เทียนซูเจิน
“จะไม่จับเหรอครับ” ราฟที่เห็นท่าทางของหญิงสาวยิ้มแห้งๆให้กับเธอ
“จะ จับสิ” ลิลิธรีบตอบราฟก่อนจะยื่นมือของเธอไปจับมือราฟ
เมื่อเห็นดังนั้นชายหนุ่มก็หัวเราะเบาๆให้กับท่าทางของเธอก่อจะพูดขึ้นมาว่า
“ไปกันเถอะครับ ที่นี่มีร้านที่น่าสนใจเยอะเลย”
“หนูหิวแล้ววว ราฟพาหนูกับพี่สาวไปหาอะไรกินหน่อยย” โกโก้อ้อนราฟด้วยการเอาหัวมุดๆอกของเขาเหมือนตอนอยู่ในร่างปอม
“จ้าๆ งั้นเราไปหาอะไรกินกันก่อนเนอะ” ราฟพยักหน้าให้โกโก้ ก่อนจะเดินจูงมือลิลิธไปโดยมีโกโก้อยู่ในอ้อมแขน
.
.
.
เป็นเวลากว่าหลายชั่วโมงที่ราฟพาลิลิธกับโกโกเดินชมร้านค้านับร้อยที่อยู่ในย่านการค้า ชายหนุ่มอาสาเลี้ยงลิลิธเพราะเขาไม่อยากให้เธอจ่ายเงินเนื่องจากกลัวว่าพนักงานจะสังเกตุเห็นชื่อของจักรพรรดิโลหิตในประวัติธุรกรรมแล้วจะเรียกผู้พิทักษ์มา
ในตอนแรกหญิงสาวจะไม่ยอมเพราะเธออยากจ่ายเอง ราฟเลยบอกเธอว่าเอาไว้คราวหน้าเขาไปแดนมารค่อยให้เธอเลี้ยง ลิลิธถึงยอมให้เขาจ่ายให้
ส่วนทางด้านโกโก้นั้น เด็กน้อยได้ขอให้ราฟซื้อสเต็กให้เธอ ชายหนุ่มก็ไม่ขัดใจสาวน้อย เขาซื้อเนื้อเกรดพรีเมี่ยมให้เธอชนิดที่ว่ากินเดือนหนึ่งก็ไม่หมดก่อนจะยัดใส่แหวนมิติของเขา พร้อมกับพาเด็กสาวไปเลือกชุดสำหรับเด็กมาใส่
บรรยากาศของทั้งสามคนที่เดินจูงมือกันดูราวกับครอบครัวที่พากันมาพักผ่อนในวันหยุด ทำให้ผู้คนที่เดินผ่านพากันยิ้มให้กับภาพน่ารักนั้น แต่ก็มีบางคนที่จำราฟได้จากข่าวถ่ายรูปของราฟลงโซเชียลอวดว่าพวกเขาได้เจอชายผู้สยมเทียนเฉินได้
“ข้าไม่เคยผ่อนคลายแบบนี้มาก่อนเลย ที่นี่มีเสื้อผ้าสวยๆ อาหารอร่อยๆเต็มไปหมด ที่สำคัญคือชีสเค้กทุกรสชาติที่เจ้าสั่งให้ข้ากินนั้นอร่อยที่สุดเลย เจ้าว่าข้าจับตัวพ่อครัวของที่นี่กลับแดนมารไปทำเค้กให้ข้าดีหรือไม่” ลิลิธที่เดินอยู่ข้างๆราฟหันมาพูดกับชายหนุ่มที่ในตอนนี้กำลังเช็ดปากโกโก้ที่เปื้อนไอศครีมกรวยอยู่ด้วยใบหน้ามีความสุข
“ฮะๆ ดีแล้วครับที่ลิลิธชอบ แต่อย่ารบกวนพ่อครัวเลยครับ เดี๋ยวจะทำให้เรื่องวุ่นวายเปล่าๆ ถ้าลิลิธอยากกินก็แค่ส่งพ่อครัวของลิลิธแปลงกายเป็นมนุษย์มาเรียนทำของหวานก็ได้นี่นา”
“เอาอย่างที่เจ้าว่าก็ได้”
ราฟยิ้มแห้งๆให้เธอก่อนจะนึกบางอบ่างได้ ชายหนุ่มมองใบหน้าอันงดงามราวนางพญาของลิลิธด้วยใบหน้าจริงจังแล้วพูดขึ้นมาว่า
“ลิลิธครับ ผมลืมบอกเรื่องนี้กับลิลิธไปเลย ก่อนหน้านี้มีเหตุการณ์ที่ทำให้เทพอสูรโบราณหลุดจากการจองจำของเทพปกรณัมที่เมืองลอยฟ้าอสาลอน ตอนนี้เขาน่าจะกำลังหลบหนีอยู่เพราะพลังยังไม่ฟื้นตัวดี ลิลิธระวังตัวด้วยนะครับ”
“!?” ลิลิธที่กำลังเลียไอศครีมที่ซื้อมาพร้อมกับโกโก้อยู่อย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้น เมื่อได้ยินที่ราฟพูด ไอศครีมในมือของเธอก็หลุดออกจากมือหล่นลงพื้นทันที
“เจ้าไม่ได้พูดเล่นใช่ไหม!?” ลิลิธถามเสียงเครียด
“ผมจะพูดเล่นเรื่องแบบนี้ทำไมล่ะครับ” ราฟส่ายหน้าตอบเธอ
“เทพอสูรตนนั้น มันมีนามว่าอะไร!?”
“ราชาล่าสังหาร มาร์ธา...” ราฟถ่ายทอดความทรงจำของเขาตอนที่เผชิญหน้ากับมาร์ธาให้กับลิลิธ
“!?” ลิลิธที่ได้รู้เรื่องทั้งหมดขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะพูดขึ้นมาว่า
“ยัยเด็กจากกิลด์แสงดารานั่นไม่รู้หรือไงว่าพลังของเทพปรกรณัมแห่งความมืดพ่ายแพ้ให้กับพลังดาราของเธอ...ฮึ่ม ข้าล่ะอยากสั่งสอนนังเด็กนั่นจริงๆ” ลิลิธกัดฟันกรอด สิ่งที่ราฟบอกเธอเมื่อครู่ทำเอาอารมณ์สนุกหายไปจนหมด
“ใจเย็นก่อนครับ ตอนนี้ยังไม่มีข่าวเรื่องของเทพอสูรตนนี้ มันคงกลัวว่าถ้าเปิดเผยตัวตนแล้วจะถูกคนจากทุกดินแดนรุมทึ้งจนตายเสียก่อน ลิลิธกลับไปบอกคนในแดนมารให้เตรียมรับมือสงครามที่อาจเกิดขึ้นเร็วๆนี้เถอะครับ เพราะดูเหมือนเจ้านั่นมีแผนจะพาเทพอสูรที่เหลือกลับมายังโลกพร้อมกับกองทัพอสูรต่างมิติ”
“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นข้าคงต้องขอตัวกลับแดนมารก่อน ข้าจะไปปรึกษากับจักรพรรดิมารที่เหลือเพื่อเตรียมอาวุธประหารเทพอสูร ส่วนเจ้าข้าขอฝากบอกบุตรแห่งสุริยันด้วยว่าแดนมารต้องการพลังของเขาในการต่อกรกับเทพอสูรโบราณ ข้าไปก่อนนะ ไว้พบกันใหม่” พูดจบลิลิธก็จากไปทันที
“...”
“อย่างนี้เค้าเรียกถูกทิ้งรึเปล่านะ เหอๆ” ราฟที่มองร่างงามของลิลิธหายไปในมิติยิ้มแหยๆพลางถอนหายใจออกมา
“ดูท่าว่าเทพอสูรพวกนี้จะเป็นตัวตนที่น่ากลัวจริงๆแฮะ ถึงขนาดลิลิธที่เป็นหนึ่งในตัวตนระดับสูงสุดของโลกนี้ยังกลัวได้เนี่ย สงสัยเราต้องหาวิธีรับมือพวกนั้นเหมือนกันแฮะ อื๋อ...” ราฟที่กำลังพูดกับตัวเองอยู่สัมผัสได้ถึงจิตสังหารสายหนึ่งมุ่งเป้ามาทางเขา ชายหนุ่มจึงหันหน้าไปมองแล้วก็พบกับมังกรทองยักษ์สิบตัวกำลังพุ่งเข้าใส่เขา
“อืมมม” ราฟใช้ความเร็วของเขาทำให้สรรพสิ่งรอบตัวช้าลง ก่อนจะอุ้มโกโก้ที่ค้างอยู่ในท่ากินไอศครีมออกจากระยะการโจมตี จากนั้นเขาก็เดินไปดึงคนอื่นๆที่อยู่ในระยะโจมตีของมังกรทองออกไปเช่นกัน เมื่อจัดการเสร็จชายหนุ่มก็เดินออกมาหาผู้ที่ลอบโจมตีเขา ดีที่คนที่ลอบโจมตีเขาเป็นเพียงผู้ใช้พลังระดับ SS ทำให้เจ้าตัวไม่สามารถตามความเร็วของราฟได้ทัน เมื่อเทียบกันตัวตนระดับ SSS ที่มีทักษะในการเพิ่มความเร็วให้ใกล้เคียงกับความเร็วเสียงอย่างลิลิธและเทียนเฉินที่ถึงแม้จะไม่เร็วเท่ากับราฟแต่พวกเขาก็สามารถขยับในห้วงเวลาที่ช้าลงนี้ได้
“อืม ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงมาโจมตีเราล่ะ อืม...จากวิชานั่นคงมาจากตระกูลเทียนสินะ...น้ำตางั้นเหรอ ให้ตายเถอะ ไอ้เราก็แพ้น้ำตาผู้หญิงซะด้วยสิ” พูดจบชายหนุ่มก็ถอยกลับไปอุ้มโกโก้ขึ้นมาแล้วใช้ความเร็วปกติ
ตูมมม!
แรงกระแทกจากวิชาฝ่ามือเทวะมังกรทำให้เกิดแรงระเบิดส่งผลให้มีฝุ่นควันฟุ้งกระจายไปทั่วพื้นที่ โชคดีที่ราฟส่งคนอื่นๆออกไปจากระยะโจมตีแล้ว ทำให้ทุกคนปลอดภัย
“โกโก้กลับไปที่ห้องก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันตามไปทำเสต็กให้กินนะ” ราฟบอกเด็กสาวพลางเช็ดไอศครีมที่เปื้อนแก้มเธออีกรอบ
“โอเคค่าาา” โกโก้พยักหน้ารับยิ้มๆ ราฟที่หมั่นเขี้ยวในความน่ารักจึงหอมแก้มเด็กสาวไปฟอดหนึ่งก่อนจะส่งเธอกลับไปที่หอ
“เซราห ดาร์เซีย ไอ้สารเลว! กล้าดียังไงมาทำร้ายพ่อของฉัน!? แถมยังใส่ร้ายว่าตระกูลฉันเป็นตระกูลอาชญากรอีก!”
หลังจากที่ราฟส่งโกโก้กลับไปก็มีเสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น ซึ่งราฟก็คิดว่าต้องเป็นเสียงของคนที่โจมตีเขาแน่
“ว่าไงจ๊ะคนสวย” ราฟหันมาฉีกยิ้มกว้างทักทายเธอ เขารู้แล้วว่าหญิงสาวคนนี้เป็นใคร
ลูกสาวสุดที่รักของเทียนเฉิน หญิงสาวที่ถูกปิดหูปิดตาไม่ให้รู้เรื่องดำมืดของตระกูลตน คนที่จอมพลเจี้ยนขอร้องไม่ให้ราฟทำอะไรเธอ
หนึ่งในคุณหนูแห่งตระกูลหลักทั้งสิบ
เทียนซูเจิน
