บทที่ 7 สามีของฉัน

“ฉันไม่เข้าใจ” วิคเตอร์พูดออกมาดังๆโดยเอาหัวไปวางไว้บนตักของไวโอเล็ต

หลังจากการดูดเลือดของเขา เขาก็นอนลงบนตักของไวโอเล็ตขณะที่เธอลูบผมของเขาไปด้วย

“ไม่เข้าใจ อะไรงั้นหรอ?” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนแม่ของเขา

“อารมณ์ของฉัน…” วิคเตอร์พูดก่อนจะพูดต่อ

“ฉันเป็นคนใจเย็นและมีเหตุผลมาโดยตลอด…แม่ของฉันสอนให้ฉันใช้สมองในทุกสถานการณ์ แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงสูญเสียการควบคุมอารมณ์ของฉัน มันเป็นความรู้สึกที่แปลกมาก”

ไวโอเล็ตที่ยังคงสวมชุดชั้นในสีดำมองมาที่วิคเตอร์และยิ้มให้เขาเล็กน้อย

"คุณทำได้ดีกว่าพวกแวมไพร์ส่วนใหญ่ที่เพิ่งเกิดแล้ว ไม่ต้องกังวลนี่เป็นเรื่องปกติ”

"นี่เป็นปกติงั้นหรอ?" วิคเตอร์ถามอย่างสับสน

ในภาพยนตร์แวมไพร์ที่วิคเตอร์เคยดูกับพ่อ ดูเหมือนว่าแวมไพร์จะควบคุมการกระทำของพวกเขาอยู่เสมอ และเมื่อเป็นเช่นนี้เขาจึงคิดว่าเขาไม่ควรนำความรู้เกี่ยวกับภาพยนตร์มาสู่ความเป็นจริงใช่ไหม

“ใช่ แวมไพร์รู้สึกถึงสิ่งต่างๆรุนแรงกว่ามนุษย์ทั่วไป และเพราะปัญหานี้ที่ทำให้เราอาศัยอยู่อย่างโดดเดี่ยวกับแวมไพร์ตัวอื่น ลองนึกภาพถ้าคุณกำลังเดินไปตามถนนอย่างสงบ แล้วคุณบังเอิญไปชนกับแวมไพร์เขา ถ้าแวมไพร์ตัวนั้นเป็นแวมไพร์แรกเกิด แวมไพรตัวนั้นจะอารมณ์เสียมากและเขาจะต้องการฆ่าคุณอย่างแน่นอน”

“…มันไร้สาระมาก…” วิคเตอร์อดไม่ได้ที่จะแสดงความคิดเห็น

“ใช่ แต่ไม่ใช่แค่นั้น ความรัก ความเกลียดชัง ความสนุกสนาน ฯลฯ อารมณ์ของเราทั้งหมดจะรุนแรงกว่าปกติมาก เพราะฉะนั้นจึงมีแวมไพร์มากมายที่คลั่งไปเพราะเรื่องนั้น”

...แวมไพร์ดูเหมือนจะเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีปัญหา

แต่เมื่อลองคิดดูแล้ว วิคเตอร์ก็คิดว่าเขายอมรับสถานการณ์นี้ง่ายเกินไป เขายอมรับทุกอย่างได้อย่างรวดเร็ว ในความคิดของเขาเขาคิดว่าเหมือนกับว่ามันจะมีประโยชน์อะไรถ้าเราจะร้องไห้ให้กับนมที่หกไปแล้ว และอย่างน้อยตอนนี้เขาก็ไม่ต้องเป็นโรคโลหิจจางที่เกิดขึ้นจากกรุ๊ปเลือดของเขาอีกด้วย

ทันใดนั้นวิคเตอร์ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ๆ เขาหันไปมองทางบันไดและเห็นสาวใช้ผมบลอนด์ที่กำลังเดินมาทางพวกเขาอีกครั้ง

“คุณไวโอเล็ต…” สาวใช้ผมบลอนด์มองมาที่วิคเตอร์ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะหันไปมองที่ไวโอเล็ตอีกครั้ง

“คุณไวโอเล็ต โปรดแต่งกายให้เหมาะสม เรามีแขกมาเยี่ยม”

ไวโอเล็ตมองสาวใช้ด้วยสีหน้ารำคาญ วิคเตอร์รู้ว่าเธอไม่ได้โกรธสาวใช้ เธออารมณ์เสียกับแขกที่มาหาเธอ

วิคเตอร์ลุกขึ้นจากตักของไวโอเล็ตและดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

เมื่อเขามองไปที่ทางเข้าของคฤหาสน์ เขาก็เห็นเงาของชายและหญิงคู่หนึ่ง และคอของทั้งคู่ก็เป็นสีแดงเรืองแสง

“แวมไพร์เหรอ” วิคเตอร์แสดงความคิดเห็นด้วยน้ำเสียงที่เป็นกลาง

ไวโอเล็ตมองมาที่เขาด้วยแววตาที่เป็นประกาย

“ทักษะของคุณมีประโยชน์มาก คุณมองเห็นได้ไกลขนาดไหน?”

ไวโอเล็ตดูเหมือนเด็กที่พบบางสิ่งที่น่าสนใจมาก ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความอยากรู้

“ไม่รู้สิ ฉันยังไม่เคยทดสอบขีดจำกัดความสามารถของตัวเองเลย” วิคเตอร์พูดอย่างตรงไปตรงมา

ไวโอเล็ตพยักหน้าด้วยความผิดหวังเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นจากโซฟา

สาวใช้เดินเข้าไปใกล้ๆกำแพงและค่อยๆดันส่วนหนึ่งของมัน

ไม่นานตู้เสื้อผ้าสีดำก็ปรากฏขึ้น แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างในตู้นี้ก็มีเสื้อผ้าของผู้ชายอยู่ด้วย และเสื้อผ้าของผู้ชายก็เป็นสีดำด้วยเช่นกัน...

“วิคเตอร์ คุณเลือกชุดพวกนี้แต่งตัวได้เลย ฉันเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้คุณแล้ว อ่า~! ฉันอยากจะพูดคำนั้นมานานแล้ว” เธอพูดด้วยรอยยิ้มตื่นเต้น

เลือกชุดไหนดี? แต่มันก็เหมือนกันหมด...

วิคเตอร์หันไปมองไวโอเล็ตด้วยใบหน้าธรรมดาในตอนที่เธอกำลังเดินเข้าใกล้ตู้เสื้อผ้า เขาอดคิดไม่ได้ว่าไวโอเล็ตได้ตามดูเขามานานแค่ไหนแล้ว?

ทันใดนั้นผู้หญิงที่สวมชุดสาวใช้สมัยใหม่ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านข้างของวิคเตอร์

“ท่านลอร์ดวิคเตอร์ โปรดแต่งกายให้เหมาะสมสำหรับผู้มาเยี่ยมด้วย พวกเขาอาจจะเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตระดับต่ำ อาจจะเป็นเพียงหนอนแมลง หรืออาจจะเป็นหมูเน่าที่โสโครก แต่ท่านในฐานะที่เป็นแวมไพร์ผู้สูงศักดิ์ ท่านต้องแต่งการให้เหมาะสมอยู่เสมอ” สาวใช้พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆซึ่งไม่มีอารมณ์ใดๆปนอยู่เลย แต่วิคเตอร์รู้สึกว่าเธอกำลังดูถูกแขกที่มาอยู่

วิคเตอร์มองดูสาวใช้ เธอมีผมสั้นสีดำ ตาสีดำ และท่าทางของเธอก็เต็มไปด้วยใบหน้าที่ดูหม่นหมอง เมื่อมองดูลักษณะของสาวใช้แล้วเธอดูเหมือนคนตะวันออก และเธอก็ตัวเล็กมาก เธอน่าจะสูงประมาณ 160 ซม.?

"เธอชื่ออะไร? และท่านลอร์ดวิคเตอร์? ทำไมเธอถึงเรียกฉันแบบนั้น?" วิคเตอร์ถามด้วยความงุนงง

“ฉันเป็นสาวใช้ชื่อคางุยะ และท่านเป็นสามีของท่านหญิงไวโอเล็ต แน่นอนเราในฐานะคนรับใช้ควรเรียกท่านด้วยความเคารพ” เธอพูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

เมื่อได้ยินสิ่งที่สาวใช้พูด วิคเตอร์ก็เบิกตากว้างและรีบหันไปหาไวโอเล็ตที่กำลังถูกแต่งตัวโดยสาวใช้ผมบลอนด์

เมื่อเห็นดวงตาที่สงสัยของวิคเตอร์ ไวโอเล็ตก็แสดงรอยยิ้มที่น่ารักที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นออกมา และพูดว่า

"แตกต่างจากภาพยนตร์ที่คุณเคยดูในอดีต แวมไพร์มีข้อจำกัดหลายประการในการเปลี่ยนมนุษย์ให้เป็นแวมไพร์ ข้อจำกัดแรกที่คุณทราบคือมนุษย์คนนั้นจะต้องบริสุทธิ์อยู่ ข้อจำกัดที่สองถูกสร้างขึ้นโดยบรรพบุรุษของพวกเรา ในตอนที่เราจะทำให้มนุษย์กลายเป็นแวมไพร์เราจะต้องทำพิธีกรรม เมื่อพิธีกรรมเกิดขึ้นวงแหวนเวทย์จะปรากฏขึ้นบนพื้น ในตอนนั้นแวมไพร์ที่รับผิดชอบพิธีกรรมจะต้องเลือกว่ามนุษย์ที่จะเปลี่ยนให้เป็นแวมไพร์ แวมไพร์ตนนั้นต้องการให้อยู่ในฐานะอะไรจะเป็นสามีหรือเป็นทาสของแวมไพร์ที่ทำพิธีกรรม”

เมื่อไวโอเล็ตพูดจบ ดวงตาของเธอก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดอย่างช้าๆแล้วพูดต่อว่า

“ในตอนที่ฉันเปลี่ยนคุณเป็นแวมไพร์ ฉันเลือกให้คุณเป็น 'สามี' ของฉัน”

มันคือวงกลมเวทย์มนตร์ที่วิคเตอร์เห็นในความทรงจำ เมื่อเขาย้อนนึกถึงตอนนั้นและเข้าใจในความหมายของไวโอเล็ต ดวงตาของเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

เมื่อวิคเตอร์มองไปที่ไวโอเล็ตเขาก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ออกมา เขารู้สึกเหมือนเขาถูกเติมเต็มให้มีชีวิตใหม่? มันเป็นความรู้สึกที่แปลกมากสำหรับเขา แต่มันก็ดีมากเช่นกัน มันเป็นความรู้สึกเดียวกับที่เขาได้รับในตอนที่เขากินเลือดของไวโอเล็ต แต่ในขณะเดียวกันมันก็ต่างออกไป เขายังสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่ไม่ใช่ของเขาอีกด้วย

วิคเตอร์รู้สึกมีความสุข รู้สึกได้ถึงความรักและความหมกมุ่นที่มาจากไวโอเล็ต อารมณ์เหล่านี้รุนแรงมากจนเขารู้สึกอิ่มเอมอยู่ครู่หนึ่ง

"คุณรู้สึกถึงมันใช่ไหม?" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยความรักขณะสัมผัสบริเวณที่หัวใจของเธออยู่

วิคเตอร์เห็นได้ชัดว่าอากาศรอบๆตัวของเธอเริ่มร้อนขึ้น

"...ใช่" วิคเตอร์ตอบตามตรง เขาพยายามจดจ่อกับความรู้สึกนั้นแล้วเขาก็รู้สึกได้ถึงตัวตนของไวโอเล็ต เขารู้สึกและสัมผัสได้ถึงทุกอารมณ์ที่เธอส่งมาหาเขา

แต่...โดยที่เขาไม่รู้ตัว เขาหันกลับไปมองที่ๆต่างไปจากเดิม ทิศทางนั้นไกลกว่าที่ที่ไวโอเล็ตอยู่และเขายังรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่เลือนลางอย่างไม่น่าเชื่อ? มันเหมือนกับว่าเขารู้สึกถึงการเชื่อมต่อที่อยู่ที่อื่น มันเป็นการเชื่อมต่อที่อ่อนแอมาก แต่เขาไม่สามารถระบุตำแหน่งของการเชื่อมต่อนี้ได้

“นี่คือข้อพิสูจน์ความสัมพันธ์ของเรา…ตั้งแต่วินาทีที่ฉันเปลี่ยนให้คุณเป็นแวมไพร์ คุณก็กลายเป็นสามีของฉันไปชั่วนิรันดร์ คุณกลายเป็น 'ที่รัก' ของฉันแล้ว”