AC 399: ต่อสู้ภายใน ฟรี
AC 399: ต่อสู้ภายใน
เมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า การต่อสู้อันรุนแรงก็จบลงในที่สุด แต่ขวัญกำลังใจในหมู่ทหารรับจ้างในเมืองซากรีนก็ต่ำลงมาก การโจมตีจากวิญญาณแห่งความตายไม่เคยหยุดนิ่งตั้งแต่เช้าจรดค่ำ อันเฟย์ มีนักบวชประมาณ 200 คนเข้าร่วมการต่อสู้ แต่อัตราการเสียชีวิตสูงเป็นพิเศษสำหรับวันนั้น รวมผู้เสียชีวิตในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ทหารรับจ้างลดลงหนึ่งในสาม พวกเขายังสูญเสียอัศวินและนักบวชไปประมาณหนึ่งร้อยคน
ทุกคนรู้ว่าวิญญาณแห่งความตายมีพลังมากในตอนกลางคืน ถ้ามันลำบากมากในตอนกลางวัน ฉนั้นตอนกลางคืนจะยากกว่านี้มาก เนโครแมนเซอร์ได้สั่งให้วิญญาณแห่งความตายจำนวนมากต่อสู้เพื่อพวกเขาในระหว่างวันเพื่อทำให้ความสามารถในการต่อสู้ของสมาพันธ์ทหารรับจ้างหมดลง แต่การต่อสู้ที่แท้จริงจะแตกออกในตอนกลางคืน
มีคำกล่าวที่ว่าความโชคร้ายอาจเป็นความโชคดีที่แฝงมา ในขณะที่ความโชคร้ายแฝงตัวอยู่ในความโชคดี เมื่อพระอาทิตย์ตกดินหลังภูเขา ข่าวดีก็มาถึงในที่สุด จ้าวอัศวินเฟอร์นันโด ได้นำกองพันโล่แห่งแสง มา เขาส่งจดหมายนกพิราบกลับมา โดยบอกพวกทหารรับจ้างให้ยึดไว้อีก 24 ชั่วโมงไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม
อันเฟย์ กำลังนั่งอยู่ในห้องและเล่นกับนกพิราบบนโต๊ะ นกพิราบกลายพันธุ์นี้มีลำตัวเล็ก ใหญ่กว่านกกระจอกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่มันสามารถบินได้เร็วมากและเข้าใจผู้คนได้ดี ข้อเสียเพียงอย่างเดียวคือไม่สามารถบินได้ในระยะทางไกล มันถูกเพาะพันธุ์สำหรับการส่งข้อความระหว่างสองสถานที่ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากกันมากนัก อันเฟย์ กำลังคิดว่าเขาควรสนทนากับ เฟอร์นันโด เพื่อดูว่าพวกเขาสามารถซื้อนกพิราบเหล่านี้เพิ่มเพื่อสร้างเครือข่ายข้อมูลของตนเองได้หรือไม่ สำหรับเนื้อหาของจดหมายที่พวกเขาได้รับ เขามองไม่เห็น เช่นเดียวกับที่อัศวินแห่งแสงไม่สามารถออกคำสั่งให้ทหารรับจ้างได้ ถ้าเขาขอดูจดหมาย เขาจะสร้างความอับอายให้กับตัวเอง เนื่องจากความขัดแย้งระหว่าง อันเฟย์ และอัศวินนั้นชัดเจน
มีคนมาเคาะประตู อันเฟย์มองไป “เข้ามาสิ”
เยอร์ผลักประตูเปิดและเดินเข้ามา เขาฟังที่ประตูครู่หนึ่งหลังจากที่ปิดประตูตามหลังเขา เขาเข้าหา อันเฟย์ อย่างช้าๆ
"เกิดอะไรขึ้น?" อันเฟย์ถาม
“นายท่าน ไปกันเถอะ” เย่กล่าวอย่างเงียบ ๆ “คืนนี้คงเป็นเรื่องยากที่จะอยู่กับอัศวินแห่งแสงและนักบวช ทำไมเราไม่ลองเดิมพันกับ วอร์เนอร์ ล่ะ? หากเราแพ้ในการต่อสู้ มันคงยากที่เราจะกลับมายืนได้อีกครั้ง”
อันเฟย์ ครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “เฟอร์นันโด ใกล้เข้ามาแล้ว ข้ากังวลว่า…”
“นายท่าน” เยอร์กล่าวอย่างกังวล
“แสดงว่าวอร์เนอร์ไม่สามารถช่วยเราได้เมื่อเฟอร์นันโดขอให้เราอยู่ต่ออีกวันและคืน เราจะไม่มีทางรู้ว่าเขาจะสามารถเอาชนะวิญญาณแห่งความตายเหล่านั้นได้หรือไม่ เราต้องป้องกันตัวเอง ถ้าเฟอร์นันโดแพ้การต่อสู้ เราต้องสามารถฝ่าด่านของวิญญาณแห่งความตายได้ นายท่าน เราเคยมีทหารรับจ้างมากกว่า 4,000 คน แต่ตอนนี้เรามีน้อยกว่า 3,000 คน หากเราสูญเสียพวกเขาไปมากกว่านี้ ข้ากลัว…”
“ใช่ มีคนจำนวนมากเฝ้าดูเรา มันไม่ง่ายเลยที่จะฆ่าอัศวินแห่งแสงและนักบวชเหล่านั้น ถ้าใครสังเกตเห็น…ข้าคิดว่าเรารอดีกว่า” อันเฟย์ กล่าว
“นายท่าน ท่านไม่ไว้วางใจทหารรับจ้างเหล่านั้นหรือ? อันที่จริงพวกเขาไม่สนใจศาสนจักร นอกจากนี้ เราได้ฆ่าอัศวินแห่งแสงและนักบวชบางคนอย่างลับๆ” เยอร์กล่าว
ทันใดนั้น อันเฟย์ ก็มองเยอร์ และวินาทีต่อมา มีคนมาเคาะประตู “ท่านอันเฟย์อยู่ไหม”
อันเฟย์ ยกคางเพื่อส่งสัญญาณให้ เยอร์ เปิดประตู เยอร์เดินไปเปิดประตู นักบวชแห่งแสงและอัศวินแห่งแสงสองสามคนยืนอยู่ข้างนอกด้วยรอยยิ้มกว้าง อันเฟย์ รู้จักอัศวินแห่งแสงสองคนคือ ฮิลด์ และ มาร์ติน ฮิลด์เป็นศัตรูกับอันเฟย์ ขณะที่มาร์ตินเป็นสายลับของยอนลาธี
“นายท่าน เราเข้าไปได้ไหม” นักบวชแห่งแสงถามด้วยรอยยิ้ม
“เข้ามา เข้ามา” อันเฟย์ ค่อยๆลุกขึ้นยืน "เจ้าอยู่ที่นี่…"
“นายท่าน ข้ามีคำสั่งลับจากพระสันตะปาปา!” นักบวชแห่งแสงเดินตรงไปยังจุดนั้นแล้วหันไปหาเยอร์
“ท่านเยอร์ คือ…”
“คำสั่งลับ? ถึงข้า?” อันเฟย์ดูตกใจเล็กน้อย เขาพยักหน้าให้เยอร์ เยอร์หันกลับมาและจากไปอย่างช้าๆ
"ขอรับ" นักบวชแห่งแสงยื่นมือออกมาและหยิบจดหมายจากแหวนมิติของเขา
อันเฟย์ ยิ้มและเอื้อมมือไปหาจดหมาย แต่เขาก็รู้สึกไม่ค่อยดีนักและไม่ได้รับจดหมาย แต่เขาสัมผัสมือของ นักบวชแห่งแสง ในชั่วพริบตา เขาคว้ามือของ นักบวชแห่งแสง และดึงมันลงมาในขณะที่เขาเตะเขาที่ขาหนีบ นักบวชแห่งแสงบินขึ้นไปในอากาศ ขณะที่นักบวชกรีดร้องออกมา อันเฟย์ก็คุกเข่าลงที่ใบหน้าของนักบวชและกลั้นเสียงกรีดร้องของเขาไว้
มาร์ตินดึงดาบออกมาและพุ่งไปข้างหน้าอย่างเต็มกำลัง อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้จัดการกับ อันเฟย์ แต่เขากลับแทงเพื่อนของเขา ฮิลด์ ฮิลด์ไม่เคยคิดว่ามาร์ตินจะโจมตีเขา ดาบของมาร์ตินแทงทะลุหลังและทะลุหน้าอกของเขา ก่อนที่ฮิลด์จะมีโอกาสดึงดาบของเขาออกมาครึ่งทาง
ในเวลาเดียวกัน เยอร์ก็วิ่งกลับเข้าไป ดาบในมือของเขาสร้างม่านแสง เขาแทงดาบเข้าที่คอของอัศวินแห่งแสง วิธีที่เยอร์แทงดาบของเขาช่างโหดร้าย ดาบของเขาได้ตัดคออัศวินไปแล้วครึ่งหนึ่ง
นักบวชและอัศวินแห่งแสงเหล่านี้ไม่ได้มีเจตนาดี พวกเขาไม่ควรพามาร์ตินมาด้วย อันเฟย์ ฉลาดและตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขามองไปที่มาร์ตินและเข้าใจว่ามาร์ตินกำลังพยายามส่งสัญญาณอะไรให้เขา เป็นผลให้นักฆ่าถูกฆ่าตาย นักบวชแห่งแสงที่มีความสามารถในการต่อสู้สูงสุดไม่มีโอกาสได้ปลดปล่อยม้วนเวทมนตร์ก่อนที่เขาจะถูก อันเฟย์ ฆ่า
อันเฟย์ ไม่คิดว่าอัศวินแห่งแสงทั้งสองที่ยังมีชีวิตอยู่สามารถคุกคามพวกเขาได้ อันเฟย์ มองมาร์ติน เขาไม่รู้ว่าทำไมพวกนักบวชและอัศวินแห่งแสงจึงโจมตีเขา เขาหวังว่าจะพบคำตอบจากมาร์ติน
“นายท่าน ระวัง!” มาร์ตินตะโกนใส่อันเฟย์ เขาโยนตัวเองไปที่ อันเฟย์ เพื่อปกป้องเขา ในเวลาเดียวกัน ประตูเหล็กก็ถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และแสงดาบอันเจิดจ้าก็พุ่งเข้ามาในห้อง
มาร์ตินใช้พลังต่อสู้ทั้งหมดของเขาเพื่อสกัดกั้นแสงดาบหน้าอันเฟย์ เมื่อแสงดาบพุ่งทะลุร่างของมาร์ติน ร่างของเขาก็ถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ
“ไปเร็วเข้า!” อันเฟย์ตะโกนลั่น ตอนนี้เขาเข้าใจว่ามีพลังระดับสูงสุดในหมู่คู่ต่อสู้ของเขา เขาเป็นห่วงเยอร์ หากเยอร์ต้องการสู้โดยไม่พิจารณาความสามารถในการต่อสู้ของคู่ต่อสู้ เขาจะถูกฆ่าให้เร็วพอๆ กับมาร์ติน
“คิดว่าจะไปไหน” เสียงหัวเราะดังขึ้นจากข้างนอก จากนั้นแสงดาบอีกอันก็ยิงไปที่ อันเฟย์
อันเฟย์เป็นคนฉลาด เขาหันหลังชนหน้าต่างแล้วกระโดดออกไป โล่ไฟปรากฏขึ้นที่แขนซ้ายของ อันเฟย์ และเขาก็ตอบโต้แสงดาบอย่างไม่เกรงกลัว หลังจากเสียงกระแทกครั้งใหญ่ อันเฟย์ ตระหนักว่าเขาไม่สามารถแม้แต่จะควบคุมการสั่นจากองค์ประกอบธาตุบนโล่ไฟได้ โล่ไฟ ทั้งหมดถูกทุบเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในขณะที่ อันเฟย์ ถูกกระแทกเข้าไปในห้องนอน
“ซูซานนาถูกพาไปทางเหนือของเมือง ดังนั้น…” คนๆ หนึ่งเดินเข้าไปในห้องนอนอย่างช้าๆ และมองไปยัง อันเฟย์ ซึ่งยืนอยู่ที่นั่นด้วยดาบของเขา อันเฟย์กล่าวอย่างใจเย็น “ไปลงนรกซะ!”
คราวนี้คนๆ นั้นไม่รู้สึกว่าออร่าของดาบเพียงพอที่จะฆ่า อันเฟย์ ดังนั้นเขาจึงไม่ปล่อยแสงดาบออกมา เขาฟันดาบของเขาที่ อันเฟย์ แทน
กากบาททับนี้ดูเรียบง่ายมาก แต่ความเร็วและพลังของมันนั้นเหนือสิ่งอื่นใดที่ อันเฟย์ เคยพบ พลังการต่อสู้ที่สดใสทำให้ห้องนอนสว่างไสวยิ่งกว่าแสงตอนกลางวัน กระแสลมที่เคลื่อนที่ได้ฉีกโครงเตียงด้านหลัง อันเฟย์ กรอบแตกกับผนังด้วยเสียงกระแทกดังกึกก้อง
การโต้กลับของ อันเฟย์ นั้นง่ายเช่นกัน ด้วยทักษะการต่อสู้ของเขา เขาสามารถเคลื่อนที่ไปด้านข้างเพื่อหลบดาบได้ แต่เขาเลือกที่จะตอบโต้โดยตรง เพราะเขาต้องการเข้าใจความแตกต่างระหว่างเขากับพลังที่แท้จริง
นอกจากเตียงของ อันเฟย์ แล้ว แจกัน กล่อง และสิ่งอื่น ๆ ในห้องนอนก็รับแรงกดดันไม่ได้และถูกทุบให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ดาบไฟพร่ามัว
พื้นหินแตกเป็นเสี่ยง ๆ ใต้ อันเฟย์ ทำให้ทั้งคู่ประหลาดใจ หลุมดำปรากฏขึ้น อันเฟย์ ตกลงหลุม มันทำให้เขาความประหลาดใจอย่างมาก
มีห้องลับขนาดใหญ่อยู่ใต้ห้องนอน ห้องลับมีหลายชั้น มันถูกสร้างขึ้นสำหรับเจ้าของคนก่อนเพื่อเก็บสมบัติ อันเฟย์ ไม่เคยสังเกตเห็นห้องลับนี้มาก่อน
"ฮะ?" บุคคลนั้นดูประหลาดใจและกระโดดลงไปในหลุมทันที อาจเป็นเพราะการต่อสู้สองรอบ เขาเชื่อว่า อันเฟย์ ไม่แข็งแกร่งเท่าเขา ดังนั้นเขาจึงกล้าแสดงออก หากความสามารถในการต่อสู้ของพวกเขาใกล้เคียงกัน เขาอาจจะเสียเปรียบอย่างร้ายแรง ถ้าเขากระโดดลงไปในหลุม
อันเฟย์ยืนตัวตรง เขาปล่อยกระแสจิตให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ดาบไฟ ที่พร่ามัวเริ่มกลับมาชัดเจนอีกครั้งอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นคนกระโดดลงมา เขาไม่ได้เริ่มโจมตีทันที
“เจ้าเตรียมสิ่งนี้ไว้สำหรับตัวเจ้าเองหรือ? ไม่เลว! หายากมาก” บุคคลนั้นกล่าวขณะมองไปรอบๆ ห้อง
อันเฟย์ เงียบในขณะที่พลังภายในของเขาเคลื่อนที่เร็วขึ้นและเร็วขึ้น
“ตอนนี้เจ้าหมดหวังแล้วหรือ? รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร” บุคคลนั้นยิ้มและมองไปยัง อันเฟย์ ราวกับว่าเขากำลังเล่นเกมแมวจับหนู
“ข้าไม่อยากรู้” อันเฟย์ กล่าวอย่างใจเย็น “เจ้าเป็นพลังระดับสูงสุด แต่น่าเสียดายที่เจ้าไม่รู้วิธีฆ่าผู้อื่น”
“รู้มั้ย? น่าเสียดาย…” บุคคลนั้นพยายามลอกเลียนแบบ อันเฟย์ เขากล่าวอย่างใจเย็น
“เจ้าเป็นนักฆ่ามืออาชีพ แต่วันนี้เจ้าจะถูกข้าฆ่า!”
อันเฟย์ ค่อยๆ ยกดาบขึ้นเพื่อบอกคู่ต่อสู้ว่าเขาพร้อมที่จะต่อสู้ ในฐานะนักฆ่าในโลกที่แล้ว เขาไม่เคยกล่าวจาไร้สาระกับเป้าหมายของเขา พยายามบอกพวกเขาว่าทำไมเขาถึงฆ่าพวกมันและเรื่องอื่นๆ นั่นเป็นการสนทนาที่ไร้สาระ การกล่าวจาไร้สาระ จะทำให้คู่ต่อสู้มีเวลาหาโอกาสที่ดีในการตอบโต้และเอาชนะเขา
“เจ้ายังหวังว่าเจ้าจะชนะการต่อสู้ครั้งนี้หรือ? ไม่เลวไม่เลว”
บุคคลนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยว “ข้าบอกได้เลยว่าเจ้ามีพลังประหลาดในตัวเจ้า เป็นพลังที่สามารถช่วยให้เจ้ากลายเป็นพลังระดับสูงสุดได้?” อันที่จริงแล้ว เขาแอบรู้สึกว่าพลังใดๆ ที่เขามีก็ใช้ไม่ได้กับ อันเฟย์ นับตั้งแต่ที่เขาฝึกฝนพลังต่อสู้จนกลายเป็นผู้มีพลังระดับสูงสุด เขาก็อยู่ภายใต้การดูแลของอาจารย์ของเขา เขาไม่เคยมีโอกาสได้ต่อสู้กับผู้อื่นเลยจริงๆ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาไร้เดียงสาเล็กน้อยเมื่อเขาโต้เถียงกับ อันเฟย์
“เจ้าชอบกล่าวมาก!” อันเฟย์กล่าวอย่างหยาบคาย การลากเวลาเป็นการช่วยเหลือเขาจริงๆ แต่เขาไม่ต้องการรออีกต่อไปเพราะเขาไม่ต้องการพึ่งพา ซูซานนา ตลอดเวลา
