กลับจากการแข่งขัน
“ทีนี้รู้รึยังล่ะว่าพวกฉันสองคนน่ากลัวแค่ไหน ถ้านายทำอาหารให้ฉันกินทุกวันฉันจะยอมขอท่านแม่ให้รับนายเข้าตระกูลก็ได้นะ” เรเชลเชิดหน้ามองราฟอย่างถือดี
“ขอผ่าน ใครจะอยากไปทำงานให้ตระกูลของเธออ่ะ” ราฟบอกปัดอย่างไม่สนใจ
ปังๆๆ!
“วะ ว่าไงนะ ฮึ แล้วอย่าเสียใจทีหลังก็แล้วกัน” เรเชลขมวดคิ้ว
‘ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้นซะหน่อยเจ้าทึ่มนี่’
“เธอไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ พวกฉันก็คนเหมือนเธอนั่นแหละ ว่าแต่เธอยังไม่แนะนำตัวเลยว่าเป็นใคร” ซายะถามหญิงสาวผมน้ำเงิน
“อ้ะ เสียมารยาทแล้ว ฉันชื่อลูน่าค่ะ เป็นผู้ใช้พลังระดับ B” ลูน่าตอบอย่างเขินอาย เพราะดูเหมือนเธอจะมีระดับพลังอ่อนแอที่สุดในห้องนี้
“พลังระดับ B แต่สามารถเอาชีวิตรอดมาได้ถึงตอนนี้งั้นเหรอ สุดยอดไปเลยนะเธอเนี่ย” พัคแทยังเอ่ยชม
ปังๆๆ!
“กะ ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ เป็นเพราะอายเอซิสที่จัดการพวกผู้เข้าแข่งขันคนอื่นกับสัตว์อสูรที่เข้ามาโจมตีไว้น่ะค่ะ” ลูน่าตอบพลางบิดตัวไปมาไม่กล้าสบตากับชายหนุ่มตาทองตรงหน้า
‘ขุ่นพระ คนอะไรจะหล่อเบอร์นี้นะ พระเจ้าใช้เวลาครึ่งชีวิตสร้างเขาขึ้นมารึเปล่าเนี่ย’ หญิงสาวมองพัคแทยังอย่างหลงใหล
“เอาอีกแล้ว สกิลความหล่อขั้นเทพยังทำงานได้ดีอยู่สินะ” ราฟกลั้วหัวเราะยิ้มๆ
ทางด้านพัคแทยังที่เห็นท่าทางของหญิงสาวก็ยิ้มแห้งๆให้เธอ
ปังๆๆ!
“พวกเราไปกันเถอะ” ซายะมองออกไปนอกห้องฟื้นฟูที่เผยให้เห็นโรงเรียนไอรีนของพวกเธอ
ปังๆๆ!
“เอ่อ พวกคุณจะไม่สนใจผู้หญิงผมดำที่ถูกจับมัดอยู่ตรงมุมห้องหน่อยเหรอคะ?” ลูน่ายกมือถามพลางชี้ไปยังมุมห้องที่มีหญิงสาวผมดำถูกปิดปากมัดมือมัดเท้าและกำลังใช้มือที่ถูกมัดทุบผนังไปมาอยู่
“โอ้ ลืมไปเลย ก่อนเข้านอนบนเตียงนี้ฉันสกัดจุดเธอไว้นี่เนอะ แต่ก็กลัวเธอตื่นมาแล้วแหกปากอาละวาดเลยจับมัดไว้ก่อน ไม่ว่ากันเนอะ” ราฟเกาหัวยิ้มอย่างใสซื่อให้วาเนสซ่าที่โมโหจนเลือดขึ้นหน้าแต่กลับทำอะไรไม่ได้
ราฟเดินไปหาเธอแล้วยื่นมือไปดึงหน้ากากเก็บเสียงออกมา
แควกกก
“ไอ้ชั่ว คอยดูเถอะ ฉันจะ...”
อื้อออ
“ใส่ต่อไปอีกสักพักนะ เพื่อความสบายหู” ราฟบอกก่อนจะยกร่างบางของหญิงสาวพาดบ่าโดยทำเป็นไม่สนใจการดิ้นของเธอแล้วมองพวกพัคแทยัง
“รออะไรล่ะ ไปหาคุณแอนนาแล้วลงจากยานกันเถอะ”
“อืม” ทุกคนตอบรับแล้วเดินออกจากห้องไปที่ประตูยานโดยมีแอนนารออยู่ก่อนแล้ว
“หลับสบายกันมั้ย” แอนนาถามยิ้มๆ
“สุดๆไปเลย” ราฟยิ้มกว้างพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้เธอ
“ลงไปกันเถอะ” แอนนาเปิดประตูยานแล้วเดินนำออกไป โดยมีพวกราฟเดินตามหลัง
“ครับ”
“ค่ะ”
“ส่วนเธอ ลูน่าใช่มั้ย ฉันติดต่อผู้อำนวยการของเธอไปแล้ว เธอดีใจใหญ่เลย แล้วก็ฝากบอกมาว่าพรุ่งนี้จะมารับกลับ คืนนี้เธอมานอนกับฉันก่อนก็แล้วกันนะ” แอนนาพูดกับลูน่ายิ้มๆก่อนจะโบกมือเก็บยานรบไว้ในแหวนมิติ
“ค่ะ” ลูน่าที่กอดถุงหนังอยู่พยักหน้ารับ
“งั้นไปพักที่บ้านฉันตอนนี้เลย อาการของเธอยังหนักอยู่ ที่บ้านของฉันมีห้องสำหรับฟื้นฟูอยู่ นอนพักได้เต็มที่”
“ขอบคุณมากๆค่ะคุณแอนนา...นาย...เซราฟ ดาร์เซีย เรื่องทำอาหารไว้คราวหน้านะ ฉันขอไปพักผ่อนก่อน” ลูน่ากล่าวจบก็หันมาพูดกับราฟ
“โอ๊ะเค หายไวๆล่ะ” ราฟพยักหน้ายิ้มๆ
“ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันพาไปส่ง” แอนนาเปิดประตูมิติขึ้นมาให้ลูน่าเดินเข้าไป ก่อนจะเข้าไปลูน่าก็หันมายิ้มโบกมือลาให้ทุกคนก่อนจะเดินเข้าประตูมิติไป
“ไว้เจอกันในงานประกาศผลรางวัลนะเด็กๆ” แอนนาบอกพวกราฟแล้วเดินเข้าไปในประตูมิติก่อนที่มันจะสลายหายไป
“เห้อ...ถึงซะที อยากกลับไปนอนพุงบนเตียงที่ห้องจะแย่แล้วเนี่ย” ราฟที่โบกมือลาแอนนากับลูน่าพร้อมกับแบกร่างวาเนสซ่าอยู่พูดขึ้นมาอย่างสบายอารมณ์ก่อนจะนิ่งไปเพราะนึกอะไรบางอย่างได้แล้วหันไปหาพัคแทยัง
“มีอะไรเหรอ?”
“ในเมื่อนายกลับมาที่โรงเรียนแล้ว ถ้างั้นสาวๆพวกนั้นจะโผล่มามั้ยนะ” ราฟถามเพื่อนของเขา
“สาวๆพวกนั้น?” พัคแทยังเอียงหัวสงสัย แต่ก็เข้าใจได้ในทันทีพร้อมกับหน้าหล่อๆที่เริ่มซีดเผือด
“ท่านพัคแทยางงงง” จู่ๆก็มีเสียงวี๊ดว๊ายดังชึ้นจากที่ห่างไกลและดูเหมือนระดับเสียงจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานพวกราฟก็เห็นที่มาของเสียง นั่นคือกลุ่มหญิงสาวที่กำลังวิ่งมาทางพวกเขาโดยถือป้ายไฟมาด้วย
‘รักที่สุด’
‘คิดถึงมากๆ’
‘คนเก่งของพวกเรา’
และนอกจากนี้ยังมีประโยคบอกรักอื่นๆอีกมากมายจนราฟเริ่มลายตา
“โผล่มาแล้ว สมาคมคนรักพัคแทยัง” เรเชลยิ้มแห้งๆ
“หรือถ้าจะเรียกให้ถูกคือ ‘สมาคมว่าที่สะใภ้ของพัคแทยัง’ ล่ะนะ” ราฟกล่าวเสริมยิ้มๆ
“เหมือนพวกนายจะสนุกกันอยู่เลย” พัคแทยังมองเพื่อนๆของเขาแล้วถอนหายใจก่อนจะยิ้มให้สาวๆที่เขาสัมผัสได้ว่าพวกเธอเป็นห่วงเขาจริงๆ
“สวัสดีทุกคน”
“คุณพัคแทยังเหนื่อยมั้ยคะ ฉันซื้อน้ำมาให้ดื่มค่ะ”
“เหอะ เธอนี่ไม่ลงทุนเลย ดูฉันนี่ คุณพัคคะ ฉันทำข้าวกล่องมาให้ นี่ค่ะ”
“ออกไปเลย เขาไม่ชอบข้าวฝีมือเธอหรอก ต้องของฉันนี่”
“ถอยไป”
“เธอสิถอย”
“เอ่อ...พวกเธอ ตอนนี้ฉันเหนื่อยมากเลย ขอรับน้ำใจของพวกเธอไว้หมดเลยก็แล้วกันนะ ขอบคุณมากๆนะ จะกินของทุกคนให้หมดเลย” พัคแทยังบอกพวกเธอยิ้มๆ จนสาวๆนิ่งไป
“กรี๊ดดด ท่านแทยังบอกจะกินฉันด้วยล่ะ”
“ยัยบ้า เขาบอกจะกินฉันต่างหาก”
“ไม่ ฉันต่างหาก”
“...” พัคแทยังถึงกับพูดไม่ออก ทำไมมันถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ล่ะเนี่ย เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะพูดว่า
“พวกเธอ ฉันยุ่งอยู่จริงๆนะ กลับกันไปก่อน แล้วถ้าให้ความเป็นส่วนตัวด้วยจะขอบคุณมาก” พัคแทยังเอ่ยเสียงเข้ม
“กรี๊ดดด พัคแทยังโหมดจริงจังเท่สุดๆไปเลยอ่า”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ พวกฉันมาต้อนรับการกลับมาของคุณเฉยๆ แล้วจะกลับไปตามหาผู้หญิงที่ชื่อเซร่านั่นต่อ” หญิงสาวที่ดูจะเป็นหัวหน้ากลุ่มพูดขึ้นยิ้มๆ
“ใช่ค่ะ งั้นพวกฉํนขอตัวก่อนนะคะ รักษาตัวด้วยน้า” สาวๆคนอื่นก็โบกมือลาเขา ก่อนจะเดินจากไป
“โห สาวๆพวกนี้คลั่งรักนายสุดๆเลยนะเนี่ย นี่ก็นานแล้วนะตั้งแต่ที่นายประกาศว่ามีคนที่ชอบแล้วอ่ะ พวกเธอยังไม่เลิกตามหาอีก” ราฟผิวปาก
“นั่นสิ ฉันละกังวลแทนพวกเธอจริงๆว่าจะมีเวลาฝึกซ้อมเพื่อสอบวัดระดับประจำปึรึเปล่า” เรเชลพูดอย่างเหนื่อยใจ
