HO บทที่ 80 จนมุม
วอนเดอร์ริ่งซาวด์สับสนเล็กน้อยเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาทั้งสองกำลังพูดแต่เมื่อเขาเห็นไวแอตต์ที่ยิ้มเยาะและน่ากลัวมากขึ้นและอสุรกายเมือกทั้งสี่ก็เริ่มเตรียมพร้อมที่จะโจมตีพวกเขา
“เว่ยพาวอนเดอร์ริ่งซาวด์เข้าไปในป่า เธอรู้อยู่แล้วว่าต้องทำอะไร อธิบายให้วอนเดอร์ริ่งซาวด์ฟังระหว่างทาง ฉันจะหยุดไวแอตต์ไว้สักสองสามนาทีจนกว่าพวกเธอจะล่อมอนเตอร์เข้าไปในป่า” ซินย่ากล่าว
“เข้าใจแล้ว ฉันขอเวลาแค่ 3-4 นาที” เว่ยบอกซินหยาขณะจับมือของวอนเดอร์ริ่งซาวด์และลากเขาเข้าไปในป่า โดยปล่อยให้ซินหยาอยู่ตามลำพังกับไวแอตต์
ไวแอตต์มองดูทั้งสองคนที่หนีไปด้วยรอยยิ้ม “ดูเหมือนว่าเพื่อนของแกจะทิ้งแกต้องเดียวดายซะแล้ว รู้สึกยังไงบ้างล่ะ? เสียใจไหมที่ที่ถูกหักหลัง?”
“ฉันจะเสียใจไปทำไม” ซินหยากล่าว “ฉันปล่อยเพื่อนไปเพราะฉันห่วงใยพวกเขา ไม่เหมือนคุณที่ไม่ยอมปล่อยมือคริสโตเฟอร์ แม้ว่าคุณจะรู้ว่าคุณกำลังทำร้ายคนที่คุณพร่ำบอกว่าคุณห่วงใยก็ตาม”
รอยยิ้มบนใบหน้าของไวแอตต์หายไปราวกับไม่เคยมีมาก่อน ใบหน้าของเขาเย็นชาเสียจนรู้สึกเหมือนว่าถ้าคุณดูต่อไป มันจะหนาวสั่นไปทั่วทั้งร่าง “แกจะไปรู้อะไร! ฉันไม่เคยทำร้ายคริสโตเฟอร์ เขาเป็นรักฉันและเราอยู่ด้วยกันอย่งามีความสุข”
“รัก?” ซินหยาแค่นเสียงหัวเราะอย่างประชดประชัน "คุณเรียกสิ่งนั้นว่าความรัก นั่นไม่ใช่ความรัก นั่นคือความหลงต่างหาก!"
"ฉันรักเขาและเขาก็รักฉัน!!" ไวแอตต์ตะโกนอย่างโกรธจัด วิธีที่ซินหยาย่ำยีความรู้สึกที่มีต่อคริสโตเฟอร์ทำให้เขาเต็มไปด้วยความโกรธ เขาแทบรอไม่ไหวที่จะทำลายเขา หลังจากนั้น เขาก็จะใช้ร่างกายของเขาใส่ปุ๋ยให้กับพืชรอบ ๆ กระท่อม
“เขารักคุณหรือ อย่าทำให้ฉันหัวเราะไปหน่อยเลย จากที่ฉันเห็นเขาดูรังเกียจคุณ เกลียดคุณ สำหรับเขา คุณเป็นแค่ผู้คุมที่ขังเขาไว้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา” ซินหยามองขณะที่ไวแอตต์อารมณ์เสียมากขึ้นเรื่อย ๆ ในแต่ละคำที่เขาพูดแต่ก็ยังไม่เพียงพอที่ในสิ่งที่เขาต้องการให้คำพูดของเขาเจาะลึกเข้าไปในหัวใจของเขา
“คุณคิดว่าเมื่อฉันปลดปล่อยเขาออกมาแล้ว เขาจะคิดถึงคุณทันทีที่คุณจากไปหรือเปล่า?” ซินหยาถามอย่างจริงจัง “ฉันพนันได้เลยว่าเขาจะไม่ทำอย่างนั้น คุณจะเป็นเหมือนฝันร้ายที่จะจางหายไปจากความทรงจำหลังจากนั้นไม่นาน”
ไวแอตต์ตัวสั่นด้วยความโกรธ หมัดของเขากำแน่นจนเล็บจิกลึกเข้าไปในผิวหนังของเขา เขาต้องการให้เจ้าเด็กคนนี้ตายและตอนนี้เขาต้องการมัน กล้าดียังไงที่มากล่าวหาว่าความรักที่เขามีต่อคริสโตเฟอร์เป็นสิ่งหลอกลวง แม้จะบอกเป็นว่าคริสโตเฟอร์เกลียดเขา นั่นก็ไร้สาระ!
เมื่อคิดถึงช่วงเวลาหลายปีที่พวกเขาอยู่ด้วยกันหลังจากที่คริสโตเฟอร์ล้มเหลวในการฆ่าตัวตาย เขารู้ว่าคริสโตเฟอร์กลับมารักเขาอีกครั้ง เขาไม่เคยปฏิเสธความรักของเขา เขาทำทุกอย่างที่เขาบอกให้ทำเสมอและเขาจะรอเขาเสมอเมื่อเขาออกไปล่าสัตว์ ไวแอตต์รู้ว่านี่เป็นวิธีของคริสโตเฟอร์ในการแสดงว่าเขารักเขาและเขาจะไม่ยอมให้เจ้าเด็กคนนี้ดูถูก
ทันทีที่ซินหยาเห็นไวแอตต์ยกแขนขึ้น เขาก็พร้อมทันที เขารู้ว่ายั่วโมโหไวแอตต์ถึงจุดที่เขาต้องการและไวแอตต์เขากำลังจะโจมตีตามที่เขาคาดไว้
ไวแอตต์กวาดแขนของเขาลงและส่งสัญญาณให้มอนสเตอร์โจมตี
ซินหยาเปิดแผนที่ของเขาแล้วและเห็นตำแหน่งของเว่ยและวอนเดอร์ริ่งซาวด์ จากนั้นเขาได้วิ่งเข้าไปในป่าพร้อมกับอสุรกายเมือก ในขณะที่เขาวิ่ง เขาก็ได้ยินเสียงอันเยือกเย็นของไวแอตต์มาจากข้างหลังเขา
“อย่าเพิ่งฆ่ามัน จัดการให้มันปางตายแล้วนำร่างของมันกลับมาหาฉัน การตายของมันจะต้องช้าและทรมานที่สุด” เสียงของไวแอตต์ก้องกังวานไปทั่วป่า
หลังจากที่ดรายแอดตายแล้ว เขาวางแผนที่จะเอาร่างมาไว้ที่หน้ากระท่อมเพื่อข่มขู่คนที่จะเข้ามา จะไม่มีใครเอาความรักไปจากเขาได้อีก
ซินหยาวิ่งเร็วเท่าที่จะทำได้ อสุรกายเมือกทั้งสี่ตัวตามมาอย่างรวดเร็ว เขาต้องหลบและหลบต่อไปเพราะพวกเขาเอาแต่ถ่มน้ำกรดใส่เขา โชคดีที่การโจมตีทั้งหมดของพวกมันพลาดไม่เช่นนั้นเขาจะเสียพลังชีวิตไปมาก
เมื่อเห็นว่าจุดนัดพบของเว่ยกับวอนเดอร์ริ่งซาวด์อยู่ไม่ไกลจากเขา ซินหยาต้องหาวิธีสลัดอสุรกายเมือกออกไป ก่อนที่พวกเขาจะพบกัน เขาสงสัยว่าเขาจะทำอะไรได้บ้าง เมื่อเห็นกิ่งไม้ห้อยต่ำบนต้นไม้ในทิศทางตรงกันข้ามกับที่เขาต้องไป เขาเลี้ยวขวาอย่างรวดเร็วและรีบไปที่ต้นไม้ เขาคว้ากิ่งไม้แล้วดึงตัวเองให้หายลับไปจากสายตา
อสุรกายเมือกหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่งด้วยความสับสนก่อนจะวิ่งต่อไปในทิศทางที่พวกมันเห็นซินหยาครั้งสุดท้าย ซินหยารู้ว่าจะแค่นี้ไม่อาจหลอกพวกมันได้นาน เขาจึงกระโดดลงจากต้นไม้แล้ววิ่งไปหาเว่ยกับวอนเดอร์ริ่งซาวด์ต่อไป
เขาใช้เวลาน้อยกว่าสองนาทีในการพบกับพวกเขาแต่ในขณะที่เขากำลังจะผ่อนคลาย พวกเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของอสุรกายเมือกและรู้ว่าพวกมันจะมาที่นี่ในไม่ช้าแต่ก็ไม่สำคัญอีกต่อไป
ซินหยามองไปที่เว่ย เขาเห็นเธอพยักหน้า ตอนนี้ทุกอย่างถูกเตรียมไว้หมดแล้ว
