คำสอนของผู้นำตระกูลชิโรคามิ
“อูยยย เจ็บจี๊ดเลยแฮะ ไอ้คำว่ากะล่อนเนี่ย ทั้งลที่ฉันลออกจะเป็นหนุ่มน้อยน่ารักใสซื่อแท้ๆเลยนะ” ราฟลุกขึ้นยืนมองหน้าสองสาวพร้อมกับเบะปากตีหน้าเศร้า
“...” เรเชลไม่พูดอะไร ใบหน้าของเธอขึ้นสีเพราะนึกได้ว่าเมื่อกี้เพิ่งจะถูกชายหนุ่มเนียนกอดมา เธออยากจะเข้าไปชกสั่งสอนเขาสักที แต่ติดที่ว่าใจมันเต้นไม่หยุดจนไม่มีแรงจะทำอะไรแล้ว ทางด้านซายะที่เห็นอาการของเพื่อนสาวก็เข้าไปประคองเรเชลกลับไปนั่งโซฟา ก่อนจะหันมาถามราฟว่า
“นายไม่ได้บาดเจ็บอยู่งั้นเหรอ?”
“พอดีว่าร่างกายฉันได้รับปราณเพิ่มเข้าไปเลยรักษาตัวเองเร็วขึ้นน่ะ โชคดีเนอะว่ามั้ย? แล้วนี่เธอเป็นอะไรอ่ะยัยนักดาบ ให้ฉันตรวจอาการให้มั้ย เห็นอย่างนี้ฉันก็มีคงามรู้เรื่องแพทย์พอตัวนา”
ราฟตอบซายะแล้วหันไปมองเรเชลที่นั่งหายใจอย่างเหนื่อยหอบพร้อมกับหน้าที่แดงก่ำ
‘นี่คุณหนูอย่างพวกเธอไม่เคยโดนตัวผู้ชายเลยรึไงฟะ?’ ราฟได้แต่นึกสงสัยในใจขณะก้าวเท้าเดินไปหาเรเชลโดยหวังจะช่วยให้ร่างกายเธอสงบลงด้วยวิชาการสกัดจุด
“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนายน่ะ! ฉันไม่เป็นอะไร เลิกคิดที่จะแกล้งฉันได้แล้ว!” เรเชลรีบปฏิเสธเสียงแข็งแล้วหันหน้าหนีทำให้ราฟหยุดเท้าของเขาแล้วเลือกนั่งลงบนโซฟาอีกฝั่งก่อนจะยื่นมือไปแกะถุงใส่ของที่เขาวางไว้เมื่อครู่แล้วพูดขึ้นมาว่า
“’ในเมื่องอนกันขนาดนี้ก็ต้อง...ท๊าดาาา! ทายซิว่านี่คืออะไรยัยนักดาบ”
ฟุดฟิดๆ
“นะ นี่มัน!”
เรเชลที่กำลังงอนราฟอยู่ได้กลิ่นหอมของอะไรบางอย่างจึงหันมามองมือของราฟตาเป็นมัน
“แม่นแล้ว สิ่งนี้คือสิ่งที่ราฟเอ็กเพรสแง๊น เอ๊ย เดินทาฃไปซื้อและมาส่งถึงมือของพวกเธอสองคนเลยนะ และมันก็คือ...”
“ไก่ทอดดด!” เรเชลพุ่งตัวเข้าไปชิงถุงไก่ทอดในมือของราฟด้วยความว่องไวเสียยิ่งกว่าตอนปะทะกับอสูรพฤกษา ทำให้ราฟมองเธออย่างอี้งๆ
‘ยัยนี่พัฒนาความแข็งแกร่งตัวเองด้วยความหิวรึไงฟะ’
“นี่นายไปซื้อมันถึงร้านในตลาดแถวสมาคมผู้พิทักษ์เลยงั้นเหรอ” ซายะถามราฟขณะมองไก่ทอดที่เรเชลหยิบมาดมกลิ่นด้วยใบหน้ามีความสุข จากนั้นก็แอบกลืนน้ำลายเล็กน้อย แต่ก็ไม่อาจพ้นหูของราฟไปได้
“ฮ่าๆ ก็แค่เทเลพอร์ตไปซื้อแปปเดียว ฉันไม่รู้ว่าเธอชอบกินอะไรเลยซื้อมาแต่ไก่ทอดที่ยัยนักดาบชอบ ตอนแรกฉันกังวลว่าเธอจะไม่ชอบมัน แต่พอเห็นแบบนี้ก็วางใจและเริ่มเข้าใจแล้วล่ะว่าพวกเธอสนิทกันเพราะเรื่องอะไร” ราฟพูดพลางมองซายะยิ้มๆ
“พวกฉันไม่ได้สนิทกันแค่เพราะเรื่องของกินซะหน่อย! แล้วนายไม่กลับไปหอมแก้มผู้หญิงคนนั้นแล้วรึไง” ซายะแค่นเสียงกอดอกมองราฟ
เรเชลที่ได้ยินก็เงยหน้ามองราฟเพื่อรอฟังคำตอบ
“แค่กๆ คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้...” ราฟไอแห้งๆก่อนจะอธิบายสองสาวฟังยกเว้นเรื่องที่เขากลายเป็นคนรักของลิลิธ
“ชิ ฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องของพวกนายสองคนสักหน่อย นายอยากจะทำอะไรก็ทำไปสิ” เรเชลมุ่ยปากพูดพลางหันกลับมามองไก่ทอดในมือของตัวเองต่อ
“เรชพูดถูก...แล้วที่นายซื้อของมาให้นี่เพราะคิดว่ามันจะทำให้พวกฉันจะอารมณ์ดีขึ้นงั้นสินะ ฝันไปเถอะ!” ซายะขมวดคิ้ว แต่ก็เดินไปนั่งข้างเรเชลแล้วเรียกน้ำแข็งออกมาถูกกับมือเพื่อใช้ล้างแทนน้ำเปล่าก่อนจะสร้างอีกก้อนให้เรเชลล้าง
‘อัยย่ะ จบง่ายกว่าที่คิดแฮะ ว่าแต่วิธีการใช้ปราณเหมันต์อีกแบบแทนการปล่อยไอเย็นล้างนี่สะดวกดีนี่หว่า ต้องจำไว้ๆ’ ราฟมองวิธีการล้างมือของซายะอย่างสนใจ
“เข้าใจแล้วครับพ้ม ว่าแต่...นี่ไม่คิดจะชวนฉันกินด้วยเหรอ” ราฟแกล้งถามด้วยใบหน้าออดอ้อน “นายไปซื้อใหม่สิ” เรเชลหันมามองค้อนราฟ ก่อนจะกัดน่องไก่ทอดในมืออย่างเอร็ดอร่อย ซายะไม่พูดอะไรแต่ส่งสายตาเย็นชามาทางเขาว่า ถ้ากล้าแตะ ตาย!
“...” ราฟ
‘เอาวะ ยังไงเราก็พึ่งกินสเต็กกับยัยวาเนโลปี้มานี่เนอะ หุๆ ยังไงก็เถอะ ท่าทางการกินของสองสาวนี่ดูเหมือนกระต่ายน้อยกำลังกินแครอทเลยนะเนี่ย จุ๊ๆ น่ารักไม่หยอก’ ราฟคิดไปยิ้มไปพลางมองสองสาวที่กำลังกินไก่ทอดอย่างเงียบๆ
หลังจากที่สองสาวทานไก่ทอดกันจนอิ่ม พวกเธอก็มองราฟแล้วซายะก็ถามออกมา
“จะว่าไปแล้วนายรู้จักที่นี่ได้ยังไง?”
“ครูหลินคนสวยบอกมาน่ะ” ราฟตอบก่อนจะเดินไปที่เตียงของซายะแล้วเอนตัวลงนอน
“จริงสิ ตอนนั้นพี่หลินก็โกรธที่นายไปหอมแก้มนักเรียนโรงเรียนวีนัสด้วยนี่ นายสนิทกับพี่หลินด้วยงั้นเหรอ อย่าบอกนะว่านายก็จีบเธ...อ๊ะ นาย!” ซายะที่หำลังใช้วิธีเดิมล้างมือให้ตัวเองกับเรเชลเงยหน้าถามราฟก่อนจะหน้าขึ้นสีแล้วตะโกนออกมาเสียงดัง
“ลุกออกไปจากเตียงของฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!” สิ้นเสียงของหญิงสาว เตียงที่ราฟนอนอยู่ก็มีน้ำแข็งเกาะลามไปทั่วจนกลายเป็นเตียงน้ำแข็งแล้วแตกหักจนกลายเป็นเศษเล็กๆปลิวทั่วห้อง
“โว้ว ใจเย็นก่อนแม่เอลซ่า แค่ฉันนอนเตียงเธอแค่นี้ทำไมต้องรุนแรงด้วย” ราฟลุกขึ้นยืนและยกมือทำท่ายอมแพ้ให้แก่ซายะ
“เจ้าบ้า มันเสียมารยาทนะที่ไปนอนเตียงของผู้หญิงโดยไม่ได้ขอแบบนั้นน่ะ ส่วนเธอก็ไม่ถึงกับต้องแช่แข็งเตียงจนพังแบบนั้นเลยนี่ หรือว่าที่เตียงมีอะไรซ่อนไว้งั้นเหรอ?” เรเชลหันมาดุราฟ ก่อนจะหันมาถามเพื้อนสาวของเธอ
“กะ ก็พ่อของฉันเคยบอกว่าถ้ามีผู้ชายมานอนที่เตียงของเรามันจะทำให้ท้องนี่ ฉันก็เลยตกใจจนเผลอใช้พลังใส่ไป” ซายะพูดตะกุกตะกักพร้อมกับใบหน้าที่แดงซ่าน
“...” เรเชลที่ได้ฟังถึงกับคิ้วกระตุก ถึงเพื่อนของเธอคนนี้จะเป็นหญิงสาวที่เพียบพร้อมในหลายๆด้าน แต่พอเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเพศตรงข้ามแล้วความรู้ถือเป็นศูนย์จริงๆ
‘นี่ท่านลุงสอนอะไรให้ยัยนี่กันเนี่ย ถึงจะได้ยินข่าวลือว่าเขาหวงลูกสาวจนสอนให้เธอโหดเหี้ยมกับผู้ชายทุกคนก็เถอะ แต่ไม่คิดว่าจะสอนเรื่องบ้าๆแบบนี้เลยแฮะ โชคดีที่หมอนี่หนังหนาเลยไม่เป็นอะไร ถ้าเป็นคนอื่นคงตายพร้อมกับซากเตียงไปแล้ว’ เรเชลคิดในใจขณะมองซายะ
“อะแฮ่ม...ถ้างั้นมันก็ช่วยไม่ได้ ในเมื่อฉันนอนเตียงเธอแล้วก็เท่ากับว่าฉันทำเธอท้องไปแล้วสินะ ดังนั้นฉันจะรับผิดช...เอิ๊ว!” ราฟยังพูดไม่ทันจบเขาก็ถูกเรเชลสะบัดคลื่นดาบใส่จนกระเด็นไปชนเข้ากับผนังห้องเสียก่อน
“นายน่ะหุบปากไปเลย!” เรเชลตะโกนใส่ชายหนุ่ม
‘ให้ตายเถอะ เจ้าหมอนี่จะจริงจังสักวิได้มั้ยนะ นี่เราชอบคนแบบนี้ได้ยังไงนะ’ เรเชลคิดอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะหันไปมองซายะที่ยังคงหน้าแดงอยู่แล้วพูดกับเธอด้วยเสียงกระซิบว่า
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพ่อของเธอสอนอะไรมาบ้าง แต่การจะมีลูกกันได้น่ะมันต้อง...”
ชายหูผีที่ลุกมานั่งข้างกำแพงอย่างราฟพยักหน้ารัวๆ
‘ยัยนักดาบนี่รู้เรื่องแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย สุดยอดไปเลยแฮะ’
เมื่อซายะได้ฟังในสิ่งที่เรเชลพูดเธอก็เบิกตากว้าง หน้าที่แดงอยู่แล้วก็แดงมากกว่าเดิม
“นี่มันเรื่องจริงเหรอ!? แล้วเธอรู้ได้ยังไงกัน!”
“แค่กๆ แบบว่า ฉันเคยสงสัยเลยเปิดดูในเน็ตเพื่อศึกษาน่ะ” เรเชลตอบแบบขอไปที
“คือว่า ถ้าพวกเธออยากเรียนภาคปฏิบัติให้ฉันสอนให้ก็ได้...อ่ะล้อเล่นจ้า” ราฟที่อยากมีส่วนร่วมในบทสนทนานึกสนุกเลยพูดออกมาเล่นๆ แต่เขาก็ต้องหยุดมันเพราะสองสาวหันมามองเป้าของเขาด้วยแววตาเหมือนอยากทำให้มันสลายหายไปอจ่างไรอย่างนั้น
“แหะๆ เพื่อความปลอดภัยของราฟน้อย ฉันว่าฉันไปดีกว่า ที่มานี่ก็เพื่ออธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง พวกเธอจะได้ไม่เข้าใจผิด ตอนนี้ในเมื่อพวกเธอเข้าใจแล้วฉันก็ขอตัวล่ะนะ ส่วนพวกเธอก็คุยเรื่องวิธีการท้องต่อไป...”
ฟุบบบ
ตูมมม
แครกกก
“ชิ หนีไวชะมัด” เรเชลที่ซัดคลื่นดาบใส่ชายหนุ่มที่หายไปก่อนที่มันจะโดนพูดขึ้น ก่อนจะหันไปถามซายะที่เพิ่งจะปล่อยดาบน้ำแข็งใส่ชายหนุ่มเช่นกัน
“แล้วจะนอนยังไงล่ะทีนี้ เธอเล่นทำลายเตียงจนแหลกเป็นเศษแก้วแบบนี้เนี่ย” เรเชลถามซายะที่ใบหน้ากลับมาเรียบนิ่งเหมือนเดิม
ซายะไม่ตอบอะไรเพียงแค่ใช้งานแหวนมิติรูปแบบเก็บของขึ้นมาหยิบเตียงที่เหมือนกับที่เพิ่งถูกทำลายไปขึ้นมา
“ฉันมีสำรองน่ะ พอดีละเมอใช้พลังบ่อยเลยต้องมีเผื่อไว้” ซายะหันมายิ้มให้เพื่อนของเธอ
“ละ แล้วคืนนี้เธอจะละเมอแช่แข็งใส่ฉันมั้ยเนี่ย”
“ก็ไม่รู้สินะ” ซายะตอบเสียงเรียบ
“...” เรเชล
“คิกๆ ล้อเล่นน่า ตอนนี้ฉันควบคุมมันได้แล้ว” ซายะหัวเราะออกมาอย่างน่ารัก เธอจะแสดงมุมนี้ต่อหน้าคนที่เธอสนิทจริงๆเท่านั้น นั่นคือคนในครอบครัวของเธอและเพื่อนสนิทอย่างเรเชล
“เธอนี่มัน...ไปติดนิสัยชอบแกล้งมาจากใครกันเนี่ย” เรเชลมุ่ยปากก่อนจะยื่นมือออกไปยืดแก้มนุ่มๆของซายะ
“อ่อยอ๊ะ อั๋นเอบ”
“ม่ายปล่อย ห้ามขัดชืนด้วย เพราะเธอแกล้งฉันก่อน”
“...” ซายะกลอกตาแต่ก็ไม่ได้ขวางเพื่อนสาวจากการบีบแก้มของเธอ
.
.
.
ตอนใหม่กำลังมา อดใจรอกันอีกนิดน้า~