HO บทที่ 76 อุบัติเหตุชวนขบขัน
ตอนนี้ถึงเวลากลางคืนแล้ว ซินหยาได้ใช้ดอกแดนซิ่งเกิร์ลทั้งหมดที่เขารวบรวมมาเพื่อทำยาต่อสู้ บุปผาพิฆาต เขาทำได้ 42 ขวด จากดอกไม้ทั้งหมดที่เขามี
เมื่อมองดูขวดยาในมือ เขารู้สึกพึงพอใจ ไม่มียาตัวใดที่มีคุณภาพแย่และเขาทำมากกว่าที่เขาคิด เขารู้สึกอยากลองใช้ยาต่อสู้แต่เขายังต้องปรุงยาอื่น ๆ
เขานำยาบุปผาพิซาตเก็บใส่ช่องเก็บของและเริ่มปรุงยาลูกไฟขนาดเล็กต่อ
หลังจากที่เขานำส่วนผสมออกมา ซินหยาคาดการณ์ว่าเขาปรุงยาได้ราว ๆ 93 ขวด หากเขาไม่ปรุงพลาดแม้แต่ครั้งเดียว
ขณะที่เขากำลังจะเริ่มปรุงยา เขาก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ มาจากข้างหลังเขา ทำให้เขาตกใจเล็กน้อย
เมื่อหันไปด้านหลัง เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่าเป็นเว่ยกับวอนเดอร์ริ่งซาวด์กลับมาที่แคมป์
เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้ ซินหยามองพวกเขา เขารู้สึกได้ถึงบรรยากาศแปลก ๆ ระหว่างสอง
“มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมโรมมิ่งวินด์ถึงได้กลั้นขำแบบนี้ มันมีอะไรน่าตลกขนาดนั้นเลยหรือ?” ซินหยาถามเว่ยเมื่อเธออยู่ในแคมป์
เว่ยหัวเราะเล็กน้อย “นายต้องไม่เชื่อแน่ว่าฉันไปเจออะไรมา”
"มันไม่มีอะไรสำคัญขนาดนั้นหรอก" วอนเดอร์ริ่งซาวด์พูดขณะมองเว่ยราวกับจะบอกเธอว่าอย่าพูดอะไร
เว่ยไม่ได้เห็นหรือแสร้งทำเป็นว่าได้ยินเสียงของวอนเดอร์ริ่งซาวด์ เธอเดินต่อไปอย่างมีความสุข “ในขณะที่เราอยู่ในป่า เลเวลและระดับทักษะของพวกเราขึ้นอย่างต่อเนื่องและดาเมจของฉันก็เพิ่มขึ้นมากด้วยการใช้ทักษะธาตุแสงของฉัน ฉันแทบจะไม่เชื่อสายตาของตัวเองเลยว่าฉันสามารถทำดาเมจได้มากขนาดนั้น”
“ฉันรู้ว่ามันจะต้องเป็นเช่นนั้น” ซินหยาตอบขณะโบกมือให้เธอเล่าเรื่องต่อ “ฉันกับวอนเดอร์ริ่งซาวด์กำลังเตะก้นเจ้าแว็กซ์ฮาวด์ ดังนั้นฉันจึงแนะนำว่าเขาให้ควรฝึกวิ่งขณะเล่นขลุ่ย” เว่ยแทบจะไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะคิกคักของเธอในขณะที่เธอพูดได้
วอนเดอร์ริ่งซาวด์มองเธออย่างหงุดหงิด “ใช่ ช่วยจำไว้ว่าคุณเป็นคนแนะนำ สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของคุณ”
ซินหยาอยากรู้มากว่าเกิดอะไรขึ้นกับวอนเดอร์ริ่งซาวด์ในป่า ด้วยท่าทางของวอนเดอร์ริ่งซาวด์ มันต้องเป็นเรื่องที่น่าอายมาก
"เกิดอะไรขึ้น?" ซินหยาถาม
“อย่างที่คุณรู้เกมนี้สมจริงมาก” เว่ยเริ่มกลั้นหัวเราะ “และเมื่อเราเดินผ่านเขตของแว็กซ์ฮาวด์ เราก็มักจะผ่านกองอึ...”
ดวงตาของซินหยาเบิกกว้างเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขามองไปที่เว่ยและเธอได้พยักหน้า เขาหันไปมองที่วอนเดอร์ริ่งซาวด์และเริ่มส่งเสียงหัวเราะทันที "ฮ่า ๆ ไม่อยากจะเชื่อ นี่คุณตกลงไปในกองอึงั้นเหรอ"
“แบบหน้าทิ่มด้วย!” เว่ยพูดแล้วหัวเราะอีก
วอนเดอร์ริ่งซาวด์เอามือปิดหน้าซึ่งมีสีแดงสดอยู่แล้วด้วยความเขินอาย เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น หากแฟนคลับของเขารู้ เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน “อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย”
“เอาล่ะ เราจะไม่พูดเรื่องนี้แล้ว” ซินหยาตอบพลางหัวเราะ “แต่ฉันมีคำถามหนึ่งข้อและมันคลายข้อสงสัยฉันได้ ถ้าฉันได้รู้ฉันจะไม่พูดถึงมันอีก”
"แล้วคุณจะถามว่าเรื่องอะไร?" วอนเดอร์ริ่งซาวด์ถามอย่างระมัดระวังเล็กน้อย
“มีอะไรเข้าปากคุณหรือเปล่า?” ซินหยาถามทำให้เว่ยหัวเราะจนหงายหลังทันที
วอนเดอร์ริ่งซาวด์กลอกตาไปมาที่พวกเขาทั้งสอง ก่อนจะขยับออกห่างจากพวกเขา ส่วนเว่ยหัวเราะจนตัวเองเกือบสำลักน้ำลายแต่ก็หัวเราะอีกครั้งเมื่อเห็นวอนเดอร์ริ่งซาวด์
หลังจากที่เว่ยสงบสติอารมณ์แล้ว เธอก็มองไปที่ซินหยา ในที่สุดเธอก็สังเกตเห็นว่ารูปลักษณ์ของเขาดูแตกต่างออกไปจากก่อนหน้านี้
“น่ารักดีนี่ ไปซื้อมาตอนไหน” เว่ยถาม
“อาจารย์ของฉันมอบให้น่ะ ฉันจำได้ว่าฉันบอกคุณเกี่ยวกับมันก่อนที่เราจะออกจากเมืองเบลล์พอร์ตนะ” ซินหยาตอบ
หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก เว่ยก็จำได้ "โอ้ ใช่ เยี่ยมไปเลย ฉันหวังว่าอาจารย์จะให้ชุดเกราะแก่ฉันด้วย"
"ถ้าได้รับมาก็ดี วิธีนี้จะช่วยประหยัดเงินได้มาก"
“ก็จริง” เว่ยกล่าว “นอกจากได้ชุดเกราะใหม่แล้ว นายยังมีอะไรอีกหรือเปล่า?”
“ฉันได้ยาการต่อสู้ใหม่มาสองสูตรแต่ตอนนี้ฉันสามารถปรุงยาได้เพียงหนึ่งสูตรเท่านั้น” ซินยาตอบ
“เยี่ยมมาก! มันจะช่วยเราในการต่อสู้กับไวแอตต์มั้น?” เว่ยถาม
ซินหยาพยักหน้า “ฉันคิดว่ามันน่าจะช่วยได้”
"เยี่ยมไปเลย!" เว่ยกล่าวอย่างตื่นเต้น “วอนเดอร์ริ่งซาวด์กับฉันได้ระดับทักษะแสงของเราให้เป็นระดับห้าแล้วดังนั้นเมื่อนายปรุงยาเสร็จ เราก็พร้อมที่จะสู้กับไวแอตต์แล้ว”
“วิเศษมาก เมื่อฉันปรุงยาเสร็จแล้ว จากนั้นเราจะมาวางแผนในการจัดการไวแอตต์กัน” ซินหยากล่าว
เว่ยยิ้มลุกขึ้นจากที่นั่งของเธอ “เอาล่ะ ในขณะที่นายกำลังยุ่งกับการปรุงยา ฉันจะไปให้กำลังใจวอนเดอร์ริ่งซาวด์ก่อนนะ”
“ให้กำลังใจ? คงไม่ใช่ว่าไปแซวเขาอีกใช่มั้ย?” ซินหยาถาม
“ไม่” เว่ยพูดพร้อมส่ายหัว “ฉันจะไปให้กำลังใจเขาจริง ๆ นายก็รู้ว่าอีโก้ของผู้ชายบอบบางแค่ไหน”
“เฮ้ อย่างไงก็เถอะอย่าเล่นแรงเกินไปล่ะ” ซินหยาพูดกับเว่ยที่เดินออกไปแล้วหัวเราะ เขามองดูเธอเดินไปหาวอนเดอร์ริ่งซาวและนั่งลงข้าง ๆ เขาในขณะที่ลูบหลังเขา รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของเขาขณะที่เขามองดูพวกเขาก่อนที่เขาจะหันหลังกลับและปรุงยาต่อไป
