บทที่ 10 มากับฉันไหม?
วิคเตอร์นั่งลงบนโซฟาอีกครั้งและไวโอเล็ตก็ขึ้นมานั่งบนตักของเขา
“คุณวางแผนอะไรอยู่” เธอถามขณะเอาแขนโอบรอบคอของวิคเตอร์
“เหยื่อ ลูซี่เป็นหนอนของฉันที่จะไว้ใช้ดึงดูดปลาใหญ่”
ไวโอเล็ตลืมตาขึ้นเล็กน้อยแล้วยิ้มออกมา
"คุณไม่รู้จักแวมไพร์ตัวนี้เร็วไปหน่อยหรอ?”
“อืม แวมไพร์ก็ไม่ต่างจากมนุษย์เลย พวกมันเคยเป็นมนุษย์มาก่อน” วิคเตอร์ตอบแล้วพูดต่อว่า
"เมื่อก่อนฉันไปทำงานของแม่และฉันได้เรียนรู้บางอย่างจากนักการเมืองที่แม่ของฉันปกป้องในศาล"
"การโกหกและความจริงมีเส้นแบ่งบางๆกั้นอยู่ นักการเมืองต้องโกหกเพื่อจะได้งานในทุกวันนี้"
“ลูซี่ เขาเหมือนนักการเมืองพวกนี้มาก เขาเป็นจิ้งจอกขี้กลัว เขาต้องการฉวยโอกาสในทุกสถานการณ์ เธอน่าจะรู้จักเขาดีกว่าฉัน”
ไวโอเล็ตพยักหน้า
"ลูซี่เป็นแวมไพร์ที่เชี่ยวชาญในการทำอาหารให้แวมไพร์ผู้สูงศักดิ์ เขามีสายสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลขุนนาง"
“ทำ 'อาหาร' เธอหมายถึง...”
“มนุษย์” ไวโอเล็ตพูดอย่างไร้ความปราณี
‘นั่นคือเหตุผลที่องค์กรสืบสวนมากที่นี่ พวกเขาไล่ตามลูซี่มา ดูเหมือนว่าการใช้ลูซี่เป็นเหยื่อล่อจะเป็นความคิดที่ดี ฉันจำเป็นต้องรู้ความสามารถขององค์กรนี้ และแม้ว่าฉันจะขอให้ไวโอเล็ตบอกฉันได้ แต่นั่นก็ไม่มีประโยชน์อะไร มีความแตกต่างมากมายระหว่างการได้เห็นความสามารถของบุคคลๆหนึ่งด้วยตัวเองกับฟังจากคนอื่นเล่ามาอีกที’
วิคเตอร์แค่พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของไวโอเล็ต แต่เขากลับรู้สึกไม่เข้ากันอย่างประหลาดในอกของเขา วิคเตอร์คิดว่าสามัญสำนึกของเขาควรจะสนใจเรื่องนี้ เพราะยังไงซะพวกเขาก็เป็นมนุษย์ใช่ไหม? แต่ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกอะไรเลยล่ะ?
มันเป็นความรู้สึกเดียวกับเวลาที่เขาเห็นข่าวในหนังสือพิมพ์หรือโทรทัศน์ คุณรู้ว่ามีคนเจ็บปวด แต่คุณก็ไม่สนใจ
“ปกติแล้ว แวมไพร์ผู้สูงศักดิ์ไม่ต้องการเลือดมนุษย์”
"ฮะ?"
วิคเตอร์ไม่เข้าใจ เลือดไม่ใช่สิ่งที่แวมไพร์ทุกตนต้องการงั้นหรอ?
ไวโอเล็ตมองมาที่วิคเตอร์ก่อนจะพูดว่า
"คุณสามารถดูดเลือดจากมนุษย์ได้ถ้าต้องการ แต่นั่นจะไม่สามารถดับกระหายของคุณได้ เผ่าพันธุ์ชั้นสูงเป็นแวมไพร์ประเภทที่แข็งแกร่งมาก และด้วยเหตุนี้เราจึงต้องการเลือดมากกว่าแวมไพร์ทั่วไป เพื่อไม่ให้เราต้องก่อการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ เราจึงขอให้แม่มดทำพิธีกรรมให้ในขณะที่เราแต่งงานกัน เพื่อดับกระหายความหิวกับคู่ของเรา"
‘โอ้ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันคลั่งไคล้ในเลือดของไวโอเล็ตมากกว่าผู้ชายพวกนั้นสินะ’
"แต่มีแวมไพร์ที่เบื่อกินเลือดของคู่ตัวเองตลอดเวลา ด้วยเหตุนี้จึงมีแวมไพร์อย่างลูซี่อยู่ พวกเขาจะลักพาตัวมนุษย์และพาพวกเขาไปหาแวมไพร์ผู้สูงศักดิ์ที่ต้องการลิ้มรส 'รสชาติใหม่'"
‘เข้าใจไหม แวมไพร์ปฏิบัติต่อมนุษย์เหมือนเป็นวัวเป็นควายงั้นหรอ...แม่มด...ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำไมฉันถึงได้กลิ่นเหม็นห่างออกไปเป็นไมล์เมื่อพูดถึงแม่มด’
“แม่มดคืออะไร?” วิคเตอร์ถามไวโอเล็ต
วิคเตอร์คิดว่าเขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับโลกนี้จริงๆแม้ว่าบางสิ่งจะคล้ายกับภาพยนตร์ก็ตาม
“แม่มดเป็นมนุษย์ผู้หญิงที่ได้รับพลังงานที่เรียกว่าเวทมนตร์ด้วยเหตุผลบางอย่าง พวกเขาใช้เวทย์มนตร์นั้นเพื่อเปลี่ยนแปลงบางสิ่งที่เกี่ยวข้องกับธรรมชาติ คุณจำวงแหวนเวทย์มนตร์ที่คุณเห็นในความทรงจำของฉันได้ไหม?”
วิคเตอร์พยักหน้าเห็นด้วย
"พวกมันถูกสร้างขึ้นโดยแม่มดตามคำร้องขอของแวมไพร์โบราณ"
“พวกเขาจะทำทุกอย่างเพื่อเงิน พวกเขาเป็นทหารรับจ้าง ถ้าคุณจ่ายในราคาที่เหมาะสม พวกเขาจะทำทุกอย่างเพื่อคุณ”
แม่มดรับจ้าง...น่าสนใจ วิคเตอร์ยิ้มเล็กน้อยขณะที่เริ่มลูบผมของไวโอเล็ต
วิคเตอร์รู้สึกว่าไวโอเล็ตดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่เขาก็ยังคงลูบผมของเธอ
ผมของไวโอเล็ตเป็นทรงผมที่เขาชอบสำหรับผู้หญิง เธอมีผมที่ยาวและเขาสามารถลูบได้บ่อยเท่าที่เขาต้องการ วิคเตอร์รู้สึกไม่เบื่อเลยเมื่อเขาทำสิ่งนี้
ในไม่ช้าคางุยะก็กลับมาพร้อมกับนาตาเลียสาวใช้ผมบลอนด์ วิคเตอร์ยังเห็นว่าแวมไพร์ที่ซ่อนตัวอยู่ในกำแพงทั้งหมดอยู่ในห้องใต้ดินแล้ว
“ท่านลอร์ดวิคเตอร์ ฉันคิดว่ามันเพียงพอแล้วที่ท่านจะทำแบบนั้น ถ้าท่านยังทำต่อไป ฉันคิดว่าท่านหญิงไวโอเล็ตจะตายเอาได้” คางุยะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆและไร้อารมณ์ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง วิคเตอร์รู้สึกได้ว่าเธอกำลังล้อเล่น
วิคเตอร์มองไปที่ไวโอเล็ต เขาเห็นว่าเธอหน้าแดงและหายใจติดขัด เธอมองมาที่เขาด้วยสายตาหมกมุ่น
‘อืม แต่ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ? ฉันแค่ลูบผมเธอเอง...’
เมื่อวิคเตอร์มองออกไปนอกหน้าต่างเขาก็เห็นว่ามันเช้าแล้ว เขาต้องไปมหาลัยแล้ว
“ดูเหมือนว่าฉันต้องกลับไปแล้ว” วิคเตอร์พูดออกมาดังๆ
เมื่อได้ยินเสียงของเขา ไวโอเล็ตก็ตื่นขึ้นอย่างรวดเร็วจากอาการมัวเมาแล้วมองมาที่วิคเตอร์
“คุณอยากกลับไปงั้นหรอ แต่ตอนนี้คุณจะเรียนไปเพื่ออะไร คุณเป็นสามีของฉันแล้วและทุกอย่างที่เป็นของฉันก็เป็นของคุณ คุณแค่ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป อยู่ที่นี่กับฉันนะ!”
วิคเตอร์มองไปที่ไวโอเล็ตก่อนจะพูดว่า
"ใจเย็นๆ ฉันไม่อยากเป็นปรสิตที่ต้องพึ่งพาภรรยาของฉันเพียงอย่างเดียว...ฉันหมายความว่ามันก็ดีถ้าเธอเลี้ยงฉันเหมือนผู้หญิงที่เลี้ยงผู้ชาย แต่ฉันเป็นแวมไพร์ฉันไม่ใช่คนเลวทรามแบบนั้น”
“แล้วจะกลับมหาลัยไปทำไม” ไวโอเล็ตถามอย่างใจเย็นขึ้นเล็กน้อย
“จริงๆแล้วฉันเรียนเศรษฐศาสตร์เพื่อที่จะได้รับปริญญาและช่วยเหลือครอบครัวของฉัน แต่อย่างไรก็ตามสถานการณ์ครอบครัวของฉันไม่เหมือนกับตอนที่ฉันอายุ 15” วิคเตอร์ตอบอย่างตรงไปตรงมา หลังจากนั้นเขาก็พูดต่อ
"ฉันทำงานที่แมคโดนอลซึ่งที่นั่นจ่ายเงินให้ฉัน 15 ดอลลาร์ต่อชั่วโมง ฉันใช้เงินนั่นเพื่อจ่ายค่าเรียนที่วิทยาลัย แต่..."
วิคเตอร์มองไปที่มือของเขา เขาจดจ่ออยู่กับความรู้สึกที่มือของเขาครู่หนึ่งแล้วพูดว่า
"ตอนนี้มันไม่จำเป็นแล้ว มีหลายวิธีในการสร้างรายได้ด้วยสภาพปัจจุบันของฉัน"
“และฉันก็ไม่ได้อยากจะทิ้งครอบครัวของฉันไว้แบบนั้น ถ้าฉันไม่อยู่กับแม่เธอจะเบื่อและท้ายที่สุดด้วยบุคลิกของแม่ที่เป็นแบบนั้น เธอคงจะไม่มีเพื่อนอย่างแน่นอน” วิคเตอร์หัวเราะเล็กน้อยเมื่อเขานึกถึงแม่ของเขา
แม้ว่าเขาจะกลายเป็นแวมไพร์ไปแล้วแต่เขาก็ไม่ต้องการทิ้งครอบครัวและเพื่อนฝูงของเขาไว้ด้านหลัง
‘ฉันจะไม่ทำตัวเหมือนคนเลวพวกนั้นที่ปล่อยให้ครอบครัวตกอยู่ในอันตรายและทิ้งพวกเขาไว้แบบนั้น’
‘ฉันอาจเปลี่ยนเผ่าพันธ์ของฉัน แต่ฉันเป็นฉัน ฉันตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง และเนื่องจากฉันรู้ว่ามีวิธีที่ฉันสามารถควบคุมตัวเองจากการกระหายเลือดได้ ดังนั้นฉันจึงไม่ต้องกังวลว่าฉันจะทำร้ายครอบครัวของตัวเอง’
“งั้นคุณไปมหาลัยเพียงเพราะคุณต้องการไปเท่านั้นหรอ?” ไวโอเล็ตถามวิคเตอร์อย่างสับสน
“ใช่ ฉันจะลาออกจากงานและไปเรียนที่มหาวิทยาลัยเพื่อสนุกกับชีวิตในมหาวิทยาลัยสักหน่อย เพราะความเจ็บป่วยของฉัน ฉันจึงใช้ชีวิตอยู่ด้วยความกลัวที่มากเกินไป และเพราะความเจ็บป่วยของฉัน ฉันเลยมีชีวิตที่ไม่ได้สนุกไปกับมันเลย แต่เรื่องทั้งหมดนั้นไม่ใช่อุปสรรคสำหรับฉันอีกต่อไปแล้ว”
“ถ้าจะให้พูดจริงๆละก็ ฉันอยากจะเล่นกีฬามาโดยตลอด ฉันอยากว่ายน้ำ อยากเล่นบาสเก็ตบอล แต่เพราะฉันป่วยแบบนั้นฉันจึงทำกิจกรรมแบบนั้นไม่ได้เลย”
วิคเตอร์มองไปที่ไวโอเล็ต
"เธอไม่อยากมากับฉันเหรอ"
"ฮะ...?"
“ฉันอยากจะแนะนำเธอให้รู้จักกับครอบครัวของฉัน เธอเป็นภรรยาของฉันใช่ไหม งั้นเธอก็ต้องไปพบครอบครัวและเพื่อนของฉันสิ”
วิคเตอร์วางแผนที่จะชวนเธอให้มาอยู่กับเขา เพราะถ้าไวโอเล็ตมาอยู่กับเขา สิ่งที่จะคุกคามชีวิตของครอบครัวของเขาก็จะไม่มี เพราะท้ายที่แล้วแวมไพร์เหล่านี้ดูเหมือนจะเชื่อฟังทุกคำพูดของไวโอเล็ต ถ้าเธออาศัยอยู่กับเขา เขาก็จะมั่นใจได้ว่าครอบครัวของเขาจะได้รับการคุ้มครอง
ไวโอเล็ตยิ้มอย่างมีความสุขและเริ่มกอดวิคเตอร์อีกครั้ง
วิคเตอร์หัวเราะและลูบหัวเธอ เธอดูมีความสุขมาก
"ใช่! ฉันจะไปกับคุณ! ที่จริงฉันจะอยู่กับคุณ! ไปกันเถอะ!" เธอพูดอย่างมีความสุขขณะที่เธอลุกขึ้นและดึงวิคเตอร์ไปที่ไหนสักแห่ง
‘ดูเหมือนว่าฉันไม่จำเป็นต้องขอให้เธอย้ายไปอยู่กับฉันแล้วสินะ’ วิคเตอร์คิดขณะยิ้มอย่างพอใจ
"เดี๋ยวก่อนนะ" วิคเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
ไวโอเล็ตมองมาที่เขา
"ถ้าเธอต้องการอยู่กับฉัน เธอต้องสัญญาว่าจะปกป้องครอบครัวของฉันนะ"
“โอ้ เรื่องนั่นน่ะเหรอ มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับฉันอยู่แล้ว น้อยคนมากที่จะกล้ายุ่งกับครอบครัวของฉัน” เธอพูดยิ้มๆแล้วเธอก็พูดต่อว่า
“ครอบครัวของฉันก็คือครอบครัวของคุณเหมือนกัน เพราะเราแต่งงานกันแล้ว! แน่นอน ฉันจะปกป้องครอบครัวของคุณเอง คุณสามีที่รัก!” เธอพูดด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจ
วิคเตอร์อดไม่ได้ที่จะลูบหัวของเธอ เธอน่ารักมากเลยในสายตาของเขา
“ท่านหญิงไวโอเล็ตถูกหลอกใช่ไหม?” คางุยะกระซิบเสียงเบา
“ใช่ และบางทีเธอไม่สนใจด้วยซ้ำ” นาตาเลียตอบ
“เฮ้อ เราแพ้แล้ว ถ้าลอร์ดวิคเตอร์ตัดสินใจที่จะจับมือเราล่ะ?” คางุยะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆด้วยท่าทางที่เกินจริง
“ฉันสงสัยว่ามันจะเกิดขึ้นจริงๆ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจเราเลย และท่านหญิงไวโอเล็ตอาจจะฆ่าเราถ้าสิ่งนั้นเกิดขึ้น” นาตาเลียตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆอีกครั้ง
“จริงอยู่ ความรักของสต็อคเกอร์นั้นเป็นสิ่งที่เข้าใจยากจริงๆ” คางุยะกล่าว
“หึ อย่าพูดอย่างนั้น ถ้ามีคนได้ยินคุณล่ะ” นาตาเลียพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้น
"...."
ผู้หญิงพวกนี้คิดยังงี้จริงๆหรอ?