ตอนที่ 967-968 ฉัน...ฉันชอบนาย
“ในตอนนั้น ผมคิดว่าผมติดหนี้ชีวิตคุณ”
“มันจึงเป็นหน้าที่ ที่ผมจะต้องดูแลคุณ ปฏิบัติต่อคุณอย่างดี แต่คุณเองนี่ที่โกหกผม แล้วตอนนี้คุณกลับต้องการให้ผมทำตามสัญญาอย่างนั้นเหรอ เซินโย่ว ไม่คิดว่ากำลังขออะไรที่มากเกินไปหน่อยเหรอ”
“ฉันน่ะเหรอที่เกินไป?” เซินโย่วรู้สึกราวกับหัวใจของเธอถูกแทง เมื่อเธอสังเกตดวงตาที่เย็นชากำลังจ้องมองมาอย่างเย็นชาและเหินห่าง
เธออดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอ
“กงเซลี นายทำเกินไปแล้ว ฉันไม่ให้ให้นายทำกับฉันแบบนี้เลย รู้ไหมว่าฉันรู้สึกแย่แค่ไหน”
“ฉันรับไม่ได้จริง ๆ จู่ ๆ นายก็ทำเย็นชากับฉัน ราวกับฉันเป็นคนแปลกหน้า”
เธอเคยชินกับการได้รับการปฏิบัติอย่างดี
วันที่เธอสูญเสียมันช่างทรมานและเจ็บปวด
แม้ว่าเธอจะไม่ได้รักกงเซลี
แต่ก็ยากเกินทนที่จะเห็นว่าเขาเย็นชากับเธอเพียงไหน
กงเซลี เม้มปาก เขาทนเห็นเธอร้องไห้ไม่ได้
เขาดูแลเซินโย่วมาหลายปี
เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้สึกอะไรเลยกับเธอ
เขาจะไม่รู้สึกอะไรกับน้ำตาของเธอเลยเหรอ?
แม้ว่าเธอจะโกหกเขาก็ตาม
ความรู้สึกหลายปีเหล่านี้ไม่สามารถเลือนหายไปได้อย่างแน่นอน
แต่เขารู้ดีว่าตอนนี้ เขาไม่อาจยกโทษให้เธอได้
เขาไม่สามารถเอาชนะความรู้สึกนั้นได้
เขาไม่อยากให้เธอมีความหวัง
“สักพักก็คงชินเอง” กงเซลีมองออกไปและผลักเธอให้ห่าง
“ในโลกนี้ไม่มีใครอยู่ตัวคนเดียวไม่ได้หรอกนะ ยิ่งไปกว่านั้น ผมไม่สำคัญอะไรกับคุณขนาดนั้น”
“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่อย่างนั้น เซลี...” เซินโย่วเอื้อมมือไปจับเขา
เธออยากจะบอกเขาว่ามันไม่ใช่อย่างที่เขาพูด
เธอมักคิดว่าเขาไม่ได้สำคัญอะไรกับเธอ
แต่หลังจากที่เขาหยุดการติดต่อเธอไปเพียงสองสามวัน เธอก็ตระหนักว่าเขาได้ครอบครองสถานที่สำคัญในใจเธอแล้ว
มันสำคัญกว่าที่เธอคิดไว้มาก
จิตใจของเธอเต็มไปด้วยเขา
เป็นเขาที่เธอคิดถึงเมื่อลืมตาขึ้น
เธอเรียกหาเขาอย่างบ้าคลั่งและส่งข้อความหาเขาโดยหวังว่าจะได้รับการตอบกลับจากเขา
เธอกลัวจริง ๆ ว่าเขาจะเมินเฉยและปฏิบัติต่อเธอราวกับคนแปลกหน้า
เธอยังพบความจริงที่น่ากลัวและน่าแปลกใจยิ่งกว่านั้น คือการที่เธอไม่ได้คิดถึงเหมาเยซื่อเลยในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา
ผู้ชายที่เธอหลงใหลและชอบมานานกว่า 20 ปีได้หายตัวไปจากโลกของเธอ เป็นเวลาสองสามวันแล้ว
สิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย
เธอไม่กล้าคิดว่าเรื่องนี้หมายความว่าอย่างไร
ตอนนี้เธอมีความคิดเดียว คือการรักษากงเซลีเอาไว้
เธอไม่ต้องการให้เขาออกไปจากโลกของเธอ
“เซลี นายสำคัญกับฉันมากนะ ฉันอยู่ได้ถ้าไม่มีนาย”
เซินโย่วคว้าแขนของเขาแล้วร้องขอให้เขาไม่ไปจากเธอ
“ได้โปรด อย่าทิ้งฉัน จะได้ไหม ฉันทำอะไรผิดเหรอ ฉันจะแก้ไขนะ ฉันขอกลับคำพูดในตอนนี้ได้ไหม ฉันรู้นะว่านายยังชอบฉันอยู่ ใช่ไหมล่ะเซลี ฉันเพิ่งจะคิดได้เมื่อไม่กี่วันมานี่เอง ดูเหมือนว่า...ฉันก็คิดเหมือนนาย”
กงเซลีตัวแข็งทื่อและมองลงไปที่เธอด้วยความตกใจ
เขาไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูด “ว่าไงนะ!”
เซินโย่วมองดูเขาด้วยน้ำตา
“ฉันบอกว่า.. ฉันคิดว่าฉันรักนาย เซลี นายไม่ได้บอกเหรอว่าจะแต่งงานกับฉัน เรามาคบกันดีไหม”
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้ฉันอยากอยู่กับนาย”
เธอจับมือเขาแล้วมองดูเขา ท่าทางน่าสงสาร
“นายไม่ได้อยากเป็นแฟนฉันหรอกเหรอ คบกันไหม”
“คนที่เธอชอบคืออาซื่อ”
หลังจากตกใจอยู่ครู่หนึ่ง ท่าทางของกงเซลีก็กลับมาเป็นปกติ เขาเพิกเฉยต่อคำวิงวอนและการต่อต้านของเธอ พร้อมกับดึงมือของเธอออกอย่างแรง
“เซินโย่ว ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้เพื่อรั้งผมหรอกนะ”
“ผมไม่ได้สำคัญต่อคุณขนาดนั้น คุณแค่รับไม่ได้ที่ไม่มีผมอยู่ข้าง ๆ ก็แค่นั้นเอง เพราะผมเคยดีกับคุณ คอยอยู่เคียงข้างคุณตลอดเวลา ก็แค่การพึ่งพารูปแบบหนึ่ง ก็แค่ความเคยชิน มันไม่ใช่ความรัก”
“ความเคยชินกับการพึ่งพาอะไรสักอย่าง เมื่อเวลาผ่านไป ก็ลืมได้เอง”
“ไม่ใช่นะ” เซินโย่วส่ายหน้าอย่างแรง
“ไม่ใช่อย่างนั้น เซลี ฉัน...”
“ผมไม่ได้อยากรู้ว่าคุณจะคิดยังไงหรอกนะ เซินโย่ว เราคบกันไม่ได้หรอก”
กงเซลีตัดบทเธออย่างเย็นชา
“คุณไม่ใช่คนเดียวหรอกที่คิดเองเออเอง ผมเองก็เคย”
“ผมเคยคิดเสมอว่าผมชอบคุณ อยากอยู่กับคุณ อยากแต่งงานกับคุณ อยากให้คุณเป็นภรรยาของผม ผมอยากจะดูแลคุณตลอดชีวิต”
เซินโย่วเบิกตากว้างขณะที่ใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำตา ใบหน้าซีดไร้สีสัน
“นะ-นายจะพูดอะไร”
กงเซลีมองไปที่เธอ ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า
“ผมเพิ่งรู้ว่าผมเองไม่เคยชอบคุณเลย ความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณไม่ใช่อย่างที่ผู้ชายกับผู้หญิงอะไรแบบนั้น”
ใบหน้าของเซินโย่วซีด
“นะ-นายพูดบ้าอะไร กงเซลี นายจะบอกว่านายไม่เคยชอบฉันอย่างงั้นเหรอ?”
กงเซลีเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบอย่างขอโทษ
“ผมคิดว่าเป็นอย่างนั้น”
ตอนนั้นเขายังเด็กและคิดว่าเขาชอบเธอ
แม้ว่าเขาจะมีข้อสงสัยบางอย่าง แต่เขาก็ยังต้องการดูแลเธออย่างดี
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็คือคนที่ช่วยชีวิตเขา
ใบหน้าของเซินโย่วซีดราวกับเห็นผี
เธอส่ายหน้าอย่างแรง “เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้!”
เขาไม่เคยชอบเธอได้อย่างไร
เขาต้องโกรธ เลยพูดออกมาแบบนี้อย่างแน่นอน
เขาโกรธเรื่องที่เธอโกหกเขาและสงสัยว่าเขาชอบเฉียวเมียนเมียน
นั่นแหละ คือเหตุผลที่เขาพูดคำเหล่านี้ออกมาเพื่อทำร้ายเธอ
ใช่ ต้องเป็นแบบนั้น
เขาคงพูดออกมาเพราะความโกรธ เธอปฏิเสธที่จะเชื่อว่าเขาไม่เคยชอบเธอ
เขาปฏิบัติต่อเธออย่างดีและเอาอกเอาใจเธอมากขนาดนี้ เขาจะไม่ชอบเธอได้อย่างไร?
กงเซลีมองดูเธออย่างสงบ
“ตอนนั้นผมยังเด็ก ไม่รู้ว่าการชอบใครสักคนเป็นยังไง ผมคงจะสับสนระหว่างคำว่าขอบคุณ กับความรัก พอคิดได้แล้ว ก็เพิ่งจะรู้”
“พอได้แล้ว!”
เซินโย่วปิดหน้าและร้องไห้
“อย่าพูดอีก ฉันไม่อยากฟัง กงเซลี ทำไมถึงต้องใจร้ายกับฉันขนาดนี้ นายทำได้ยังไง!”
กงเซลีมองดูเธออย่างเงียบ ๆ สักครู่
“ถ้าคุณเต็มใจที่จะหยุดในตอนนี้ ต่อไปอย่าได้ไปตามต่อแยเฉียวเมียนเมียนอีกเลย ผมจะช่วยคุณขอร้องอาซื่อเอง เซินโย่ว ความรู้สึกน่ะมันบังคับกันไม่ได้หรอกนะ คุณไม่จำเป็นต้องไปบังคับ”
“หยุดเถอะ ปล่อยอาซื่อกับเฉียวเมียนเมียนไปซะ และปลดปล่อยตัวเองด้วย”
