โถงแห่งความตาย
“อย่าคิดอย่างนั้นสิครับหัวหน้า แค่หัวหน้าใช้มือเดียวก็เล่นเอาความมืดในป่าทมิฬหายไปตั้งครึ่งแถบแล้ว อย่างนี้ไม่เรียกว่าโหดแล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะครับ!” สมาชิกกิลด์ของเธอพูดยิ้มๆ หัวหน้าของเขาเรียกได้ว่าเป็นคนบ้าความสมบูรณ์แบบตัวจริงเสียงจริงเลย พลังที่เธอแสดงออกมาเมื่อครู่ได้ทำให้พวกเขารู้สึกยินดีอย่างมากที่มีหัวหน้าที่แข็งแกร่งมากขนาดนี้
“มันก็จริงล่ะนะ แค่นี้ฉันก็ไม่รู้จะไปหาคู่ต่อสู้ที่ไหนแล้ว คิกๆ” เฮเมร่ายิ้มหวานให้คนในกิลด์ก่อนจะสัมผัสได้ว่าพลังของเธอส่วนหนึ่งกำลังถูกบางสิ่งดูดกลืนไป เมื่อเธอหันไปหาที่มาก็พบกับราฟที่กำลังยืนอ้าปากหาวอยู่
‘คิดมากไปงั้นเหรอ’
เฮเมร่าขมวดคิ้วบางๆ
“อื๋อ มองหน้าผมทำไมเหรอครับ หรือว่าหลงเสน่ห์ของผมเข้าให้แล้ว” ราฟที่รู้ตัวหันมาฉีกยิ้มให้หญิงสาว
‘เจ้าเด็กนี่...ถึงว่าทำไมน้องอิงอิงถึงชอบทำหน้าเหนื่อยใจตลอด ที่แท้ก็เป็นคนกวนประสาทแบบนี้นี่เอง จะว่าเฟรนด์ลี่หรืออะไรดีเนี่ย’
โป๊ก
“โอ๊ย ทำอะไรน่ะครับครูหลิน” ราฟหันมาถามครูสาวตาละห้อย
“ลามปามละนายเนี่ย พี่เขาอายุมากกว่านายตั้งหลายปีนะ ห้ามยุ่งกับพี่ฉันเด็ดขาด!” หลินอิงอิงแค่นเสียงเย็น
“เง่ะ ก็แค่ล้อเล่นเอง ซีเรียสไปได้” ราฟบ่นอุบอิบพลางคิดในใจว่า
‘ใครคิดมากเรื่องนั้นฟะ เรามีแฟนสาวหน้าเด็กอายุมากกว่าสองพันปีอย่างลิลิธแล้วที่ทำเอาพี่สาวผมดำคนนี้กลายเป็นเด็กน้อยไปเลยเชียวนะ’ ราฟคิดในใจยิ้มๆ
“ชิ” หลินอิงอิงขมวดคิ้ว ทำไมเธอรู้สึกเหมือนกับว่าเจ้าเด็กนี่กำลังหัวเราะเธออยู่กัน
“เอาน่าๆ ฉันไม่คิดมากหรอก...รีบเดินทางต่อกันเถอะ” เฮเมร่ากล่าวก่อนจะเดินนำไปอีกครั้ง
.
.
.
“พวกเรามาถึงแล้ว” สิ้นเสียงของเฮเมร่า หญิงสาวผมดำก็หยุดเท้าลง
“ว๊าววว โคตรสวยเลย” ราฟมองทางเข้าดันเจี้ยนที่แผ่กลิ่นอายโบราณออกมา ก่อนจะใช้เนตรสีทองมองทะลุเข้าไป ต่อมาเขาก็ต้องขมวดคิ้วเพราะไม่สามารถมองทะลุเข้าไปด้านในได้
ราฟคิดในในครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายใบใหญ่ที่ใส่ของสำคัญที่จำเป็นต่อการใช้ชีวิตออกมาสะพายไว้บนหลัง ท่ามกลางสายตาแปลกใจของทุกคน
“นายจะเล่นใหญ่ทำไม พวกเราแค่ไม่สำรวจเองนะ ไม่เห็นต้องเตรียมตัวตั้งแต่ตอนนี้เลย ค่อยไปหยิบจากแหวนมิติข้างในก็ได้” หลินอิงอิงบอกด้วยความหวังดี
“เอาน่า ผมแค่เตรียมเผื่อไว้ เพราะข้างในมันแปลกๆ”
“แปลก? มันแปลกยังไง?” หลินอิงอิงเอียงหัวถาม
“ผมก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน ถ้าครูไม่เชื่อผมก็แล้วแต่” ราฟยักไหล่ ก่อนจะเดินตามพวกเฮเมร่าไป
“ชิ ถ้ามันไม่แปลกอย่างที่นายว่าล่ะน่าดู” หลินอิงอิงบ่นอุบอิบ แต่ก็หยิบกระเป๋าจากแหวนมิติออกมาสะพายแล้วเดินตามนักเรียนของเธอไป
ทางด้านของพวกสมาชิกกิลด์แสงดารา ถึงแม้จะได้ยินในสิ่งที่ราฟพูดแต่พวกเขาก็ไม่สนใจที่จะฟัง มีเพียงเฮเมร่าและสมาชิกบางส่วนเท่านั้นที่เลือกทำตามเพราะคิดว่าป้องกันไว้ก่อนก็ไม่เสียหาย
หลังจากเดินเข้าไปด้านในประตูของดันเจี้ยนที่มีรูปร่างคล้ายกับถ้ำแห่งหนึ่ง พวกราฟก้าวเท้าเข้าไปข้างในก็พบว่าได้เข้ามาอยู่อีกสถานที่หนึ่งที่คล้ายกับห้องโถงสีดำสนิทรูปแบบสถาปัตยกรรมของกรีกโบราณ
ด้านในห้องโถงนั้นมีร่างไร้ชีวิตของผู้คนนับพันที่แผ่กลิ่นคาวเลือดโชยออกมา
พวกเขาเสียชีวิตแล้ว!
“อั่ก! นั่นเธอใช่มั้ย เฮเมร่า?” เสียงที่อ่อนแรงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นจากในกองซากศพนั้น เมื่อหญิงสาวหันไปก็เบิกตากว้างแล้วทำท่าจะวิ่งเข้ามาหา
“หยุด! อย่าเข้ามา” ชายหนุ่มร้องเตือน ก่อนจะชี้ไปบนบัลลังก์สีดำที่ตั้งอยู่ด้านในสุดของห้องโถง
“บัลลังก์นั่นมีพลังบางอย่างที่ทำให้คนที่เข้ามาในเขตของมันถูกความชั่วร้ายเข้าครอบงำแล้วทำร้ายพวกเดียวกันเอง ฉันเป็นคนเดียวที่เหลือรอดจากพลังบัดซบนั่น เธอช่วยรักษาฉันขจากตรงนั้นทีได้มั้ย แล้วเรามาทำลายบัลลังก์บัดซบนั่นด้วยกัน!” ชายหนุ่มผมขาวที่ท่าทางใกล้ตายขอร้องออกมา ร่างกายของเขาปรากฏบาดแผลของคมอาวุธฟาดฟันจนเหวอะออกมานับร้อยจุด
“ได้ๆ ฉันจะรีบรักษานายเดี๋ยวนี้!” เฮเมร่าพูดจบก็รีบสร้างบอลดาราที่มีพลังในการฟื้นฟูบาดแผลออกมาจากฝ่ามือซ้ายของเธอก่อนจะควบคุมมันไปใส่ร่างของชายผมขาว
ในขณะนั้นเอง ราฟก็ตะโกนขึ้นมาเสียงดังว่า
“หยุดการรักษานั่นซะคุณเฮเมร่า เจ้าหัวขาวนั่นถูกสิงอยู่!”
“ฮะ!? อ๊ะ ตาของเธอทำไมเป็นสีทองล่ะ” เฮเมร่าหันมามองราฟอย่างสงสัยพร้อมกับคนอื่นๆ
“บ้าเอ๊ย” เมื่อเห็นท่าทางงุนงงของทุกคนราฟก็สบถออกมา ก่อนจะชี้ดัชนีที่แฝงปราณเอกภพเข้าไปทำลายบอลแสงของเฮเมร่าจนหายไป ก่อนที่ดัชนีนั้นจะทะลวงหน้าอกของชายผมขาวจนเขากรีดร้องออกมา
“อ๊ากกก!!!”
“จอห์น! นี่เธอทำบ้าอะไร! เขาเป็นหัวหน้ากิลด์จ้าวโลกที่เป็นกิลด์อันดับสองของแดนมนุษย์ที่ช่วยเหลือมนุษยชาติมาหลายร้อยปีนะ!” เฮเมร่าคำรามออกมาขณะเรียกดาบคาตานะสีทองออกมาแล้วชักดาบชี้ใส่คอของราฟ
เหล่าสมาชิกกิลด์แสงดาราทุกคนก็ชักอาวุธออกมาทางเขาเหมือนกัน
“ราฟ นายทำแบบนี้ทำไม” แม้แต่หลินอิงอิงก็อดไม่ได้ที่จะมองราฟด้วยความไม่เข้าใจ แต่เธอไม่ได้ตั้งท่าเป็นศัตรูกับเขา
“หันไปมองเจ้าจอร์ดี้...เอ๊ย จอห์นอะไรนั่นก่อนเถอะ” ราฟมองปลายดาบสีทองอร่ามที่จ่อคอเขาด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวเพราะกลั้นขำ
‘ให้ตายเถอะ ใครมันเป็นคนคิดชื่อกิลด์แบบนี้วะ นี่ถ้าไปอยู่ในโลกเดิมของเราคงโดนล้อตายชัก อุ๊บ...ฮ่าๆๆ’ ราฟหัวเราะในใจอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะชี้นิ้วไปที่ร่างของชายผมขาวที่หน้าอกถูกดัชนีของเขาเจาะเป็นรู
“...” เฮเมร่าที่เปลี่ยนจากใบหน้ายิ้มแย้มกลายเป็นเย็นชาไม่พูดอะไร เธอหันไปมองร่างของชายที่ชื่อจอห์นโดยที่ยังคงจ่อคอราฟอยู่ ไม่นานเธอก็ต้องเบิกตากว้างอีกครั้ง ก่อนจะลดดาบลงจากคอของชายหนุ่ม
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!”
เมื่อหลินอิงอิงและคนอื่นๆเห็นท่าทางของเฮเมร่าก็มองตามไป ก่อนจะทำสีหน้าตกใจไปตามๆกัน
“ปะ ปีศาจ
