ตอนที่ 105 : ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ~Y(^o^)Y~
ตอนที่ 105 : ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ~Y(^o^)Y~
เจียงเฉินเดินลงมาที่ชั้นล่างเพื่อมาเอาตะกร้าผลไม้จากเลขาหญิงแล้วไปเยี่ยมพ่อของซูเสี่ยวเสี่ยวต่อ
แผนกเวชศาสตร์หลอดเลือด ชั้น 6
เจียงเฉินและซูเสี่ยวเสี่ยวได้มาเจอกันที่นี่
ทั้งสองเดินเข้าไปในวอร์ดด้วยกันเมื่อเข้ามาข้างในก็พบกับสาวสวยคนหนึ่งเธอคล้ายกับซูเสี่ยวเสี่ยวมากในเวลานี้เธอนั้นกำลังยืนอยู่ข้างเตียงของพ่อของซูเสี่ยวเสี่ยวอยู่
เธอคือแม่ของซูเสี่ยวเสี่ยว ซุนหรู เธอก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้เมื่อได้เจอเจียงเฉิน
เธอได้ยินมาจากลูกสาวของเธอว่าลูกเขยของเธอนั้นเป็นแค่พนักงานส่งพัสดุแต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะหล่อได้ขนาดนี้!
คะแนนความประทับใจในการพบกันครั้งแรกเอาไปเต็ม!
เจียงเฉินส่งตะกร้าผลไม้ที่มีองุ่นทับทิมแห่งโรมันอยู่ด้วยไปให้กับซุนหรูทันที “คุณป้า ผมชื่อเจียงเฉินครับเป็นแฟนของซูเสี่ยวเสี่ยว ส่วนนี่เป็นผลไม้ผมเอามาให้กับคุณลุงครับ”
“จ่ะ เสี่ยวเฉินวางไว้ตรงนี้แหละ”
ซุนหรูนั้นไม่ได้มีท่าทีดูถูกเจียงเฉินเลยแม้แต่น้อยแต่เธอกลับใจดีกับอีกฝ่ายด้วยซ้ำเพราะสำหรับเธอสิ่งที่สำคัญที่สุดคือการที่ลูกสาวของเธอนั้นชอบเขา!
เจียงเฉินวางผลไม้ลงบนโต๊ะข้างๆและเขาก็สามารถเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ได้ในทันที
เขาพบว่าต่อให้เขาอยู่ที่นี่ก็คงช่วยอะไรไม่ได้มากดังนั้นเขาขอตัวออกไปทำอะไรที่มีประโยชน์ดีกว่า
ทั้งสามทักทายและพูดคุยกันเล็กน้อยก่อนที่เจียงเฉินจะขอตัวออกไปก่อน
ซูยี่ไห่ในตอนนี้ก็ยังคงนอนหลับอยู่
ซุนหรูยิ้มและพูดกับลูกสาวของเธออย่างอบอุ่น “เสี่ยวเสี่ยว สายตาลูกนี่ไม่เลวเลยนะ เพียงแค่เห็นครั้งแรก แม่ก็สัมผัสได้เลยว่าเขาไม่ธรรมดา แม้ว่าเขาจะเป็นแค่คนส่งพัสดุ แต่แม่เชื่อว่าในอนาคตเขาจะเป็นผู้นำแน่ๆ”
ซูเสี่ยวเสี่ยวยิ้ม “แม่ จริงๆแล้ว งานส่งพัสดุก็แค่งานอดิเรกของเจียงเฉินเขา หนูไม่แน่ใจว่างานจริงๆของเขาคืองานอะไร แต่ที่หนูรู้คือเขาเก่งมาก!”
ในเวลานี้เอง ก็มีเสียงเยาะเย้ยดังมาจากเตียงข้างๆ
“ชิ! ไม่ใช่คนในครอบครัวแต่ทำตัวสนิทสนมกันจังเลยนะ”
“ลูกเขยของเธอก็แค่คนส่งพัสดุเขาจะไปอยู่รอดท่ามกลางโลกแบบนี้ได้ยังไง? ดูพวกเธอสิจนขนาดนนี้ นี่ฉันต้องมาอยู่ห้องพักเดียวกับพวกเธอได้ยังไงกัน?”
ที่เตียงข้างๆมีผู้หญิงอ้วนคนหนึ่งกำลังมองมาด้วยท่าทีดูหมิ่นถึงขีดสุด!
เดิมทีเธอนั้นจะต้องเข้าพักรักษาตัวที่ห้อง VIP แต่เพราะว่าห้องมันเต็มจึงทำให้เธอต้องมาพักรักษาตัวรออยู่ที่ห้องรวมก่อน
ดังนั้นเธอก็เลยต้องมาอยู่ในห้องๆเดียวกับพ่อของซูเสี่ยวเสี่ยว
เธอนั้นอ้างว่าตัวเธอมีทรัพย์สินหลายร้อยล้านเธอจึงถือตัวเองสูงกว่าคนอื่นและก็ทำตัวหยิ่ง ดังนั้นเธอจึงมองครอบครัวของซูเสี่ยวเสี่ยวด้วยความเหยียดหยาม
เธอนั้นอยู่ในห้องนี้กับพ่อของซูเสี่ยวเสี่ยวมาหนึ่งวันแล้ว และปากของเธอนั้นก็ไม่เคยจะสงบลงเลย!
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนี้ยังอยู่ที่นี่ไปได้ยังไง?
พยาบาลและหมอที่ต้องเข้ามาตรวจเธอก็ต้องกลั้นใจทำงานกันอย่างขมขื่น!
“ลองมองดูตัวเองหน่อยเถอะ ดูสิว่าตะกล้าผลไม้ที่ลูกเขยของเธอเอามาให้มันจะราคาเท่าไหร่กัน”
หญิงอ้วนยังคงพูดเยาะเย้ยต่อไป “พวกจนๆแบบพวกเธอก็คงได้แต่กินผลไม้ข้างทางแบบนี้ล่ะมั้ง คนอย่างฉันน่ะต้องกินแต่ผลไม้นำเข้า ของธรรมดาๆข้างทางไม่รู้กินไปแล้วจะเป็นแผลในปากรึเปล่าก็ไม่รู้!”
ในเวลานี้เองลูกสาวของหญิงอ้วนคนนั้นก็มาเยี่ยมเธอ
ลูกสาวของเธอนั้นก็มีนิสัยไม่ได้ต่างกันราวกับว่าพวกเธอนั้นแกะหลักออกมาจนเหมือนกันเลยด้วยซ้ำ เธอเข้ามาพร้อมกับกล่องเชอร์ลี่แบรนด์ดัง
“แม่~หนูมาแล้ว”
ลูกสาวของเธอเปิดกล่องเชอร์ลี่ออกมา “หนูเอาเชอร์ลี่แบรนด์ดังมาให้แม่ด้วย หนูอุตส่าห์ลงทุนหาซื้อมาจากต่างประเทศเลยนะส่งขึ้นเครื่องมาเลย คนขายเขาบอกว่าตั้งแต่ที่เก็บมาจนถึงมือยังไม่ถึง 72 ชั่วโมงเลยนะ~”
เธอก็เห็นโอกาศในการอวดความรวยของตัวเองทันที
เธอจงใจเปิดผ้าม่านให้ครอบครัวของซูเสี่ยวเสี่ยวได้เห็นเชอร์ลี่ลูกใหญ่ๆกลมๆ เธอพูดกับลูกสาวของเธอ “ลูก เชอร์ลี่กล่องนี้เท่าไหร่กัน? มันไม่แพงใช่ไหม? แม่บอกแล้วไม่ใช่หรอว่าไม่ต้องซื้อของนำเข้ามา”
“ค่ะแม่ มันแค่กล่องละ 500 หยวนเอง มันไม่พอค่าข้าวหนูด้วยซ้ำ”
ลูสาวของเธอก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีในขณะที่ดวงตาของเธอก็แอบมองไปทางซูเสี่ยวเสี่ยวกับแม่ของเธอตลอดเวลา
“ว้าว~”
หญิงอ้อวนพูดออกมาอย่างประชดประชัน “500 หยวนต่อกล่องสินะ~ น่าจะแพงกว่าตะกร้าที่ใครบางคนเอาเข้ามาสินะ โอ๊ะ พูดออกไปจะมีใครมาไล่ตีลูสาวของฉันรึเปล่าเนี่ย?”
ลูกสาวของเธอก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีอีกครั้ง “หนูกลัวจังเลย~ ถ้าอยู่ๆมีใครบางคนโกรธจนมาทุบตีพวกเราจะทำยังไงดีคะ? พวกเราก็แค่ผู้หญิงอ่อนแอสองคนเท่านั้นเอง~”
ตลอดเวลา ซุนหรูก็คอยห้ามไม่ให้ซูเสี่ยวเสี่ยวพูดอะไรออกไปเพราะกลัวว่าการโต้กลับมันจะได้ผลร้ายมากกว่าดี
แต่ตอนนี้ซูเสี่ยวเสี่ยวจะตายเพราะความโมโหอยู่แล้ว ตัวของเธอสั่นเบาๆเธอชี้ไปที่หน้าของแม่ลูกคู่นั้นด้วยความโกรธ
“พวกเธอ! กล้ามาส่งเสียงน่ารำคาญกับฉันงั้นหรอ? แค่ 500 คิดว่ามันวิเศษมากรึไง ราคาแค่นี้พี่เจียงเฉินไม่มาสนใจหรอก!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า~~~”
หญิงอ้วนหัวเราะออกมา “ไม่มีเงินก็ไม่มีเงินไง อย่าพยายามไปหน่อยเลย หัดเรียนรู้จากแม่ตัวเองซะบ้าง จะได้ไม่พูดออกมาให้อายเขาหึ!”
“พวกเธอ! จะมากเกินไปแล้วนะ!”
ใบหน้าของซุนหณุแดงก่ำจากความโกรธ เธอรู้สึกราวกับว่าเธอนั้นกำลังจะล้มลงแต่เมื่อมองไปที่สามีของเธอ เธอก็ต้องอดทนฝืนกลืนความโมโหที่ราวกับไฟลงไปทั้งเป็น
ในเวลานี้เอง เฉินฉื่อจ้งผู้อำนวยการแผนกเวชศาสตร์เส้รเลือดก็นำทีมแพทย์และหยาบาลกลุ่มใหญ่เข้ามา!
คนในชุดคลุมสีขาวต่างพากันเดินเข้ามาในห้องพักอย่างรวดเร็ว
ปกติแล้วห้องแบบนี้จะเป็นหมอคนอื่นมาตรวจแต่วันนี้เป็นผู้อำนวยการที่ลงมาตรวจด้วยตัวเอง!
ทุกคนต่างตกตะลึง
ซุนหรูรีบปรับอารมณ์ของเธออย่างรวดเร็วก่อนจะทักทายด้วยรอยยิ้ม “สวัสดีค่ะ ท่านผู้อำนวยการ”
ผู้อำนวยการเฉินฉื่อจ้งจับมือของซุนหรูด้วยความตื่นเต้น “สวัสดีครับ สวัสดี สวัสดีคุณคือคนในครอบครัวของประธานเจียงใช่ไหม?”
“ประธานเจียง? ฉันไม่รู้จักประธานเจียงนะคะ?”
ซุนหรูตกตะลึง
เฉินฉื่อจ้งตัวแข็งทื่อไปพักหนึ่งก่อนจะก้อมหน้ามองดูเอกสารในมือของเขา “ถูกแล้วล่ะครับ นี่คือเตียงของคนไข้ที่ชื่อว่าซูยี่ไห่ใช่ไหมครับ?”
“ใช่ค่ะ ใช่ค่ะ”ซุนหรูพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
เฉินฉื่อจ้งยิ้มออกมา “สุขภาพของสามีคุณไม่มีอะไรน่ากังวลครับ แต่ต้องใช้เวลาในการพรักฟื้นซักหน่อย ผมจะทำการจัดอาหารกับยามาให้นะครับแล้วเมื่ออาการดีขึ้นก็กลับบ้านไปพักผ่อนได้เลย”
“ค่ะค่ะ ขอบคุณมากค่ะท่านผู้อำนวยการ!”
ซุนหรูตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ตอนแรกที่เห็นคนเข้ามากันขนาดนี้ก็นึกว่าจะมีเรื่องใหญ่อะไรแต่สุดท้ายกลับเป็นเรื่องดี
“มาค่ะ ผู้อำนวยการเฉิน มาทานผลไม้หน่อยนะคะ”
ซุนหรูหาเก้าอี้มาให้เฉินฉื่อจ้งนั่งทันที
ในเวลานี้เองหญิงอ้วนที่เฝ้ามองมาตลอดก็เอ่ยปากออกมา “มาทางนี้ดีกว่าค่ะ ผู้อำนวยการเฉิน เชอร์ลี่ของฉันถูกนำเข้ามาจากต่างประเทศเลยนะคะ กล่องละตั้ง 500 หยวน!”
นี่แหละยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว นกตัวแรกได้โออวดตัวเอง นกตัวที่สองได้รับความนใจจากผู้อำนวยการ!
แต่ใครจะรู้ ผู้อำนวยการเฉินเพียงหันไปดูก่อนจะหันกลับและทันใดนั้นสายตาของเขาก็ไปตกอยู่ที่ผลไม้บนตะกร้า
ประธานเจียงได้บอกกับเขาเป็นการส่วนตัวว่า
ครอบครับซูนั้นเป็นสมาชิกในครอบครัวของเขาและท่านประธานเจียงต้องการให้ครอบครัวซูได้รับการดูแลเป็นพิเศษ
ทันใดนั้นเขาก็เห็นอะไรบางอย่างตาของเขาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“นี่...นึคือ...”
“องุ่นทับทิมแห่งโรมันส์?”
แพทย์และพยาบาลที่ได้ยินก็หันหน้ามองตามไปในทันทีก่อนจะร้องออกมา Σ(っ°Д°;)っ
“พระเจ้ามันแพงถึงขนาดที่ฉันไม่มีปัญญาต่ายซื้อเลยนะนั่น!”
“มันเป็นองุ่นทับทิมแห่งโรมันจริงๆด้วย!”
“ฉันเคยอ่านเจอในอินเทอร์เน็ต ราคาของมันแพงมากๆถามหายากมากด้วย มันต้องใช้เวลาหลายปีเลยกว่าจะโตบนประเทศเกาะได้!”
“ฉันได้ยินมาว่าแต่ละปีได้ผลผลิตไม่ถึง 10 พวงด้วยซ้ำ! ราคาของมันประเมินค่าไม่ได้เลย!”
“มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว!”
......
