คำสัญญาและคนรัก
ฟุบบบ
ราฟใช้พลังมิติ เคลื่อนย้ายตัวเองมาที่ห้องนอนของเขา
เมื่อเขามาถึงก็พบว่าวาเนสซ่ากำลังนั่งกุมมือของลิลิธอยู่
“นายท่านนน” โกโก้ที่เห็นเขาก็พุ่งเข้ามาเกาะที่อกชายหนุ่มเพื่ออ้อนทันที
ด้านวาเนสซ่านั้น พอเธอเห็นราฟ หญิงสาวก็พูดขึ้นมาพร้อมกับคิ้วที่ขมวดกันแน่นว่า
“ดูจากที่เจ้ายังคงปกติดีอยู่ อาจารย์ของข้าคงแพ้จริงๆสินะ แล้วนี่เจ้าทำอะไรกับนางกัน?”
“ทำไมมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นล่ะ ฉันก็แค่เอาตืนที่อาจารย์ตัวดีของเธอสร้างข่าวลือผิดๆให้ฉันด้วยการจับหอมแก้มก็แต่นั้นเอง” ราฟยักไหล่ตอบหญิงสาว
“ว่าไงนะ!? เจ้าบอกว่าเจ้าหอมแก้มนางงั้นเหรอ!? โอ๊ยจะบ้าตาย! นี่เจ้ารู้รึเปล่าว่าทำอะไรลงไป” วาเนสซ่าที่ได้ยินคำตอบของชายหนุ่มรีบลุกขึ้นมาคว้าคอเสื้อของราฟแล้วเขย่าไปมาอย่างรุนแรง
“บ๊ะ แต่หอมแก้มเอง ฉันไม่ได้ทำอะไรรุนแรงเลยนะ แต่ถ้าดูจากสีหน้าของเธอแล้ว...การที่ฉันทำแบบนี้มันมีปัญหาอะไรเหรอ?” ราฟเอียงหัวที่กำลังสั่นไปมาอย่างสงสัย “เจ้านี่มัน...” วาเนสซ่าหยุดเขย่าคอเสื้อชายหนุ่ม เธอมองหน้าราฟแล้วถอนหายใจออกมา ก่อนที่จะพูดต่อว่า
“ก่อนที่อาจารย์ชองข้าจะกลายเป็นจักรพรรดิโลหิต นางครองตำแหน่งสตรีผู้งดงามที่สุดในแดนมาร ทำให้มีผู้คนชื่นชอบและต้องการเป็นคู่ครองกับนางมากมาย แต่ด้วยความที่นางแข็งแกร่งยิ่งกว่าพวกเขาเหล่านั้น ทำให้นางไม่คิดที่จะตกลงปลงใจกับผู้อ่อนแอกว่าอย่างพวกเขา และได้ประกาศออกไปว่านางจะแต่งงานกับชายผู้สามารถเอาชนะนางและแตะต้องใบหน้าของนางด้วยใบหน้าได้เท่านั้น ทีนี้เจ้าเข้าใจรึยังล่ะว่าเข้าทำอะไรลงไป สิ่งที่เจ้าทำกับนางมันเหมือนกับขอนางเป็นคู่ครองอย่างไรอย่างนั้น” มารสาวมองราฟพลางมุ่ยปาก นี่เธอจะได้เจ้าสัตว์ประหลาดนี่เป็นอาจารย์เขยงั้นเหรอ ยามที่นึกว่าต้องทำความเคารพหมอนี่แล้วพาลทำให้เธอรู้สึกแย่สุดๆ
ราฟที่ได้ฟังถึงกับคิ้วกระตุก ก่อนจะถามคำถามที่เขาสงสับออกไป
“แล้วจักรพรรดิอันดับหนึ่งของแดนมารล่ะ เขาเอาชนะเจ๊ลิลิธไม่ได้เหรอ?”
“จักรพรรดิมารอันดับหนึ่งแข็งแกร่งกว่าอาจารย์ข้าก็จริง แต่เขาเป็นชายที่ชื่นชอบชายหนุ่ม เจ้าเข้าใจความหมายของมันไหม?”
“โอ้ว...” สีหน้าของราฟจากที่เคยยิ้มแย้มแปรเปลี่ยนเป็นเหม่อลอย
“นอกจากนนี้นางยังเป็นสาวโสดสองพันปีที่ไม่เคยต้องมือชายใดมาก่อนเลย แม้แต่จับมือก็ไม่เคยทำ จึงไม่แปลกหรอกที่นางจะช็อคเพราะเจ้าหอมแก้มนางน่ะ”
‘สะ สาวโสดสองพันปี!’
สิ้นเสียงของวาเนสซ่า ราฟก็หันหน้าไปมองลิลิธที่ยังสลบอยู่แล้วเดินไปจี้จุดให้เธอตื่นขึ้นมา
“เจ้าจะทำอะ...”
“เงียบน่า ฉันจัดการเอง” ราฟปรามวาเนสซ่าก่อนจะหันมามองลิลิธที่กำลังลืมตาตื่นและลุกขึ้นมานั่งบนเตียงพร้อมกับมองราฟด้วยใบหน้าสับสน “เจ้า...”
“ขอโทษนะ! ฉันติดเล่นมากเกินไปจนทำให้ล่วงเกินเรื่องสำคัญสำหรับเธอไปได้น่ะ” ราฟไม่รอให้ลิลิธได้กล่าวอะไรออกมา เขารีบก้มหัวขอโทษหญิงสาวทันที
เมื่อลิลิธได้ยินในสิ่งที่ราฟกล่าว เธอก็ไม่พูดอะไรออกมา เธอทำเพียงแค่มองราฟที่ยังคงก้มหัวให้เธอ ไม่นานเธอก็พูดออกมาว่า
“ข้าอยากกลับตำหนักของข้าแล้ว หากเจ้ารู้สึกผิดตริง เจ้าช่วยคืนพลังให้ข้ากับศิษย์ได้หรือไม่? ไม่ต้องกังวลว่าข้าจะทำลายที่นี่หนอก เพราะไม่ว่ายังไงข้าก็ไม่อาจประมือกับเจ้าได้อยู่แล้ว” ลิลิธกล่าวออกมาเสียงเรียบ
ราฟที่ได้ยินดังนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาถามหญิงสาว
“เธอไม่โกรธที่ฉันไปหอมแก้มเธอเหรอ?”
“มันเป็นเพราะข้าอ่อนแอจนทำให้พ่ายแพ้กับเจ้าเอง” ลิลิธเอ่ยเสียงเบาก่อนจะกล่าวต่อว่า
“...ถึงเจ้าจะไม่รู้เรื่องที่ข้าเคยประกาศไว้ แต่สิ่งที่เจ้าทำลงไปมันได้ทำให้สิ่งที่ข้าเคยลั่นวาจาออกไปเมื่อครั้งอดีตกลายเป็นสิ่งที่ข้าต้องปฏิบัติตาม และถึงข้าจะไม่อยากให้ใครรู้ แต่ตอนนี้ทั่วทั้งแดนมารคงรู้เรื่องนี้จาก ‘แผ่นป้ายสัญญาวาจาสัตย์’ แล้วล่ะ” หญิงสาวกล่าวพลางถอนหายใจ
“แผ่นป้ายสัญญาวาจาสัตย์? มันคืออะไรอ่ะ?” ราฟเอียงหัวสงสัย
“มันคือแผ่นป้ายที่ชาวมารทุกคนที่มีความปราถนาอย่างแรงกล้าในการทำเป้าหมายหรือสัญญาให้สำเร็จจะบันทึกเป้าหมายหรือสัญญานั้นของตนลงในแผ่นป้ายที่มีอยู่และมีการพัฒนามาตลอดหมื่นปี หากมีเป้าหมายใดในแผ่นป้ายสำเร็จ มันจะขึ้นแจ้งเตือนให้กับมือถือของผู้ที่ลงทะเบียนติดตามแผ่นป้ายนี้ ซึ่งทุกวันจะมีเหยี่ยวข่าวของแดนมารคอยตรวจสอบอยู่” วาเนสซ่าพูดพลางเอามือกุมหัว
‘อัยย่ะ โคตรล้ำ มีแจ้งเตือนรายวันด้วย’ ราฟคิดในใจ
“...และยิ่งเป็นคนระดับจักรพรรดืมารอย่างอาจารย์ของข้าด้วยแล้ว พวกมารนักข่าวปากสว่างพวกนั้นย่อมไม่พลาดที่จะกระจายมันออกไปให้คนอื่นรู้แน่ๆ แถมท่านอาจารย์ของข้ายังลงบันทึกแผ่นป้ายนั้นไว้เพียงครั้งเดียวนั่นก็คือเรื่องนี้ด้วย ตอนนี้พวกมารน้อยใหญ่แม้กระทั่งเผ่าปีศาจที่ชื่นชอบอาจารย์จองข้าและติดตามเรื่องนี้อยู่ได้ตามหาเจ้าที่ได้กลายเป็นคู่ครองของนางเพื่อแหวกอกเจ้าด้วยความอิจฉาเป็นแน่!” วาเนสซ่าเผยยิ้มกว้างออกมาอย่าวนึกสนุก เธออยากเห็ยจริงๆว่าเขาจะรับมือกับพวกนั้นยังไง
“หมายความว่าฉันที่หอมแก้มเจ๊ก็จะกลายเป็นคู่ครองของเจ๊อ่ะนะ...แค่หอมแก้มอ่ะนะ!?” ราฟถามพร้อมกับอ้าปากค้าง
‘งานงอกแล้วไงตู’
“ย่อมเป็นเช่นนั้น ถึงจะไม่อยากยอมรับแต่ตอนนี้ข้าได้กลายเป็นสตรีของเจ้าผ่านตำประกาศของข้าไปแล้ว”
“...ถ้าเจ๊ไม่ชอบและไม่อยากยอมรับเรื่องนี้ก็ทำเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นก็ได้...” ราฟยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงของลิลิธแทรกเข้ามาก่อน
“เจ้าอย่ามาดูถูกคำสัญญาของข้านะ เผ่ามารที่มีเกียรติจะไม่ยอมผิดคำพูดเด็ดขาด! หากข้าไม่อาจทำตามที่พูดไว้ได้ข้าขอยอมตายเสียดีกว่า! หากเจ้าไม่อยากยอมรับมันก็เรื่องของเจ้า ต่างคนต่างอยู่ก็พอ!” ลิลิธหันมาตะคอกใส่ชายหนุ่ม
“...” ราฟมองหญิงสาวนิ่งๆก่อนจะเดินเข้าไปจับมือของเธอแล้วกล่าวว่า
“ฉันขอบกไว้ก่อนนะว่าฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว หลายคนด้วย เจ้จะยอมนับมันได้รึเปล่า ถึงแดนมนุษย์แห่งนี้จะยอมรับเรื่องที่ขายหนุ่มหรือหญิงสาวสามารถมีสามีหรือภรรยาหลายคนได้เป็นเรื่องปกติ แต่ฉันไม่รู้ว่าที่แดนมารจะยอมรับเรื่องนี้รึเปล่า” ราฟถามหญิงสาวด้งยใบหน้าจริงจัง เป็นเพราะเรื่องนี้เองที่ทำให้เขากล้าหยอกล้อกับหญิงสาวหลายคน แต่มันก็แล้วแต่พวกเธอว่าจะยอมรับเรื่องนี้หรือไม่
‘ต่างโลกจงเจริญ!’ ราฟ
“หึ เจ้าคิดว่าเรื่องความรักไม่จำกัดจำนวนคู่ครองแบบนี้พวกมนุษย์เอามาจากไหนกันล่ะ ข้าต้องยอมรับได้อยู่แล้ว” ลิลิธยิ้มบางๆออกมา หลังจากใคร่ครวญอย่างหนักเธอก็ตัดสินใจแล้วว่าหากเป็นคนที่แข็งแกร่งและเป็นคนที่พร้อมก้มหัวขอโทษยามที่รู้ว่าตนเองผิดอย่างขายหนุ่มตรงหน้า เธอก็ยินยอมที่จะเป็นแต่งงานกับเขา ถ้าไม่โอเคก็แยกกันอยู่ แค่นั้น
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ขอรับผิดชอบเจ๊จากการกระทำจองฮัน ไม่สิ ตอนนี้เรียกเจ๊ไม่ได้แล้ว งั้นขอเรียก ‘เธอ’ ละกันนะ แต่ขอบอกไว้ก่ออนนะว่าฉันรักผู้หญิงที่รักฉันทุกคนเท่าๆกันหมดน่ะ เข้าใจมั้ยคะที่รักกก” ราฟฉีกยิ้มกว้างก่อนจะเอามือไปยืดแก้มของลิลิธจนหญิงสาวร้องออกมา
“โอ๊ย เจ้าเด็กนี่ ข้าแก่กว่าเจ้าจั้งหลายพันปีเลยนะ!” ลิลิธโวยวายออกมาเสียงดัง
“ใครสนกันล่ะ ไหนๆก็เป็นคนรักกันแล้วนี่ เรื่องอายุเป็นเพียงตัวเลขนะ ดีซะอีก มีคนรักที่สวยเช้งอย่างนี้ตลอดไปเนี่ย ฮ่าๆๆ”
“คะ คนรัก?” ลิลิธทวนคำของชายหนุ่มก่อนจะ
ปุ๊งง
“...” ราฟ
และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่หญิงสาวเป็นลมล้มพับไป
“ฮึก สุดท้ายข้าก็มีสัตว์ประหลาดในคราบมนุษย์มาเป็นอาจารย์เขยเหรอเนี่ย ฮือออ” วาเนสซ่าสะอื้นเบาๆ ในขณะที่โกโก้ที่เกาะไหล่ของราฟมองนายหญิงคนที่สองที่กำลังสลบอยู่อย่างสนใจ
.
.
.
หลังจากที่ลิลิธฟื้นขึ้นอีกครั้ง ราฟก็ถ่ายเทปราณของเขาที่แปลงเป็นปราณโลหิตให้เพื่อฟื้นคืนพลังให้แก่หญิงสาวทั้งสอง จากนั้นสองสาวก็เลือกที่จะกลับแดนมาร
ฟุบบบ
“ขะ ข้าไปก่อนนะ เรื่องแต่งงานนั่นยังไม่ต้องแต่งตอนนี้ก็ได้ อีกสักพันปีค่อยมาแต่งก็ยังไม่สายเพราะยังไงดูจากพลังชีวิตในเลือดของเจ้าก็คงอยู่บนโลกนี้ได้นานกว่าข้า...”
“...ตอนนี้เจ้าก็เป็นคะ คนรักของข้าแล้ว พะ เพราะงั้น ดะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ” ลิลิธที่สะบัดมือเพื่อเปิดประตูมิติขึ้นหันมากล่าวลาราฟด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักพร้อมกับก้มหน้างุดไม่ยอมสบตากับเขา
“อื้อ ถ้ามีเรื่องอะไรก็ติดต่อเบอร์ที่ฉันให้ไปมานะ ถ้าว่างฉันจะไปเยี่ยม หรือถ้าจะมาเที่ยวที่นี่ก็บอกฉันได้ตลอดเลย”
“อะ อื้ม” ลิลิธำยักหน้าเบาๆแล้วเดินเข้าไปในประตูมิติพร้อมกับวาเนสซ่าที่หันมาแลบลิ้นให้ชายหนุ่ม
เมื่อประตูมิติปิตไปราฟก็ล้มตัวลงไปนอนที่เตียงทันที
“ไม่คิดเลยว่าจะมีคนรักเร็วขนาดนี้ ถึงจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ” ราฟยิ้มแห้งๆพลางเอามิอก่ายหน้าผาก
“แล้วเราจะบอกสาวๆยังไงดีวะ?”
และนี่ก็คือเรื่องเที่ชายหนุ่มผู้ที่สามารถพิชิตจักรพรรดิโลหิตที่ผู้คนทั่วโลกพากันหวาดกลัวโคตรจะกลุ้ม
“ยังไม่บอกดีกว่า เพราะพวกเธอยังไม่ได้ตกลงว่าจะเป็นแฟนเรานิ เพราะงั้นปล่อยไว้ก่อน แค่ไปอธิบายเรื่องที่ไปหอมแก้มลิลิธก็พอ เอาตามนี้แหละ! แหม เรานี่ชั่...เอ๊ย ฉลาดตริงๆ เคี๊ยกๆๆ” ราฟฉีกยิ้มหัวเราะเสียงดังจนโกโก้แอบไปซุกผ้าห่มตัวสั่นอย่างหวาดกลัวเสียงหัวเราะนายท่านของมัน
อย่างไรก็ตาม เรื่องที่ชายหนุ่มสามารถเอาชนะจักรพรรดิโลหิตได้นั้นก็จะกลายเป็นความลับต่อไปโดยไม่มีใครล่วงรู้ เว้นเสียแต่ว่าเขาเป็นคนบอกเอง
.
.
.
ตอนนี้เพิ่มให้เป็น 10 หน้า
ขอโทษที่หายไปหลายวันนะครับ ตอนนี้ตาผมดีขึ้นพอให้แต่งต่อได้แล้ว ขอบคุณที่ติดตามอ่านและสนับสนุนกันนะครับ! (>_< )\
ขอให้อ่านกันให้สนุกนะครับ (^_^)
