จบการแข่งขัน
“อะ เอ่อ...เจ้าหน้าหล่อ เจ้าช่วยบอก ‘แฟน’ เจ้าให้วางมือก่อนได้มั้ย พวกข้าไม่ได้มาหาเรื่อง” หลิวหยางพูดกับพัคแทยังพร้อมกับเหงื่อ เขายังคงจำได้ดีว่าคชสารโลหิตที่พวกเขาต้องใส่ตีนหมาวิ่งหนีป่าราบเป็นยังไงเมื่อเจอเข้ากับหญิงสาวผมขาวเบื้องหน้า
“แฟน...” ไป๋เสวี่ยฉีพึมพำออกมาเสียงเบา แล้วเสือที่เกิดจากแสงแห่งทิวาก็หายไปโดยพลัน
เธอจ้องหลิวหยางตาเขม็ง ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้มให้กับเขา
“คิกๆ น้องสาวผู้นี้ช่างพูดถูกใจข้ามากนัก เอ้า พัคน้อย เหมือนนางจะมีธุระกับเจ้านะ งั้นพวกข้าไปก่อนล่ะ ไว้เสร็จธุระแล้วตามมานะ” หญิงสาวผมขาวพูดอย่างอ่อนหวาน ก่อนที่เธอจะใช้งานแหวนมิติแล้วจับมิร่ากับแบคคัสที่ยังคงช็อคอยู่โยนเข้าไปแล้วเธอจึงเดินเข้าไปเป็นคนสุดท้าย ก่อนไปเธอยังหันมาบอกหลิวหยางด้วยว่า
“เอาไว้วันหลังพวกเราไปเที่ยวเมืองมนุษย์กันตามประสาหญิงสาวนะน้องหญิง”
“...” หลิวหยางอยากจะแก้ต่างไปว่าเขาไม่ใช่ผู้หญิงแต่ก็กลัวขัดใจเธอเลยปล่อยเลยตามเลย
เมื่อไป๋เสวี่ยฉีจากไป ชายหนุ่มหน้ายิ้มก็พูดขึ้น
“คราวนี้ไม่ยักจะปฏิเสธแฮะ”
“หุบปากไปเลย!” หลิวหยางหันมาแยกเขี้ยวใส่เพื่อนใหม่ก่อนจะหันไปพูดกับพัคแทยังว่า
“ขอแนะนำตัวก่อนนะ ฉันคือหลิวหยาง บุตรแห่งหลิวไห่ หัวหน้าตระกูลหลิว จากโรงเรียนอาเธน่า ส่วนหมอนี่คือเคียวยะ จากโรงเรียนแอรีส หรือที่รู้จักในชื่อ โรงเรียนเทพสงคราม” หลิวหยางชี้ไปทางเคียวยะที่พยักหน้าทักทาย
“เรียกผมว่าอาชูร่าก็ได้”
“หืม นายคืออันดับหนึ่งของโรงเรียนเทพสงครามสินะ งั้นนายรู้จักผู้หญิงผมแดงเพลิงที่ติดตราโรงเรียนเดียวกันกับนายรึเปล่า?” พัคแทยังที่ได้ยินฉายาของอีกฝ่ายรีบถามออกมา
“ผมแดง? คุณหมายถึงโลกิงั้นเหรอ ยัยนั่นอยู่ไหน?” เคียวยะมีสีหน้าตื่นเต้นเมื่อได้ยินชื่อนี่ เขานึกว่าเธอถูกกรงเล็บโลหิตของเมฟิสโตฆ่าไปพร้อมกับคนอื่นๆไปแล้ว
“เธอปลอดภัยดี ถ้าการแข่งขันจบแหวนก็คงส่งพวกเราออกไปจากที่นี่ล่ะนะ” พัคแทยังตอบ
“พวกพี่สาวเป็นใครกันอ่ะ พลังแต่ละคนโหดๆทั้งนั้นเลย ไหนจะผู้ชายผมเทาที่โผล่มาระเบิดมารนั่นจนตายทันทีอีก ตอนนั้นพวกฉันอยู่ห่างออกไปไกลเลยไม่ได้ยินที่พวกนายพูดกันสักนิด” หลิวหยางถามออกมาด้วยความสงสัย
“เรื่องนั้น...” ในขณะที่พัคแทยังกำลังจะตอบออกมา เสียงของแหวนเทเลพอร์ตก็ดังออกมาเป็นเสียงหญิงสาวว่า
“ผู้เข้าแข่งขันรายการเอาชีวิตทุกคนโปรดทราบ ขณะนี้เกิดความผันผวนของมิติเนื่องจากการหายไปของบาเรียที่ปกคลุมโลกของเราที่ทำให้แหวนเทเลพอร์ตไม่สามารถใช้งานเพื่อเก็บคะแนนหรือย้ายผู้เข้าแข่งขันออกจากการแข่งได้...”
“...ทำให้ทางผู้จัดขอจบการแข่งขันแต่เพียงเท่านี้ และทางเราจะส่งยานรบออกไปรับพวกคุณที่เหลือกลับมา โดยผลการแข่งขันจะคิดตามคะแนนปัจจุบันที่ทุกคนมีอยู่ และไม่ต้องเป็นห่วงว่าความลับเรื่องพลังของพวกท่านจะถูกเปิดเผย เพราะทางเราสามารถดูแค่เรดาห์จากแหวนเท่านั้น ขอจบการประกาศเพียงเท่านี้...”
หลังจากที่เสียงประกาศจบลง แหวนของคนทั้งสามก็เปล่งแสงออกมาเหมือนเป็นสัญญานเรียกให้ยานมารับ
‘ฝึมือคุณโลแกนสินะ’ พัคแทยังคิดในใจก่อนจะมีเสียงของราฟดังขึ้นมาในหูฟังของเขา
“แทยัง นายได้ยินที่เขาบอกผ่านแหวนแล้วใช่มั้ย ตอนนี้ฉันจะพาพวกสาวๆออกไปเจอกับนายนะ เซ็งเลยอุตส่าห์จะได้ทำผัดเผ็ดช้างกินกับพวกลุงแท้ๆ แต่ไม่เป็นไร ไว้ค่อยกลับมาใหม่ ฮ่าๆๆ” เสียงของราฟดังขึ้นมาจากปลายสาย
“โอเค ไว้เจอกันราฟ”
“ยานรบเลยเหรอ พวกเขาจะเอายานรบมาทำไมกัน แค่ยานบินปกติก็พอแล้วนี่” หลิวหยางขมวดคิ้ว
“ถ้าเป็นยานบินปกติคงป้องกันและหลบหนีจากกลุ่มผู้ก่อการร้ายไม่ได้หรอกครับ” เคียวยะเป็นคนที่ตอบคำถามนี้
“นอกจากพวกเราแล้วยังมีใครเหลือรอดอยู่บ้างน...”
ฟุบบบ
“โอ๊ะๆๆ” เสียงขี้เล่นสายหนึ่งดังขึ้นห่างจากทั้งสามคนไม่ไกล เมื่อพวกเขาหันไปก็พบกับชายหนุ่มผมที่เพิ่งทำการสังหารเมฟิสโตไปเมื่อครู่โผล่ยืนอยู่ ด้านข้างทั้งซ้ายขวาเขามีหญิงสาวแสนสวยห้าคนกำลังขมวดคิ้วอยู่ ยกเว้นหญิงสาวผมสีน้ำตาลทองที่กำลังกอดแขนของชายหนุ่มด้วยรอยยิ้ม
“ไอ้บ้า คนกำลังนอนรักษาตัวอยู่ก็ดึงให้มาด้วยทำไมยะ” เรเชลบ่นออกมาเสียงดังก่อนจะกอดตัวเองแน่นแล้วเดินเข้าไปพิงร่างของราฟ เธอรู้สึกอุ่นขึ้นเมื่ออยู่ใกล้ตัวชายหนุ่ม
‘อา..สบายยยจังเลย’ นี่คือสิ่งที่เรเชลคิด
“อากาศดีจริงๆ” ซายะพูดด้วยใบหน้าเย็นชาพลางหลับตารับปราณเหมันต์โดยรอบ พลางมองเฟยฮวาที่ยิ้มหวานให้ราฟจนเธอหงุดหงิด ถ้าเธอมาโผล่ที่นี่แทนที่จะเป็นทะเลทรายก็คงชนะยัยมังกรบ้านี่ง่ายๆไปแล้ว
“มองทำไม อยากมีเรื่องเหรอ? หรือว่าอิจฉาที่ฉันได้กอดนายท่าน?” เฟยฮวาที่สัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาหันมายิ้มยียวนให้หญิงสาวผมขาว
“ยัยนี่ ลองดูมั้ยล่ะ คราวนี้ไม่เหมือนตอนนั้นแน่” ซายะพูดพลางรวบรวมไอเย็นรอบๆเกิดเป็นมังกรน้ำแข็งขนาดยักษ์
“รออะไรล่...” เฟยฮวาไม่ทันพูดจบก็ถูกราฟขัดขึ้นมาว่า
“หยุดเลยทั้งสองคน ยัยประธาน เสี่ยวฮวา...ยัยนักดาบจะมาเบียดฉันทำไมฟะ? เห้ย ยัยผมดำ เลิกดิ้นได้แล้ว! ดูอย่างวิเวียนเป็นตัวอย่างสิ” ราฟพูดอย่างอ่อนใจขณะเดินไปขวางระหว่างสองสาว จนพวกเธอเลิกทะเลาะกันแล้วหันหน้าไปทางอื่น ก่อนที่ราฟจะมองหญิงสาวผมดำที่ถูกเขากอดเอวไว้
“เจ้าก็ปล่อยข้าก่อนสิ!” วาเนสซ่าแยกเขี้ยวใส่ราฟ แต่เขารู้สึกเหมือนถูกลูกแมวน้อยขู่เสียมากกว่า
“ถ้าฉันปล่อย เธอก็หนีดิ อ๊ะจริงสิ...” ราฟนึกอะไรออกก่อนจะดูดกลืนปราณในร่างของวาเนสซ่าจนหมด ทำให้เธอไม่มีแม้แต่แรงขยับตัว ก่อนที่เขาจะปล่อยเธอจากอ้อมแขนจนเธอล้มหน้าคว่ำหิมะ
“โอ๊ย เจ้าบ้านี่ ปล่อยลงมาอย่างนี้ได้ยังไง ข้าเป็นสตรีนะ ไม่อ่อนโยนกันเลย” วาเนสซ่าใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดเงยหน้ามาแหวใส่ชายหนุ่ม
“โฮะโอ่ ไม่รู้รึไงว่าตอนนี้ชายหญิงเท่าเทียมกันแล้วน่ะฮะยัยมารหัวดำนี่...ยืนไหวหรือเปล่าครับ” ราฟยักไหล่ ก่อนจะหันไปถามหญิงสาวผมแดงที่ยังคงมองวาเนสซ่าด้วยความหวาดกลัว
