สามเหลี่ยมปีศาจ

.

.

.

[ย่านการค้าไอรีน]

ร้านไก่ทอด

งับ

“อึก...ฮึ่ม หมอนั่นหายหัวไปไหนนะ คนอุตส่าห์เป็นห่วงจนถ่อมาถึงนี่เพราะเห็นรูปที่คนแชร์กันว่าอยู่กับผู้หญิงแล้วก็เด็ก แต่พอมาถึงก็ดันหายหัวไปอีก แล้วนี่เขาไปหลอกสาวที่ไหนมาติดอีกล่ะเนี่ย อค่คิดก็หงุดหงิดชะมัด” เรเชลบ่นถึงใครบางคนก่อนจะกัดไก่ทอดกินแก้เซ็ง

ครืดดด

“หือ? ตายยากจริงๆ” เรเชลแค่นเสียงแล้วกดรับสาย

“โย่วยัยนักดาบ ตอนนี้เธออยู่ไหนอ่ะ”

“ร้านไก่ทอด” เรเชลตอบ

ฟุบบบ

“กรี๊ดดด”

โครมมม

หลังจากที่เธอตอบราฟ ร่างของชายหนุ่มผมเทาก็มาปรากฏบนโต๊ะที่วางจานไก่ทอดของเธอ

“นี่นาย! มาแบบคนปกติไม่เป็นรึไงฮะ?” เรเชลแหวใส่ราฟ

“หืม นี่ก็ปกตินะ แค่ฉันกะตำแหน่งเธอไม่ถูกแค่นั้นเอง ถ้าจะไม่ให้ปกติก็ต้องนี่เลย ท่าโพสตอนปรากฏตัวที่ฉันคิดไว้ อะโชะ อะโช๊ะเด๊ะ อะต๊า...” ราฟพูดพร้อมกับโพสท่าที่ดูน่าอายออกมาให้เรเชลดูอย่างไม่อายสายตาคนที่อยู่รอบๆ

“พอเลย คนมองมาที่นายกันหมดแล้ว”

“เห ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่สน” ราฟยักไหล่

“แต่ฉันสน! นั่งลงบนเก้าอี้เดี๋ยวนี้เลยนะ! เห้อ ดีนะที่ฉันกินชิ้นสุดท้ายพอดี ไม่งั้นเสียดายของแย่”

“โทษทีๆ”

“...” เรเชลเช็ดมือแล้วมองหน้าราฟครู่หนึ่งก่อนจะถามราฟว่า

“แล้วนายมีเรื่องอะไรล่ะถึงได้มาหาฉันถึงนี่”

“ขอมือหน่อย” ราฟบอกเรเชลแล้วแบมือไปด้านหน้าหญิงสาว

หมับ

เรเชลวางมือลงบนฝ่ามือของราฟโดยไม่ถามอะไรแล้วมองเขาด้วยแววตาใสซื่อ

“...” ราฟ

“...นี่เธอไม่คิดจะถามเลยเหรอว่าทำไมฉันถึงบอกแบบนั้น”

“เอ๋ ทำไมต้องถามด้วยล่ะ” เรเชลเอียงหัวงงๆ

“ช่างมันเถอะ...นี่คือตราสื่อสาร ฉันจะไม่อยู่สักพัก” ราฟยิ้มแห้งๆก่อนจะเอานิ้วชี้ขวาแตะหน้าผากของหญิงสาวเพื่อถ่ายทอดความทรงจำ

“...นายจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”เรเชลถามอย่างเป็นกังวลหลังจากที่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าต้องไปทำภารกิจที่ไม่เคยมีใครทำสำเร็จมาก่อน

“ไม่รู้สิ อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหละ” ราฟยักไหล่

“พวกนั้นคิดอะไรอยู่ถึงให้คนอายุ 17 อย่างนายไปจัดการอสูรหมื่นปีนั่น พวกเห็นแก่ตัวเอ๊ย” เรเชลขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

“เอาน่า ฉันไม่ได้ทำให้พวกเขาฟรีๆซะหน่อย หลังจากทำภารกิจเสร็จก็ได้เงินกลับมาตั้ง 7000 ล้านเลยนา”

“มันก็ใช่ แต่มันไม่อันตรายเกินไปเหรอ”

“ช่างมันเถอะ แค่ส่งมันออกนอกโลกก็จบแล้ว ว่าแต่เธอล่ะ มีอะไรที่ต้องทำอีกมั้ย?”

“ก็ไม่มีอะไรมาก ไม่ซ้อมดาบก็ทำภารกิจ ว่างๆก็ไปเยี่ยมพวกอสูรบนภูเขาหลังโรงเรียน”

“อ้อ ที่ๆฉันเจอกับเธอครั้งแรกสินะ จำได้ว่าตอนนั้นเธอคิดว่าฉันเป็นศัตรูนี่นะ ฮะๆ” ราฟหัวเราะเบาๆแซวหญิงสาว

“ลืมๆมันไปซะเถอะ นายนั่นแหละ กลับมาให้ครบ 32 ล่ะ”

“ค้าบๆ” ราฟตอบรับหญิงสาวยิ้มๆ

“แล้วนี่นายบอกพวกซายะหรือยัง”

“บอกครบหมดแล้วล่ะ เธอเป็นคนสุดท้าย”

“งั้นเหรอ แล้วนายจะไปตอนไหนล่ะ”

“คุยกับเธอเสร็จก็ไปแล้ว รีบไปรีบกลับจะได้มานอนเล่นเกมต่อ ฮ่าๆๆ” ราฟยืนขึ้นโบกมือลาเรเชล

“ฉันไปก่อนนะยัยนักดาบ ถ้ามีเรื่องอะไรก็ติดต่อมาได้ตลอดเวลานะ ฉันพร้อมตลอด...อ้ะ ยกเว้นตอนฉันเข้าห้องน้ำนะ ฮ่าๆๆ” ราฟหัวเราะร่าก่อนจะหายตัวจากหญิงสาวไป

“เห้อ...ถึงจะแข็งแกร่งมากขึ้นขนาดไหนก็ยังเป็นคนเดิมสินะ หมอนั่น”

“บ้าเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ” พูดจบหญิงสาวผมบลอนด์ก็สายหน้าด้วยรอยยิ้ม

.

.

.

[สามเหลี่ยมปีศาจ]

สถานนี่แห่งนี้ตั้งอยู่ใจกลางมหาสมุทร ชื่อเดิมของมันคือ ‘สามเหลี่ยมเบอร์มิวด้า’ ตามตำนานโบราณ สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยสัตว์อสูรทะเลดึกดำบรรพ์ที่คอยทำร้ายผู้พิทักษ์หรือนักเดินทางที่คิดจะแสวงโชคตามล่าหาสมบัติของโพไซดอน เทพปกรณัมแห่งท้องทะเล เพราะพวกเขาเชื่อกันว่าสถานที่แห่งนี้เดิมทีเคยเป็นอาณาเขตของเทพโพไซดอน ก่อนที่เขาจะเสียชีวิตในสงครามบรรพกาล แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครที่สามารถตามหาสมบัติพวกนั้นเจอตลอดหมื่นปีที่ผ่านมา

ฟุบบบ

“ช้างล่างนี่น่ะเหรอที่เซเล็บอะไรนั่นอาศัยอยู่” หลังจากที่ใช้พลังมิติมาปรากฏตัวอยู่เหนือทะเลปีศาจแห่งนี้ ราฟก็ก้มหน้าลงมองทะเลสีฟ้าครามด้วยเนตรสีทอง หรือที่พัคแทยังเรียกมันว่าเนตรเทวะ เมื่อเขามองลงไปด้านล้าง ราฟก็ต้องยิ้มแหยๆให้กับตัวเอง

“เชี่ย มีแต่อสูรตัวบักเอ้กทั้งนั้นเลยวุ้ย ตัวเล็กสุดก็ขนาดเท่ากับลูกวาฬแล้ว ถ้าคนที่เป็นโรคกลัวน้ำลึกมาเห็นคงฝันร้ายแน่ๆ ขนาดใช้เนตรสีทองมองไปด้านล่างแล้วก็ยังไม่เห็นก้นสมุทรเลย ลึกโคตร!”

ที่ชายหนุ่มผมเทาพูดนั้นไม่ได้เกินความเป็นจริงเลย แม้แต่น้อย เพราะใต้ทะเลนั้นมีสัตว์อสูรทะเลขนาดใหญ่นับร้อยตัวกำลังว่ายอยู่ด้านล่าง รูปร่างของมันมีส่วนผสมของสัตว์หลายสายพันธุ์ บางตัวเป็นจระเข้ที่มีท่อนล่างเป็นหนวดปลาหมึก บางตัวเป็นสิงโตที่มีด้านล่างเป็นหางปลา มีแม้กระทั่งวาฬเพชฌฆาตที่มีลำตัวเป็นมนุษย์ที่เล่นกล้าม

“อื้อหือ กล้ามใหญ่ว่าเดอะร็อคอีกวุ้ย แม้เจ้าโว้ย นั่นมันโมซาซอรัสไม่ใช่เหรอวะ!?” ราฟมองอสูรรูปร่างคล้ายกิ้งก่าทะเลขนาดยักษ์ที่มีขนาดใหญ่ถึง 40 เมตรว่ายน้ำผ่านอสูรตัวอื่นๆไปพร้อมกับอ้าปากกัดร่างของสิงโตครึ่งปลาจนขาดเป็นสองท่อน

“...” ราฟ

“ถ้าตูกระโดดลงไปจะโดนมันงาบมั้ยวะนั่น” ชายหนุ่มเกาหัว

“เอาวะ เพื่อเงิน 7000 ล้าน สู้โว้ยยย!” เมื่อปลุกใจตัวเองเสร็จ ชายหนุ่มก็เตรียมพุ่งตัวลงน้ำไป แต่เขาก็ต้องหยุดชะงัก

“...จริงสิ ต้องวอร์มร่างกายก่อนนี่หว่า ฮึบๆๆ” ว่าจบราฟก็ยืดตัวไปมาครู่หนึ่ง ก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง

“เรียบร้อย! ซาชิมิจ๋า...ป๋ามาแว๊วววว” สิ้นเสียงของราฟ ร่างของเขาก็พุ่งตัวลงทะเลที่เต็มไปด้วยอสูรร้ายด้วยท่วงท่าราวกับนักกีฬาว่ายน้ำทันที

จ๋อมมม

.

.

.

ณ จุดที่ลึกที่สุดของทะเลปีศาจ

ภายในจุดลึกสุดที้ไร้ซึ่งแสงใดมาตกกระทบ ปรากฏร่างของสิ่งมีชีวิตขนาดมหึมาที่มีลำตัวใหญ่กว่า 50 เมตรกำลังนอนหลับอยู่ในถ้ำใต้สมุทร

ทันใดนั้นเอง อสูรตนนั้นก็ลืมตาที่เรืองแสงสีเขียวอ่อน แล้วคำรามออกมา

กรร...!?

‘มีพวกไม่รักชีวิตมาลองดีกับสามเหลี่ยมปีศาจอีกแล้วงั้นรึ หืมมม’

อสูรตนนั้นหลับตาลงหลังจากสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวของเหล่าอสูรทะเลด้านบน

‘แม้แต่เจ้าโมซาร์ก็ยังกลัวเหรอเนี่ย’ เซเบ็คคิดอย่างแปลกใจ ก่อนจะเพ่งกระแสจิตไปมองดูต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด

‘มนุษย์? แถมยังมีเพียงคนเดียว?’

‘...หรือมันจะมาเพราะเรื่องนั้นกัน? บังอาจนักไอ้พวกมนุษย์’

โฮกกก...!!!

เซเบ็คคิดในใจด้วยความโมโห จากนั้นจึงคำรามออกมาเสียงดังจนก่อให้เกิดแผ่นดินไหวใต้สมุทร เหล่าสัตว์และอสูรทะเลระดับต่ำที่อยู่ใกล้เคียงต่างพากันสลบไปเพราะแรงกดดันระดับจักรพรรดิของมัน ก่อนที่เซเบ็คจะพุ่งตัวขึ้นไปยังจุดที่เกิดความวุ่นวายตามมาด้วยการระเบิดของคลื่นใต้น้ำที่เกิดจากการเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงของอสูรขนาดยักษ์ตนนี้