EP 631 เรื่องจบเร็วกว่าที่คิด!
EP 631 เรื่องจบเร็วกว่าที่คิด!
By loop
ในช่วงยามบ่าย.
ชุมชนฮวงเหม่ย, หยูเจีย
ในห้องนอนทางทิศใต้ ดงซูบิน เขาปิดประตู และพิงแผงประตูขณะสูบบุหรี่ขณะคุยโทรศัพท์กับ เฉิงเค่อเหลียงรองนายกเทศมนตรีเมืองหยานไท
“หลังเลิกเรียนหวางถิงถิงและนักเรียนที่เกี่ยวข้องถูกไล่ออกจากโรงเรียนแล้ว”
“พี่เฉิง ผมต้องขอบพี่มาเลยสำหรับการเป็นธุระให้ในวันนี้”
“เรื่องเล็กน้อย พฤติกรรมของหวางถิงถิงเองก็สมควรแล้วที่จะโดนเช่นนี้”
“ใช่ ผมคิดว่า ระบบวินัยของโรงเรียนเรามีปัญหาซึ่งมันดูอ่อนข้อเกินไป
"มีบทลงโทษที่ชัดเจนในกฎและข้อบังคับ แต่การดำเนินการนั้นนิ่มนวลเสมอ บางครั้งโรงเรียนพิจารณาให้โอกาสนักเรียนที่ทำผิดพลาดทำการแก้ไข และบางครั้งเนื่องจากการแทรกแซงของปัจจัยภายนอก พวกเขาจึงถูกควบคุม เพื่อให้บทลงโทษสุดท้ายเป็นผล มักไม่เชื่อมโยงกับระเบียบที่กำหนด และแม้แต่หนึ่งหรือสองมาตรฐานก็จะลดลงเหลือเบา ๆ หรือแม้แต่ไม่มีการลงโทษเลย นี่เป็นปัญหา วันมะรืนนี้จะมีการประชุมสำนักงานบริหารงานของเทศมณฑล ฉันจะพูดถึงเรื่องนี้และพยายามปรับปรุงระบบในพื้นที่นี้ , ครั้งนี้ถือได้ว่าเป็นการเตือนให้โรงเรียนได้เตรียมตัวปรับตัวไว้ก่อน “
Dong Xuebin ยิ้มและพูดว่า:“ยังคงเป็นเป็นพี่เฉิงที่มีน้ำใจอยู่ตลอด ยังไงก็ตาม ตอนที่ผมยังไม่กลับและเราก็ไม่ได้ทานอะไรด้วยกันมานานแล้ว คืนนี้คุณว่างไหม”
เฉิงเค่อเหลียงพูดติดตลกว่า “ถ้าผู้อำนวยการซูบินเชิญขนาดนี้ ฉันก็จะต้องว่างอยู่แล้วละ”
“ถ้าอย่างงั้นวันนี้ผมขอเชิญพี่มาทานอาหารด้วยกันนะครัย?”
“โอเค เจอกันคืนนี้” “เฉิงเค่อเหลียง เขาเป็นรองนายหกเทศมณฑลที่อายุน้อยและเคยมีปัญหากรทะกระทั่งกับเสี่ยวหลานมาบ้าง ด้วยเหตุนี้ ดงซูบินจึงไม่ค่อยเห็นหน้าเขาเลย ในระหว่างที่เขาดำรงตำแหน่งกับเขตหยานไ เฉิงเค่อเหลียงจึงไม่ค่อยเป็นมิตรกับดงซูบินเช่นกัน ทั้งสองมีความขัดแย้งกันอยู่บาง แต่ต่อมาเมื่อเสี่ยวหลานประกาศความสัมพันธ์ของพวกเขากับ ดงซูบินต่อสาธารณะ เฉิงเค่อเหลียงก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก ดังนั้นความขัดแย้งระหว่างเฉิงเค่อเหลียงกับเสี่ยวหลาน และดงซูบินก็ถูกระงับไปชั่วคราว , ท้ายที่สุดเฉิงเค่อเหลียงก็เลือกอยู่ในทีมกับเสี่ยวหลานเขาเป็นคนฉลาด เขาเองไม่อยากจะสูญเสียงานของเขาไปเพราะการเลือกข้างผิดและมันคงไม่คุ้มที่จะมีปัญหากับนายเทศมนตรีเสี่ยว
ในตอนแรกที่ดงซูบินโมโห สิ่งแรกที่เข้ามาในความคิดคือ เฉิงเค่อเหลียงคู่ปรับของเสี่ยวหลาน เขาเป็นรองนายกเทศมนตรีซึ่งมีหน้าที่ดูแลงานวัฒนธรรมและการศึกษา เขาเป็นหัวหน้าของหวางจือหลงโดยตรง นี้น่าจะเหมาะที่สุดในปัญหาที่เขาเจอ ดังนั้นเฉิงเค่อเหลียงคือหนึ่งในสายที่ดงซูบินจะโทรหา ในตอนแรกเขาไม่คิดว่าเฉิงเค่อเหลียงจะช่วยเขาในครั้งนี้ แค่กลับเป็นว่าเขาเข้ามาจัดการเรื่องนี้ให้กับดงซูบินโดยไม่ร้องขออะไรกับเขาเลย ดูเหมือนความสัมพันธ์ของทั้งสองจะดีขึ้นตัวของดงซูบินเองก็ไม่ใช่คนที่คิดแค้นไปจนตลอดชีวิต ถ้าคนๆนั้นให้ความเคารพเขา เขาก็จะเคารพคนๆนั้นเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงถือโอกาสเชิญอาหารค่ำเพื่อคลายความสงสัยของเขา
ไม่มีมิตรหรือศัตรูถาวร
หลังจากดงซูบินวางสายของเฉิงเค่อเหลียงแล้วมีสายจากเจ้าหน้าที่ตำรวจจากสำนักงานตำรวจหยานไทเข้ามาหาดงซูบิน “สวัสดีครับผู้อำนวยการซูบิน ผมเองเสี่ยวหวัง จากสำนักงานตำรวตอนนี้หวางจือหลงเองได้ถอนแจ้งความแล้ว” ดงซูบินเองก็ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ทำไมถึงถอนแจ้งความแล้ว?”
“ดูเหมือนอีกฝ่ายจะยอมรับแล้ว”
“โอ้ ฉันเข้าใจแล้ว”
เหมือนว่าดงซูบินเองจะรู้อยู่แล้วว่าหวางจือหลงจะต้องยอมรับแน่นอน เขายัดโทรศัพท์ลงในกระเป๋าของเขา และเขาคลายเกลียวประตูห้องนอนและเดินออกไป ในห้องนั่งเล่นของครอบครัวหยูเหมยเซียวและ หยูเซียวเซียว ยังคงกอดกันบนโซฟาและร้องไห้ หลังจากที่ดงซูบินพา หยูเซียวเซียวกลับบ้านและพูดคุยถึงเรื่องนี้กับหยูเหมยเซียวสั้น ๆ เสียงร้องของแม่และลูกสาวก็ไม่หยุด แน่นอนว่าไม่น่าแปลกใจอะไรสำหรับคนที่เจอเหตุการณ์เช่นนี้มา
“แม่แย่เอง แม่มันไม่ดี”
“แม่หนูไม่เป็นอะไรแล้ว แม่อย่าร้องไห้เลย”
“แม่เองที่ทำให้ลูกต้องโดนแกล้ง แม่ไม่ได้เอาใจใส่ลูกเลย”
“...ไม่มีอะไรแล้วแม่ หนูปกติดีแล้ว”
ทั้งแม่และลูกสาวทั้งคู่นั้นอ่อนโยน และก็ไม่สามารถหยุดร้องไห้ด้
ดงซูบินลุกขึ้นแล้วพูดด้วยความโล่งใจ: “เจ้าตัวเล็กไม่เป็นไรแล้ว ฉันเองพาเธอไปโรงพยาบาลมาแล้วหมอบอกว่ามีรอยแผลช้ำนิดหน่อยผ่านไปสองสามวันคงจะดีขึ้น” หยูเหมยเซียวพูดพร้อมเช็ดน้ำตาของเธอและกัดปากของเธอ ดู "แล้วคนที่ทำร้ายเซียวเซียว" เมื่อดงซูบินได้ยินเช่นนั้นเขาก็ตอบเธอ "กำลังจะบอกคุณอยู่พอดีเลย " ดงซูบินกำลังจะไปนั่งบนโซฟาถัดจากทั้งสองคน "หวางถิงถิง และเพื่ออีกสองคนนั้นถูกไล่ออกจากโรงเรียนแล้วการลงโทษนี้ถูกตัดสินแล้ว“หยูเซียวเซียวผงะไป”ถึงกลับไล่ออกเลยหรอ หนูก็แค่นึกว่าพวกเธอน่าจะแค่โดนลงโทษในการคุมประพฤติ?”
“ถ้าทำเช่นนั้นพวกนั้นก็จะกลับมาแกล้งเธออีก ฉันเองก็จะไม่ยอมให้เกิดเรื่องนั้นขึ้น”
“แต่พอของเธอ...”
“หวางจือหลงอย่างงั้นหรอ!” ดงซูบินกล่าวว่า: "เนื่องจาก หวางถิงถิงเธอไม่ยอมรับผิดกับสิ่งที่เธอทำ ไม่เพียง แต่เธอจะถูกไล่ออกเท่านั้น เธอยังจะต้องมาขอโทษพวกเราด้วย ไม่เช่นนั้น เรื่องนี้ไม่จบแน่ หวางจือหลงต้องรับผิดชอบเรื่องนี้! เซียวเซียวหากใครกล้ารังแกเธออีกในอนาคตอย่าร้องไห้อย่าแสดงความอ่อนแอออกมาอีก!อย่าไปยอมคนเหล่านั้น! ลุงเองจะค่อยดูแลเธอเองไม่ต้องห่วง ครอบครัวเราไม่ต้องกลัวใคร เข้าใจไหม "
"อื้ม..."
"แน่นอน ว่าเราก็ไม่ควรจะไปแกล้งคนอื่นเช่นกัน " ณ จุดนี้ดงซูบินส่ายหัวและยิ้ม และคิดว่าอย่างหยูเซียวเซียวจะไปรังแกใครได้?
พูดจริงๆ ดิงดอง ดิงดอง มีคนกดกริ่งหน้าบ้านของพวกเธอ
หยูเหมยเซียว รีบลุกขึ้นสวมรองเท้าแตะของเธอแล้วเปิดประตูด้วยพร้อมส่งเสียงและประตูก็เปิดออก "คุณเองเหรอ?" คนๆนั้นคือหวางจือหลง และ หวางถิงถิง ที่ยืนอยู่ข้างนอก ดวงตาของหวางถิงถิงแดงราวกับว่าเธอร้องไห้ ใบหน้าของหวางจือหลงมันเป็นการแสดงออกที่น่าอึดอัดใจมาก “ผมเองพ่อของหวางถิงถิง” หวางถิงถิง?
หวางถิงถิง?
หยูเหมยเซียวเข้าใจในทันที เธอแสดงสีหน้าที่ไม่พอใจเมื่อเห็นหน้าของเขา เหมือนเสือน้อยน่ารัก แม้ว่าจะอ่อนแอ แต่เธอเองก็เป็นคนที่โกรธใครและแสดงออกชัดเจน
หวางจือหลง หาข้อมูลผ่านข้อมูลการติดต่อของครอบครัวที่บันทึกไว้ในโรงเรียน เมื่อเห็นว่าใบหน้าของหยูเหมยเซียวและ หยูเซียวเซียว หน้าตามีความคล้ายคลึงกันมาก และรู้ได้เลยว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของเขาคือใคร "คุณคงเป็นแม่ของหยูเซียวเซียวสินะ" ที่ เมื่อมองแวบแรกหยูเซียวเซียวก็อยู่ที่นั่นและดงซูบินก็อยู่ที่นั่นด้วยโดยไม่มองเขา
หยูเหมยเซียว ยืนอยู่หน้าประตูและพูดอย่างตรงไปตรงมา: "คุณมาทำอะไรที่นี่?"
หวางจือหลง ถอนหายใจเล็กน้อยและยังไม่ได้พูดอะไรออกมา
ดงซูบินเหลือบไปมองที่นั่น "พี่สาวหยู ให้พวกเขาเข้ามา"
เหมยเซียวเปิดประตูและปล่อยให้พวกเขาเข้าไป จากนั้นจึงรีบเดินไปหาลูกสาวของเธอและจับมือของหยูเซียวเซียวด้วยความกลัวว่าการที่หวางจือหลงจะเข้ามาทำร้ายพวกเธออีก
หวางจือหลง เข้ามาและบรรยากาศในห้องนั้นเงียบไปในทันที
ดงซูบินมองไปที่เขา "ผู้อำนวยการหวางมีอะไรหรือเปล่า พอดีฉันเองมีนัดทานข้าวไว้"
ทำไมหวางจือหลงมา? แน่นอนหวางจือหลงเองต้องการมาแก้ไขความขัดแย้ง ตั้งแต่ฉันรู้รายละเอียดของดงซูบินและเซียงดาวก็ไม่อยากมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ หวางจือหลงดูเหมือนจะถูกเทน้ำเย็นตั้งแต่หัวจรดเท้าและเขาก็ตื่นขึ้นทันที หวางจือหลงไม่ยอมรับ ครั้งนี้เขาทำเกินเลยไป อีกทั้งท่าทีของผู้อำนวยการโรงเรียน และท่าทีของสถานีตำรวจ และท่าทีของสำนักงานตำรวจที่เขาควรจะสังเกตมานานแล้ว แต่เพราะลูกสาวของเขาถูกทำร้าย เขาจึงไม่ได้ตรวจสอบข้อมูลของดงซูบินไว้ก่อน
ในตอนนี้หวางจือหลงกำลังตกอยู่ที่นั่งลำบาก และรู้สึกราวกับว่าเขาถูกย่างบนกองไฟ
สามีในอนาคตของนายกเทศมนตรี?
อีกทั้งเขายังเป็นผู้มีพระคุณของรองเลขาธิการเฉาซูเผิง?
เขาได้ช่วยเหลือลูกชายของดวนเซินกังเลขาธิการคณะกรรมการตรวจสอบวินัย?
แน่นอนว่าไม่มีใครที่จะให้ความเหลือหวางจือหลงแล้ว อีกทั้งถ้าเขายังดึงดันอยู่ก็คงกลายเป็นเรื่องตลก ตอนนี้หวางจือหลงรู้แล้วว่าไม่ควรที่จะไปยุ่งกับดงซูบิน ถ้าเขายังดื้ออยู่ไม่มาขอโทษดงซูบิน ชีวิตในการทำงานของเขาก็คงจบลงแล้ว ลองคิดดูสิว่าถ้าเขามีปัญหากับนายกเทศมนตรีแล้ว เขายังจะทำงานต่อได้อย่างไร? แน่นอนว่าถ้าเขาทำผิดพลาดอีกครั้งในอนาคต เขาอาจจะต้องถูกย้ายจากตำแหน่งนี้อย่างแน่นอน แม้ว่าเขาจะไม่ทำผิดพลาดเลย เขาเองก็จะกลายเป็นคนนอกสายตาของพวกเหล่าผู้บริหารสูง
เขารู้สถานะของเขาดี
เพื่อหยุดความขัดแย้งนี้หวางจือหลงจะต้องมาแก้ปัญหานี้ด้วยตัวเองในที่สุดเขาก็พูดขึ้นว่า: “สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนเช้าคือลูกสาวของผมนั้น ผิดและไปทำร้ายเซียวเซียวจริงๆ ผมจะต้องขอโทษจริงๆ ผมมาที่นี้เพื่อขอโทษคุณ” หวางจือหลง และหวางถิงถิงมองไปที่หยูเซียวเซียว และก็ถอนหายใจออกมา "หยูเซียเซียว หนูยังเจ็บอยู่หรือเปล่า หวางถิงถิงนั้นอายุน้อยกว่าหนูหนึ่งปี เธอนั้นโง่มากและนิสัยเสียมาก ฉันต้องขอโทษแทนลูกสาวของฉันด้วย"
หวางจือหลง ก้มศีรษะลงและไม่พูดอะไร
หวางจือหลงขยับมือและวางกระเป๋าสองสามใบบนโต๊ะกาแฟ “พอดีว่าทางฉันซื้อของติดไม้ติดมือมาด้วย เป็นการขอโทษ” เขาพูดกับหยูเซียวเซียวแต่ตาของหวางจือหลงจับจ้องอยู่ดงซูบิน.
ดงซูบินไม่ได้พูดอะไรสักคำ เขาสูบบุหรี่อย่างต่อเนื่อง
เมื่อเห็นสิ่งนี้หวางจือหลงกัดฟันและดึงลูกสาวของเขา
หวางถิงถิงได้รับคำสั่งจากพ่อของเธอก่อนที่เธอจะมาถึง และเธอรู้ว่าเธอเองเข้าใจแล้วว่าพ่อของเธอไม่สามารถปกป้องเธอจากคนๆนี้ได้ในครั้งนี้ ดวงตาของเธอเป็นสีแดง เธอมองไปที่หยูเซียวเซียวและพูดด้วยเสียงต่ำว่า “พี่เซียวเซียว ฉันต้องขอโทษด้วย ฉันไม่ดีเอง”
หยูเซียวเซียวยืนอยู่ด้านหลังแม่ของเธอ ด้วยท่าทางที่อ่อนโยน เมื่อหวางถิงถิงและลูกชายของเขาเป็นแบบนี้ เธอโบกมือแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร .”
ในความจริงหวางจือหลงเองไม่คิดต้องการจะมาขอโทษสองแม่ลูกอย่างจริงจังอยู่แล้ว. อีกทั้งเขาก็ไม่คิดว่าดงซูบิจะช่วยพูดเรื่องการลงโทษของหวางถิงถิงอีกด้วย เขาเพียงต้องการหยุดเรื่องนี้ เขาไม่ต้องการมีปัญหากับดงซูบินอีกต่อไปแล้ว
หวาวงถิงถิงร้องไห้ออกมาและดึงแขนหยูเซียวเซียวและตะโกนว่า "พี่สาว" เธอรินชาสามถ้วยให้กับหยูเหมยเซียวและ ดงซูบิน
เอื้อมมือออกไปและอย่าตีคนที่ยิ้ม
เงื่อนไขเดิมของดงซูบินคือการลงโทษการกักขังและการขอโทษของหวางถิงถิงตอนนี้การคุมขังได้กลายเป็นการขับไล่ที่จริงจังมากขึ้นหวางถิงถิงยอมรับความผิดพลาดของเขาและหวางจือหลงพ่อของแธอก็ขอโทษด้วย นี่คือความอับอายมากที่สุดที่เขาเจอแต่จะทำอย่างไรได้ ทั้งคู่ได้แต่ก้มหัวยอมแพ้
อันที่จริงดงซูบินก็หดหู่เล็กน้อย เขาเองคิดว่าเขาจะต่อกรกับหวางจือหลงนานกว่านี้ ใครจะคิดว่าเขาจะยอมแพ้ได้รวดเร็วขนาดนี้ ในตอนนี้สำหรับดงซูบินมันก็ไม่จำเป็นแล้วที่เขาจะต้องเสียแรงฝาดฟันกับหวางจือหลงให้เหนื่อยเปล่า อีกต่อไป! .
