงนี้ จะทำให้ป้าโกรธได้ยังไง เป็นลูกชายอกตัญญูของป้าเอง เขาไม่เชื่อป้าในฐานะแม่อีกแล้ว”

“ป้าเหมา หมายถึงอาซื่อเหรอคะ” เซินโย่วแสร้งทำเป็นตกใจ

“อาซื่อเป็นคนกตัญญูและเชื่อฟังป้าถึงเพียงนั้น เขาจะทำให้ป้าโกรธไปทำไมกันคะ”

คุณผู้หญิงเหมายิ้มอย่างเย็นชา “เขาเคยเป็นคนกตัญญูและเชื่อฟังป้ามาก ตอนนี้ไม่ใช่แล้วไ

“ป้าเหมา เกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ” เซินโย่วดูกังวล

“เล่าให้หนูฟังได้ไหมคะ จะได้ช่วยป้าคิด”