Kill the Dragons ตอนที่ 10 : เด็กพลังจิต (10)
หวึ่ง–
อีฮันควบคุมพลังเคลื่อนย้ายได้สำเร็จ แม้จะทุลักทุเลไปบ้างแต่ก็เคลื่อนสิ่งของน้ำหนัก 100 กรัมได้ไกลถึง 100 เมตร ผลลัพธ์ที่ดูเล็กจ้อยเมื่อเทียบกับคนอื่นนี้เป็นก้าวที่ยิ่งใหญ่สำหรับอีฮัน
เหงื่อเย็นชื้นผุดขึ้นบนหน้าผากของอีฮันก่อนจะไหลอาบแก้ม
“ดีใจกับอีแค่ผลลัพธ์น่าเวทนานั่นหรอ เฮอะ ไม่รู้ตัวหรือไงว่าจะโดนไล่ตะเพิดออกไปอยู่แล้ว ถ้ายังมัวแต่คลานอยู่แบบนี้รู้ตัวอีกทีแกได้นอนอยู่นอกอาร์คแน่”
ครูฝึกเรดขมึงตาใส่แล้วหัวเราะเยาะ แต่อีฮันเคยชินกับท่าทางแบบนั้นแล้ว เขาแค่พยักหน้ากลับไปลวก ๆ
ผัวะ!
“โอ๊ย”
อารมณ์โกรธของครูฝึกเรดพุ่งกระฉูด เขาเตะอีฮันจนลอยไปด้านหลัง
เด็กที่อยู่รอบข้างตัวชาไปกับภาพที่เห็น ความคิดเดิมแล่นเข้ามาในหัว ‘อีกแล้วหรอ?’
ครูฝึกเรดเป็นพวกหัวรุนแรงและรุนแรงเป็นพิเศษกับอีฮัน อีกคนที่มักโดนแบบเดียวกันคือไซมอน เดลล์
“ขอโทษครับ” อีฮันตอบกลับไปสั้น ๆ
ครูฝึกเรดถอนหายใจยาวราวกับหมดพลังจะเล่นด้วย เขามองไปรอบตัวเพื่อหาเหยื่อรายใหม่ วิชาของครูฝึกเรดโหดร้ายเสมอ ทุกคนต้องตั้งใจฝึกตลอดเวลา ไม่มีใครได้พักแม้แต่คนเดียว
‘ความตั้งใจดี จิตใจก็แข็งแกร่ง แต่พลังจิตดันอยู่แค่ระดับ D แถมความคืบหน้าในการควบคุมพลังจิตยังช้าจนหมดคำบรรยาย’
ครูฝึกเรดคิดหลังผละมือจากอีฮัน
ความแข็งแกร่งทางจิตใจและความสามารถในการคงสมาธิของอีฮันอยู่สูงเกือบที่สุดในหมู่เด็กวัยเดียวกัน พลังจิตมีความเชื่อมโยงกับความสามารถที่ติดตัวมาแต่เกิดและสภาวะทางจิตใจของมนุษย์ จึงเป็นเรื่องผิดปกติอย่างมากที่พลังจิตของอีฮันอยู่ระดับต่ำเช่นนี้
‘มันเป็นไปได้หรอที่เขาจะไม่มีความสามารถในด้านนี้เลย?’
ตลอดหลายปีที่ก่อตั้งอาร์คขึ้น เด็กมากมายผ่านมือครูฝึกเรดมาแล้วทั้งสิ้น แต่ไม่มีคนไหนเลยที่เป็นเหมือนอีฮัน
ครูฝึกเรดคาดหวังในตัวอีฮันไม่น้อยไปกว่าอาจารย์คนอื่น ๆ ยิ่งมีความสามารถมากเท่าไรเขาก็ยิ่งโหดร้ายด้วยมากเท่านั้น หน้าที่ของเขาคือการกดดันให้เด็กที่เก่งอยู่แล้วเก่งขึ้นไปอีก
อีฮันใช้เวลาทุกวินาทีโฟกัสอยู่กับการฝึก เขาทุ่มสุดตัวจนสามารถทำให้สิ่งของขนาดเล็กลอยอยู่บนอากาศได้ทั้งตอนหลับและตอนตื่น เมื่อใดที่ใช้พลังจิตเคลื่อนย้ายสิ่งของได้ดังใจในรัศมี 5 กิโลเมตรก็จะได้เลื่อนชั้น มันเป็นระยะที่ใช้ในการดึงอาวุธกลับเข้ามือเมื่ออยู่ในสงคราม
อีฮันใช้พลังจิตควบคุมปากกาแท่งจิ๋ว มันลอยขึ้นบนอากาศอย่างทุลักทุเลแล้วปลิวไปตกบนพื้นไม่ไกลจากจุดเริ่มต้น
“ประมาณสองเมตรได้” เขางึมงำในลำคอ
ตอนนี้อีฮันควบคุมได้เพียงสิ่งของขนาดเล็กเท่านั้น ยิ่งระยะห่างมากขึ้นหรือน้ำหนักสิ่งของมากขึ้นก็ยิ่งควบคุมได้ลำบาก เขาเคยเลือดกำเดาไหลแถมยังปวดหัวอย่างกับจะระเบิดตอนที่พยายามควบคุมสิ่งของที่ใหญ่กว่าเดิม
อีฮันใช้ชีวิตทุกวันจมอยู่กับความวิตกกังวล ช่วงเวลาเดียวที่เขาจะได้ปลดปล่อยความเครียดคือคาบเรียนวิชาฝึกอาวุธของอาจารย์เว่ย
“ฮึบ!”
อีฮันปักปลายหอกลงกับพื้น ขาข้างหนึ่งเหยียบอยู่บนหลังของคู่ต่อสู้ เขาเคลื่อนไหวได้เบาหวิวและรวดเร็วราวกับกระรอกบิน
พลั่ก!
คู่ต่อสู้ทำท่าจะดันตัวลุกขึ้นมาแต่อีฮันกดหลังเขาลงกับพื้นอีกครั้ง คู่ต่อสู้ทำได้เพียงมองพื้นด้วยความคับแค้นใจที่ศักดิ์ศรีของเขาถูกเหยียบย่ำอย่างไร้เมตตา
อีฮันฝึกใช้อาวุธมาได้ประมาณเดือนกว่าแต่เอาชนะเพื่อนได้เกือบทุกคน แทบไม่มีใครเอาชนะอีฮันได้ในศาสตร์การใช้อาวุธ
“ชิ ทำเป็นอวดเก่ง เป็นแค่ไอ้ครึ่ง ๆ กลาง ๆ แท้ ๆ มีดีแค่ร่างกายแต่พลังจิตไม่ได้เรื่อง”
นักเรียนบางคนไม่ชอบใจอีฮันนัก ส่วนใหญ่เป็นเด็กที่ไม่ได้เลื่อนอันดับมาเป็นเวลากว่าสองสามเดือนแล้ว หลายคนก้ำกึ่งว่าจะถูกใส่ชื่อในใบไล่ออกหรือไม่ สำหรับนักเรียนเหล่านี้ การเห็นอีฮันทิ้งห่างแบบไม่เห็นฝุ่นนั้นช่างรบกวนจิตใจ
“สู้กับฉันต่อสิ”
โจเซ่ปรี่เข้ามาทันทีหลังการฝึกคู่แรกจบลง เขาใช้หอกเช่นเดียวกับอีฮันและกำลังจะได้เลื่อนขั้นเป็นคลาส C ในอีกหนึ่งสัปดาห์
“ได้อยู่แล้ว” อีฮันตอบรับแกมหัวเราะ
แก๊ก! แก๊ก!
หอกไม้ปะทะกันครั้งแล้วครั้งเล่า โจเซ่ควงหอกได้อย่างเชี่ยวชาญ แต่อีฮันก็ตอบโต้กลับไปได้อย่างสูสี
อีฮันหมุนควงหอกในมือแล้วใช้ด้ามหอกดันโจเซ่ออกไป
ปึด!
โจเซ่เซถอยไปด้านหลังจนต้องปักหอกลงกับพื้นเพื่อประคองตัว อีฮันไม่รอช้าใช้จังหวะนี้โยนหอกสลับมือด้วยทักษะพิเศษส่วนตัว
‘ดูซิว่าจะรับมือกับนี่ได้หรือเปล่า’
เขาใช้มือซ้ายรับหอกแล้วแทงออกไปทันที โจเซ่หรี่ตามองตามการเคลื่อนไหว แต่แม้จะมองเห็นว่าการโจมตีเปลี่ยนทิศทางก็ไม่อาจปรับท่าตั้งรับได้ทัน เขาโดนหอกกระแทกเข้าที่หน้าจนเซถอยออกไปอีกหลายก้าว
ผลั่ก!
เลือดสีแดงก่ำไหลออกมาจากจมูกของโจเซ่ เขานั่งลงกับพื้นยอมรับความพ่ายแพ้
“ถึงจะเห็นว่าโจมตีมาจากทางไหนก็หลบไม่ทันอยู่ดี สุดยอดเลยอีฮัน”
เสียงชื่นชมดังกึกก้องสนามฝึก ไม่ต้องถึงขนาดไปสู้ด้วยก็รับรู้ได้ว่าการโจมตีของอีฮันไม่ใช่ระดับทั่วไป
“ขอบคุณสำหรับการต่อสู้”
อีฮันและโจเซ่หันหน้าเข้าหากันแล้วคำนับด้วยความนับถือ ก่อนจะเอ่ยปากขอบคุณเสียงดัง อาจารย์เว่ยสอนให้นักเรียนเคารพคู่ต่อสู้ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม
ก่อนแยกจากกัน โจเซ่แอบเดินเข้ามาประชิดแล้วกระซิบข้างหูอีฮัน
“ถ้าฉันพ้นจากตำแหน่งเมื่อไหร่ นายต้องขึ้นมาเป็นประธานแทนฉันนะอีฮัน พอเป็นประธานคลาสจะได้มีคะแนนพิเศษมาชดเชยกับพลังจิตที่ขาดไป อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลว่าจะถูกเตะออกจากที่นี่หรือเปล่า”
“ไม่ใช่ว่าอยากเป็นก็เป็นได้เลยสักหน่อย มีคนตั้งเยอะแยะที่ไม่ชอบหน้าฉัน” อีฮันตอบยิ้ม ๆ
“ฉันจะบอกเพื่อนฉันให้สนับสนุนนายเต็มที่เลย พวกเด็กใหม่ก็น่าจะดันนายอยู่แล้ว” โจเซ่ไม่ย่อท้อ
“ขอบคุณนะ”
“ฉันไม่ได้พูดไปงั้นนะ นายมีความสามารถจริง ๆ นายต้องได้เลื่อนขั้นเร็ว ๆ นี้แน่นอน ฉันก็แค่ลงทุนเพื่ออนาคต”
โจเซ่ยืนกรานด้วยท่าทางทะเล้น
สัปดาห์ต่อมา โจเซ่และนักเรียนอีกไม่กี่คนก็ได้เลื่อนไปคลาส C ทิ้งให้ตำแหน่งประธานคลาส D ว่างลงชั่วคราว เมื่อครูฝึกเรดมาถึง การคัดเลือกประธานคลาสจึงได้เริ่มขึ้น
“ใครที่อยากอาสาเป็นประธานคลาส ก้าวออกมาข้างหน้า รู้ใช่ไหมว่าถึงแกจะห่วยขนาดไหนแต่ถ้ามีคะแนนพิเศษก็ช่วยถีบส่งขึ้นไปคลาสอื่นได้”
ครูฝึกเรดพูดจาเสียดสีเหมือนปกติ เด็ก ๆ มองหน้ากันและกันอย่างไร้เป้าหมายเพราะพวกเขาต่างมีตัวเลือกในใจอยู่นานแล้ว
อีฮันทำคะแนนได้ดีมาตลอดแถมยังช่วยนำทีมเด็กใหม่ให้ราบรื่นในช่วงแรกอีกด้วย แม้ว่าจะมีหลายคนบ่นเรื่องที่จะให้เด็กใหม่ขึ้นมาเป็นประธานแต่ก็ไม่มีคู่แข่งคนไหนที่พอจะเทียบชั้นกับอีฮันได้
“ผมเสนอตัวเองครับ” อีฮันยกมือขึ้นสูง
ครูฝึกเรดจดชื่ออีฮันในกำไลข้อมือโฮโลแกรมแล้วเงยหน้าขึ้นมาถาม “มีใครอาสาอีกไหม คิดดีแล้วหรอที่จะยกชะตากรรมคลาสให้ไอ้ครึ่ง ๆ กลาง ๆ แบบนี้ดูแล”
นักเรียนหลายคนหลุดขำกับคำพูดของครูฝึก แม้แต่พวกครูยังรู้ฉายาของอีฮัน
ครูฝึกเรดมองตามเสียงหัวเราะแล้วตวาดเสียงเย็นเฉียบ “ฉันไม่ได้พูดเรื่องตลก หยุดขำได้แล้วไอ้พวกโง่”
ทั้งหอพักตกอยู่ในความเงียบทันที
ถ้าไม่มีอาสาสมัครคนอื่นเสนอตัว ครูฝึกเรดคงได้ใช้เวลาทั้งคืนทำโทษพวกเขาแน่
“ไม่มีคนอื่นแล้วสินะ”
เขาล้วงกล่องบุหรี่จากในกระเป๋า หยิบมวนหนึ่งคาบไว้แล้วจุดไฟด้วยพลังจิตของเขา ควันบุหรี่ลอยโขมงไปทั่วห้อง
มีกฏห้ามสูบบุหรี่ในอาร์ค แต่ครูฝึกเรดไม่เคยทำตามกฏนั้น
“ได้ยินว่าแกทำคะแนนวิชาฝึกอาวุธได้ดีใช่ไหม อีฮัน” ครูฝึกเรดถามขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“ก็ไม่แย่เท่าไหร่ครับ” อีฮันตอบรับ
ครูฝึกเรดสูบควันเข้าไปอีกเฮือกใหญ่ “ไปเอาอาวุธแกมาสู้กับฉัน ถ้าแกทำให้ฉันล้มลงได้แม้แต่ครั้งเดียว ฉันจะประกาศให้แกเป็นประธานคลาส D”
“แต่ถ้าผมแพ้ เก้าอี้ประธานก็จะว่างต่อไปใช่ไหมครับ”
“ไม่ ฉันจะให้คลาส D ทั้งหมดรับผิดชอบตำแหน่งหัวหน้า”
นักเรียนคลาส D หน้าถอดสี แค่คิดว่าต้องเจอหน้าครูฝึกเรดตลอด 24 ชั่วโมงก็รู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็น แค่วิชาเดียวก็โหดร้ายเกินพอแล้ว
เพื่อนร่วมคลาสมองอีฮันด้วยสายตาหมดหวังแต่อีฮันไม่สนใจ เดินตรงไปยังกล่องเก็บของส่วนตัวแล้วหยิบหอกไม้ออกมา ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกไปสู่ลานกว้างหลังหอ
ข่าวลือเรื่องการปะทะกันระหว่างครูฝึกเรดกับอีฮันกระจายไปทั่วอาร์คอย่างรวดเร็ว เด็กที่อยู่ระหว่างพักจากการฝึกต่างมามุงดูติดขอบหน้าต่างด้วยความสนใจ บางคนถึงกับปีนขึ้นไปบนหลังคาเพื่อรับชมการต่อสู้ครั้งนี้
“แค่ครั้งเดียว อีฮัน”
ครูฝึกเรดแสยะยิ้ม ชื่อเสียงของเขาเป็นอันรู้กันว่าย่ำแย่เพียงไหน เด็กทุกคนยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่มีใครชอบครูฝึกเรด
