151 - การเคลื่อนไหวที่น่าหลงใหล
151 - การเคลื่อนไหวที่น่าหลงใหล
ภายในพื้นที่ภูเขานอกเมืองเว่ย ก่อนถึงทะเลสาบสีครามใสบริสุทธิ์ เย่ฟ่านเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบและมีพลัง ชั่วขณะหนึ่งที่เขายังคงเคลื่อนไหวแต่คู่ต่อมาเคลื่อนไหวก็นิ่ง
บางครั้งเขายืนตัวตรงราวกับต้นสน บางครั้งเขาก็นุ่มนวลราวกับสายน้ำที่ไหลวนไปมา ในตอนนี้สิ่งที่เขาทำได้มีเพียงพยายามทำให้ร่างกายของตัวเองสัมผัสได้ถึงความศักดิ์สิทธิ์ของธรรมชาติ
เย่ฟ่านไม่ใช่เทพเซียนเขาไม่สามารถสร้างศิลปะการต่อสู้เพื่อหลอมร่างกายได้ในทันที เขาทำได้เพียงเพิ่มสัมผัสของเขาอย่างช้าๆ
ครึ่งเดือนผ่านไป เขาตระหนักถึงความยากลำบากของความพยายามของเขา บางครั้งเพียงแค่มีความคิดก็ไม่เพียงพอ จำเป็นต้องทำให้เป็นจริงได้ด้วย
ปัจจุบันการหลอมร่างกายเป็นเพียงวิธีการเสริม เขาเป็นเพียงผู้ฝึกตนในขอบเขตสะพานวิญญาณ มันเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับเขาที่จะสร้างศิลปะการฝึกฝนที่น่าอัศจรรย์ขึ้นมา มันต้องใช้เวลาอีกนานมากกว่าเขาจะทำสำเร็จ
ภายใต้สถานการณ์ปัจจุบันมันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเขาที่จะฝึกฝนกงล้อแห่งทะเลต่อไป ตามด้วยตำหนักเต๋าและอาณาจักรลึกลับอื่นๆ
สิ่งเหล่านี้ได้รับการทดสอบและพิสูจน์วิธีการฝึกฝนซึ่งมีความเก่าแก่นับไม่ถ้วน แม้แต่ผู้ที่อยู่ในจุดสูงสุดของโลกทุกวันนี้ก็ยังเป็นไปได้ยากที่จะสร้างวิธีการใหม่ขึ้นมา
“ข้าจะฝึกฝนกงล้อแห่งทะเล ตำหนักเต๋าและอาณาจักรลึกลับอื่นๆเพื่อสร้างจิตวิญญาณของข้าในขณะที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้เพื่อเสริมสร้างร่างกายไปด้วย
ทั้งสององค์ประกอบจะส่งเสริมซึ่งกันและกันและข้าจะมีความสามารถศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป" เย่ฟ่านรู้สึกตื่นเต้นอย่างมากที่มีโอกาสแข็งแกร่งขึ้น
“ข้าเชื่อว่าภูมิปัญญาที่รวบรวมได้ของจีนโบราณจะสามารถมอบวิชาอันยิ่งใหญ่ให้ข้าได้อย่างแน่นอน”
เย่ฟ่านอยู่ในอาณาจักรเว่ยได้สองเดือนแล้ว นอกเหนือจากการฝึกฝน เขายังคิดหาวิธีที่จะข้ามความว่างเปล่าอยู่ตลอดเวลา
เขาไม่มีวิธีที่ดีใดๆที่จะเจาะผ่านอาณาจักรกงล้อแห่งทะเล ความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับเต๋ามีจำกัดและไม่สามารถรวบรวมอิทธิพลจากสวรรค์เพื่อสร้างประตูที่จะอนุญาตให้เขาสำรวจความว่างเปล่า
ภายในเมืองเว่ยบริเวณนั้นเฟื่องฟูด้วยผู้คนมากมาย เย่ฟ่านเห็นร่างที่คุ้นเคยโดยไม่ได้ตั้งใจ ชายคนนั้นสวมชุดนักพรตสวมหมวกสีทองม่วง เอวของเขาหนา ใบหน้าสดใสราวกับเด็กทารก ต้วนเต๋อผู้ฝึกฝนที่ไร้ยางอายที่สุด
“ชีวิตของไอ้อ้วนที่น่าตายนี้รอดมาได้จริงๆ ศพถูกกองไว้สูงราวกับภูเขาและเลือดก็ไหลออกมาราวกับแม่น้ำ เขาถูกบังคับให้เข้าไปในสุสานหยินแต่เขาก็ยังรอดชีวิตได้……”
เย่ฟ่านรู้สึกว่าผู้ฝึกตนอ้วนนั้นไม่ธรรมดาแน่นอน เขาไม่ได้มีนิสัยดีเหมือนรูปร่างหน้าตาที่เห็นภายนอก นี่เป็นบุคคลที่โหดเหี้ยมเย่ฟ่านจึงไม่กล้าเข้าใกล้มากเกินไป
ปัจจุบันสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเขาแข็งแกร่งมาก จิตสำนึกของเขาก่อตัวเป็นทะเลสาบสีทองอันกว้างใหญ่ รูปร่างที่แท้จริงเริ่มจับตัวเป็นก้อนระหว่างคิ้วของเขา
เขาสามารถติดตามจากระยะไกลโดยไม่ต้องกังวลว่าจะถูกพบเห็น เจ้าอ้วนที่ไร้ศีลธรรมปีนบันไดภายในร้านอาหาร หลังจากนั้นเขากินเนื้อและดื่มสุราชามใหญ่โดยไม่มีข้อจำกัด การกระทำที่แตกต่างจากนักบวชที่ดีอย่างสิ้นเชิง
อีกไม่กี่ชั่วยามต่อมาเขาก็ออกจากเมืองเว่ยด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยกลิ่นสุรา ร่างกายของเขาโยกเยกขณะที่เขาเดินไปที่ภูเขา
“เจ้าอ้วนผู้นี้ หลังจากอิ่มเนื้อและเหล้าแล้วเขาก็เข้าไปในส่วนลึกของภูเขาโดยตรง เขากำลังทำอะไรอยู่?”
เย่ฟ่านอยากรู้อยากเห็นขณะที่เขาเดินตามจากด้านหลังจากระยะไกลไกล ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกตื่นตระหนกอย่างรุนแรง ต้วนเต๋อมีสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ที่ดีเยี่ยมมากเกินไปจริงๆ
ในเวลานี้เจ้าอ้วนไร้ยางอายเพิ่มความเร็วขึ้นอีกครั้ง เขาปีนภูเขาอยู่นานก่อนที่จะไปถึงหน้าประตูนิกายอย่างรวดเร็ว เย่ฟ่านรู้ว่านี่เป็นนิกายเล็กๆภายในอาณาจักรเว่ยซึ่งเล็กกว่าหลิงซู่ตงเทียน
ต้วนเต๋อเดินส่ายก้นเข้าไปข้างในโดยไม่มีผู้ใดขัดขวาง เย่ฟ่านไม่กล้าติดตามเข้าไปด้วยจึงทำได้เพียงรอนี้เงียบๆอยู่ข้างนอก ผ่านไปไม่นานเจ้าอ้วนก็กลับออกมาในลักษณะที่รีบร้อน
ไม่นานหลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงตะโกนกำลังออกมาจากภายในนิกาย เย่ฟ่านสามารถสังเกตได้เล็กน้อยว่านิกายดูเหมือนจะสูญเสียบางสิ่งที่สำคัญไป
“ไอ้อ้วนนี่มันไร้ยางอายจริงๆ”
เย่ฟ่านรีบหนีผู้ฝึกตนจากนิกายนี้บินออกไปทุกทิศทุกทาง และหากเขาถูกพบเห็น ก็คงเป็นเรื่องยากที่จะอธิบายเรื่องนี้ได้
“เจ้าหนูน้อยคิดจะไปไหน!” ผู้อาวุโสคนหนึ่งสังเกตเห็นเขาทันที
“เจ้าอ้วนที่ควรตายสิบแปดรอบ ข้าจะสาปแช่งบรรพบุรุษของเจ้า แท้ที่จริงแล้วเจ้ารู้ว่าข้าติดตามเจ้าตั้งแต่แรกดังนั้นเจ้าจึงพาข้ามาเป็นแพะรับบาป” หัวใจของเย่ฟ่านสับสนและวิ่งหายเข้าไปในส่วนลึกของภูเขาในพริบตา
หนึ่งชั่วยามต่อมา เขาได้ค้นพบร่องรอยของเจ้าอ้วนที่ไร้ยางอายอีกครั้ง เขาสงสัยว่าต้วนเต๋อรู้ว่ามีคนกำลังติดตามเขาอยู่หรือไม่
อย่างไรก็ตามเจ้าอ้วนที่ไร้ยางอายไม่เคยหันกลับมามองเขาสักครั้งและตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะพอใจอย่างมากกับสมบัติที่เขาขโมยมาได้
“ไม่คิดว่านิกายเล็กๆแบบนี้จะมีสมบัติล้ำค่าอยู่ด้วย”
ต้วนเต๋อบินไปเรื่อยๆก่อนที่จะไปอยู่บนภูเขาลูกหนึ่ง ข้างหน้ามีเมฆและหมอกหมุนวนอยู่ใต้ยอดเขาที่มีสีเขียวชอุ่ม ผู้ฝึกฝนหลายคนกำลังขี่อยู่บนสายรุ้งลึกลับและมุ่งหน้าเข้าสู่ภูเขานั้น
นี่เป็นนิกายเล็กๆอีกแห่งหนึ่งที่หน้าประตูเขียนว่า 'ต้นกำเนิดลึกลับ' ไม่มีใครขวางอยู่ที่ทางเข้าประตู ทุกคนที่มาที่นี่สามารถเดินเข้าไปข้างในได้อย่างอิสระ
ภายในยอดเขางดงามมาก มีศาลาและน้ำตกไหลลงมา มันเป็นดินแดนที่บริสุทธิ์และเงียบสงบมาก มีผู้ฝึกตนหลายคนรวมตัวกันอยู่ภายใน
เย่ฟ่านเดินตามหลังต้วนเต๋อต่อไป เขาตระหนักว่าชายผู้นี้เป็นคนไม่ธรรมดาจริงๆ
ข้างหน้าทางเข้ามีดอกบ๊วยกำลังเบ่งบานงดงาม พื้นที่ทั้งหมดถูกปกคลุมไปด้วยต้นบ๊วยสีขาวส่งผลให้สถานที่แห่งนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นหอมละมุน
ต้วนเต๋อหยุดก่อนที่หน้าต้นบ๊วยโบราณต้นหนึ่งพร้อมกับหมอกลงอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาเบิกกว้างและดูเหมือนว่าน้ำลายของเขาจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ
เมื่อมองดูเขาจากที่ไกลๆเย่ฟ่านสงสัยว่าสมบัติล้ำค่าที่เจ้าอ้วนตัวนี้เห็นคืออะไรกันแน่
"ใครอยู่ตรงนั้น?!" ในทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนด้วยความโกรธเคืองของหญิงสาวดังออกมา
เย่ฟ่านมองดูอีกครั้งแต่ต้วนเต๋อหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เขาตระหนักในทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ก่อนที่เย่ฟ่านจะมีโอกาสขยับตัวดอกบ๊วยที่ร่วงหล่นอยู่บนพื้นก็หมุนวนๆเหมือนพายุคลั่งและปิดล้อมทุกเส้นทางของเขาไว้
เย่ฟ่านพุ่งไปทางซ้ายและขวาอย่างกะทันหัน แต่ไม่สามารถพาตัวออกจากพายุที่บ้าคลั่งนี้ได้ เขาทำได้เพียงแค่เดินเข้าไปลึกเข้าไปในพื้นที่ภูเขาและในที่สุดก็มาถึงที่ที่ต้วนเต๋อเคยอยู่
ในเวลานี้เองที่เขาค้นพบสิ่งที่ด้วนเต๋อเห็น ข้างหน้ามีดอกไม้มากมายเกลื่อนพื้นขณะที่กลีบดอกไม้ร่วงหล่นลงมาเหมือนสายฝน ภายในป่ามีทะเลสาบเล็กๆท่ามกลางต้นบ๊วยโบราณมีเสื้อผ้าของหญิงสาวตากไว้มากมาย
แน่นอนว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่สะดุดตาที่สุด ในตอนนี้มีหญิงสาวหลายสิบคนกำลังอาบน้ำอยู่ในสระ ร่างหยกที่เรียวยาวของพวกนางเปล่งประกายชวนให้หลงใหล พร้อมด้วยสายฝนของดอกไม้ที่ร่วงลงมา มันเป็นฉากการเคลื่อนไหวที่งดงามเป็นพิเศษ
“ไอ้อ้วน ข้าขอสาปแช่งเจ้าทั้งตระกูล!”
เย่ฟ่านร้องออกมาอย่างขมขื่น เขารู้ว่าเจ้าอ้วนที่ไร้ยางอายต้องสังเกตเห็นเขามาตั้งแต่แรกแล้วจึงได้หลอกเขามาที่นี่ ในตอนนี้เย่ฟ่านติดอยู่ที่นี่อย่างสมบูรณ์ไม่มีทางที่เขาจะฝ่าค่ายกลดอกบ๊วยอันทรงพลังออกไปได้
พร้อมกันนั้นเสียงหัวเราะที่ดังก้องกังวานก็ดังออกมาจากป่าดอกบ๊วย หญิงสาวหลายคนสวมผ้าบางเบาเปิดเผยเนื้อหนังแทบจะทุกสัดส่วนกลายเป็นพลังที่น่าดึงดูดอย่างไม่น่าเชื่อ
เย่ฟ่านไม่สามารถหนีไปได้และคิดว่าในไม่ช้าเขาจะต้องถูกฆ่าอย่างแน่นอน แต่สุดท้ายเขาก็สามารถสงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็วเพราะในเวลานี้หญิงสาวเหล่านั้นกำลังเดินเข้ามาหาเขาโดยไม่มีความอายแม้แต่น้อย
เย่ฟ่านรู้สึกตื่นตระหนก นี่ไม่ใช่หญิงสาวธรรมดากลุ่มหนึ่งแน่นอน ไม่อย่างนั้นพวกนางจะกล้าเปิดเผยเรือนร่างของตัวเองต่อหน้าชายหนุ่มคนหนึ่งได้อย่างไร
“ต้วนเต๋อ เจ้าอ้วนที่ไร้ยางอาย!” เย่ฟ่านตะโกนเสียงดัง
เสียงหัวเราะเบาๆของหญิงสาวเหล่านั้นยังคงดังออกมาไม่อยู่ ในขณะที่พวกนางเดินเข้าหาเย่ฟ่าน
“น้องชายตัวน้อย เจ้ามีความกล้าจริงๆถึงกับเข้ามาในดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้เพื่อมาแอบดูเราอาบน้ำ……”
หญิงสาวที่ผอมเพรียวและงดงามที่สุดกล่าวเบาๆ ผมสีดำสนิทของนางหยดย้อยและมีรอยยิ้มขบขันอยู่บนใบหน้า
“ทั้งหมดนี้เป็นความเข้าใจผิด ข้าถูกเจ้าอ้วนที่น่าตายคนนั้นหรอกมาที่นี่ เขาวางแผนใส่ร้ายข้า เขาเป็นคนที่แอบดู เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับข้า”
เย่ฟ่านกำลังสาปแช่งบรรพบุรุษของเจ้าอ้วนที่ไร้ยางอายในใจ เจ้าอ้วนคนนี้ชั่วช้าเกินไปแล้ว