ตอนที่ 10 : เด็กพลังจิต (10)
ตอนที่ 10 : เด็กพลังจิต (10)
หวึ่ง–
อีฮันควบคุมพลังเคลื่อนย้ายได้สำเร็จ แม้ว่าจะทุลักทุเลไปบ้าง แต่เขาก็เคลื่อนสิ่งของน้ำหนัก 100 กรัมได้ไกลถึง 100 เมตร ผลลัพธ์ที่ดูเล็กจ้อยเมื่อเทียบกับคนอื่นนี้ เป็นก้าวที่ยิ่งใหญ่สำหรับอีฮัน
เหงื่อเย็นชื้นผุดขึ้นบนหน้าผากของอีฮันเป็นเม็ด ๆ
ครูฝึกเรดผู้สอนวิชาฝึกพลังจิตขมึงตาใส่อีฮัน
“ดีใจกับอีแค่ผลลัพธ์น่าเวทนานั่นหรอ” เขาเย้ยหยันเสียงต่ำ “รู้ตัวหรือเปล่าว่าจะโดนไล่ตะเพิดออกไปอยู่แล้ว ถ้ายังคลานด้วยความเร็วแค่นั้นอยู่ รู้ตัวอีกทีแกได้นอนอยู่นอกอาร์คแน่”
ครูฝึกเรดหัวเราะเยาะ แต่อีฮันเคยชินกับท่าทางแบบนั้นแล้ว เขาแค่พยักหน้ากลับไปลวก ๆ
ผัวะ!
“โอ๊ย”
อารมณ์โกรธของครูฝึกเรดพุ่งกระฉูด เขาเตะอีฮันลอยไปด้านหลัง
เด็กที่อยู่รอบ ๆ รู้สึกตัวชาไปกับภาพที่เห็น ความคิดเดิมแล่นเข้ามาในหัว ‘อีกแล้วหรอ’
ครูฝึกเรดเป็นพวกหัวรุนแรง โดยเฉพาะกับอีฮัน และอีกคนที่มักโดนแบบนี้คือไซมอน เดลล์
“ขอโทษครับ” อีฮันตอบกลับไปสั้น ๆ
ครูฝึกเรดถอนหายใจยาวราวกับหมดพลังจะเล่นด้วย เขามองไปรอบตัวเพื่อหาเหยื่อรายใหม่ วิชาของครูฝึกเรดโหดร้ายเสมอ ทุกคนต้องตั้งใจฝึกตลอดเวลา ไม่มีใครได้พักแม้แต่คนเดียว
‘ความตั้งใจดี จิตใจก็แข็งแกร่ง แต่พลังจิตดันอยู่แค่ระดับ D แถมความคืบหน้าในการควบคุมพลังจิตยังช้าจนหมดคำจะบรรยาย’
ครูฝึกเรดคิดหลังผละมือจากอีฮัน
ความแข็งแกร่งทางจิตใจ และความสามารถในการคงสมาธิของอีฮันอยู่สูงเกือบที่สุดในหมู่เด็กวัยเดียวกัน พลังจิตมีความเชื่อมโยงกับความสามารถที่ติดตัวมาแต่เกิดและสภาวะทางจิตใจของมนุษย์ จึงเป็นเรื่องผิดปกติอย่างมากที่พลังจิตของอีฮันอยู่ระดับต่ำเช่นนี้
‘มันเป็นไปได้หรอที่เขาจะไม่มีความสามารถในด้านนี้เลย?’
ตลอดหลายปีที่ก่อตั้งอาร์คขึ้น เด็กมากมายผ่านมือครูฝึกเรดมาแล้วทั้งสิ้น แต่ไม่มีคนไหนเลยที่เป็นเหมือนอีฮัน
ครูฝึกเรดคาดหวังในตัวอีฮันไม่น้อยไปกว่าอาจารย์คนอื่น ๆ ยิ่งมีความสามารถมากเท่าไร เขาก็ยิ่งโหดร้ายมากเท่านั้น หน้าที่ของเขาคือการกดดันให้เด็กที่เก่งอยู่แล้วเก่งขึ้นไปอีก
อีฮันใช้เวลาทุกวินาทีโฟกัสอยู่กับการฝึก เขาทุ่มสุดตัวจนสามารถทำให้สิ่งของขนาดเล็กลอยอยู่บนอากาศได้ทั้งตอนหลับและตอนตื่น เมื่อใดที่เขาใช้พลังจิตเคลื่อนย้ายสิ่งของได้ดังใจในรัศมี 5 กิโลเมตร เขาก็จะได้เลื่อนชั้น มันเป็นระยะที่ใช้ในการดึงอาวุธกลับเข้ามือเมื่ออยู่ในสงคราม
อีฮันใช้พลังจิตบังคับปากกาแท่งจิ๋ว มันลอยขึ้นบนอากาศอย่างทุลักทุเล ก่อนจะตกบนพื้นไม่ไกลจากจุดเริ่มต้น
“ประมาณสองเมตรได้” เขางึมงำในลำคอ
ตอนนี้อีฮันควบคุมได้แค่สิ่งของขนาดเล็กเท่านั้น ยิ่งระยะห่างมากขึ้นหรือน้ำหนักสิ่งของมากขึ้นยิ่งควบคุมได้ลำบาก เขาเคยเลือดกำเดาไหลแถมยังปวดหัวอย่างกับจะระเบิดตอนที่พยายามควบคุมสิ่งของที่ใหญ่กว่าเดิม
อีฮันใช้ชีวิตทุกวันจมอยู่กับความวิตกกังวล ช่วงเวลาเดียวที่เขาจะได้ปลดปล่อยความเครียดคือในคาบเรียนวิชาการใช้อาวุธของอาจารย์เว่ย
“ฮึบ!”
อีฮันปักปลายหอกลงกับพื้น ขาข้างหนึ่งเหยียบอยู่บนหลังของคู่ต่อสู้ เขาเคลื่อนไหวได้เบาและรวดเร็วเหมือนกระรอกบินอย่างไรอย่างนั้น
พลั่ก!
ก่อนที่คู่ต่อสู้จะดันตัวลุกขึ้นมา อีฮันก็กดหลังเขาลงกับพื้นอีกครั้ง คู่ต่อสู้มองพื้นอย่างคับแค้นใจที่ศักดิ์ศรีของเขาถูกเหยียบย่ำอย่างไร้เมตตา
อีฮันฝึกใช้อาวุธมาได้ประมาณเดือนกว่า แต่เขาเอาชนะเพื่อนได้เกือบทุกคน แทบไม่มีใครเอาชนะอีฮันได้ในศาสตร์การใช้อาวุธ
“ชิ ทำเป็นอวดเก่ง เป็นแค่ไอ้ครึ่ง ๆ กลาง ๆ แท้ ๆ มีดีแค่ร่างกายแต่พลังจิตไม่ได้เรื่อง”
นักเรียนบางคนไม่ชอบใจอีฮันนัก ส่วนใหญ่เป็นเด็กที่ไม่ได้เลื่อนอันดับมาเป็นเวลากว่าสองสามเดือนแล้ว หลายคนก็ก้ำกึ่งว่าจะถูกใส่ชื่อในใบไล่ออกหรือเปล่า สำหรับนักเรียนเหล่านี้ การเห็นอีฮันทิ้งห่างแบบไม่เห็นฝุ่นนั้นช่างรบกวนจิตใจ
“สู้กับฉันต่อสิ”
โจเซ่ปรี่เข้ามาทันทีหลังการฝึกคู่แรกจบลง เขาใช้หอกเช่นเดียวกับอีฮัน และกำลังจะได้เลื่อนขั้นเป็นคลาส C ในอีกหนึ่งสัปดาห์
“ได้อยู่แล้ว” อีฮันตอบรับแกมหัวเราะ เขาเพลิดเพลินกับวิชาฝึกอาวุธเสียจนลืมเวลา
แก๊ก! แก๊ก!
หอกไม้ปะทะกันครั้งแล้วครั้งเล่า โจเซ่ควงหอกได้อย่างเชี่ยวชาญ แต่อีฮันก็ตอบโต้กลับไปได้อย่างสูสีเช่นกัน
อีฮันหมุนหอกในมือแล้วใช้ด้ามหอกดันโจเซ่ออกไป
โจเซ่เซถอยไปด้านหลังก่อนจะปักหอกลงกับพื้นเพื่อประคองตัว อีฮันไม่รอช้าใช้จังหวะนี้โยนหอกสลับมือด้วยทักษะพิเศษส่วนตัว
‘ดูซิว่าจะรับมือกับนี่ได้หรือเปล่า’
โจเซ่หรี่ตามองตามการเคลื่อนไหว
อีฮันใช้มือซ้ายรับหอกแล้วแทงออกไปทันที แม้จะมองเห็นการโจมตีที่เปลี่ยนทิศทางไป แต่โจเซ่ก็ไม่อาจปรับท่าตั้งรับได้ทัน เขาโดนหอกโจมตีเข้าตรงหน้าจนเซถอยออกไปอีกหลายก้าว
ผลั่ก!
เลือดสีแดงก่ำไหลออกมาจากจมูกของโจเซ่ เขานั่งลงกับพื้นยอมรับความพ่ายแพ้
“ถึงจะเห็นว่าโจมตีมาจากทางไหนก็กันไม่ทันอยู่ดี สุดยอดเลยอีฮัน”
เสียงชื่นชมดังกึกก้องสนามฝึก ไม่ต้องถึงขนาดไปสู้ด้วย แค่เป็นผู้ชมก็รับรู้ได้ว่าการโจมตีของอีฮันไม่ใช่ระดับทั่วไป
“ขอบคุณสำหรับการต่อสู้”
อีฮันและโจเซ่หันหน้าเข้าหากัน ทั้งคู่คำนับให้กันด้วยความนับถือและเอ่ยปากขอบคุณเสียงดัง อาจารย์เว่ยสอนให้นักเรียนเคารพคู่ต่อสู้ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม
ก่อนแยกจากกัน โจเซ่เดินเข้ามาใกล้อีฮันแล้วกระซิบ
“ถ้าฉันพ้นจากตำแหน่งเมื่อไหร่ นายต้องขึ้นมาเป็นประธานแทนฉันนะอีฮัน พอเป็นประธานคลาสจะได้มีคะแนนพิเศษมาชดเชยกับพลังจิตที่ขาดไป อย่างน้อยนายจะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลว่าจะถูกเตะออกจากที่นี่หรือเปล่า”
“ไม่ใช่ว่าอยากเป็นก็เป็นได้เลยสักหน่อย มีคนตั้งเยอะแยะที่ไม่ชอบหน้าฉัน” อีฮันตอบยิ้ม ๆ
“ฉันจะบอกเพื่อนฉันให้สนับสนุนนายเต็มที่เลย พวกเด็กใหม่ก็น่าจะดันนายอยู่แล้ว” โจเซ่ไม่ย่อท้อ
“ขอบคุณนะ”
“ฉันไม่ได้พูดไปงั้นนะ นายมีความสามารถจริง ๆ นายต้องได้เลื่อนขั้นเร็ว ๆ นี้แน่นอน ฉันก็แค่ลงทุนเพื่ออนาคต” โจเซ่ยืนยันด้วยท่าทีทะเล้น
สัปดาห์ต่อมา โจเซ่และนักเรียนอีกไม่กี่คนก็ได้เลื่อนไปคลาส C ทิ้งให้ตำแหน่งประธานคลาส D ว่างลงชั่วคราว เมื่อครูฝึกเรดมาถึง การคัดเลือกประธานคลาสจึงได้เริ่มขึ้น
“ใครที่อยากอาสาเป็นประธานคลาส ก้าวออกมาข้างหน้า รู้ใช่ไหมว่าถึงแกจะห่วยขนาดไหน แต่ถ้ามีคะแนนพิเศษก็ช่วยถีบแกส่งขึ้นไปคลาสอื่นได้”
ครูฝึกเรดพูดจาเสียดสีเหมือนปกติ เด็ก ๆ มองหน้ากันและกัน พวกเขามีตัวเลือกในใจอยู่นานแล้ว
อีฮันทำคะแนนได้ดีมาตลอด แถมยังช่วยนำทีมเด็กใหม่ให้ราบรื่นในช่วงแรกอีกด้วย แม้ว่าจะมีหลายคนบ่นเรื่องที่จะให้เด็กใหม่ขึ้นมาเป็นประธาน แต่ก็ไม่มีคู่แข่งคนไหนที่พอจะเทียบชั้นกับอีฮันได้
“ผมเสนอตัวเองครับ” อีฮันยกมือขึ้นสูง
ครูฝึกเรดลงชื่ออีฮันในกำไลข้อมือโฮโลแกรมของเขา ก่อนจะถาม “มีใครอาสาอีกไหม คิดดีแล้วหรอที่จะยกชะตากรรมของคลาสพวกแกให้ไอ้ครึ่ง ๆ กลาง ๆ แบบนี้ดูแล มั่นใจแล้วหรอ”
“คิกคิก” นักเรียนหลายคนหลุดขำกับคำพูดของครูฝึก แม้แต่พวกครูยังรู้ฉายาของอีฮัน
ครูฝึกเรดมองตามเสียงหัวเราะแล้วตวาดเสียงเย็นเฉียบ “ฉันไม่ได้พูดเรื่องตลก หยุดขำได้แล้วไอ้พวกโง่”
ทั้งหอพักตกอยู่ในความเงียบทันที
ถ้าไม่มีอาสาสมัครคนอื่นเสนอตัว ครูฝึกเรดคงได้ใช้เวลาทั้งคืนทำโทษพวกเขาแน่
“ไม่มีคนอื่นแล้วสินะ”
ครูฝึกเรดล้วงกล่องบุหรี่จากในกระเป๋า หยิบมวนหนึ่งคาบไว้ แล้วจุดไฟด้วยพลังของเขา ควันบุหรี่ลอยโขมงไปทั่วห้อง
มีกฏห้ามสูบบุหรี่ในอาร์ค แต่ครูฝึกเรดไม่เคยทำตามกฏนั้น
“ได้ยินว่าแกทำคะแนนวิชาใช้อาวุธได้ดีใช่ไหม อีฮัน” ครูฝึกเรดถามขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“ก็ไม่แย่เท่าไหร่ครับ” อีฮันตอบรับ
ครูฝึกเรดสูบควันเข้าไปอีกเฮือกใหญ่ “ไปเอาอาวุธแกมาสู้กับฉัน ถ้าแกทำให้ฉันล้มลงได้แม้แต่ครั้งเดียว ฉันจะประกาศให้แกเป็นประธานคลาส D”
“แต่ถ้าผมแพ้ เก้าอี้ประธานก็จะว่างต่อไป ถูกไหมครับ”
“ไม่ ฉันจะให้คลาส D ทั้งหมดรับผิดชอบตำแหน่งหัวหน้า”
นักเรียนคลาส D หน้าถอดสี แค่คิดว่าต้องเจอหน้าครูฝึกเรดตลอด 24 ชั่วโมงก็ทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็น แค่วิชาเดียวก็โหดร้ายเกินพอแล้ว
เพื่อนร่วมคลาสมองอีฮันด้วยสายตาหมดหวัง
อีฮันตรงไปยังกล่องเก็บของส่วนตัวแล้วหยิบหอกไม้ออกมา จากนั้นทั้งคู่ก็เดินออกไปสู่ลานกว้างหลังหอ
ข่าวลือเรื่องการปะทะระหว่างครูฝึกเรดกับอีฮันกระจายไปทั่วอาร์คอย่างรวดเร็ว เด็กที่อยู่ในระหว่างการพักจากการฝึกต่างมามุงดูติดขอบหน้าต่างด้วยความสนใจ บางคนถึงกับปีนขึ้นไปบนหลังคาเพื่อรับชมการต่อสู้ครั้งนี้
“แค่ครั้งเดียว อีฮัน”
ครูฝึกเรดแสยะยิ้ม ชื่อเสียงของเขาเป็นอันรู้กันว่าย่ำแย่เพียงไหน เด็กทุกคนยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่มีใครชอบครูฝึกเรด
