บทที่ 6 ไวโอเล็ต สโนว์
"เรามาเริ่มกันตั้งแต่จุดเริ่มต้นเถอะ ในโลกนี้มีแวมไพร์อยู่สองประเภท ส่วนหนึ่งเป็นแวมไพร์ผู้สูงศักดิ์เหมือนที่ฉันเป็น และแวมไพร์ชั้นต่ำที่วันหนึ่งคุณจะได้เจอ"
“ทั้งสองสายพันธุ์เหมือนกันแต่ก็แตกต่างในเวลาเดียวกัน ตัวอย่างเช่น แวมไพร์ผู้สูงศักดิ์สามารถมีลูกได้และลูกของแวมไพร์ผู้สูงศักดิ์จะมีลักษณะเหมือนกับพ่อหรือแม่ผู้สูงศักดิ์ของพวกเขาโดยไม่มีข้อยกเว้น จะมีความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือพลังของเด็กคนนั้นจะแข็งแกร่งขึ้นมาก”
“ตระกูลสโนว์ของฉันมีคุณสมบัติธาตุไฟ เราควบคุมไฟได้ และเรามีภูมิต้านทานต่อแสงแดดอย่างเต็มที่ โดยปกติแล้วลักษณะนี้จะไม่ถูกส่งต่อไปยังแวมไพร์ตัวอื่นที่ตระกูลของฉันเลี้ยงไว้ แต่ดูเหมือนว่าคุณจะแตกต่างออกไป” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่มีความสุข
วิคเตอร์ลืมตาขึ้นเล็กน้อย...
"หมายความว่าฉันได้สืบเชื้อสายมาจากเธอ..."
“ใช่ คุณสืบเชื้อสายมาจากฉัน แวมไพร์ทุกตัวมีจุดอ่อนนั่นคือดวงอาทิตย์และมันยังเป็นจุดอ่อนที่ไม่มีข้อยกเว้นใดๆสำหรับแวมไพร์ทุกตัว มีเพียงไม่กี่ตระกูลเท่านั้นที่ต้านทานแสงแดดได้บ้าง แต่มีเพียงตระกูลของฉันเท่านั้นที่มีภูมิต้านทานต่อแสงแดดอย่างเต็มที่”
วิคเตอร์กลืนน้ำลายอย่างแรงครู่หนึ่งเมื่อนึกถึงเรื่องเหลวไหลที่เขาทำ
“ฉันอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าแวมไพร์ถูกอาบด้วยแสงแดด”
ไวโอเล็ตยิ้มอย่างอ่อนโยน
“พวกเขาจะกลายเป็นเถ้าถ่าน”
พระเจ้า...ใกล้แล้วจริงๆเขาเกือบจะกลายเป็นเถ้าแล้วนั่นคือสิ่งที่เขาคิด
แต่ 'สโนว์' งั้นเหรอ? ลักษณะของตระกูลของเธอตรงกันข้ามกับความหมายของชื่อของเธอ
“อย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ ลักษณะพิเศษของตระกูลฉันคือควบคุมไฟได้” เธอยกมือขึ้นและลูกไฟก็ปรากฏขึ้นในมือของเธอ
"ตระกูลของฉันเมื่ออยู่ในโลกแวมไพร์แล้วเป็นตระกูลที่น่ากลัวมาก เพราะท้ายที่สุดแล้วเพียงลูกไฟเล็กๆเพียงลูกเดียเราก็สามารถเผาแวมไพร์ตัวอื่นๆให้กลายเป็นเถ้าถ่านได้แล้ว” เธอพูดด้วยรอยยิ้มนักล่า
"แล้วแวมไพร์ชั้นต่ำต่างกันยังไง" วิคเตอร์ถาม
"พวกเขาไม่สามารถมีลูกได้ และพวกเขาก็มีคุณลักษณะตามบุคลิกของพวกเขา แวมไพร์ชั้นต่ำมักจะเป็นแวมไพร์ที่แวมไพร์ผู้สูงศักดิ์สร้างขึ้น"
"...งั้น ฉันก็เป็นแวมไพร์ชั้นต่ำใช่ไหม?" วิคเตอร์ถาม
เขาสงสัยเพราะเขาไม่ได้เกิดมาเป็นแวมไพร์ตั้งแต่แรก
"ใช่และไม่ในเวลาเดียวกัน" ไวโอเล็ตพูดขึ้น
“ในตอนแรกคุณเกิดมาเป็นแวมไพร์ชั้นต่ำ แต่เนื่องจากคุณสืบทอดคุณสมบัติของฉัน นั้นเลยทำให้คุณเป็นแวมไพร์ผู้สูงศักดิ์”
“จำโลกสีแดงที่คุณพูดถึงได้ไหม” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เย้ายวนขณะที่เธอหายใจเข้าใกล้หูของวิคเตอร์
“จำได้” วิคเตอร์ตอบเสียงเรียบ เขาพยายามไม่สนใจการหยอกล้อของเธอ
“นั่นเป็นสิ่งที่คุณได้รับมาจากการเป็นแวมไพร์ในตอนที่ฉันเปลี่ยนคุณ แล้วคุณจำภูมิต้านทานต่อแสงอาทิตย์ของคุณได้ไหม?” เธอถามขณะที่เลียหูของวิคเตอร์
เมื่อไวโอเล็ตเลียหูของเขา เขาก็รู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านร่างกายของตัวเขาเอง ทั้งเขายังรู้สึกว่ากางเกงในของไวโอเล็ตถูกับน้องชายของเขา
วิคเตอร์ตื่นเต้นอย่างช่วยไม่ได้
“…อ่า” วิคเตอร์ตอบสั้นๆอย่างหายใจไม่ออก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังกลั้นหายใจอยู่
“คุณสืบทอดลักษณะพิเศษนี้มาจากฉัน ปกติแล้วมันเป็นไปไม่ได้ แต่คุณเป็นคนพิเศษ เลือดของคุณนั้นพิเศษ” เธอเลียคอของวิคเตอร์
“เพียงเพราะคุณมีภูมิต้านทานต่อแสงแดดอย่างเต็มที่ นั่นทำให้คุณเป็นแวมไพร์ผู้สูงศักดิ์ของตระกูลสโนว์แล้ว”
‘ฉันเป็นคนพิเศษงั้นหรอ เลือดของฉันพิเศษ? ผู้หญิงคนนี้กำลังพูดถึงเรื่องอะไร?’
แม้ว่าวิคเตอร์จะถูกกระตุ้นด้วยแรงกระตุ้นที่จะทำให้เขากัดคอของไวโอเล็ต แต่เขาก็ยังคิดอ่านได้อย่างชัดเจน
“เก็บคำอธิบายที่น่าเบื่อแบบนั้นไว้ทีหลังเถอะ” ไวโอเล็ตผละตัวออกจากวิคเตอร์
วิคเตอร์หันไปมองหน้าของเธอแล้วพบว่ามันแดงเล็กน้อยและเธอก็หายใจแรง เธอรู้สึกตัวและรู้สึกกระหายเลือดอย่างเห็นได้ชัด
ไวโอเล็ตวางมือบนเสื้อของเขาแล้วฉีกออกทันที
เธอเปิดปากของเธอและวิคเตอร์ก็เห็นฟันของเธอที่เปลี่ยนไป พวกมันคมขึ้นเหมือนของเขา ฟันของเธอดูเหมือนจะฉีกเนื้อได้ง่ายๆเลยทีเดียว
เธอกัดวิคเตอร์ด้วยฟันที่ดูเหมือนฟันปลาฉลาม
วิคเตอร์รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดเพียงครู่หนึ่ง แต่ในไม่ช้าคลื่นแห่งความสุขก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา
วิคเตอร์คว้าบั้นท้ายของไวโอเล็ตแล้วยกเธอขึ้นจากโซฟาที่พวกเขานั่ง จากนั้นวิคเตอร์ก็โยนเธอกลับลงบนโซฟา และในขณะที่เขาทำท่าทางทั้งหมดนี้ไวโอเล็ตก็ยังไม่หยุดดูดเลือดของเขา
วิคเตอร์ฉีดชุดโกธิคของเธอออก ในไม่ช้าชุดชั้นในสีดำที่สง่างามก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา
เขาอ้าปากและรู้สึกว่าฟันของเขาเปลี่ยนไป การมองเห็นของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด เมื่อเขามองไปรอบๆคฤหาสน์ด้วยสายตา เขาก็เห็นผู้คนทั้งหมดที่กำลังซ่อนตัวอยู่หลังกำแพงคฤหาสน์ และนั่นทำให้เขาไม่อยากกัดไวโอเล็ต
คลื่นความรำคาญแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของวิคเตอร์
เมื่อคิดคำนวณแล้ว วิคเตอร์เห็นเงาผู้หญิง 4 คน และเงาของผู้ชาย 2 คน มีเพียงเงาเดียวเท่านั้นที่มีหัวใจเป็นสีแดง
วิคเตอร์คิดว่าคนที่เป็นหัวใจสีแดงนี้น่าจะเป็นสาวใช้ที่เขาเห็นตอนเข้ามาในคฤหาสน์หลังนี้ ที่เหลือทั้งหมดคงจะเป็นแวมไพร์
ด้วยเหตุผลบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ เขารู้สึกหงุดหงิด หงุดหงิดมาก
เขารู้ว่าเขาไม่ใช่คนชอบแสดงออก แต่อารมณ์เหล่านี้มันทำให้เขาไม่โอเคเลย มันเหมือนกับว่าปัญหาเล็กน้อยพวกนี้กำลังถูกทำให้เพิ่มขึ้น 500 เท่าเพราะอารมณ์ของเขา
วิคเตอร์มองไปที่เงาที่มีเครื่องหมายเรืองแสงสีแดงที่คอ เขาเห็นเงาของบุคคลนั้นสั่นอยู่ครู่หนึ่ง
บรรยากาศนองเลือดเริ่มออกจากร่างกายของวิคเตอร์ และเขาก็พูดด้วยเสียงคำรามที่หงุดหงิด
“ออกไป!”
วิคเตอร์เห็นเงานี้สั่นอยู่หลายครั้งแต่เงานี้กำหมัดแน่นและยังคงอยู่กับที่เหมือนเดิม และด้วยเหตุการณ์นี้มันทำให้เขารำคาญมากขึ้นกว่าเดิม
‘ทำไมพวกเขาไม่ไป? รำคาญ รำคาญมาก...’
เมื่อสังเกตเห็นความผิดปกติในอารมณ์ของวิคเตอร์ ไวโอเล็ตก็หยุดกัดเขาและมองขึ้นไปที่ที่วิคเตอร์กำลังมองด้วยดวงตาสีแดงเรืองแสง
"ไป"
ทันทีที่เธอสั่ง คนหลังกำแพงก็หายไป
“อย่าสนใจเลย พวกนั้นก็แค่ปกป้องฉัน ตระกูลของฉันปกป้องฉันมากเกินไป รู้ไหม?” เธอหัวเราะคิกคักเล็กน้อยด้วยริมฝีปากที่เต็มไปด้วยเลือด ก่อนที่เธอจะผลักวิคเตอร์ลงไปที่โซฟาอีกครั้ง แล้วโชว์คอของเธอ
"กินซะ"
ความรู้สึกรำคาญเริ่มบรรเทาลง และในไม่ช้าแรงกระตุ้นของวิคเตอร์ก็ถูกกระตุ้นอีกครั้ง และในไม่ช้าเขาก็กัดคอของไวโอเล็ต
